tag:blogger.com,1999:blog-33569514691944781652024-03-13T02:59:16.201+02:00timou_radiUnknownnoreply@blogger.comBlogger67125tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-21871249428555441092012-10-15T17:30:00.002+03:002012-10-15T17:30:49.957+03:00timou_radi ΚΛΕΙΣΤΟN/CLOSED/FERME/KAPALI<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-37941823320193966742012-06-11T21:53:00.000+03:002012-06-28T23:35:00.686+03:00Κλειστόν Λόγω Σιωπηλής Αποκήρυξης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
του δικαιώματος μετοχής στα κοινά<br />
και της θουκυδίδειας επιχειρηματολογίας<br />
για μαλάκες με περικεφαλαίες.<br />
<br />
Καλή τύχη και καλά ψώνια.<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-30242607180124453052012-05-22T22:46:00.001+03:002012-05-22T23:09:44.820+03:00Νεολογισμοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: right;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-3MkOSVMggmE/T7vn1iJ0FrI/AAAAAAAAAOE/Nc2RtrcjMg4/s1600/DSC00088.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="160" src="http://3.bp.blogspot.com/-3MkOSVMggmE/T7vn1iJ0FrI/AAAAAAAAAOE/Nc2RtrcjMg4/s200/DSC00088.JPG" width="200" /></a><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="EL">Μετά την ατυχέστατη
<b><i>ευελφάλεια</i></b>
[ευελιξία+ασφάλεια <i>στην αγορά εργασίας</i>]
της Διαμαντοπούλου (κατά το </span><b><i>flexicurity</i></b><span lang="EL"> ></span>flexibility<span lang="EL">+</span>security <span lang="EL">αγγλιστί), οι πύλες του ανεξήγητου παροξυσμού νεολογισμών που εισρέουν στα
ελληνικά -τη γλώσσα που συμπιέζεται διαχρονικά (ή και τεντώνεται ενίοτε) για να
λειτουργήσει με μιμητική ψευδοαποτελεσματικότητα μέσα σε εισαγόμενα ψυχοδιανοητικά
σύμπαντα που προκρίνονται ως προτιμώμενα από την εντόπια «πνευματική» ελίτ που δεν έπαιξε ποτέ σε δρόμο ελληνικής γειτονιάς- έχουν ανοίξει πλέον διάπλατα κι ένας φρέσκος άνεμος ακατάσχετης μπουρδολογίας χαϊδεύει το πρόσωπο του
ραγιά.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="EL">Έτσι λοιπόν έχουμε το </span><b><i>Grexit</i></b><b> </b><span lang="EL">[δηλ. </span>Greek Exit <i><span lang="EL">εννοείται από το Ευρώ</span></i><span lang="EL">] το <b><i>Ολαντρέου </i></b>του Τσίπρα [διακριτική
υπενθύμιση-βρισιά προς τον πρόεδρο της 5<sup>ης</sup> Γαλλικής Δημοκρατίας </span>Hollande <span lang="EL">εν είδει αστεϊσμού] το </span><b><i>Drachmageddon</i></b><span lang="EL"> [Δραχμαγεδδών, <i>οικονομική καταστροφή
της εξόδου από το Ευρώ</i>] και το νεόκοπο με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος
του μπλογκ </span>timou<span lang="EL">_</span>radi<span lang="EL">, </span><b><i>Austperity</i></b><span lang="EL"><i> </i>[από
το μότο </span>Austerity for Prosperity<span lang="EL">]. Θεωρώ μάλιστα ότι αυτό το τελευταίο, είναι και από τα πιο επιτυχημένα και
απευθύνεται κυρίως (και ευθέως) προς τη <b><i>δημόσια</i> <i>δικτατορία του</i> <i>υπαλληλαριάτου</i></b>,
γεγονός που δεν αφήνει άλλωστε την παραμικρή </span></span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">νομίζω </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">αμφιβολία για τον λόγο που τελικά
δεν επικράτησε ανάμεσα στους προκρινόμενους από τα </span><b style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>χειριστεία</i></b><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"> (κατά το </span><i style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">καλλιστεία</i><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">) δημοσιογραφικού </span><b style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Αγελληνικού</i></b><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">
λόγου, νεοπαγείς εκφοβιστικούς νεολογισμούς της </span><b style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>μερκελικής</i></b><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"> προπαγάνδας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><span lang="EL">Κλείνοντας να παρακαλέσω
θερμά, οι κύριοι Αγελαδέλληνες <b><i>Νιμπιστές</i></b> (</span><i>Not</i><i> </i><i>In</i><i> </i><i>My</i><i> </i><i>Back</i><i> </i><i>Yard</i><i><span lang="EL">- </span></i><i>ists</i></span><span lang="EL"><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">) όπως καταβάλλουν χρηματικό αντίτιμο για τη μεταφορά
<b><i>συντελώς</i></b>
(εκ της <i>Συντέλειας</i>, κατά το <i>ατελώς</i> εκ της <i>ατέλειας</i>) των κυρίων αξιότιμων <b><i>χρυσαβγιτών</i></b> (εκ του αβγού)
εις την πόλιν των Πατρών προκειμένου αυτοί να μετέλθουν βιαίων μέτρων και πρακτικών εναντίων
των συμπατριωτών και αδελφών τους, απογόνων του <b><i>Μακεδόνα</i></b> <b><i>Αλεξάντερ
Μεγαλίεβιτς</i></b> από την εκστρατεία του στην Ασία, </span><b><i><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Αβγανών.</span><span style="font-family: Georgia;"><o:p></o:p></span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><i><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><i><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></i></b></span></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-48491819181040941412012-05-19T22:58:00.000+03:002012-05-29T23:23:21.124+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-BwlGhRv6in8/T7f6bSOdprI/AAAAAAAAAN4/S53c7tNO6x8/s1600/sme0014.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-BwlGhRv6in8/T7f6bSOdprI/AAAAAAAAAN4/S53c7tNO6x8/s1600/sme0014.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Επετειακά δεν συνηθίζω να γράφω (νομίζω ποτέ)
καθότι μου αρέσει το εκάστοτε συγκείμενο να είναι το δικό μου καθαρά προσωπικό
και όχι αυτό που επιβάλλει το ημερολόγιο ή κάποια κακώς νοούμενη
(αν)επικαιρότητα. Όμως επειδή μερικοί συγγενείς μου, στους οποίους χρωστάω το
επώνυμο που συνοδεύει το βαφτιστικό μου απαγχονίστηκαν κάποτε στην Αμάσεια από τα
έκτακτα Στρατοδικεία του «πατέρα των Τούρκων», και επειδή οι παππούδες μου
εξευτελίστηκαν στο μεγάλο Διωγμό και (κυρίως) με την Ανταλλαγή του Λευτεράκη,
θέλω να πιάσω την ευκαιρία της 19<sup>ης</sup> Μαίου για να πω δυο λόγια. <o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ο λόγος και η αιτία και η προϋπόθεση για την
(αστική) ακμή του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν κυρίως το Φροντιστήριο της
Τραπεζούντας που προετοίμασε την πνευματική και οικονομική του άνθιση και την
οποία μόνο συγκυριακά και ως </span></b></span><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">επιταχυντής</span></b><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> προϊούσας εξέλιξης επέφερε το
Χάττι-ι-Χουμαγιούν και τα άλλα σουλτανικά κωλόχαρτα που υπαγόρευσαν οι Μεγάλες
δυνάμεις. Κανένας λαός και κανένα έθνος, (αν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για
έθνη), δεν άκμασε έτσι επειδή του κατέβηκε σε καποιανού το κεφάλι να κάνει το
λαό μεγάλο και τρανό. Οι κοινότητες προετοιμάζουν μόνες τους την άνθιση ή την
παρακμή και την καταβαράθρωσή τους με τη σκληρή δουλειά και τη μορφωτική
παλιγγενεσία που οι ίδιες εξασφαλίζουν για τα νεαρά παιδιά τους. Αυτό για να μη
νομίσει έστω και κατά διάνοια κανείς ότι από την κρίση θα βγούμε με συνθήματα και
ντουντούκες.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Δεύτερο, την όποια προστασία της εκάστοτε
κοινότητας, των δικαιωμάτων της και των περιουσιών της, την εξασφαλίζουν οι
θεσμοί, που πρέπει να είναι φρέσκοι στο πνεύμα και πρωτοποριακοί στην πρακτική
που ακολουθούν, με γνήσια δημοκρατικό έλεγχο της λειτουργίας τους. Παρηκμασμένες
κρατικές υπηρεσίες εκφυλισμένης δημόσιας διοίκησης ή παραστρατιωτικές
οργανώσεις και εθνοφρουρές ροπαλοφόρων δεν προστατεύουν κανέναν και από τίποτα,
εκτός ίσως από τους ίδιους που προκαλούν εξαρχής το πρόβλημα, δηλαδή τους
ανέλεγκτους δημόσιους λειτουργούς που δεν λογοδοτούν σε κανέναν γιατί αναμένουν
να επανεμφανιστούν ως από μηχανής κηφήνες να ξαναπιάσουν τα πόστα που άφησαν να
ρημάξουν, για να καταντήσουν πια έρμαια και βορά των οργανώσεων βιτρίνας των
σκληροπυρηνικών ιδεολογιών.<o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Αυτές νομίζουν ότι θα καταστήσουν την Ελλάδα ένα
απέραντο πειραματικό κρεματόριο για κάθε εχθρό της δικής τους (γεμάτης
αδιέξοδα) ξεπεσμένης κοσμοθεώρησης την οποία προτάσσουν απέναντι σε ένα κόσμο
που δεν μπαίνουν στον κόπο να μελετήσουν αφού ήταν και είναι πολύ απασχολημένοι
να ασχολούνται με οτιδήποτε πρωτοποριακό, με μια διαφορά φάσης ολόκληρων
δεκαετιών. Η Ελλάδα πληρώνει τα αργά τους ανακλαστικά, το φτωχό τους επίπεδο,
την επαναληψιμότητα, την έλλειψη δημιουργικής και συνθετικής ικανότητας αλλά
και την έλευση μιας κωλοεποχής που τολμάει να ισχυρίζεται ότι μπορεί και να έχει
αναφορικά στοιχεία σε έστω στοιχειώδες</span></b></span><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">μικροποζιτρονικό επίπεδο που να παραπέμπουν στις εποχές
που όντως η Ιδεολογία είχε μια κάποια απήχηση (πριν την πλήρη εμπέδωση του
ατομικισμού στο επίπεδο του λεγόμενου «ψυχικού» πολιτισμού της μετα-νεωτερικότητας).</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><b><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Σαν το ρολόι δηλαδή -και κλείνω- που δείχνει
σωστά δυο φορές τη μέρα, με τον ένα δείχτη να σημαδεύει το μέγεθος της κρίσης
και τον άλλο την κατεύθυνση της εξόδου. Μόνο που στις μέρες μας δεν έχουμε ανάγκη
από κρεμαστά επίτοιχα ρολόγια που να μας δείχνουν την ώρα, αλλά χρέος να
κουνήσουμε τις σάπιες κοιλιές μας και τους τροφαντούς μας κώλους για να
κινήσουμε ξανά τους λεπτοδείχτες της ιστορίας.
<o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-63733756237689898092012-03-26T17:23:00.004+03:002012-03-26T22:27:48.964+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-OWkPSzEEW2k/T3B4lA7-bZI/AAAAAAAAAKs/4W1_WVqS8KY/s1600/DSC00088.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="160" src="http://1.bp.blogspot.com/-OWkPSzEEW2k/T3B4lA7-bZI/AAAAAAAAAKs/4W1_WVqS8KY/s200/DSC00088.JPG" width="200" /></a><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EL">Με αρχικό ερέθισμα <a href="http://www.blogger.com/goog_901938213">κάτι </a></span><a href="http://plagal.wordpress.com/2012/03/11/theseis/">για τη σοσιαλδημοκρατία και το Χρέος </a><span lang="EL">που αναρτήθηκε από ένα αξιόλογο κατά τη γνώμη μου πρόσωπο της μπλογκόσφαιρας, (μάλλον με βαθύτερη πρόθεση να κλείσει τρύπες που ανοίγει η όψιμη μετάνοια της Λούκας και του Καστανίδη, το «δίχτυ» του Κουβέλη και ο όψιμος πατριωτικός μετά-αναθεωρητισμός του Καμμένου και του Κωλοτούμπα), πρέπει κανείς να παρατηρήσει (για μένα μιλάω</span>) ότι πολλοί συνδέουν -με αφετηρία τις αξιώσεις μιας «ταξικής» ανάλυσης- την κρίση που ξεδιπλώνεται στην Ελλάδα με την ευρύτερη (πολιτική) χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και όλων των συνεπαγωγών αυτής, δηλαδή την παραγωγή χρέους που αναδιανέμεται υπέρ των «εντός συστήματος», αλλά και με την παρακμή του ίδιου του καντιανού φιλελεύθερου ιδεώδους περί διεθνούς κοινωνίας (και όλα τα ρέστα), τα οποία προϊόντος του χρόνου ασπάστηκαν οι σοσιαλδημοκράτες για να καταντήσουν τελικά λακέδες του ΝΑΤΟ και ανθρωποβδέλες που ρουφήξανε μακροοικονομικά το αίμα όλων εκείνων που τώρα «βρωμίζουν το κέντρο της Αθήνας».</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EL">Καταρχήν δεν διαφωνώ σε τίποτα θεμελιώδες από όλα τα παραπάνω (εφόσον όντως περιγράφω ορθά το τζίστ της ανάρτησης, και </span>thumbs up <span lang="EL">για το ευφυές σχήμα της <i>χωρικής </i>και <i>χρονικής απώθησης</i> που εισάγει) εκτός ίσως από την ίδια την αρχή νοηματοδότησης που βρίσκεται υπόρρητα εντός μιας τέτοιας θέσης. Γιατί κατά τη προσωπική μου τουλάχιστον γνώμη, πολλοί από τους δολοφόνους του ορμητηρίου Καλλιθέας και συναφών περιοχών που μπουκάρουν στα σπίτια του λαού, είναι, δευτερογενή υποπροϊόντα κοινωνιών που ρημάχθηκαν όχι από τον ιμπεριαλισμό της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής εκδοχής από το ‘91 κι εντεύθεν που συνέτριψε Βαλκάνια, Καύκασο και Μέση Ανατολή, αλλά και μέτοικοι από χώρες τύπου Αλβανίας Χότζα, Βουλγαρίας Ζίβκωφ, Ρουμανίας Τσαουσέσκου και Περιφέρειας Αγελάδας Παπανδρέου. Έτσι νομίζω γίνεται αμέσως ξεκάθαρο ότι τους ανθρώπους γενικά τους καταστρέφουν τα συστήματα, όλα τα συστήματα, όταν αυτά τα συστήματα καταστρέφονται και τα ίδια, ακόμη και τα πιο δίκαια στην πιάτσα (>όπως θα λέγαμε, <i>πιο έγκυος</i>), εφόσον σε όλα τα συστήματα, όταν πρόκειται για το μυστικό της ευδαιμονίας τους (επίπλαστης ή «πραγματικής», των ολίγων ή και των «πολλών») ισχύει το μότο εκείνο του επιθεωρητή Κάλαχαν, <i>είναι μια βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. <o:p></o:p></i></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Δεν είναι λοιπόν ο καπιταλισμός που καταρρέει και η αστική δημοκρατία που ακολούθως απονομιμοποιείται (ή το αντίστροφο σε μερικές πολύ σπάνιες περιπτώσεις, <i>βλ. Ελλάδα</i>) και άρα κάνει τη ζωή μας κόλαση επειδή ήταν αποτυχημένα καθεστώτα με σάπιες υπερδομές που υπηρετούσανε τις απωθήσεις του τάδε και του δείνα και δεν ξέρω ‘γω. (σημ. <i>ακόμα και αν όντως το κάνανε</i>) Είναι επειδή κάθε σύστημα, όταν καταρρέει, μοιάζει με εκείνο τον αμερικάνο μπάτσο που μπαίνει φυλακή και πακετώνεται επειδή τους μισούς εκεί μέσα τους έχει δέσει αυτός και τον περιμένουν οι άλλοι μέσα να του πέσει το σαπούνι. Είναι δηλαδή στη φύση κάθε συστήματος να αποκλείει κάποιους (τόσους, περισσότερους ή λιγότερους), αυτούς που όταν καταρρέει τελικά το ίδιο, πάνε και σκυλεύουν το πτώμα να πούμε, και τη γύρω περιοχή γενικά, ας το θέσουμε έτσι. Και οι νοικοκυραίοι όλοι, αποτελούν τη γύρω περιοχή, αυτή που υφίστανται δηλ. τις παράπλευρες απώλειες της κατάρρευσης, ή καλύτερα, αυτή που υφίσταται <b><i>ως</i></b> η παράπλευρη απώλεια της κατάρρευσης, αν βάλουμε μέσα και το ότι αποτελεί, ο συνταξιούχος ας πούμε, μία ασύμμετρη απειλή για τον ισοσκελισμένο ωραίο προϋπολογισμό μας. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ας δούμε και κάτι ακόμα. Τον λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει αυτό που κάποιοι ονομάζουν δίκαιο σύστημα, δίκαιη κοινωνία κτλ. Ας πούμε, ότι η Κίνα, που φτιάχνει όλα τα διαρκή καταναλωτικά αγαθά ενός μεσόφτωχου νοικοκυριού, ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια τηλεοράσεις κτλ, ότι αποφασίζει να φτιάξει μια δίκαιη κοινωνία. Αυτό σημαίνει α) είτε ότι θα σταματήσουν να δουλεύουν στα βιομηχανικά κάτεργα οι Κινέζοι και μεις θα πάμε στο ψυγείο πάγου και στον παλιό μπρούτζινο μύλο του καφέ με όλες τις συνεκδοχές που δεν σταματάνε μέχρι να πάμε σε μοντέλο Αβάνας, με χειροποίητα ανταλλακτικά στον τόρνο, (προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου γιατί δεν έχω αυτοκίνητο, κι ούτε καταναλώνω πετρελαιοειδή σαν μερικά ψοφίμια που καταγγέλουν τον καπιταλισμό μέσα απ’ τα ντεπόζιτα του βαρδινογιάννη) ή β) ότι θα αποφασίσει να δώσει δουλειές σε όλους τους Κινέζους, σε ολόκληρο το ενάμιση δισεκατομμύριο ξέρω ‘γω πόσοι θα είναι σε λίγα χρόνια, και μείς για να τρώμε θα το ρίξουμε στο ψαροντούφεκο, αν έχουνε μείνει μέχρι τότε δηλ. καθόλου ψάρια γιατί έτσι κι αποφασίσει ο μέσος κινέζος κι αφήσει τη μία χούφτα ρύζι και φάει κανονικά τότε εμείς θα τρώμε φύκια, κι αυτά εισαγωγής από κατεργασμένο πλαγκτό Ινδικού Ωκεανού.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Έτσι νομίζω φαίνεται ανάγλυφα σε όποιον ακόμα χρησιμοποιεί μάτια για να βλέπει και όχι την πεινασμένη κοιλιά του, ότι η δίκαιη κοινωνία είναι κάτι που πρέπει να εύχεσαι να σου συμβεί με πολλή μεγάλη προσοχή, γιατί μπορεί και να βρεθείς ξαφνικά σε μία <b><i>πολύ</i></b> δίκαιη κοινωνία. Αυτή να πούμε που αναδύεται όταν οι αρχιτέκτονές της, με ζήλο και αγάπη για σένα και από φόβο για την ατελή ανθρώπινη φύση τους, αποφασίσουν να σου στερήσουν όλα εκείνα τα εργαλεία που μπορεί να σου φανούν ελκυστικά για μία ενδεχόμενη υποτροπή στην αμαρτία (που μετοικίζει εν προκειμένω και μεταλάσσεται από κόνσεπτ χριστιανικό σε ψευδο-θετικιστικό δόγμα άρνησης του κεφαλαιοκρατισμού με αντίστοιχες όμως συνυποδηλώσεις και οντολογικές σημασίες). <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EL">Σ’ αυτή την περίπτωση, το βασικότερο από τα σατανικά αυτά εργαλεία-εξαρτήματα-δολώματα-πειρασμούς είναι η ατομική ιδιοκτησία, που θα εξαλειφθεί απαξάπαντως για να εγκαθιδρυθεί με το στανιό η ευτυχία και η παρθενία. Εσύ τότε δεν θα ζεις απλά με δικαιοσύνη, αλλά με πολλή δικαιοσύνη, με πολλή ευτυχία, με πολλή ισότητα, με πολλά όλα να πούμε και θα είσαι πιο άνθρωπος από ποτέ, θα είσαι πολύ άνθρωπος, δηλαδή πολύ λάκαμας όπως λέμε εδώ στην Ελλάδα, που είναι νομίζω η χώρα όπου εξαιτίας αυτής της ιδιόμορφης φιλοσοφημένης λέξης (βλ. το θουκυδίδειο <i>φιλοσοφούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ […]</i>) δεν θα εγκαθιδρυθεί ποτέ τελικά ένας τέτοιος ολοκληρωτισμός (δηλ. <i>πολύς</i> τύπου Β. Κορέας ή <i>ολίγος</i> με δυο αβγά Τουρκίας, κατά το ολίγον έγκυος) όσο κάποιοι από κάτω θα την πετάνε στον αέρα σα στρακαστρούκα που αφυπνίζει τις κατεστημένες συνειδήσεις και τρομάζει τις γιαγιάδες. (σημ. ο ολοκληρωτισμός της κατά </span>Popper <span lang="EL">«ανοιχτής» -ας την πούμε έτσι, ελληνικής κοινωνίας, είναι τόσο βαθύς που έχει φέρει μια πολιτισμική γενοκτονία, σχηματικά, όσων Ελλήνων διαπιστώνουν μελαγχολικά πως «κάποτε ήμασταν κι εμείς έτσι» όταν βλέπουν τουρκικές σειρές στην τιβί. Στην πρώτη συναυλία του Μανώλη Αγγελόπουλου στον Λυκαβηττό, ο πρίγκηπας διατράνωνε στο κοινό: <i>και μη ξεχνάτε, είμαστε 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που ζούμε σε αυτή τη χώρα. </i>Ύστερα επειδή ο Καμπουρίδης έπαιξε τον <i>Πρόσφυγα</i> με σάζι, οι κριτικοί έγραψαν, <i>ο Αγγελόπουλος μετέτρεψε τον Λυκαβηττό σε Σκυλάδικο.</i>)<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Καστανίδης και Λούκα τώρα, κι όλοι οι γουαναμπήδες που έλεγε και ο Παπουτσής, όλοι οι αντιφασίστες υπερπατριώτες καρατζαφερικοί κάπτεν-αμέρικα και οι έξ-μεν τύπου τσαρλς ξαβιέ βέρσους μαγκνίτο. Η μάχη όλων των εποχών πλησιάζει. Ο Αρμαγεδώνας έρχεται αλλά δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας αφού θα διαβούμε τις Πύλες της Κολάσεως, <i>συντεταγμένα</i>. Οι εκλογές θα είναι καθοριστικές για τη συστηματοποίηση του Χρεοκοπισμού, της ιδεολογίας που θα δεσπόζει δηλαδή ολοκληρωτικά στο εγγύς μέλλον, μέχρι να αυτοκαταργηθεί με την πραγμάτωσή της, σαν κάθε γνήσια ιδεολογία που σέβεται τον εαυτό της. Γιατί οι ιδεολογίες που διατείνονται ότι σέβονται τους ανθρώπους και όχι τον εαυτό τους, δεν καταργούνται ποτέ…<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Έτσι σαν σαρακοστιανό μεζεδάκι για σκέψη… <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span style="font-family: Garamond;"><o:p></o:p></span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-65281091641966777242012-03-17T00:36:00.000+02:002012-03-17T00:36:06.056+02:00Τα ψέμματα των δισεκατομμυρίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; mso-ansi-language: EL;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Είναι δυνατόν να πιστεύουν, ο Βενιζέλος για παράδειγμα, ότι φάγαμε το παραμύθι πως έδωσε τη μάχη λέει να ανακουφίσει τις πλάτες των μελλοντικών γενεών από χρέος ύψους 100 δις;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-TwQOmVU_s98/T2O7g2SZX9I/AAAAAAAAAKk/UoRfKJnWA-w/s1600/DSC00088.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><img border="0" height="160" src="http://4.bp.blogspot.com/-TwQOmVU_s98/T2O7g2SZX9I/AAAAAAAAAKk/UoRfKJnWA-w/s200/DSC00088.JPG" width="200" /></span></a><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Μπορεί έτσι να λέει στον εαυτό του, σαν άξιος επίγονος της ασθένειας του όψιμου νεοφωτισμού που κατά καιρούς χτυπάει τους πολιτικούς άνδρες που φέρονται να έχουν «αυξημένο» ειδικό βάρος σε σχέση με τους διπλανούς γυμνοσάλιαγκες του παραπίσω και του μπροστινού εδράνου της Βουλής. Και που τελικά πριν το καταλάβουν καλά-καλά καταλήγουν να γίνονται Κονδύληδες και Μεταξάδες. Αυτή όλη η περιπτωσάρα του Βενιζέλου είναι παραδειγματική εξόχως, και φωτίζει να πούμε και την άλλη μυστηριώδη περίπτωση, του Γιώργου του Γιαουρτά, που αναρωτιέται γιατί ο κόσμος δεν τον αγαπάει ενώ για χρόνια έτρεχε με <st1:metricconverter productid="100 χιλιόμετρα" w:st="on">100 χιλιόμετρα</st1:metricconverter> μακριά απ΄ τον κόσμο των γειτονιών και ταυτόχρονα έχτιζε φήμη πασαλείβοντας τα μούτρα του με αριστοφανικό ψιμύθιο που του πρόσφεραν απλόχερα οι τηλεοπτικοί πραιτωριανοί της άρχουσας τάξης να πούμε, της τάξης του χώρια στη μάσα μαζί στον αγώνα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Αν ζούσε ο Καζαντζίδης τι θα γινόταν; Όχι γιαούρτια, προβατίνες ολόκληρες θα του φέρνανε να τις κάνει σφαχτάρια στο κουρμπάνι της φτωχολογιάς. Πάρε το βιος μας Στελάρα θα του λέγανε, και κάνε το ο,τι θες, να ταϊσεις τους φτωχούς εσύ. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Και τι θα έλεγε ο Καζαντζίδης σήμερα αν ζούσε, σχολιάζοντας το γιαούρτωμα; Είμαι σίγουρος, και κόβω το κεφάλι μου γι’ αυτό που θα πω. Θα έλεγε ότι αυτοί οι Κύριοι που κάνανε σ’αυτόν τον Κύριο αυτό που κάνανε, να μη τολμήσουνε να έρθουνε σε δική μου συναυλία καμιά μέρα, γιατί έτσι και τους δω θα βάλω το Λαό μου να τους κάνει μαύρους στο ξύλο, αφού αυτή είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι φασίστες όλων των αποχρώσεων και όλων των ιδεολογιών, (δηλαδή όλοι οι οπαδοί των ιδεολογιών, θα προσέθετα εγώ, αφού ο οπαδισμός ο πολιτικός και ιδεολογικός είναι λανθάνον φασισμός να πούμε που λανσάρεται ως υπεύθυνη κοινωνική στάση, και η πρώτη πρέζα δωρεάν φιλαράκι). <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Αλλά αυτό με τα 100 δις ξεπερνάει να πούμε κάθε φαντασία. Μιλάμε για 370 χρέος εκ των οποίων γύρω στα 170 ξέρω εγώ έχει η ΕΚΤ και απ’ τα 200 που μένουν κουρεύονται τα 100, που στην πραγματικότητα κουρεύονται λέει 175 περίπου, δηλαδή «όφελος» 85 δις από τα οποία τα 60 περίπου είναι όλα εντός Ελλάδας. Δηλαδή ξαλάφρωσε τους Έλληνες, ιδιώτες και ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες και ραντιέρηδες και το κακό συναπάντημα από 60 δις που μετά θα τα ψάχνει για να τους ανακεφαλαιοποίησει και να μη καταρρεύσει η οικονομία ξέρω ‘γω και παπαριές. Δηλαδή όλη η ιστορία είναι για καμιά 20αριά δις απ' αυτά που χρωστάμε στο εξωτερικό. Και καταστρέφεται όλη η περιουσία των Ταμείων του Λαού για το τυράκι αυτό. Πόσο μαλάκας είναι ο τύπος δηλαδή.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span lang="EL">Δεύτερο, και εξίσου βασικό, λέει ότι είναι εκατό δις. Μα ρε αρχίδι της κοινωνίας, τις ονομαστικές τιμές μας λες; </span>E<span lang="EL">πειδή δεν καταλαβαίνει η Κυρία και θέλει Λαζόπουλο να τις το κάνει λιανά πας να εγκληματίσεις κιόλας; </span>B<span lang="EL">γάλε τα κουπόνια επιτοκίου στα καινούρια ομόλογα, βγάλε τα μετρητά από Ε</span>FSF<span lang="EL"> ξέρω ‘γω, βγάλε και την άλλη την εξυπνάδα που σου ‘πανε κι έβαλες μέσα μαλάκα, τη «ρήτρα ΑΕΠ» που τους χαρίζει πλούτο μελλοντικό από πετρέλαια και δεν ξέρω ‘γω (είπα να γίνω και ‘γω λίγο λαϊκιστής, είναι γλυκός ο άτιμος) κι έλα μετά να μου πεις για 100 δις, μαλάκα, ούτε αριθμητική δεν ξέρεις, φαταούλα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span lang="EL">Και μιας και πήρα φόρα, να πω και το άλλο. Πάει λέει, διαβάζω, ο Τσίπρας να κάνει αγωγή στη Β</span>ild<span lang="EL"> γιατί τον είπε λέει καμπούρη και σπυριάρη ενώ αυτός είναι ωραίος και μάχεται για την ελευθερία πάνω στο άσπρο άλογο. Βρε λιμοκοντόρε αυτό σε πείραξε; Που το διάβασε όλος ο γερμανικός λαός και το συζητάει στα σπίτια του αυτό δεν σε νοιάζει; Δηλαδή άμα αποζημιωθείς στο δικαστήριο ξέρω γω, σαν τον Γιακουμάτο ή τον Παπαντωνίου ή τον Πετσάλνικο ξέρω ‘γω, η φήμη σου θα έχει αποκατασταθεί; </span>E<span lang="EL">ίναι τώρα αυτό πολιτική με τα δικαστήρια; Δηλαδή άμα είναι πομερανός γρεναδιέρος ο δικαστής και σου ρίξει καμιά τάπα στη μούρη πάει να πει ότι εσύ είσαι τρομοκράτης; </span>M<span lang="EL">άλλον μαλάκας είσαι. Οπότε καλά κάνουν κι αυτοί και σε λοιδωρούν για πλάκα. Ετσι για να μιλάμε λίγο τούρκικα τώρα, γιατί με την πολλή λογική μπούχτησα πια.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span lang="EL">Επιπλέον, για να δεις πόσο λάκαμας είσαι -ακόμα πιο πολύ δηλαδή, και πώς ειρωνεύεται η ιστορία αυτούς που παθαίνουν αυτό που εύχονται (σαν τον μπουμπούκο που αναγκάστηκε να βιώσει την ανεργία της πατριωτικής του θυσίας) έπρεπε να φτάσεις σαράντα χρονώ μαντράχαλος για να καταλάβεις τις αρετές της ελεύθερης οικονομίας. Γιατί φιλαράκι, σε αντίθεση με την Αλέκα που έσπευσε να μιλήσει με χλιαρά συγκρατημένη καχύποπτη αισιοδοξία που ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία για το πατατοκίνημα, εσύ την πάτησες και το υποδέχτηκες χεσμένος από τη χαρά σου. Διότι στο ΚΚΕ που είναι μελετημένοι οι άνθρωποι και όχι ερασιτέχναι, κάθησαν και τα ‘βαλαν κάτω και είπαν ότι δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα κίνημα που υποστηρίζει την «ελεύθερη αγορά με ανόθευτο ανταγωνισμό» που είναι το αξιακό ευαγγέλιο της ΕΕ και που είναι στη πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει με την πατάτα. Διότι αν στηρίξουμε τον ακηδεμόνευτο από μεσάζοντες μεταπρατισμό στα προϊόντα του πρωτογενούς τομέα, ύστερα η φωτιά θα πάει σ’ όλο το φάσμα του εμπορίου και της οικονομίας και ο κόσμος θα καταλήξει να ψωνίζει αλέυρι απ’ τους μύλους, αμάξια απ’ το εργοστάσιο και Ι </span>pad <span lang="EL">απ’ τη Σίλικον Βάλεϋ, και ύστερα –σε βάθος χρόνου δηλαδή όταν η οικονομία προσαρμοστεί στο νέο καταμερισμό εργασίας- δεν θα απομείνει ούτε ένα «μέσο παραγωγής» για να κοινωνικοποιήσουμε εμείς. </span>X<span lang="EL">ώρια η υπεραξία που στο βάθος παραμένει άθικτη. Για να μη μιλήσω για τράπεζες… <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Έτσι σαν σαρακοστιανό μεζεδάκι για σκέψη… <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">(PS. το παρόν γράφτηκε πριν την ηλίθια ενεργοποίηση των CACs, ήτοι Collective Action Clauses που έφεραν το πετσόκομα του αιώνα στην περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων του εργαζόμενου ελληνικού λαού. Τα νούμερα ως εκ τούτου είναι πλέον κατά τι διαφορετικά, εκείνο δε που τείνει εγγύτερα πλέον προς την έννοια της προδοσίας, κατά τι φανερότερο.) </span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-90004321705164734072012-02-26T21:08:00.001+02:002012-03-07T11:07:45.080+02:00σημείωση στο Χρεοκοπισμό: ο βάνδαλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: left;"></div><br />
<br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family: Garamond;"> <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-Zxz2tkW2VFc/T1cjVB5UdZI/AAAAAAAAAKc/reEIrIoR0qw/s1600/DSC00088.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="160" src="http://4.bp.blogspot.com/-Zxz2tkW2VFc/T1cjVB5UdZI/AAAAAAAAAKc/reEIrIoR0qw/s200/DSC00088.JPG" width="200" /></a><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Η συστηματοποιήσεις τις οποίες πάντα με αφέλεια επιχειρώ να διατυπώσω και για τις οποίες μπορεί να με κατηγορήσει κανείς ως κολλημένο ή και απαίδευτο μυαλό σύμφωνα με τα τρέχοντα αποδομιστικά στάνταρ των ολιστικών ρεβεντικασιόν και των αποκαθηλωμένων ιδεολογιών εν γένει, είναι κάτι που κάνω σαν άσκηση καθαρά προσωπική για να αποφύγω τον κατακερματισμό της σκέψης. Που ούτως ή άλλως είναι ολίγον αναπόφευκτος όταν αρνείσαι να ενταχτείς διαχρονικά σε κάποιο περιεκτικό δόγμα ή όταν υφίστασαι επίσης διαχρονικά καταιγισμό υπερπληροφόρησης. Την οποία σαν γνήσιο Διαφωτιστικό υποκείμενο να πούμε ματαιοδοξείς ότι θα την συνολίσεις και θα την ταξινομήσεις, αλλά βαυκαλίζεσαι και απατάσαι πλάνην οικτράν.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Έτσι λοιπόν, σκεφτόμενος πάνω στη βία, τις «προβοκάτσιες» των παρακρατικών και των αντιεξουσιαστών και όλο το συγκείμενο που ξετυλίγεται κάθε φορά που ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, θέλω να το πιάσω από την πλευρά του υποκειμένου, εξαιρώντας τη συνωμοσιολογία, δηλαδή την αναγωγή της εκάστοτε πράξης βανδαλισμού σε χρησιμοθηρικές προκείμενες, και να το δω λίγο ψυχολογιοκεντρικά. Νομίζω λοιπόν ότι μιας και η επαναστατική πράξη αφιερώνεται από τη μία πλευρά, στην ολιστική αποθέωση της αξίας της υλικής αναπαραγωγής της κοινωνίας και των ατόμων της, των πρόσφατα ή διαχρονικά αποκλεισμένων από αυτήν, έτσι αναπόφευκτα και με τον ίδιο ανακλαστικό τρόπο (που χρησιμοποιεί για να οικοδομήσει το διάλογο της διεκδίκησης, υλικά από διάφορες πνευματικές και πρακτικές ηθικές αντιλήψεις όπως είναι οι ιδεολογίες και οι καθημερινές βιωματικές αλήθειες) με τον ίδιο τρόπο ο αυτονόητος αντίλογος (στον οποίο μπορεί να συμμετέχουν κάποιοι που διαφωνούν με το πρόταγμα αυτό ή και κάποιοι που συμφωνούν αλλά προσχωρούν στον αντίλογο ως πεδίο άσκησης εκδικητικών συναισθημάτων που αναδύονται από τις συνεχείς υπεκφυγές του συστήματος ως προς την άρση του παρατεινόμενου κοινωνικού αποκλεισμού τους) επιχειρεί μέσα από μία φευγαλέα και πρόχειρη πράξη καταστροφής αυτός ο αντίλογος (ή και μια πράξη συστηματικά οργανωμένη με διακλαδώσεις που μπορεί και να εμπίπτουν τελικά σε κάποιου είδους «προβοκάτσια»), να αρθρώσει αυτό το ρημάδι το <i>αντί</i> του.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Τι λέει όμως αυτός ο αντίλογος; Λέει, κατά τη γνώμη μου, ότι δεν μπορεί να έχεις βιτρίνες τη στιγμή που αν θέλεις μπορείς να έχεις άλλες πολλές, στημένες μέσα σε 24 ώρες, καλύτερες και πιο γυαλιστερές. Δεν μπορείς να έχεις εμπόρευμα που βγαίνει σε άπειρα τεμάχια από γραμμή παραγωγής τη στιγμή που αύριο υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να έχεις μερικά εκατομμύρια ακόμη από αυτά τα τεμάχια εμπορεύματος. Δεν μπορεί να έχεις υλική υποδομή (κτίρια, στάσεις, παγκάκια, πλατείες) δημόσια ή ιδιωτική, την οποία εύκολα έχουν υπερκεράσει οι ώριμες παραγωγικές δυνατότητες και αύριο αν θέλεις, έχεις τους πόρους και τα μέσα για να φτιάξεις την ίδια και ακόμη καλύτερη που θα την αντικαταστήσει. Η ευκολία των παραγωγικών δυνατοτήτων στην αντικατάσταση της φασόν παραγόμενης ιδιότητας του εμπορεύματος, που κάτω από μια υπάρχουσα αντικοινωνική σχέση ιδιοκτησίας έρχεται και κάνει την απλή ύλη μορφή περιουσίας, παίζει νομίζω κεντρικό ρόλο στο βανδαλισμό. Αν εξαιρέσουμε τη συνωμοσία δηλαδή, και όπως είπαμε, όλο το συγκείμενο μιας προβοκάτσιας.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span lang="EL">Τι ενέχει αυτή η πράξη ως στοιχείο αλλοίωσης της πραγματικότητας που την κάνει πρόταγμα χρήσιμο να ακολουθηθεί, για αυτόν που την κάνει, δηλαδή τον βάνδαλο; Ενέχει μία τίμια ελαφρότητα, δηλαδή ένα εύκολο δέλεαρ (για τους πάσχοντες από </span>achilleus syndrome<span lang="EL"> ήτοι μία νεύρωση παραίτησης-φυγής που χτυπάει τους ταλαντούχους υποτίθεται ανθρώπους) ότι απαλάσσουν τον κόσμο από κάτι που τον καθηλώνει (τα εμπορεύματα και την ύλη σε πιο μέσα επίπεδο) χωρίς να έχει τύψεις για αντικοινωνική δράση (τύψεις που όλα τα περιεκτικά δόγματα φροντίζουν να ερεθίζουν μέσα από τις εκάστοτε έννοιες της παραβατικότητας που εισάγουν ως προς την ορθοδοξία του αρχικού ιδεατού σκοπού τους κ.ο.κ.) αφού είναι αυταπόδεικτο, τουλάχιστον σε μακροοικονομικό επίπεδο και μακροκοινωνικό (εξαιρούνται από τη σκέψη του βάνδαλου οι εξατομικευμένες τύψεις γιατί δρα σαν πολιτικό υποκείμενο με αντικείμενο τη μάζα και την ιστορία ενώ τον «συνάνθρωπο» σαν πρόσωπο ξεκινάει να τον βλέπει πάλι μονάχα αφού βγάλει την κουκούλα και γενικά το όποιο προσωπείο του τυφλού μαζικού υποκειμένου) ότι αυτό που καταστρέφει μπορεί να αντικατασταθεί από μία μεταφορά πόρων από εκεί όπου οι πόροι προορίζονται, όχι για τον ίδιο όπως είπαμε στην αρχή (δηλαδή τον διαχρονικά αποκλεισμένο) αλλά για τα εμπορεύματα και την επενδυτική-καπιταλιστική λειτουργία του κράτους, (του κράτους-πατερούλη αν θέλετε, στον κρατικό ή κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, ή του κράτους-νυχτοφύλακα στον μετανεωτερικό καπιταλισμό όπου κι εκεί μεταφέρονται διαχρονικά και με συστηματικό τρόπο, πόροι προς το τραπεζικό σύστημα).<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Αυτά σαν προκαταρκτικά. Τώρα πρέπει να πάω στο άλλο. Στον αν είναι αντίλογος αυτή η πράξη ή λόγος αυτόνομος. Γιατί είπα ότι είναι αντίλογος στην επαναστατική διιεκδίκηση από κάποιους που διαφωνούν με αυτήν ή από εκείνους που απογοητευμένοι από τη διαρκή αναβολή της εκπλήρωσής της, πάνε να πούμε με το μέρος των πρώτων. Οι πρώτοι λένε το εξής: Μπιφτέκι θες; Εγώ θα στο πάρω το μπιφτέκι σου. Διότι είναι λάθος να θέλεις μπιφτέκι. Οι δεύτεροι λένε: Αφού δεν μπορώ να έχω εγώ μπιφτέκι, δεν μπορεί να έχει κανένας μπιφτέκι. Και νομίζω ότι αυτοί οι δύο κάπου συναντιούνται στη μέση της διαδρομής. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Φυσικά δεν έχω λάβει υπόψιν μου πολλά εκατομμύρια σελίδες που έχουν γραφτεί πάνω στα κίνητρα και τη νοηματοδότηση της προσωπικότητας του βάνδαλου. Απλά έτυχε να πάρω τις προάλλες από την έκθεση στην Κλαυθμώνος το πολύ εύληπτο και σε απλά κουτσουρομεταφρασμένα ελληνικά δοκίμιο του Έρικ Χόφφερ με τίτλο <i>Ο Φανατικός</i>, και ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω τη συμβολή μου στον επιστημονικό διάλογο του απέραντου ελληνικού καφενείου. </span><span style="font-family: Garamond;"><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-27758704212315685662012-02-18T21:55:00.013+02:002012-03-07T10:45:47.281+02:00notes on Defaultism 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Θα προσπαθήσω να ξαναπιάσω το νήμα εκεί που το άφησα στην προηγούμενη ανάρτηση. Περί <i>Χρεοκοπισμού</i> δηλαδή. Και τούτη εδώ θα είναι μάλλον μία από τις τελευταίες αναρτήσεις που κάνω σε αυτό το μπλογκ. Γιατί αυτό; Eπειδή όσο περνάνε τα χρόνια και βυθιζόμαστε στις συνέπειες της χρόνιας πολιτικής διαφθοράς και κοινωνικής υποκρισίας, η σκέψη δεν σταματάει αλλά χάνει τις δυνατότητες να εμπνέει όταν απλώς επαναλαμβάνεται χωρίς να προσθέτει τίποτα παραγωγικό. Τότε έρχεται η ώρα της ποίησης και του αναστοχασμού. Η ώρα των αποτιμήσεων και της εξαγωγής διδαγμάτων, προσωπικών και ίσως και κοινωνικών. Για άλλους έρχεται η ώρα του πεζοδρομίου και της επανάστασης. Όλοι βλέπεις έχουν φτιάξει από ένα μαγαζάκι και πουλάνε, το δικό μου όμως ήρθε η ώρα να το κλείσω από τις παράπλευρες συνέπειες της «οικονομικής κρίσης». Θα βγω έξω από τo σασιρμά. Παίρνω το δισάκι μου και φεύγω που λένε. Γιατί σαν ελεύθερος άνθρωπος από ανατροφή και παιδεία, ανήκω στο κόμμα του μακαρίτη του Άκη Πάνου. Που για ιδρυτή, αρχηγό και μοναδικό οπαδό είχε τον ίδιο, και μετά το θάνατό του το κληρονόμησα εγώ κι έφτιαξα όπως και άλλοι πολλοί φαντάζομαι, το δικά μας αυστηρά προσωποπαγή κόμματα –με την πλέον όσο δεν πάει άλλο στενή έννοια του όρου. Δες το κάπως έτσι: τo σκιώδες πολιτικό γραφείο μέσα στο κατακερματισμένο μυαλό μου μην αντέχοντας το κόστος πολλαπλών συνειδησιακών διασπάσεων, πήρε την απόφαση να αυτοδιαλυθεί. Και αφήνει κάπου σε μια άκρη τις παραδοσιακές ή καινοφανείς βεβαιότητες, κληρονομιά των ηλιθίων. Εντούτοις μένουν ακόμη μερικά τελευταία πράγματα που πρέπει να ειπωθούν.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Υποτίθεται ότι αναδύεται ένα αντιμνημονιακό μπλόκ στην Ελλάδα, σε απάντηση του πρώτου ελληνικού τραπεζικού πραξικοπήματος που ανέβασε στην κυβέρνηση τον Παπαδήμο. Αυτό το μπλόκ, ή μέτωπο αν θέλετε, δεν θα συμπηχθεί ποτέ. Θα αποτελέσει τη δυστοπία του παραδοσιακού λαϊκισμού, αριστερού και δεξιού. Και λέω δεν θα συμπηχθεί ποτέ διότι ο ηθικός και πολιτικός κατακερματισμός της Αριστεράς δεν θα ανέλθει ποτέ στο επίπεδο των πραγματικών αναγκών του λαού. Μπορεί να βάλουν μέχρι και όπλο στο χέρι του λαού, την πείνα του όμως δεν θα τη ταΐσουν ποτέ, ούτε θα ρίξουν ξύλα στις σόμπες του, ούτε πετρέλαιο στα καλοριφέρ του, ούτε σχολεία για τα παιδιά του θα φτιάξουνε. Οι Έλληνες εδώ, για τους δικούς μας μιλάω. Καταρχήν γιατί σύντομα δεν θα υπάρχει λαός, με την εθνογεωγραφική του σημασία και τα προσαρμοσμένα σε αυτήν χαρακτηριστικά του που λένε οι πολιτικοί επιστήμονες. Ένα τουρλουμπούκι από τυχοδιώκτες της μάσας θα υπάρχει μόνο, που σαν ταξική συνείδηση θα ακούνε μόνο όποια ξένη πρεσβεία τους ακουμπήσει τα περισσότερα φράγκα. Η Ελλάδα θα είναι στο εξής, λόγω της δημογραφικής απίσχνανσης και της εξωτερικής μετανάστευσης, χώρος εθνοπολιτισμικής ποικιλότητας που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τις ιστορικές συνυποδηλώσεις που διατρέχουν την πονεμένη ραχοκοκαλιά της ελληνικής Αριστεράς. Αυτή είναι η άποψή μου και δικαιούμαι να την έχω.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Από την άλλη άποψη, το μνημονιακό μέτωπο με την υποταγή και τη μαλθακότητα που το διακρίνει, τον εκφυλισμό των αντιλήψεων περί κλασικού πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού που ανέβασαν τα προοδευμένα έθνη της Δύσης στο σημείο που βρίσκονταν πριν από εκατό χρόνια όταν διαφεντεύανε όλα τα έθνη με την πολιτική των κανονιοφόρων και σήμερα με την εθελούσια υποταγή τους στην εκφυλιστική μάστιγα του καταναλωτισμού και του εμπειρισμού, παπαγαλίζει το μέτωπο αυτό, κάποιες αντιλήψεις κάποιου λέει Φρίντμαν νομπελίστα περί self regulating markets και βάζει νερό στο κρασί της μόνο για κάποια θηριώδη προγράμματα νεοκεϋνσιανών marshall plans που χάρη στη μόχλευση με την οποία θα επιτευχθούν, θα αποδώσουν καρπούς πάλι στα αφεντικά των πρώτων δηλαδή τις μεγάλες επενδυτικές τράπεζες του εξωτερικού και από πίσω τους τη σκιώδη Fed που είναι σε τελευταία ανάλυση ο ίδιος και αυτός παίκτης. Που κόβει χρήμα και δανείζει με swaps επιτοκίου 0,3% την ΕΚΤ. Που κάποιοι τη θεωρούν ως αυτόνομο πόλο που είναι ικανός να διατηρεί περιφερειακά προτεκτοράτα και να στήνει νέα Ράϊχ όταν η ίδια είναι προτεκτοράτο των Αμερικάνων. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Έτσι οι δύο πόλοι του ιστορικού διαλόγου αυτοακυρώνουν το όραμά τους, όποιο και αν είναι αυτό σε τελευταία ανάλυση και μένουν έρμαια κάποιων «εξωτερικών» εξελίξεων, κάποιας απροσδιόριστης «συμμαχίας» με μια μεγάλη δύναμη (λες και υπάρχουν σήμερα μεγάλες δυνάμεις πλην του Blaknfein της Goldman Sachs), κάποιου πολέμου που θα ξαναμοιράσει τη γεωπολιτική τράπουλα και θα τους πετάξει κάνα κόκαλο αν μείνουν στην πλευρά των νικητών (λες και μπορείς να προβλέψεις ποιος θα νικήσει, αφού καλά-καλά δεν ξέρεις ποιος πολεμάει), ή κάποιου ουτοπικού προγράμματος αναδιάταξης της εσωτερικής παραγωγής στην Ελλάδα, λες και είναι δυνατόν να καναλιζάρεις ένα λαό και μία χώρα σε ένα μονοπάτι οικονομικής ανασυγκρότησης όταν δεν μπορείς να τον μάθεις να σέβεται τις διαβάσεις για πεζούς ή τον αντικαπνιστικό νόμο. Για να μη μιλήσω για τη χρήση κινητών συσκευών εκπομπής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και μετά σου λένε κάτι τύποι σαν τον Μπεχράκη για παθητικό κάπνισμα και μαλακίες. Αυτοί όλοι (και δεν εννοώ τον Μπεχράκη) έχουν σχέδια για τον τόπο αυτό, και άπειρο χρόνο στη διάθεσή τους να τα απεργάζονται και να βαυκαλίζονται ότι θα τα πετύχουν και να μας τυραννάνε διαχρονικά ζητιανεύοντας κατόπιν ψηφουλάκια με δακρύβρεχτες συγνώμες από καθέδρας για όσα δεν πέτυχαν αλλά με πίστη ότι θα τους βγει η χαρτωσιά στον επόμενο γύρο της πρέφας. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ρε ουστ.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Έτσι μιλάω στα σκυλιά. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Και στις γάτες κάνω, ξξξςςςς..!</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Με τους ουραγκοτάγκους τώρα τι γίνεται. Ή καλύτερα, με τους μυρμηγκοφάγους. Οι μυρμηγκοφάγοι είναι αυτοί που ρουφάνε τα μυρμήγκια, εμάς δηλαδή, με την προβοπουλοπροβοσκίδα τους. Δεν βάζουν τα μυρμήγκια να δουλεύουν ηλιθιωδώς και εθελούσια για τους σκοπούς του όποιου ανθυποσυστήματος υπηρετούν οι προηγούμενοι που ανέφερα, αλλά απλά περνάνε από πάνω σου και σε ρουφάνε. Κάτα κάποιο τρόπο είναι το ίδιο πράγμα, αλλά λόγω κλίμακας μεγεθών δεν αντιλαμβάνεσαι το ρούφηγμα ως στιγμιαίο αλλά ως ανήφορο σε μία σκάλα με καρφιά και ξυράφια, και στο τέλος το λες ζωή αυτό το πράγμα. Λοιπόν αυτοί οι τελευταίοι που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αρέσκονται να σε βλέπουν να ξυπνάς από ένα όνειρο και να ξαναμπαίνεις σε ένα άλλο. Όλα τα όνειρα που χαριεντίζεσαι ότι βλέπεις, είναι δικά τους. Γίνε ελεύθερος άνθρωπος, πάψε να καταλώνεις σα κτήνος, βάλε τέχνη στα χέρια σου να γίνεις χρήσιμος, ανθρώπεψε κομμάτι να βγει η λίγδα του ζώου από πάνω σου και γράψτους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Συμβιβασμός θα πούνε κάποιοι. Έχουν για να ξυπνήσουν πολλές φορές ακόμη αυτοί. </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Τους χαιρετώ.</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-26512165046583993772012-02-16T15:44:00.008+02:002012-03-07T10:45:58.243+02:00Χρεοκοπισμός (Defaultism)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal"></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Σήμερα, ημέρα Τετάρτη (γράφτηκε χθες) κατέβηκα και οσφρίστηκα την καρβουνίλα απ’ τις φωτιές στο κέντρο, πέρασα μέσα από τις λαμπαδιασμένες στοές και περιεργάστηκα τα λείψανα των νεοκλασικών «κοσμημάτων» που έγιναν στάχτη, κι ευχήθηκα μέσα μου να είχε πιάσει εκείνη η ευχή που έκανα το βράδυ της φωτιάς, να περάσει η φωτιά στην Πλάκα και μ’ ένα ξαφνικό φύσημα του ανέμου να καψαλίσει και τα βράχια της Ακρόπολης. Πόσο λυτρωτικό θα ήταν αυτό! Πόσο πιο γρήγορα θα ξεμπερδεύαμε με το κόνσεπτ τράπεζες και υποκαταστήματα του ληστρικού νεοφιλελευθερισμού και τους ανόσιους ναούς του χρήματος, αν καταφέρναμε να κάψουμε το σύμβολο που έχει οικειοποιηθεί ο δυτικός πολιτισμός, προκειμένου να παράγει σήμερα, άσπιλος και νομιμοποιημένος από τα Διαφωτιστικά Ιδεώδη, τίποτα άλλο εκτός από Χρέος και Πόλεμο; Θα ήταν ένα τύπου γκέημ όβερ, σε επίπεδο συμβολισμών, μία παράλυση του πνεύματος και της ύλης, ύστερα και μούδιασμα των ψυχών που θα το ‘βλεπαν παγκοσμίως να κάνει το γύρο του κόσμου. Αλλά αυτό ήταν μονάχα μια φευγαλέα φαντασίωση που είχα και τίποτα παραπάνω. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος κάποτε, πραγματικός και άδολος οραματιστής μιας νέας κοινωνίας, ή ένας Μπρέϊβι κάποιου αρρωστημένου αναρχισμού από μια άλλη άποψη, ή ακόμα ένα πλήθος εξαγριωμένων υπαλλήλων απολυμένων από το Υπουργείο Πολιτισμού, το κάνουν πραγματικότητα. Άλλωστε δεν φυλάσσεται από πουθενά τούτο το πολυτιμότερο σημείο της πόλης των Αθηνών, ίσως μόνο από το μπάρμπα-Γλέζο που ζωή να ‘χει ο άνθρωπος είμαι σίγουρος ότι θα είναι κάπου εκεί με τη μαγκούρα του να δείρει τα κοπέλια που θα το επιχειρήσουν.<o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Και τώρα στο θέμα μου. Υπάρχει μια νέα ιδεολογία στην Ελλάδα, που επιτέλους μπορώ να πω -με ικανοποίηση σαρδόνιου χαμόγελου- ότι έχει αρχίσει να αναδύεται πεντακάθαρα. Αυτή την ιδεολογία που αρθρώνεται ως το μοναδικό στιβαρό πρόταγμα που κατάφερε να βρει το δρόμο του μέσα από τις εξεγέρσεις και τα αποκαϊδια των τελευταίων τριάμιση χρόνων, την ονομάζω <i><b>Χρεοκοπισμό</b> </i><b>(</b></span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"><b>Defaultism</b></span><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"><b>)</b>. Έχει ερείσματα στο λάο που είναι στημένος με την πλάτη στον τοίχο μπροστά σε ανυπέρβλητα αδιέξοδα και διατρέχει –πλέον- σαν υπόρρητη ιδεολογία σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα ετούτης της χώρας. Οι <i><b>Χρεοκοπιστές </b></i><b>(</b></span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"><b>Defaultists</b></span><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"><b>)</b>, είναι άνθρωποι του κατακερματιζόμενου λαού που ζητάει ένα εθνικό νόμισμα που θα τον χρεοκοπήσει <i>λειτουργικά</i> μέσα από μια υποτίμηση, ή κάποιοι άλλοι, πάλι μέσα από το λαό, που τρώνε τη προπαγάνδα των Μέσων για τις ασυναγώνιστες αρετές του ευρώ και υφίστανται τον αργό θάνατο εντός του. Είναι πολιτικοί της Αριστεράς που υποστηρίζουν την ολική ή κατά ένα μεγάλο μέρος, διαγραφή του χρέους, χωρίς φαιδρές ασημαντότητες όπως θεωρούν την εθελοντική αναδιάρθρωση του λεγόμενου </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Private</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Sector</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Involvement</span><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"> (</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">PSI</span><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">), ή και πολιτικοί της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, που αν και είναι εναντίον των προηγουμένων και της «τυπικής» τους χρεοκοπίας που θα προκύψει από την ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου (</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Credit</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Default</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Swaps</span><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">), υποστηρίζουν με τις πολιτικές τους καμπάνιες το λεγόμενο Μνημόνιο, που θα επιφέρει την <i>ουσιαστική</i> χρεοκοπία του λαού, εκ των πραγμάτων, όπως θα διαμορφωθούν δηλαδή οι συνθήκες στα επόμενα χρόνια από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις για την αποκατάσταση της «παραγωγικότητας», δηλ. την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατωτάτου μισθού, κράτους πρόνοιας, κτλ. συνθηκών που θα επιφέρουν δηλαδή την εκ των πραγμάτων χρεοκοπία, δηλαδή την <i>πραγματική</i>, όπως τη λέω εγώ για την οικονομία του κειμένου.<o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Έχουμε λοιπόν τρία είδη χρεοκοπίας: την <b>τυπική</b>, τη <b>λειτουργική</b> και την <b>πραγματική</b>. Η τυπική δεν είναι βραχυπρόθεσμα, ούτε λειτουργική ούτε πραγματική. Μεσοπρόθεσμα γίνεται λειτουργική. Μακροπρόθεσμα και πραγματική. Η λειτουργική δεν είναι τυπική, αφού το ελληνικό χρέος δικαιούται βάσει δικαίου να επικαλεστεί τις ειδικές ρήτρες για την αποπληρωμή των ομολογιών σε εθνικό νόμισμα. Είναι όμως πραγματική μακροπρόθεσμα και λόγω του αναμενόμενου πληθωρισμού, εφόσον δεν συνοδευτεί από αύξηση των επενδύσεων και της παραγωγικότητας. Η πραγματική χρεοκοπία δεν είναι τυπική, είναι όμως λειτουργική και είναι η σημαντικότερη γιατί είναι η μόνη βέβαιη. Όλες οι άλλες απλώς τεκμαίρονται ως λογικές υποθέσεις και υπό συγκεκριμένες συνθήκες από τους φαραωνικούς οικονομολόγους. Η πραγματική χρεοκοπία εντούτοις είναι καθ’ οδόν και έρχεται σαν τρένο κατά πάνω μας εφόσον παραμείνουμε εντός της «μνημονιακής» πολιτικής.<o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Ο <span style="font-style: italic;">Χρεοκοπισμός</span>, αποκαλύφθηκε με τ’ όνομά του ενώπιον Θεού και ανθρώπων τη νύχτα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου, στην περίφημη ψηφοφορία για το δεύτερο Πακέτο. Εκεί έγινε αντιληπτό και καθαρό πια και σε μας τους απέξω, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, ότι το σύστημα δεν είναι συμπαγές κι ούτε το μέτωπο του Μνημονίου αρραγές. Δύο χρόνια λαϊκισμού απ’ όλες τις πλευρές έκαναν τη δουλειά τους κι άναψαν νέους στόχους στα μυαλά των πολιτικάντηδων που τώρα βλέπουν τη φυγή από τη Νέα Ελλάδα και τον εναγκαλισμό με την Παλαιά ως μόνη λύση, και μάλιστα όχι απλά ανθρωπιστική και από αλληλεγγύη προς τη κοινωνία που χειμάζεται, αλλά ως βιώσιμη και από καθαρά οικονομική άποψη. Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί, σύμφωνα με αυτά που μέχρι πρότεινος διατείνονταν οι πρώην υπέρμαχοι του Μνημονίου, ανταλλάζουν τώρα την Ύφεση με τη Χρεοκοπία. Το πρώτο, βλέπε ύφεση, είναι ο λόγος που δεν ψήφισαν. Το δεύτερο, δηλ. η χρεοκοπία είναι ο λόγος που δεν θα ξαναψηφιστούν οι ίδιοι. Η νέα τους πολιτική γραμμή, τους κατατάσσει σε <b>τυπικούς (technical)</b>, και <b>λειτουργικούς (functional)</b>, <i>Χρεοκοπιστές </i><b>(Defaultists)</b>. Οι πρώην συνάδελφοί τους στα δύο (παλαιά) μεγάλα κόμματα, που ψήφισαν την -σύμφωνα με τους προηγούμενους, χρεοκοπία του λαού <i>εντός</i> του ευρώ, κατατάσσονται τώρα ξεκάθαρα στο πολιτικό πεδίο της <i>ουσιαστικής</i><b style="font-style: italic;"> </b>(substantial, structural) <i>χρεοκοπίας</i>, ή άλλως, του <i>πραγματικού - δομικού Χρεοκοπισμού</i> (<b>Real Defaultism, Structural Defaultism). </b><o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Ομολογώ ότι κι εγώ ο ίδιος πίστεψα, ότι είναι όντως δυνατόν η Ελλάδα να βγει ψιλοαναίμακτα από την όλη ιστορία. Καταρχήν έβλεπα όσα ήρθαν, από χρόνια πριν στις αναρτήσεις μου. Και κάπου τον ψιλογούσταρα τον Γερμανό μου. Έλεγα, δεν μπορεί, θα απολύσει το ζαβό 200.000 – 300.000 δημοσίους υπαλλήλους, και θ’ ανασάνουμε. Θα δούμε βορειοευρωπαϊκό καπιταλισμό κι ύστερα ευτυχισμένοι θα τινάζουμε τα μυαλά μας στον αέρα και θα σωριαζόμαστε πάνω στο μπυροκοίλι μας. Δεν μπορεί, έλεγα, δεν θα θυσιάσουνε μια ολόκληρη χώρα για να σώσουνε την πελατεία τους, κι Αριστερά τώρα γι’ αυτό φωνάζει, γιατί θα της εξαφανίσουν το προνομιακό της πεδίο, το κέρας της Αμάλθειας, στη χώρα της Αμάθειας. Πείτε με αφελή, κάπως έτσι εκτιμούσα τα πράγματα, κι αυτή τη συγκρότηση έχω ακόμα, κάποτε πόθησα ένα καπιταλισμό γαμιστερό, με πρωτοπορίες και παγκόσμια καινοτομία και εταιρείες σαν πεντάστερα ξενοδοχεία και εργαζόμενους σαν λόρδους στον πύργο του Χάρυ Πότερ. Σαν τη Γκούγκλ δηλαδή και τα σχετικά. Και μια εκτίναξη των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας και των δημιουργικών ικανοτήτων των νέων παιδιών, να ξεμπερδεύουμε με τις βδέλλες τους αγγλοσάξονες. Ύστερα, αν υπάρχει ακόμα κάποιος που επιμένει να τον ανατρέψει αυτόν τον καπιταλισμό, το συζητάμε σαν ώριμοι ενήλικες που είμαστε. Αυτά για να είμαι καθαρός με τη συνείδησή μου, και γενικά να ξέρει ο άλλος ποιόν διαβάζει.<o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Κάποια στιγμή όμως στην πορεία λέω, δεν μπορεί εδώ κάτι παίζει. Πολύ αργούνε αυτοί να απολύσουνε στο δημόσιο, πολύ αργούνε να ιδιωτικοποίησουνε τις χρόνιες μαλακίες που λιμνάζουνε, πολύ αργούνε να πιάσουνε φοροδιαφυγή, πολύ αργούνε όλα. Εκεί στράβωσε το παιχνίδι. Εκεί καταστράφηκαν όλα. Μπήκε και το θέατρο του παραλόγου. Να διαδηλώνουν όσοι έχουν δουλειά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κομμάτια που θίγονται (δημόσιο) και οι άνεργοι να κάνουμε τουμπεκί. Αν είχε απολύσει μισό εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους και του έκανε ολική ανακατασκευή και προσλάμβανε –απ’ τους ίδιους σου λέω εγώ, δε ζητάω πολλά απ’ την Ελλάδα- απ’ τους πεντακόσιους χιλιάδες ξανάπαιρνε μετά από ένα χρόνο τους διακόσους, θα είχαμε πάει στο 1.200.000 ανέργους κι ύστερα κάτω κι από 1 κι ύστερα το θάμπος στα μάτια των νεοφιλελεύθερων επενδυτών κι ο θαυμασμός, συν για δυο-τρία χρόνια μια «ηθική» μείωση σε όλα αυτά που πετσόκοκοψαν τώρα για δεκαετίες, και θα ‘χε πάρει μπρος το Κεφάλαιο, να δώσει δουλειές. Δεν ξέρω που ακριβώς θα δουλεύαμε, στα ροδάκινα ή στα εργοστάσια, αλλά θα είχαμε θέμα. Βέβαια αυτό θα προϋπέθετε ότι θα σταματούσε με κάποιο μυστηριώδη σούπερ τρόπο η αέναη εισροή φτηνής ανειδίκευτης εργασίας στην Ελλάδα και ότι οι μόνοι χειρώνακτες εντός της χώρας θα ήταν τα άνεργα ελληνόπουλα, αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Δεν ζητάω πολλά απ’ τους προοδευτικούς αναγνώστες μου. Τώρα περάσαμε το 1.000.000 ανέργους και πάμε για το ενάμισυ, και στο δημόσιο αυτό δεν είναι θάλασσα, αυτό είναι λαοθάλασσα. Επίσης αυτό προϋποθέτει ότι θα είχανε μπει και κάποιοι σούπερ ντουπερ φραγμοί στον σπεκουλαδόρικο καπιταλισμό των αγορών και οι ραντιέρηδες θα ρίχνανε τα λεφτά τους στην παραγωγή. Αλλά ας μη ζητάω πολλά και από τους </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">neo</span><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">-</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">liberal</span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;"> <span lang="EL">αναγνώστες μου.<o:p></o:p></span></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Κάπου στην πορεία λοιπόν, άρχισε να δουλεύει το κοσκινάκι της η <i>Νοοτροποκάστα.</i> Σε κάποια παλιότερη ανάρτηση την είχα ορίσει ως το ψυχοδιανοητικό σύνολο ψευδοηθικών και βαθύτατα αντικοινωνικών αντιλήψεων, που χαρακτηρίζουν τους εργαζομένους στο Δημόσιο τομέα, τις Δέκο, και τα Σώματα ασφαλείας. Ή περίπου έτσι τέλος πάντων, όποιος έχει όρεξη μπορεί να πατήσει να το διαβάσει <i><a href="http://timouradi.blogspot.com/2008/12/blog-post_18.html">εδώ</a></i>. Αυτοί όλοι, δεν είναι απλώς άτομα μαζεμένα μπούγιο μεγάλο που συγκροτούν εκλογικό σώμα που βγάζει πλειοψηφίες και τραπεζολακέδες, αλλά χωροχρονική συμπύκνωση ενσαρκωμένη, της νεότερης ιστορίας αυτού του τόπου. Ό,τι σκατά μας άφησε το παρελθόν, αυτοί τα ‘χουνε φυλαγμένα και τα μυρίζουνε. Και επικοινωνούν στην υπόλοιπη κοινωνία τις καλά στερεωμένες ανθυποαντιλήψεις τους χάρη στα ισχυρά τους δίκτυα, συνδικαλιστικά και άλλα. Για την ακρίβεια, η υπόλοιπη κοινωνία δεν υπάρχει, αυτοί οι ίδιοι αποτελούν και την υπόλοιπη κοινωνία. Τα παιδιά τους, οι σύζυγοι, οι συγγενείς, τα σόγια, οι κουμπάροι και οι μπατζανάκηδές τους. Κι όλοι μαζί οι παραπάνω φτιάχνουν τα μαλακισμένα τα κόμματα.<o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Αυτά τα μαλακισμένα τα κόμματα αποφάσισαν προχθές, την Κυριακή δηλαδή, να αυτοδιαλυθούν. Εσύ λοιπόν τι καταλαβαίνεις ρε αναγνώστη; Δεν είσαι τόσο μαλάκας να πιστεύεις ότι σταμάτησαν να υπηρετούν την πελατεία τους; Που δεν λέγεται κομματική τώρα, λέγεται βουλευτική. Και για να εξυπηρετηθεί πρέπει τώρα να ισχυριστείς ότι είσαι υπέρμαχος «εθνικών πρωτοβουλιών». Για όνομα του θεού! Το είχα προβλέψει να πούμε <i> (στην τελευταία παράγραφο)</i> </span><span style="font-family: Garamond; font-size: 19px;"><i><a href="http://timouradi.blogspot.com/2012/01/blog-post.html">εδώ </a></i></span><span style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">αλλά δεν πίστευα ότι μπορούσαν να το κάνουν τόσο γρήγορα. Κι όμως! (Αλήθεια πότε θα πάρω βραβείο οξυδερκέστερης προφητείας;)</span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Λέω να συνεχίσω όμως κάποια άλλη στιγμή γιατί κλείνουν τα μάτια μου πάνω απ’ το πληκτρολόγιο. Όβερ εντ άουτ.<o:p></o:p></span></div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div><div class="MsoNormal"><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Garamond; font-size: 14pt;">Υ.Γ. αν δεν το συνεχίσω βασικά ελπίζω να έγινε αντιληπτό ότι ο <i>Χρεοκοπισμός </i>είναι δικό μου εφεύρημα, μονάχα ως λέξη και παρά το γεγονός ότι επιθυμώ κι εγώ να πάμε σε εθνική άσκηση νομισματικής πολιτικής. Βασικά δεν θα υπερθεμάτιζα υπέρ εθνικού νομίσματος αν δεν είχα κάνει πρώτα ό,τι είναι δυνατόν εντός ευρώ να αποφύγω τη χρεοκοπία του λαού. Και εφόσον πάλι κατά πάσα απιθανότητα θα κατέληγα στο εθνικό νόμισμα, θα είχα φροντίσει να μη το δαιμονοποιήσω σαν ηλίθιος λακές της ανθρωποβδέλας που ακούει στο όνομα Προβόπουλος, Προβατόπουλος, κάπως έτσι.<o:p></o:p></span></div></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-14959502030961861682011-06-09T15:17:00.002+03:002012-03-07T10:45:58.244+02:00Αγ-ανακτώντας την Εξουσία: συστηματικές σκέψεις πάνω στο πολιτικό πρόταγμα (4)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Στη συγκέντρωση της Κυριακής η προσέλευση ήταν μεγαλειώδης· άλλωστε διαφημίστηκε δεόντως και από τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης που σα να δείχνουν να διψάνε για κάτι, - αίμα τώρα είναι αυτό, σαμπάνια είναι- πολύ σύντομα, νομίζω, θα το δείξει η Ιστορία. Φυσικά, το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πραγματικόν</i> της Ιστορίας ουδόλως θα ομοιάζει προς το πραγματικό της προσωπικής μας <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εμπειρίας</i>, αφού θα διέλθει από την κρεατομηχανή της τηλεοπτικής μνημόνευσης, αυτά τα προβοκατόρικου νατουραλισμού ραπόρτα των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων. Κάτι μου λέει πάντως, πως, τούτες οι σάρκες αυτού εδώ του πλήθους, ακόμη κι αν ξεσκιστούν μεταξύ τους με περισσή απερισκεψία κι απλωθούν απέραντο αιμάτινο χαλί στα πόδια του «Ηγέτη» που αναζητούν οι «δημοσκοπήσεις», κιμάς δεν θα γίνουν ποτέ. Γιατί έχει πολύ κόκκαλο τούτο δω το κρέας. Κι ας προσπαθούν ολοένα οι σαπιοκοιλιές του συστήματος μ’ ένα μπαλτά στο χέρι να το καθαρίσουν.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Στη συνέλευση της Παρασκευής τώρα –πρέπει να το ομολογήσω- ταράχτηκαν οι βεβαιότητές μου για έναν κόσμο που νόμιζα ότι καταλαβαίνω. Ίσα-ίσα χωρούσες να τρυπώσεις στον περιφερειακό δακτύλιο της Κάτω πλατείας που ήταν κατάμεστη από κόσμο κι έπρεπε ν’ ανοίξεις δρόμο σπρώχνοντας για να περάσεις. Στη γωνία απέναντι απ’ τη Βρετάνια η μικροφωνική ενός υπερυψωμένου πόντιουμ σκόρπαγε βραχνές κραυγές στο πλήθος που δίσταζε να προχωρήσει παρακάτω. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ο χορός των κυμβάλων καλούσε σε εθνεγερσία. Έπρεπε οπωσδήποτε να διέλθεις μέσα απ’ το αλαλάζον πλήθος αν ήθελες να πιάσεις κάτι περισσότερο από εκείνο που η ηχοληψία στο πυκνωτικό του αμπλιφάϊερ είχε ρυθμιστεί να αποδίδει σωστά. Μια πνευματική όαση σε καλούσε να την επισκεφτείς δίπλα στο Συντριβάνι. Εκεί θα έβρισκες να σε περιμένουν μερικές αξιόλογες αποκαλύψεις. Και λίγο μελαγχολικές ίσως.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Καταρχήν η άμεση δημοκρατία είναι συντελούμενο γεγονός στην Πλατεία. Είναι ένα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">άθλημα ενεργούμενων σχέσεων</i> που λέει κι ο Γιανναράς. Που <a href="http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=393742">χλευάστηκε </a></span><span lang="EL"> από υπερβολικά πολλούς δυστυχώς κατά τη γνώμη μου για ‘κείνο <a href="http://yannaras.gr/2011/04/04">το άρθρο του με το γιαούρτωμα</a>,</span><span lang="EL"> το οποίο όμως, μεταφρασμένο σε μούτζα και αναχθέν σε νομιμοποιημένη αντίδραση <a href="http://aristerovima.gr/blog.php?id=2383">εδώ</a></span><span lang="EL"> δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν. Φυσικά ο Γιανναράς είναι μισητός σχεδόν απ’ όλους γιατί γράφει συνεχώς βιβλία που μάλλον δεν τους αφορούν αφού σχεδόν όλοι πορώνονται να διαβάζουν τα οργίλα ξεσπάσματά του στην «αλαφούζειο πατασαβουροφυλλάδα»</span><span lang="EL"> <a href="http://roides.wordpress.com/2008/06/17/giannaras_outlaw/">που είναι και τα μόνα που καταλαβαίνουν,</a> κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ίσως γιατί εκεί ο Γιανναράς γράφει στην μόνη γλώσσα που τους είναι οικεία, δηλαδή <a href="http://manitaritoubounou.wordpress.com/2010/04/26/xgiann-dosilog-ekp/">του κραξίματος</a>. Που είναι και μεγίστη μαλακία, τόσο δικιά του όσο και αυτωνώνε, γιατί εμένα τουλάχιστον, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το Πρόσωπο και ο Έρως</i> μου άλλαξε μερικά πραγματάκια στον τρόπο που σκέφτομαι. Φυσικά ακολούθησε το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Προτάσεις Κριτικής Οντολογίας,</i> και το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Μετανεωτερική Μεταφυσική</i>, που σε συνδυασμό με το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ρητό και το Άρρητο</i> καθώς και το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ενάντια στη Θρησκεία</i> και το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Φανταστικό και Φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία,</i> κάνουν κάθε καλοπροαίρετο να τον συμπαθήσει. Αφού είναι άλλωστε και Μαρξιστής, με την ευρύτερη έννοια, μιας και ο Μαρξ ήταν Γιανναρικός άθελά του και σε ένα βαθμό, πολύ πριν καν υπάρξει Γιανναράς. Πάντως ο φιλόσοφος του μέλλοντος θα τον διαβάζει τόσο αχόρταγα που θα αναρωτιέται πώς και έφαγε τόσο κράξιμο όσο ζούσε. Και μιλάμε για κράξιμο, όχι <a href="http://www.blogger.com/goog_2138880611">απλές κριτικές</a></span><span lang="EL"><a href="http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/enantia_thrisk1.htm"> και μαλακίες.</a> Ισως η κριτική στο κυρίως έργο του -αν έμπαινε στον κόπο φυσικά να ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί του, να ήταν εποικοδομητική. Ν’ ακούγαμε έναν οντολογικό αντίλογο βρε αδερφέ. Γιατί νισάφι πια μ’ αυτό το αενάως επαναλαμβανόμενο «ο φιλόσοφος της νεοορθοδοξίας». Δηλαδή ο Ράμφος που δεν είναι καν αυτό, πώς δικαιούται δια να ομιλεί; Και λέει και ασυγκρίτως υπέρτερες κοτσάνες απ’ τον Γιανναρά, ο οποίος τις δικές του τουλάχιστον τις φυλάει μόνο για το κοινό του στην αλαφούζειο πατσαβουροφυλλάδα. Κατά τ’ άλλα λέει πεντέξι πραγματάκια που καλό είναι να τα διαβάσουν όλοι. Αν μη τι άλλο για να ξέρουν από τί να προστατεύσουν τα παιδιά τους ρε αδερφέ. Και να μπορούν ενίοτε να επικοινωνήσουν και με την υπόλοιπη ανθρωπότητα που διαβάζει σε 10 γλώσσες τα βιβλία του. Τι να κάνουμε τώρα, δυστυχώς για μας, από τους έλληνες είναι ίσως ο πιο πολυδιαβασμένος στο εξωτερικό· από τους εν ζωή μιλάμε πάντα. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Προτού αφήσω στην άκρη τον αναθεματισμένο το Γιανναρά και συνεχίσω αυτό που ήθελα να πω, δεν μπορώ να αντισταθώ πλέον και αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω κάτι διευκρινιστικό -που νομίζω σχηματοποιεί την ως άνω εκπεφρασμένη προβληματική. Και μολονότι έψαξα αρκετά, δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι σχετικό με τη «νέο-ορθοδοξία», οπότε νομίζω αναγκαστικά θα χρειαστεί να αρκεστώ στο παρακάτω.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><blockquote style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL" style="font-size: 10pt;">"Η απαγκίστρωση από τη σισύφεια απαίτηση της «αντικειμενικότητας» δεν σημαίνει οπωσδήποτε και καταφυγή στον υποκειμενισμό ή σχετικισμό της γνώσης. Το αντίθετο της αντικειμενικότητας δεν είναι ο σχετικισμός του υποκειμενισμού (όπως δεν είναι και ο παρορμητικός συναισθηματισμός και άλογος μυστικισμός). Το αντίθετο της αντικειμενικής γνώσης είναι η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κοινωνική</i> επαλήθευση της γνώσης, η άρνηση του αντι-κείμενου ερείσματος γνωστικής ορθότητας, -είναι ο διυποκειμενικός συντονισμός των εμπειριών της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σχέσης, </i>η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κοινωνική</i> εγκυρότητα της γνώσης. [..] Το θεμελιώδες σφάλμα κάθε δογματικής οντολογίας, είναι η εμμονή στη μέτρηση (εκτίμηση) των <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ποιοτικών </i>πιστοποιήσεων με μέτρα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ποσοτικής</i> επισήμανσης, ή η αναγωγή ποιοτικών και ποσοτικών πιστοποιήσεων σε αντι-κείμενα σχήματα νοητικών ορισμών. Έτσι ένας συνεπής υλιστής ερμηνεύει την ποιότητα της καλλιτεχνικής ή επιστημονικής έμπνευσης με την ποσοτική επισήμανση νευροχημικών αντιδράσεων, νευρομεταβιβαστικών διεργασιών κ.λ.π. Και ένας συνεπής ιδεαλιστής ανάγει τους συντελεστές της ιδιομορφίας των φαινομένων στον δεδομένο και ουσιαστικό «λόγο» που τα προκαθορίζει –ταυτίζει την πραγματικότητα με δεδομένα που βρίσκονται έξω από την ανθρώπινη εμπειρία και δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη καταφεύγοντας σε υπερβατικές, αφηρημένες αρχές και απόλυτες ιδέες. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις (του υλιστή και του ιδεαλιστή) η αλήθεια ή το ψεύδος των πιστοποιήσεων κρίνεται στο επίπεδο του αντικειμενικού κώδικα επισήμανσης που έχει </span><span style="font-size: 10pt;">a</span><span style="font-size: 10pt;"> </span><span style="font-size: 10pt;">priori</span><span lang="EL" style="font-size: 10pt;"> υιοθετηθεί, και όχι στο επίπεδο της γνωστικής εγκυρότητας που έχει η υπαρκτική εμπειρία της σχέσης. Οπωσδήποτε τα μαθηματικά, λ.χ., είναι μάλλον η αποδοτικότερη γλώσσα (ή κώδικας) για τη γνωστική επισήμανση μιας ορισμένης «περιοχής» της πραγματικότητας, όπως και η ορθή συλλογιστική (η </span><span style="font-size: 10pt;">rationatio</span><span lang="EL" style="font-size: 10pt;">) για την επισήμανση άλλων «περιοχών» του πραγματικού. Όμως κανένας κώδικας ή δεδομένη γλώσσα δεν μπορεί να ορίσει και γνωστοποιήσει αντικειμενικά την πραγματικότητα μιας ερωτικής «εκπληξης» ή ανακάλυψης, της αισθητικής προτίμησης, της διαισθητικής σύλληψης, της ετερότητας των <i style="mso-bidi-font-style: normal;">προσωπικών</i> ενεργειών. Είναι τουλάχιστον αυθαίρετο να θεωρούμε ως πιο «πραγματική» τη μετρητή (αντικειμενική) πιστοποίηση με βάση κάποιον </span><span style="font-size: 10pt;">a</span><span style="font-size: 10pt;"> </span><span style="font-size: 10pt;">priori</span><span lang="EL" style="font-size: 10pt;"> «αξιόπιστο» κώδικα, σε σύγκριση με την άρρητη μοναδικότητα της υποκειμενικής εμπειρίας. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις, η πιστοποίηση προκύπτει από τη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σχέση</i> (έμμεση ή άμεση) του υποκειμένου με την πραγματικότητα, και από αυτή τη σχέση δεν είναι δυνατό να «εξέλθει» το υποκείμενο για να αξιολογήσει αντικειμενικά το είδος της σχέσης. Γι’ αυτό και κάθε αντικειμενική αξιολόγηση της γνωστικής εγκυρότητας έχει οπωσδήποτε συμβατικό χαρακτήρα, απαραίτητο για τη χρηστική εκδοχή της πραγματικότητας, αλλά ανεπαρκέστατο για την οντολογική ερμηνεία της. Ο τρόπος να πιστοποιούμε την ύπαρξη είναι καταρχήν και μόνο η δική μας υπαρκτική εμπειρία, που δεν υποτάσσεται σε μετρητά μεγέθη και αντικειμενικούς κώδικες επισήμανσης, αλλά επαληθεύεται μόνο με τη διεύρυνση της αναφορικότητας της εμπειρίας –μόνο με την <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κοινωνική</i> επικύρωση".<o:p></o:p></span></span></blockquote><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Η δική μου λοιπόν εμπειρία στη συνέλευση της Κάτω πλατείας, ήταν –ας το θέσω έτσι- μία <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μετοχή σε σχέση</i>, όχι με το αυστηρά κυριολεκτικό Κενό Σημαίνον <a href="http://aristerovima.gr/blog.php?id=2371">που λέει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου</a></span><span lang="EL"> αλλά με πρόσωπα που γνώριζαν καλά -ή τουλάχιστον διαισθητικά αισθάνονταν- τον λόγο που τους ανέβαζε στο βήμα. Δεν εμφορούνταν –τουλάχιστον όχι μόνο- από μία ακατέργαστη και λαϊκιστικά εκφερόμενη αγανάκτηση αλλά από γνήσια κινηματική διάθεση με προτάσεις. Οι τελευταίες, μπορεί να πει κανείς ότι ήταν σε μία διαδικασία σχηματοποίησης αλλά αυτός δεν είναι άλλωστε και ο χαρακτήρας των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, η διαρκής αναζήτηση περιεχομένου που θα κενώσει πληρωματικά την προθετικότητα; Φυσικά η κουβέντα χαονώταν πότε από δω και πότε προς τα ‘κεί αλλά οι συμμετέχοντες παρενέβαιναν ενεργητικά τροφοδοτώντας τον ομιλητή με άμεση κριτική για αυτά που λέγονταν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">την ώρα που λέγονταν</i>. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Οι προτάσεις που τουλάχιστον εγώ ξεχώρισα από εκείνες που ακούστηκαν τις δυόμιση ώρες που έμεινα για να παρακολουθήσω τη συνέλευση ήταν: σύνδεση του κινήματος και βάθεμα της δουλειάς στα σωματεία των εργαζομένων, κάλεσμα σε γενική απεργία (νομίζω τις μέρες πριν την κατάθεση του μεσοπρόθεσμου), ενημέρωση και συνεργασία με κατοίκους στις γειτονιές της Αθήνας που θα οδηγήσουν σε συνελεύσεις, δημιουργία «μικρο-πλατεϊκων» σταθμών ενημέρωσης σε Καπνικαρέα, Ψυρρή, Γκάζι. Φυσικά, όπως προείπα, αυτά όλα είναι μία σούμα πολλών και διαφόρων που ακούστηκαν από τα οποία εγώ σταχυολογώ τα πιο ενδιαφέροντα κατά το δικό μου προσωπικό αισθητήριο, και όχι φυσικά συμφώνως προς κάποια κομματική «ορθοδοξία». Υπήρχαν βέβαια πολλοί ομιλητές που την είχαν δει κάπως και μιλούσαν λίγο παραπάνω «εμπνευσιακά» απ’ όσο πιθανότατα να αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις (αλήθεια, τί αρμόζει άραγε σ’ αυτές τις περιπτώσεις), κι άλλοι πάλι έκαναν αυτά τα ατελέσφορα σχήματα του τύπου, δεν ξέρω αυτό κι εκείνο ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτό και άρα μπορούμε και το πρώτο που είπα ότι δεν ξέρω αρκεί να είμαστε ενωμένοι που δεν ξέρω αν είμαστε αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να γίνουμε. Σε γενικές γραμμές πάντως, ήταν εμφανής η πνευματική προσπάθεια να αναζητηθούν δράσεις που θα διευρύνουν και θα συστηματοποιήσουν «αυτό που συμβαίνει εδώ και δέκα μέρες στην πλατεία» <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Ωστόσο μου έκανε εντύπωση μια άποψη που φάνηκε να επικροτεί ο κόσμος της συνέλευσης, περί του αναγκαίου «να μην βάλουμε πρόταγμα για εκλογές». Η συλλογιστική είχε ως εξής: αν μπει αίτημα για εκλογές, ο κόσμος θα παγιδευτεί σε ψευτοδίλημμα που θα αποπροσανατολίσει από την ανεπάρκεια του δικομματικού συστήματος για έξοδο απ’ την κρίση και απλά θα εκτονώσει τη λαϊκή οργή, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα το κίνημα που διαμορφώνεται να μπει στον πάγο και όλες οι προσπάθειες να πάνε χαμένες. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι άκουγα κάτι τέτοιο γιατί, με το απλό το μυαλουδάκι μου έβαζα ότι μόνη λύση για τον λαό είναι να πάει στις κάλπες και να ψηφίσει αυτόν που θα του δώσει πρόταση. Μετά φυσικά που το ξανασκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι από τη στιγμή που η κοινοβουλευτική Αριστερά θεωρεί την κρίση συστημική του καπιταλισμού –με δεδομένο ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε παρά μόνο κρατικομονοπωλειακό νέο-καλαματιανής αποχρώσεως- και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θεωρεί ότι η κρίση οφείλεται σ’αυτόν τον κρατικομονοπωλειακό καπιταλισμό που υπερχρέωσε το κράτος και λοβοτόμησε τις παραγωγικές δυνάμεις με αποτέλεσμα «να διαρραγεί η σχέση κεφαλαίου-εργασίας» –τη στιγμή που βαθειά καπιταλιστικές χώρες απέραντου νεοφιλελευθερισμού έχουν ακριβώς μια απ’ τα ίδια με μας- τότε θα πρέπει –σκέφτηκα- να είναι εύλογο που δεν μπορούν να πάρουν θέση για το αν πρέπει να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες ή να τις αφήσουμε να καταρρεύσουν, όταν κάνουμε την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με «απειλή αθέτησης πληρωμής», πριν ή αφότου βγούμε απ’ το ευρώ, που φυσικά δεν το ξέρουμε γιατί δεν μπορούμε να αποφασίσουμε με βεβαιότητα πότε καταστρέφεται παραγωγικά η χώρα με λιγότερο σφοδρό τρόπο –και όλα αυτά φυσικά χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα βγούμε σε ενιαίο μέτωπο να τα πούμε αυτά στο λαό από τη στιγμή που δεν ξέρουμε πότε θα επιλέξει το Κεφάλαιο να πατήσει το κουμπάκι της αυτοκαταστροφής το οποίο επιθυμούμε να γίνει προτού καν εμείς διανοηθούμε να προτείνουμε στο λαό να μας φέρει στα πράγματα, σαν τον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αντωνάκη</i> δηλαδή που αποφεύγει να θέσει θέμα εκλογών από φόβο μην αποκτήσει αυτό που ονειρεύεται και τελικά προσγειωθεί ο ουρανός στο κεφάλι του. </span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL"><br />
</span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Να το πω διαφορετικά: η Αριστερά ψάχνει τον προσανατολισμό της και σου λέει κάνε τουμπέκα μη φάμε εμείς το ξύλο. Σωστός ο συλλογισμός της, αλλά νομίζω πως όλα συντείνουν στο ότι θα βγούμε από το ευρώ. Και φυσικά ας μην έχει κανένας αυταπάτες, δεν πρόκειται ούτε το πασόκ αλλά ούτε και η ν.δ. να μας πάνε μέχρι εκεί. Όχι όσο διατηρούν τον μηχανισμό γη&ύδωρ -που δεν είναι ούτε βούτυρο στο ψωμί του Κεφαλαίου αλλά ούτε και νεοφιλελεύθερη σούπερ ντούπερ συνωμοσία. Απλά το σύστημα ανακάλυψε ότι για να επιβιώσει θα πρέπει να αντιστοιχεί τις ονομαστικές αξίες με συνδεδεμένες εμπράγματες προκειμένου να θέσει υπό περιορισμό τον εφιάλτη του παράγωγου χρήματος. Όχι προς όφελος του Καπιταλισμού, μη σπεύσετε να το δείτε συστημικά, δεν είναι τόσο οραματιστές. Η Μέρκελ, ίσως, μπορεί να κουβαλάει κάτι τέτοιο στο προτεσταντικής ηθικής μυαλουδάκι της. Όλα όμως γίνονται για να μείνουν τα ποσά στα συμβόλαια παραγώγων εκεί που είναι –και λίγο ψηλότερα- χωρίς να καταρρεύσει το σύστημα από θρυαλλίδες που είναι διάσπαρτες παντού στα τερματικά των </span>market desks<span lang="EL">. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει οι «σκελετοί στην ντουλάπα» -βλέπε τοξικά πάσης φύσεως- να αναστηθούν, τουλάχιστον προς ώρας και γιατί όχι, ένεκα παγκοσμίου ισορροπίας και διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων ακόμα και σαν εκείνο τον κακομοίρη τον Μπέρνι στο «Τρελό Σαββατοκύριακο»· νομίζω τον θυμόμαστε όλοι. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Το βασικότερο και πιο απτό παράδειγμα αυτού που λέω είναι το ζήτημα με τις τράπεζες. Δεν τις θέλει κανένας. Όλοι το κοιτάνε το θέμα με άπειρο δέος, και όπως ακριβώς επικρατεί για το χρέος το γενικό και αόριστο «αναδιάρθρωση» (που από </span>restructuring <span lang="EL">μετασχηματίστηκε σε </span>reprofiling<span lang="EL">, αναδιάταξη –και εσχάτως </span>rescheduling<span lang="EL">, αναπρογραμματισμός), με τις τράπεζες κυκλοφορεί το -εξίσου αόριστο και ολιστικό που θα εξαφανίσει το πρόβλημα εν ριπή οφθαλμού- «ανακεφαλαίωση» (</span>recapitalization<span lang="EL">). </span>H <span lang="EL">ανακεφαλαίωση θα έρθει ως δια μαγείας από λεφτά που θα βγούνε μέσα από ένα μαγικό καπέλο σε συνδυασμό με μια αναθεώρηση προς τα κάτω της Βασιλείας ΙΙ και μια ήπια ή ολική κρατικοποίηση μερικών τραπεζών που όμως θα πρόκειται περί ευρωενωσιοποίησης των τραπεζών και όχι κρατικοποίησης αφού στο κράτος δεν ανήκει τίποτα παρά μόνο λεφτά που δανείζεται με την πλάτη άλλων. Αυτοί στο τέλος θα δημιουργήσουν μία υπερ-τράπεζα για τις προβληματικές χώρες της περιφέρειας που θα ελέγχει το κυκλοφορούν χρήμα με τις ίδιες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στην Κατοχή από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Στην διαδικασία μέσα θα ρουφάνε ό,τι υπάρχει σαν μαύρες τρύπες.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Το άλλο σενάριο είναι να βγούμε απ΄ το ευρώ. Θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο για καιρό αλλά θα ματώσουμε και θα γλιτώσουμε το εγκεφαλικό. Οι μεταβιβάσεις θα γίνονται με δραχμές, έστω π.χ με αρχική ισοτιμία. 1:1 αλλά με αυτόματη υποτίμηση όσο το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που λένε, ο μισθός σε δραχμές θα αντιστοιχεί </span>max <span lang="EL">στα ¾ του παλαιού. Αυτό θα έρθει τελικά και θα πέσει ώσπου να ισορροπήσει στα σημεία που μόνο οι οργιώδεις καμπύλες των φαραωνικών οικονομολόγων γνωρίζουν, που όμως όσο δεν μειώνεται το έλλειμμα, φοβάμαι πως ούτε κι αυτοί μπορούν να το απαντήσουν με βεβαιότητα. Οι μεταβιβάσεις πληρωμένες σε δραχμές θα είναι το απόλυτο τίποτα αλλά μόνο για προϊόντα εισαγωγής. Τα υπόλοιπα θα είναι νορμάλ λόγω της εσωτερικής καθολικής δραχμικής υποτίμησης, πλην του κόστους πρώτων υλών που ενσωματώνουν, βλέπε πετρέλαιο κ.λ.π. Οπότε πάλι θα είμαστε λίγο σαν ελληνική ταινία του ’50. Αλλά τουλάχιστον θα έχουμε όρεξη για δουλειά αφού θα πληρώνουμε λιγότερους φόρους και θα ξέρουμε περίπου τί μας ξημερώνει. Φτώχεια δηλαδή αλλά δίχως φόβο και με μπόλικη έμπνευση. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Δίχως φόβο αδέρφια· και μπόλικη έμπνευση σύντροφοι. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Πριν ολοκληρώσω όμως τούτο ‘δω το συλλογισμό μου και καθόσον φρονώ ότι εντέλει όλα καταλήγουν στο αν θα μείνουμε εντός ευρώ και θα παίρνουμε δάνεια εκχωρώντας κυριαρχία και εφαρμόζοντας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (μαλλον κάτι τέτοιο θα αναφερθεί και στο δημοψήφισμα, >…”</span>or else<span lang="EL">”..) ή αν θα επιλέξουμε να πληρώνουμε τις μεταβιβάσεις σε δραχμές διατηρώντας τα ελλείμματα για να ‘χουμε ψήφους και ζώντας εν γένει σαν λατινοαμερικάνικη μπανανία (που ομολογουμένως δεν είναι και τόσο κακό σενάριο μπροστά στην εξαθλιωτική δεκαπενταετία που αν επιβεβαιωθούν μερικές απλές λογικές υποθέσεις μας περιμένει γιατί αργήσαμε κιόλας), θέλω να μείνω λίγο στο εξής παράδοξο: ενώ οι ελίτ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι μια τέτοια πορεία (ευρωενωσιακή) είναι απαραίτητη μας λένε<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> για το καλό της οικονομίας</i> αν και ίσως όχι τόσο καλή για τον λαό αφού συνεπάγεται τεράστιες θυσίες –τουλάχιστον πρόσκαιρα- <i style="mso-bidi-font-style: normal;">το αντίθετο</i>, δηλάδή μία μη ευρωενωσιακή πορεία με μία πιθανότατη επιστροφή στη δραχμή, θα ήταν πισωγύρισμα που θα έστελνε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω <i style="mso-bidi-font-style: normal;">και το βιοτικό μας επίπεδο στη δεκαετία του ΄50. </i>Ενώ δηλαδή στην πρώτη περίπτωση το επιχείρημα είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συστημικό</i>, υπέρ του γενικού καλού της χώρας και της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας (ή ακόμα και του καπιταλισμού εν γένει επικαλούμενοι ακόμα και πανευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κραχ και κατόπιν παγκόσμιο) (!), στη δεύτερη περίπτωση το επιχείρημα είναι συναισθηματικό και προσπαθεί να αφυπνίσει τα υλιστικά ανακλαστικά του λαού περί αποφυγής διολίσθησης εις την ιστορική <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ψωροκώσταινα</i> που θα έχει ως αποτέλεσμα να εκμηδενίσει το ελληνοαλβανικό γκρηκ ντρημ, αυτή τη Μεγάλη Πορεία του Μάο από τα σκληροτράχηλα βουνά του Χότζα στους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Αντρέα. Είναι λοιπόν, νομίζω, προφανές ότι, «οι ελίτ» θέλουν μανιασμένα το ευρώ κι έχουν ξεσκιστεί να το υποστηρίζουν. Ο λαός απ’ την άλλη ονειρεύεται τη δραχμούλα, τότε που έπιανες κανονικά λεφτά στα χέρια σου αντί για μπογιατισμένα χαρτάκια. Απλά το θέμα είναι να «ενημερωθεί» για τις τραγικές συνέπειες που κάτι τέτοιο μπορεί να επιφέρει «στη χώρα». Αγνοώντας όμως φυσικά -και τώρα και τότε- πώς διάολο θα γίνει αυτή η περίφημη «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», που, και στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση, θα τον βγάλει από τη φτώχεια. Πού όμως πάλι δεν θα λύσει το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ηθικό</i> ζήτημα της όποιας αναδιανομής, εφόσον δεν λειτουργούν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">οι θεσμοί</i> που προστατεύουν τη δημοκρατία. Την οποία ίσως, πολύ σύντομα βαλθούμε να φλερτάρουμε με την ιδέα να την πετάξουμε στο χρονοντούλαπο –τουλάχιστον έτσι όπως τη γνωρίσαμε ετούτη εδώ. <i style="mso-bidi-font-style: normal;"> <o:p></o:p></i></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Σήμερα θα περάσω απ’ τη συνέλευση στο Χαλάνδρι. Να δώ και γνώριμες φάτσες μπας και παίξει και πολιτικός σκυλοκαβγάς και το φχαριστηθώ. Όμως τα πράματα θέλουνε δρόμο ακόμη. Στην Κάτω πλατεία ξεκίνησα να πηγαίνω την προηγούμενη Παρασκευή, δέκατη μέρα της συνέλευσης. Έχω χάσει λοιπόν πολλές. Η Ιστορία θα δείξει αν πήγα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πολύ αργά, ή πολύ νωρίς. <o:p></o:p></i></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Καλώ όλους να συμμετέχουν κι αυτοί στις δικές τους, όπου γίνονται. Και να μην υποκύπτουν στον Φόβο Μπροστά στην Ελευθερία<i style="mso-bidi-font-style: normal;">.</i><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-46246146998012698172011-06-02T22:19:00.001+03:002012-03-07T10:46:17.287+02:00Aγ-ανακτώντας την Εξουσία: συστηματικές σκέψεις πάνω στο πολιτικό πρόταγμα (3)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Αφού υπέπεσε στην προσοχή μου ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε νομίζω για πρώτη φορά <a href="http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1298537">εδώ</a>, με χτύπησε απότομα και δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη μιας φοβερής αντινομίας. Αντινομία που μόνο καθ’ υπερβολή μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια, γιατί στην ουσία, μέσα και γύρω από την φοβερή </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">terra</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> incognita</i><span lang="EL"> ενός θεσμίζοντος φαντασιακού, ο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">νόμος </i>δεν μένει παρά ένα άδειο κέλυφος, μία συγκατάβαση αποστερημένη από το ιδρυτικό της έρεισμα, την πάλαι ποτέ κοινωνικά διευρυμένη δημοκρατική νομιμοποίηση πάνω στην οποία θεμελιώθηκε. Και εξηγούμαι παρακάτω:<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Στη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Χαμένη Άνοιξη</i> του Τσίρκα, οι πρωταγωνιστές μπαίνουν μέσα στη θύελλα των Ιουλιανών του ’65. Οι χαρακτήρες άγονται και φέρονται από προσωπικά πάθη που όμως ξεχύνονται σαν εκστατικές πινελιές αυτομηδενισμού πάνω στον καμβά της δίνης των πολιτικών γεγονότων. Τα τελευταία είναι αυτά που σε πρώτο χρόνο δημιουργούν τις <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δράσεις</i>, οι οποίες γεννούν τις <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αντι-δράσεις</i> των προσώπων του μυθιστορήματος. Όλοι δείχνουν να συμμετέχουν σ’ αυτά αλλά κανείς δεν τα διαμορφώνει: η ιστορία μοιάζει να ξεχύνεται με μία ακαταμάχητη ορμή που εκμηδενίζει τα υποκείμενα. Όχι όμως όλα· υπάρχει μία εξαίρεση που διατέμνει τη ραχοκοκαλιά της πλοκής: εξαιρούνται από τον ιδιότυπο ιστορικό αποκλεισμό τα υποκείμενα εκείνα που ανήκουν ή σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το παρακράτος της δεξιάς του παλατιού και της αμερικάνικης πρεσβείας. Αυτά έχουν μία σκανδαλώδη πρόσβαση στους μηχανισμούς του ιστορικού γίγνεσθαι. Για την ακρίβεια, μοιάζουν να αποτελούν<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> καλολαδωμένα γρανάζια</i> αυτού του μυστηριώδους μηχανισμού για τον οποίο κανείς δεν μπορεί να συμπεράνει εύκολα (ούτε καν ο συνομωσιολόγος «σύνδεσμος» του Τσίρκα με τον οποίο συναντιέται στο παγκάκι του Εθνικού Κήπου) για το πώς η Ιστορία αποφάνθηκε με τόσο θλιβερά κατηγορηματικό τρόπο εναντίον του «Γέρου της δημοκρατίας». Είναι μία καθηλωτική, θαρρείς, άσκηση σαρτρικού υπαρξισμού που κάνει ο Τσίρκας –που βάζει τον εαυτό του να πρωταγωνιστεί σαν μια ακοίμητη συνείδηση της Αριστεράς που έχει πρόβλημα με τον εαυτό της- καθηλωτική, όσο και βασανιστικά μοναχική: η παρουσία <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ως εκκωφαντική απουσία</i> για τις δημοκρατικές δυνάμεις της Αριστεράς και η απουσία <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ως πανταχού παρούσα μηχανορραφία</i> για την παρακρατική Δεξιά.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Έτσι λοιπόν -και μέσα σε αυτά τα δεδομένα πλαίσια- ίσως αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο του Στρατή Τσίρκα να μην ήταν παρά ένα ακόμη μακρινό ξαδερφάκι κλασικής κατασκοπευτικής ταινίας που απλά θα υμνούσε μέσα στην εντοπιότητα των επιρροών του μια ακόμα πτυχή της «ελληνικότητας», αυτήν ας πούμε του νευρώδους και περήφανου εραστή που δεν διανοείται να μοιραστεί τη σύντροφό του ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό από ενδόμυχο φόβο μην απωλέσει για πάντα μία συγκροτημένη προσωπικότητα που με κόπο συνέταξε μέσα από την προσωπική του διαδρομή και που –σαν γνήσιος επίγονος της Ορθολογικής Νεωτερικότητας ο οποίος θέτει σε ακαδημαϊκή αντίστιξη κάθε ψευτοδίλημμα της καθημερινότητας- πιθανότατα θα βρεθεί αναγκασμένος να τη θυσιάσει συμμετέχοντας στο ερωτικό άρρητο της προσωπικής σχέσης. Πιθανόν, λέω, δεν είμαι σίγουρος, απλώς κάνω μια υπόθεση.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Όμως ο Τσίρκας κατάφερε να βάλει στο έργο ένα εύρημα το οποίο –ασχέτως αν όντως το κάνει εκούσια ή απλά του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συνέβη</i>- αναδιαμορφώνει τις ισορροπίες του σαρτρικού μηχανισμού της ύπαρξης και αλλάζει όλη την πνοή του βιβλίου: τις σκηνές που το υποκείμενο από μοναδιαία κατακερματισμένη οντότητα γίνεται φορέας της Ιστορίας, όταν τα άτομα -το καθένα λιγότερο ή περισσότερο «παραστρατημένο» ή και αποπροσανατολισμένο τελείως- συγκροτούν σχέσεις, ερωτεύονται τον εαυτό τους στο πρόσωπο του άλλου και προσδίδοντας του εν τέλει τον σεβασμό που του είχαν αποστερήσει μέσα στην απομονωτική διάσταση της αυτοτέλειας που διεκδικούσαν για λογαριασμό του, ενώνονται σ’ ένα ποτάμι που ξεχύνεται ορμητικά για να ξεπλύνει την καμμένη γη από τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα. Αυτή είναι η μία σκηνή που μου ‘ρχεται στο μυαλό. Η άλλη είναι </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">mutatis</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> mutandis</i><span lang="EL">, το πλήθος που συρρέει φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του Γέρου, που ενέχει μέσα σε ολόκληρο το βιβλίο το ρόλο του συμβόλου της αναιμικής δημοκρατίας που ψυχορραγεί, -υπό τη συνοδεία πάντα μια υποβόσκουσας απολογητικής, σαν τελευταία έκκληση του Τσίρκα να υπενθυμίσει στα «πολιτικά γραφεία» πως το χρέος για συμπόρευση με τους διευρυμένους κοινωνικούς αγώνες δεν είναι ποτέ αργά για να πληρωθεί -αν όχι ένεκα της Ιστορίας, τουλάχιστον της λογοτεχνίας.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Έτσι λοιπόν αφού εξέθεσα όλα τα παραπάνω θα αναρωτιέται πιθανώς κανείς πού στα κομμάτια βλέπω την αντινομία. Αν συγκρίνουμε τη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Χαμένη Άνοιξη</i> του Τσίρκα με την κινηματογραφική απόδοση του </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Le</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Journal</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> d</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">’ </span>Une</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Femme</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> de</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Chambre</i> <span lang="EL">του Μπονιουέλ, θα μας γίνει άμεσα ορατή. Η καμαριέρα που πάει εσώκλειστη στους παρακμιακούς εύπορους αστούς δεν είναι χωριάτισσα αλλά κατάγεται και η ίδια από ένα περιβάλλον μιμητικό της αστικής κουλτούρας. Είναι παριζιάνα και «ξέρει να ντύνεται αν και είναι αμφίβολο πού βρίσκει τα λεφτά». Παρακολουθεί τα κακώς κείμενα των αφεντικών της και δείχνει να πατάει καλά στην κριτική που τους ασκεί. Χαρακτηρίζει όμως τον επιστάτη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ρουφιάνο </i>επειδή αποκάλυψε ότι την είδε να μιλάει με τον κακό γείτονα-<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Άλλο.</i> Ο επιστάτης, ένας ενεργά πολιτικοποιημένος αντισημίτης και αντικομμουνιστής της δεκαετίας του ’30 στην Γαλλία, της εκφωνεί λογύδριο για την δεκαπενταετή του αφοσίωση στα αφεντικά τους που μέχρι χθες ήταν δύο παντελώς άγνωστοι για την ίδια. Όταν μετά την δολοφονία της μικρής ψυχοκόρης -που κατά τα φαινόμενα του σεναρίου την έχει σκοτώσει (και βιάσει) ο επιστάτης- η καμαριέρα βέβαιη για την ενοχή του αποφασίσει να τον ξεσκεπάσει, κατασκευάζει προς τούτο ακόμα και ψεύτικα ενοχοποιητικά στοιχεία. Το αφεντικό της όμως, που σε όλη την ταινία διακατέχεται εμφανώς από ανικανοποίητες σεξουαλικές ορμές κατορθώνει και μένει στο απυρόβλητο, τόσο γιατί δεν τον ενοχλεί η αστυνομία -καθότι αριστοκράτης υπεράνω υποψίας- όσο και επειδή <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ο αναγνώστης</i> δεν διανοείται καν ότι η αλήθεια θυσιάζεται στην πλοκή προκειμένου να αποκαλυφθούν οι </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">meta</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">-αλήθειες</span></i><span lang="EL">. Είναι τόσο προκατειλημμένος απέναντι στα χαρακτηριστικά του επιστάτη που σχεδόν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εξ’ ορισμού</i> λαμβάνει ως δεδομένο ότι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αυτός</i> βίασε και σκότωσε την ψυχοκόρη. Όμως πέρα από τα προσωπικά του στοιχεία που δείχνουν ότι και <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ο ίδιος</i> δεν θα μπορούσε να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">διανοηθεί </i>να το κάνει, ακόμα και αυτή <i style="mso-bidi-font-style: normal;">η ίδια</i> η αμφισβητούμενη σκηνή που τον δείχνει να τρέχει προς το δάσος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι επειδή ακούει τις φωνές της ψυχοκόρης που τη βιάζει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κάποιος άλλος</i> κι αυτός τρέχει για να τη σώσει. Άλλωστε, της έχει ήδη πει σε κάποια σκηνή πιάνοντάς την ασφυκτικά από το λαιμό: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κοίτα στα μάτια μου και πες μου τι βλέπεις –βλέπω τον εαυτό μου- βλέπεις τον εαυτό σου γιατί σε αγαπάω απεριόριστα…<o:p></o:p></i></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Αυτό το πρόσωπο λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα μπορούσε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ποτέ</i> να έχει διαπράξει αυτό το έγκλημα κι όμως καθίσταται μισητότερος όλων. Ο παρηκμασμένος όμως (και πιθανόν Εβραίος για την πλοκή) αριστοκράτης -με τα ψυχολογικά προβλήματα και τον αποτυχημένο γάμο, είναι υπεράνω πάσης υποψίας για το έγκλημα, παρά το γεγονός ότι σε όλη την ταινία επαναλαμβάνει μία αρρωστημένη πρακτική που εύκολα θα μπορούσε να είχε κάνει και στην ψυχοκόρη. Η ταινία δεν νομίζω ότι πράγματι έχει γίνει αντιληπτή από μία τέτοια οπτική (τουλάχιστον δεν ξέρω εγώ μία ανάλογη) και το λέω προκειμένου να δείξω ότι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δεν χρειάζεται</i> να είναι όντως έτσι όπως την περιγράφω εγώ. Όμως με το χαρακτηριστικό φινάλε όταν στην πορεία ακούγονται τα συνθήματα της συντηρητικά ξενοφοβικής </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Action</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Francaise</i> <span lang="EL">και –μεταξύ άλλων- αποδεικνύεται ότι ο επιστάτης παρέμεινε πιστός στο «όνειρό» του (να φτιάξει μαγαζί, να παντρευτεί συγκεκριμένο τύπο γυναίκας, να εξυπηρετεί τον γαλλικό στρατό κτλ), αποδεικνύεται ότι η μόνιμη «έντιμη» (με την έννοια της ανιδιοτέλειας) στάση ανάμεσα στα πρόσωπα της ταινίας ήταν η δική του. Η καμαριέρα παντρεύεται τον μεγαλύτερης ηλικίας προαιώνιο εχθρό του αφεντικού της, με τον οποίο τώρα είναι φίλοι. Στη διαθήκη του της αφήνει την περιουσία του. Η πιστή υπηρέτρια που για χρόνια τον φρόντιζε ώσπου να εμφανιστεί εκείνη ως καμαριέρα των εχθρών του, δεν απόλαυσε ποτέ κάτι τέτοιο· και φυσικά, πολλά ακόμη που δεν χρειάζεται να αναφερθούν αλλά συντείνουν νομίζω στο ίδιο συμπέρασμα.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Είναι άραγε λοιπόν -αναρωτιέται κανείς- ένα από τα πολλά πιθανά με τα οποία να μην αντιληφθούμε ποτέ ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι, το ενδεχόμενο να παίρνουμε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">λειτουργικά</i> μέσα στην κοινωνία τον συμβολικό «ρόλο» που παίρνει στην ταινία η Καμαριέρα του Μπονιουέλ; </span>A<span lang="EL">ν παίζαμε στην <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Χαμένη άνοιξη</i> του Τσίρκα, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πόσους παρακρατικούς, αντισημίτες και αντικομμουνιστές,</i> θα ήμασταν πρόθυμοι να ενοχοποιήσουμε προκειμένου να αφήσουμε ελεύθερο το πεδίο της πραγμάτωσης ενός <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δίκαιου</i> οράματος και υποβοηθώντας άρα την Ιστορία να κινηθεί προς την κατεύθυνση που θεωρούμε σωστότερη; Πόσο χαμηλά θα ήμασταν διατεθειμένοι να πέσουμε για να μεταμορφωθούμε σε δεκανίκι της Ιστορίας; Γιατί, εντέλει, νομίζω ότι όντως παίζουμε στην Χαμένη Άνοιξη του Τσίρκα. Και ίσως αρχής γενομένης από την περίπτωση Στρος-Καν, δηλαδή την προθυμία μας να πιστέψουμε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ότι</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αυτός όντως το έκανε γιατί αποκλείεται ένας τύπος σαν αυτόν να μην το έκανε</i>, να αναγκαστούμε να αναρωτηθούμε μήπως χάσουμε <i style="mso-bidi-font-style: normal;"> τη δική μας Άνοιξη</i> επειδή την καταστρέφουν οι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Καμαριέρες </i>του<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>Μπονιουέλ. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><o:p><br />
</o:p></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-65511519536519874112011-06-01T18:26:00.003+03:002012-03-07T10:46:17.288+02:00Aγ-ανακτώντας την εξουσία: συστηματικές σκέψεις πάνω στο πολιτικό πρόταγμα (2)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span lang="EL"><br />
</span><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Χωρίς πολλές θεωρητικολογίες ελπίζω, θα προτείνω κάτι που νομίζω ότι ταιριάζει γάντι σε κάτι που προβληματίζει ολοένα και περισσότερους: είναι αυτό που ο Ζίζεκ ονομάζει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">απαρνημένη λιμπιντική επένδυση,</i> σε όλο της το τραγικό μεγαλείο συμπυκνωμένο πάνω σ’ εκείνο το μεγάλο πανό μπροστά στη Βουλή που έχει ως κεντρικό του σύνθημα το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Δεν αποχωρούμε αν δεν φύγει η Τρόϊκα, η Κυβέρνηση, και το Χρέος».</i> Νομίζω, καταρχήν, ότι ένα αίτημα σαν αυτό που θέτει το πανό προϋποθέτει τουλάχιστον εκλογές. Βέβαια, ακόμη και τότε, το χρέος θα έφευγε μόνο με αναδιάρθρωση κι ούτε καν ολόκληρο αλλά ένα μέρος του. Σίγουρα πάντως, κάτι τέτοιο προϋποθέτει γενικές εκλογές αφού κανείς απ’ τους μεγάλους, ακόμα κι αν συνεργαστούν σε κυβέρνηση «προσωπικοτήτων» ή «τεχνοκρατών» δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει. Αλλά ας σταθούμε λιγάκι σε αυτό ακριβώς. Γιατί να μην υπάρχει ένα μεγάλο και καθολικό αίτημα, που να συμπυκνώνει όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται σε μια ολιστική </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">revendication</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> sans</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> phrase</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">,</span></i><span lang="EL"> και το οποίο να μην είναι φυσικά άλλο από το, ας πούμε, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Εκλογές»</i>; Γιατί να έχει εγκλωβιστεί το Φαντασιακό των συνθημάτων σε ένα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ασυνείδητο του Λαϊκισμού</i>, τεράστιο και χαοτικό ακόμα και περισσότερο από την ίδια την «επανάσταση»; Γιατί ολιστικοποιούμε την διεκδίκηση λες και μας ρούφηξε μια χρονομηχανή από τους καναπέδες μας για να μας πάει πίσω στο γαλλικό Μάη, που βεβαίως αυτό θα ήταν γύρισμα προς τα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εμπρός</i>, μονάχα όμως αν δεν επαναλαμβανόταν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ως φάρσα</i>; Ο Ρουσσώ, γράφει ο Ζίζεκ, κατάφερε να το συμπυκνώσει τούτο εδώ μέσα σε λίγες μόλις αράδες, χωρίς ακόμη να έχει την παραμικρή ιδέα για λιμπιντικά απωθημένα και φροϋδικά υποσυνείδητα: </span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">“</span>T<span lang="EL">α πρωτόγονα πάθη, που όλα κατατείνουν άμεσα στην ευτυχία μας, που μας κάνουν να ασχολούμαστε μόνο με αντικείμενα τα οποία σχετίζονται με αυτά και που αποκλειστική αφετηρία τους αποτελεί ο </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">amour</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">-</span>de</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">-</span>soi</i><span lang="EL">, είναι όλα στη ουσία τους αξιαγάπητα και τρυφερά· όταν, ωστόσο, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εκτρέπονται από το αντικείμενο τους λόγω εμποδίων, ασχολούνται περισσότερο με το εμπόδιο από το οποίο προσπαθούν να απαλλαγούν παρά με το αντικείμενο το οποίο προσπαθούν να φτάσουν</i>. Έτσι αλλάζουν φύση και γίνονται αψίθυμα και αποκρουστικά. Με τον τρόπο αυτό, ο </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">amour</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">-</span>de</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">-</span>soi</i><span lang="EL">, που είναι ένα ευγενές και απόλυτο συναίσθημα, γίνεται </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">amour</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL">-</span>propre</i><span lang="EL">, δηλαδή ένα σχετικό συναίσθημα, δια του οποίου το άτομο συγκρίνει τον εαυτό του, ένα αίσθημα που απαιτεί προτιμήσεις, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">που η απόλαυσή του είναι αμιγώς αρνητική και που δεν πασχίζει να βρει ικανοποίηση στη δική μας ευτυχία, αλλ’ αποκλειστικά και μόνο στη δυστυχία των άλλων”. <o:p></o:p></i></span></span></div></blockquote><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Η διατύπωση αυτή ίσως σε κάποιους ακούγεται γλυκανάλατη, μ’ αυτό το </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">amour</i><span lang="EL"> να χορεύει στις μύτες ολόκληρη την παράγραφο αλλά νομίζω ότι το περιεχόμενό της είναι σε όλους τρομερά οικείο. Η καταστροφικότητα της ιδιοτέλειας, δεν είναι στην εγωιστική απομόνωση του υποκειμένου –πολύ δε περισσότερο- στην ίδια την αυτοκαταστροφή του όπως θα νομίζαμε, αλλά βρίσκεται στην καταστροφή των <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Άλλων. </i>Όπως το θέτει παρακάτω ο Ζίζεκ,<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><o:p></o:p></i></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">“[κατά συνέπεια] ένας κακός άνθρωπος δεν είναι εγωιστής, δεν είναι κάποιος ο οποίος «σκέφτεται μόνο το δικό του συμφέρον». Ένας αληθινός εγωιστής είναι υπερβολικά απασχολημένος να κοιτάζει το δικό του καλό, για να έχει το χρόνο να προκαλέσει δυστυχία στους άλλους. Το κυριότερο ελάττωμα ενός κακού ανθρώπου είναι ακριβώς ότι απασχολεί τη σκέψη του περισσότερο με τους άλλους παρά με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Ρουσσώ περιγράφει με ακρίβεια ένα λιμπιντικό μηχανισμό: την αντιστροφή η οποία προκαλεί τη μετατόπιση της λιμπιντικής επένδυσης από το αντικείμενο στο ίδιο το εμπόδιο”.</span></div></blockquote><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Η απαρνημένη λοιπόν λιμπιντική επένδυση αποτυπώθηκε, νομίζω, με τον διαυγέστερο τρόπο στα τηλεοπτικά πλάνα που κυκλοφόρησαν με τις χθεσινοβραδυνές μούτζες στα βουλευτικά αυτοκίνητα που περνάγανε μέσα απ’ τον κόσμο που δεν είχε διαλυθεί ακόμα από τις συγκεντρώσεις. Μία ακατέργαστη αγανάκτηση που μέσα από τον οδοστρωτήρα της απαραίτητης πλέον τηλεοπτικοποίησης προκειμένου να μας ενσωματωθεί ως «νεοταξίτικο» τσιπάκι ανακλητής ανάμνησης, λαμβάνει μία απωθητική διάσταση. Ένα σύμπτωμα παθολογίας, που αν έστω πλησίαζε και κατ’ ελάχιστον στο να είναι προσέγγιση μηδενισμού (με την αγνωστικιστική του διάσταση), τότε τουλάχιστον θα φτιάχναμε ελεύθερους ανθρώπους σε μία ελεύθερη χώρα μέσα σε μία ελεύθερη από προκαθορισμούς και προκαταλήψεις Οικουμένη. Όχι όμως, αυτή τη φορά δεν θα μας τη κάνει η Ιστορία τη χάρη. Νομίζω ότι έχουμε μπλέξει πολύ βαθύτερα απ’ όσο νομίζαμε. Εδώ έχουμε εκείνη την επιλεκτική άρνηση, το ύπουλο φάσμα του απωθημένου ψυχισμού, που λέει: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">φταίνε οι πολιτικοί</i>. Που εμπεριέχει αναστοχαστικά και μία άλλη ανομολόγητη προφάνεια, μια αλήθεια μυστηριωδώς συγκεκαλυμμένη κάτω από ένα πέπλο συλλογικής παράνοιας που τείνει να γίνει κουραστική: ότι στην πραγματικότητα φταίει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">η πολιτική</i> των πολιτικών και όχι οι πολιτικοί <i style="mso-bidi-font-style: normal;">της πολιτικής. </i>Και το ψυχοκοινωνιολογικό πρόβλημα είναι ότι οι Αγανακτισμένοι -ή τουλάχιστον συντριπτικά πολλοί απ’ αυτούς -αν όχι οι περισσότεροι, όσοι δηλαδή διεκδικούν να λέγονται ακομμάτιστοι γιατί έχουν σιχαθεί τα κόμματα που τους έφεραν στο χάλι της χρεοκοπίας, ποτέ ξανά στο μέχρι πρόσφατο παρελθόν δεν έδειχναν να έχουν πρόβλημα με την ασκούμενη πολιτική όσο αυτή –συστημικά αγέρωχη και εμπράκτως αλαζονική για τους εκτός πολιτικού συστήματος, τους </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">hominess</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> sacri</i> <span lang="EL">που λέει κι ο Ζίζεκ- διασφάλιζε σε ένα βαθμό την υλική τους ευδαιμονία και την κοινωνική αναπαραγωγή των περιεκτικών τους δογμάτων, για να χρησιμοποιήσω ένα ρωλσιανό όρο. Από το χρονικό σημείο κι έπειτα που τα αυτά και ίδια πολιτικά πρόσωπα ή οι «επίγονοί» τους, απέτυχαν στο να τους παρέχουν ανοιχτές λεωφόρους για την «αυτοπραγμάτωσή» τους, εκείνοι επαναστατούν διεκδικώντας κατ’ ουσίαν να έρθουν κάποιοι άλλοι στα πράγματα -οι όποιοι άλλοι, δεν έχει σημασία πλέον γι’ αυτούς μέσα στον οδυρμό που σκεπάζει κάθε δισταγμό - που θα τους επαναφέρουν σαν παραστρατημένους Πρωτόπλαστους που αμάρτησαν από το χέρι κάποιου άλλου στην προπτωτική τους κατάσταση. Μία κατάσταση που τους ανήκει όχι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δικαιωματικά</i>, φαίνεται, αλλά <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αξιωματικά.</i> Για να συνεχίσουν μακάριοι να αγνοούν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">την πολιτική,</i> έναντι της οποίας, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δικαιωματικά</i> πλέον, προκρίνονται, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">οι</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">πολιτικοί. </i><o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-29740060174205581452011-05-31T02:27:00.005+03:002012-03-07T10:46:17.288+02:00κίνημα των Αγανακτισμένων:<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><b><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Aγ-ανακτώντας την Εξουσία: </span></b></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">συστηματικές σκέψεις πάνω στο πολιτικό πρόταγμα</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Αν δεχτούμε τον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">λόγο</i> της φανέρωσης των πραγμάτων ως μία ατελώς (πάντοτε) κατά την υποκειμενική μας αντίληψη εκπεφρασμένη σημαντική της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ουσίας</i> τους, τότε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις πολιτικές προεκτάσεις που αυτό σηματοδοτεί στο πεδίο της πολιτικής σχέσης του Υποκειμένου με το κοινωνικό αιτούμενο, που οφείλει να είναι το πολιτικό ζήτημα/πρόταγμα των καιρών μας. Αυτό που συμβαίνει στην πλατεία του Συντάγματος πρέπει </span>ab initio <span lang="EL">να το αντιδιαστείλουμε προς κάθε μορφή εξάρτησης (δηλωτική σχέσης αλλοτριωμένης) του προτάγματος από τις μέχρι τώρα μορφές του που σχηματοποιούνται στα προγράμματα των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Ο λόγος για τον οποίο οφείλουμε καταρχάς να το κάνουμε είναι προφανής: τα πολιτικά κόμματα αν και εκφέρουν πολυδιάστατο λόγο με ποικίλες διαφορές στην άρθρωση και το περιεχόμενο του που συχνά προκρίνει φαινομενικά ακόμη και την πλήρη ρήξη με τις πολιτικές συνθήκες και προϋποθέσεις που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία (κάνοντας λόγο για απομάκρυνση τις χώρας από τις ευρωπαϊκές κοινότητες, έξοδο από το ευρώ, κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία, αυτοοργάνωση κ.α ) εντούτοις διατηρούν μία μονοσήμαντη προσέγγιση που διατέμνει τις πολιτικές τους προτάσεις προς τον λαό, έναν οντολογικό μονισμό, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Αυτός δεν είναι άλλος από την διαχρονική εμμονή τους στο να αρθρώνουν προτάγματα που φιλοδοξούν να υπηρετούν (όταν κάποτε κατορθώνουν να κάνουν ακόμη κι αυτό) τον άνθρωπο-πολίτη κομίζοντας του λύσεις και απαντήσεις στη βάση προαποφασισμένων κριτηρίων (ιδεολογίας) για το πρόβλημα της υλικής του ευδαιμονίας. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η αντιδιαστολή του οιωνεί προτάγματος των Αγανακτισμένων προς αυτή την υλιστική θεώρηση που υπηρετούν τα πολιτικά κόμματα (εξαιρουμένων μήτε του ΚΚΕ αλλά ούτε και των Οικολόγων Πράσινων) και η οποία τεκμαίρεται από την κατά τα φαινόμενα ακομμάτιστη γραμμή του κινήματος, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι το χαρακτηρίζει ουσιωδώς. Ούτε άλλωστε μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι σε περίοδο γενικευμένης οικονομικής κρίσης έχουν οι πολίτες τάχατες την πολυτέλεια να αγνοήσουν, όπως ο αριστοκράτης που εξεταστικά παρακολουθεί να αρθρώνονται μπροστά του τα πρώτα συλλαβίσματα μίας γενικευμένης λαϊκής αντίδρασης από την άνεση μιας σεζ-λόνγκ στο ρουφ-γκάρντεν της Βρετάνιας, τις υλικές σχέσεις που επικαθορίζουν την καθημερινότητά τους. Στο διαμορφούμενο πολιτικό πρόταγμα, πρέπει να ληφθούν υπόψη <i style="mso-bidi-font-style: normal;">και </i>οι υλικοί όροι αναπαραγωγής της κοινωνίας. Όμως θα ήμασταν τελείως αποπροσανατολισμένοι από το πεδίο της κοινωνικής εμπειρίας και της επαλήθευσης που αυτή προσδίδει στους συλλογισμούς μας, αν ισχυριζόμασταν, ακριβώς μέσα σε μία περίοδο γενικευμένης κρίσης που αναπαράγεται και ολοένα οξύνεται ακριβώς από τις ίδιες δυσλειτουργίες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξαρχής την δημιούργησαν, ότι είναι ποτέ δυνατόν το διαμορφούμενο πρόταγμα των Αγανακτισμένων να θέτει τον υλικό ευδαιμονισμό πρώτο στην αξιολόγηση των αιτημάτων του. Θα ήταν σαν να ισχυριζόμασταν ότι ο λαός αποφάσισε επιτέλους να διεκδικήσει ετεροχρονισμένα μία δικαιότερη υλική αναπαραγωγή της κοινωνίας, τώρα που η προοπτική αυτή ολοένα απομακρύνεται και μάλιστα υπό την πίεση δυνάμεων που –φαντάζομαι, όσοι συμμετέχουν στο κίνημα δεν τρέφουν αυταπάτες για αυτό- ολοένα καθίστανται ισχυρότερες σε διεθνές επίπεδο (συντηρητικοποίηση Γερμανίας, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση για την αποτροπή χρηματοπιστωτικών κρίσεων) αλλά και στο εσωτερικό πεδίο (ανασυγκρότηση εξουσίας δημοσιογραφικών οργανισμών-τραπεζικών ιδρυμάτων, επαναπρογραμματισμός του «δυτικού» προσανατολισμού της χώρας, κ.α.).<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Με αυτούς καταρχήν τους συλλογισμούς ως αφετηριακό προβληματισμό πάνω στο πολιτικό πρόταγμα που <i style="mso-bidi-font-style: normal;">οφείλει </i>να αναδυθεί για να μην εκτραπεί η συγκέντρωση των Αγανακτισμένων σε ωμή βία (ανεξαρτήτως ποιος ή με ποιόν τρόπο την πυροδοτήσει) και η οποία αναπόφευκτα είτε θα διαλύσει τις συγκεντρώσεις εις τα εξ’ων συνετέθησαν ή θα επιφέρει μία ριζοσπαστικοποίηση στους συμμετέχοντες που θα επιμεριστεί σαν ψήφος στην Δεδομένη Αριστερά ή Δεξιά, Άκρα ή Μεσαία, ή ακόμη και σαν εκούσια συμμετοχή εν καιρώ ειρήνης σε δραστηριότητες αντάρτικου πόλεως, θα πρέπει στη συνέχεια να εξετάσουμε τους <i style="mso-bidi-font-style: normal;">όρους</i> με τους οποίους εντέλει αυτό το πρόταγμα θα αρθρωθεί, αν όντως ευσταθεί ο συλλογισμός μας ότι από τον λόγο της φανέρωσής του δεν εδράζεται στους υπάρχοντες, τους κληρονομημένους και τους παραδοσιακούς, εκείνους που κοντολογίς θα μπορούσαμε να ονομάσουμε, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συστημικούς. </i> <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"> <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL">κράτος-πολίτης και κόμμα-μέλος: Οι δύο όροι της σχέσης</span></b><span lang="EL">.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ο πολιτικός και κοινωνικός ακτιβισμός καταδεικνύει τουλάχιστον σε ένα βαθμό, την προϊούσα παρακμή των πολιτικών κομμάτων στο πεδίο δέσμευσης της ανθρώπινης έμπνευσης, βούλησης και ενέργειας προκειμένου να επιτευχθεί ένας υψηλότερος σκοπός για κάτι πιο διευρυμένο από το ατομικό ευ ζην. Η προσωπική ευδαιμονία είναι κάτι για το οποίο ναι μεν ο καθένας αξίζει να αγωνίζεται στην καθημερινότητά του, όταν όμως μετέχει στην διαχείριση των κοινών πραγμάτων οι όροι αντιστρέφονται και αποδοκιμάζεται από την κοινωνία. Το παράδοξο αυτό είναι εύκολα ερμηνεύσιμο και δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε σε ταυτολογίες, δυστυχώς όμως για εμάς, η βασικότερη ίσως (ψυχαναλυτικής φύσεως) από τις αιτίες χρεοκοπίας της χώρας υπήρξε το ότι η διαπίστωση αυτή σταμάτησε πλέον να αποτελεί ταυτολογία ανάμεσα στους Έλληνες. Η προσωπική ιδιοτέλεια εξυψώθηκε σε κυρίαρχο παράγοντα νοηματοδότησης του βίου. Ο πολιτικός και κοινωνικός ακτιβισμός ήρθε να γεμίσει το κενό που άφησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, για τους οποίους όμως -όπως και για τους νεοσύλλεκτους στο στρατό, ισχύει το, «όπως είσαι έξω είσαι και μέσα». Οι πολιτικοί λοιπόν, προτού γίνουν διεφθαρμένοι πολιτικοί ήταν διεφθαρμένοι πολίτες; Στον βαθμό που κάτι τέτοιο ήταν στον άμεσο ορίζοντα των επιλογών τους –κι επιτέλους, ας μην γελιόμαστε- των δυνατοτήτων τους, μάλλον ναι: «Η εξουσία διαφθείρει· και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Κι είναι μάταιο φυσικά πλέον, -αν και καθόλου αντιπαραγωγικό από ψυχαναλυτικής σκοπιάς- να αναλύσουμε τις ιστορικές αιτίες «διύθισης» του κράτους από τον οδοστρωτήρα που σήμερα με ασφάλεια μπορούμε να ονομάσουμε -κατά τεκμήριο πανθομολογούμενης παραδοχής- «τραυματισμένο ψυχισμό του Νεοέλληνα», αλλά η ιστορία «επαναλαμβανόμενη ως φάρσα» μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να μας φέρει αντιμέτωπους με τις απαντήσεις που δεν δώσαμε. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Υπάρχει ωστόσο μία που αξίζει τον κόπο να αναζητήσουμε: είναι οι δύο όροι της πολιτικής <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σχέσης</i>. Πρώτα απ’ όλα, ας αναρωτηθούμε, -όχι με ομφαλοσκοπικό δήθεν ακαδημαϊσμό, αλλά με πνεύμα εμπειρικά και κοινωνικά επαληθεύσιμο- είναι πράγματι το κράτος και ο πολίτης, η δημοκρατία και τα υποκείμενά της, το κόμμα και ο ψηφοφόρος, λειτουργικά ζεύγη σημαινόντων-σημαινομένων; Είναι έννοιες ή πραγματικότητες; </span>E<span lang="EL">ίναι αφαιρέσεις της πραγματικότητας; Είναι Πραγματικές Αφαιρέσεις (</span>Realabstactions<span lang="EL">); Ή μήπως είναι συντελούμενες σχέσεις; Ποιο απ’ όλα περιγράφει με μεγαλύτερη πιστότητα την πολιτικότητα του ζώου που κατοικεί πίσω από το φοβερό «τείχος της γλώσσας» που ορθώσαμε βάναυσα με την ανθρώπινη λαλιά μας; Είναι, νομίζω, όλα αυτά μαζί μα και συνάμα τίποτα απ’ αυτά. Είναι αυτό που θέλουμε εμείς να είναι. Είναι όλα όσα είμαστε και εμείς. Και εμείς, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">όλοι εμείς,</i> δεν μπορούμε παρά να είμαστε ο αέναα επανακαθοριζόμενος λόγος των προσωπικών μας σχέσεων. Και οι πολιτικές σχέσεις που διατηρούμε μέσα από περιπέτειες αιώνων με τα αναγωγικά συστήματα εξουσίας, -μέσα ή έξω ή απέναντι σ’ αυτά- δεν μπορούν παρά να είναι κι αυτές μία έκφανση των ίδιων αυτών σχέσεων. Μα κυρίως και πέρα από οποιαδήποτε αναφορικότητα στα προτάγματα των εκάστοτε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αναγκών</i> μας, οι πολιτικές σχέσεις είναι ποιοτικές και ουσιώδεις, αλλοτριωμένες ή εκφυλισμένες, ερωτικές ή νεκρές, στον βαθμό που είναι και η προσωπική μας σχέση με τον Άλλο, τον πολίτη, τον φίλο, τον συν-Άνθρωπο, εκείνον που στέκεται σαν την μία όψη του <i style="mso-bidi-font-style: normal;">άλλου μας εαυτού,</i> όψη που μας κάνει να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">φαινόμαστε</i> και άρα να διεκδικούμε ότι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">είμαστε πρόσ-ωπα, </i>κι όχι μια μάζα ατόμων. Γιατί κανείς μας δεν είναι ά-τομος· όσο κι αν προσπαθήσεις, απ’ όλους αίμα θα κυλήσει<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>αν μας χαράξεις.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα κίνημα που μας καλεί. Είμαστε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">οι ίδιοι</i> ένα κίνημα που μας καλεί να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">είμαστε οι άλλοι,</i> αντί να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">φαινόμαστε ως ίδιοι</i>. Ένα κίνημα για να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">γίνουμε οι άλλοι</i> που δεν κατορθώσαμε μέχρι τώρα. Για να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συμβάλουμε </i>στην ενότητα μας<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>και να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">συμβολίσουμε</i> τη νέα σχέση που αναδύεται ανάμεσά μας. Θα πρέπει άραγε να διεκδικήσουμε κάτι που δεν μπορεί να μας προσφέρει κανένας; </span>Y<span lang="EL">πάρχει άραγε η παραμικρή δυνατότητα να μας βοηθήσει κάποιος όταν εμείς πρώτοι απ’ όλους δεν βοηθάμε τον εαυτό μας; Και είναι άραγε αντάξιο της ελευθερίας καθενός από εμάς η στέρηση της απόφασης για το μέλλον που μπορεί να του επιφυλάσσει η </span>I<span lang="EL">στορία; Θα ήταν παράδοση της προσ-ωπικής και άρα της συλλογικής μας ελευθερίας -μία πραγματική βαναυσότητα σε όλο της το τραγικό μεγαλείο, να διεκδικήσει κάποιος για τον εαυτό του το πρωτείο της γνώσης για το μέλλον του άλλου. Όμως σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, μία κοινή αντίδραση που αφορά όλους αν και εκφέρεται από τον καθένα ξεχωριστά, διατρανώνει ότι το μέλλον δεν είναι ατομικό και ότι η απόφαση από τον καθένα ξεχωριστά βάζει στόχο ένα πρόταγμα κοινό. Που μας φέρνει σε κάτι που όλοι απεύχονται να ειπωθεί. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτός ο διάλογος, πολύ σύντομα –αν δεν έχει ήδη- ξεκινάει κάπου γύρω απ΄ την Πλατεία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Η Φαντασία, Η πρόταση, Το πρόταγμα, Η συμμετοχή, Το ψήφισμα, Η πράξη.<o:p></o:p></span></b></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Ο Μαρξ πρώτος ισχυρίστηκε ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων θα οδηγήσει σε ρήξη των παραγωγικών σχέσεων. Στο πεδίο της οικονομικής φαινομενολογίας δεν επαληθεύτηκε. Μπορεί να έκανε λάθος ο Μαρξ, ή μπορεί να φταίνε οι παραγωγικές δυνάμεις που δεν διάβασαν την Κριτική και το Κεφάλαιο. Ο Φρόϋντ και ο Λακάν απέδειξαν την ύπαρξη του πρώτου πυρήνα του ασυνειδήτου, </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kern</i><span lang="EL">, ή αλλιώς <i style="mso-bidi-font-style: normal;">υπόσταση </i>κατά τον Γιανναρά. Το Κερν όμως δεν μας μίλησε ποτέ για να αντιδιαστείλει την ύπαρξη του προς το Υπο-κείμενο εγώ, και άρα δεν ξέρουμε αν υπάρχει. Μπορεί να έκανε λάθος ο Γιανναράς ή μπορεί να φταίει το ίδιο το </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kern</i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i><span lang="EL">που δεν διάβασε το Ασυνείδητο και Τα Σεμινάρια. Όπως και να ‘χει, αυτά όλα είναι εδώ, υποθέτω, όχι για να μας προκαλούν πνευματικό βραχυκύκλωμα αλλά για να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη. Κι όμως, να που γεμίσαμε Διακηρύξεις, Συντάγματα, Υπερεθνικές Οντότητες κι Επαναστατικές Οργανώσεις, κι ακόμα άκρη δεν βγάλαμε. Αυτός ο Καπιταλισμός μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Και οι Θρησκείες επίσης. Οι ιδέες γενικά, ας το πούμε έτσι. Ο καθένας έχει από μία και βαράει. Κι ύστερα όποιον πάρει ο Χάρος. (Αυτός γενικά, φαίνεται να επιβιώνει παρά τις επιμέρους διαφωνίες). Μια και μιλάμε για ιδέες λοιπόν. Μπορεί άραγε μία ομάδα ελληνικών κοινοτήτων της περιφέρειας με τοπικό πλεόνασμα εμπορικού ισοζυγίου (ας υποθέσουμε ότι εξάγει τις καλύτερες ντομάτες του κόσμου) να διεκδικήσει για τον εαυτό της μία στάση πληρωμών; Να πει δεν πληρώνω ρε αδερφέ τα χρέη της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα χρέη των δημοτικών επιχειρήσεων και τα συναφή όλα; Θα της κόψει τα λεφτά ο Παπακωνσταντίνου κι ο Ραγκούσης; Ή μήπως θα πετάξουν αυτές τις περιφερειακές κοινότητες έξω από τη ζώνη του ευρώ; </span>T<span lang="EL">ις νοιάζει πραγματικά κάτι τέτοιο; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Μήπως επειδή εξάγουν περισσότερα απ’ όσα εισάγουν και τα σχετικά συναλλαγματικά τους αποθέματα δίνουν ισχυρή βάση στο τοπικό τους νόμισμα; Ή μήπως επειδή δεν πληρώνουν για μεταβιβάσεις επειδή δεν χρησιμοποιούν χρήμα στις μεταξύ τους συναλλαγές; Μπορεί να είναι και το άλλο. Εξοικονομούν συνάλλαγμα γιατί δεν έχουν αμυντικές δαπάνες. Κανένας δεν δέχεται να σηκώσει όπλο και να σκοτώσει τους εχθρούς της κοινότητας γιατί <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δεν υπάρχει</i> κανένας που να επιβουλεύεται την ύπαρξη και τους φυσικούς πόρους της κοινότητας. Μα καλά, δεν υπάρχει κανένας εχθρός, ούτε ένας βρε παιδί μου; Ούτε ένας; Όντως, υπάρχει, κάποιος που επιβουλεύεται αυτές τις καλές ντομάτες και πολύ θα ήθελε να τις έχει για τον δικό του το λαό και βλέπει αυτές τις ωραίες ελληνικές κοινότητες της περιφέρειας και ξερογλείφεται. Αλλά είναι ήδη καιρό τώρα τόσο απασχολημένος προσπαθώντας να βγάλει τις καλύτερες πιπεριές του κόσμου προτού κάτι άλλες ελληνικές κοινότητες σε κάποιο άλλο μέρος της ελλάδας το κάνουν πριν απ’ αυτόν που δεν έχει χρόνο για τέτοιες ενασχολήσεις. Έπειτα είναι και το άλλο. Άμα κάνει πόλεμο στις ελληνικές κοινότητες θα τραβήξει λεφτά απ’ την έρευνα για τις πιπεριές. Κι ύστερα όλος ο κόπος του θα πάει στράφι. Προτιμάει λοιπόν να ανταλλάζει πιπεριές με ντομάτες και μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Κι ύστερα πάει ο ένας στη χώρα του άλλου διακοπές και πίνουν στην υγειά της ανταγωνιστικότητας των βιολογικών και της χωριάτικης. Που μόνο αυτοί έχουν το καλό κλίμα και την ηλιοφάνεια για μια τέτοια υπόθεση. Οι άλλοι είναι απασχολημένοι να φτιάχνουν </span>I<span lang="EL">-</span>pod <span lang="EL">αλλά κατά τα άλλα τρώνε σαβούρες. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ας υποθέσουμε τώρα ότι αυτές οι Ελληνικές Κοινότητες είναι η Ηλεία. Ή η Κοζάνη. Ή η Χίος. Ή η Λάρισσα. Και ότι οι ντομάτες είναι ένα μόνο προϊόν ανάμεσα σε πολλά, όπως το λάδι ας πούμε. Ή οι πατάτες. Ή η φάβα σαντορίνης Ή η μαστίχα χίου. Ή το ροδέλαιο, απ’ το οποίο ένα λίτρο πουλιέται μερικές χιλιάδες δολάρια. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρον. Ναι, επ’ άπειρον. Για την ακρίβεια -να το ρίξω λιγάκι- θα μπορούσα να πω περίπου οχτακόσιες χιλιάδες παραδείγματα. Ναι, ναι, δεν είναι λάθος καλά ακούς, οχτακόσιες χιλιάδες. Όχι μόνος μου φυσικά. Κάτι μου λέει ότι θα με βοηθήσουν οι φίλοι μου, οι οχτακόσιοι χιλιάδες εγγεγραμμένοι άνεργοι του ΟΑΕΔ που δεν μπορεί, όλοι θα ‘χουν από ένα παράδειγμα να μου πουν για το χωριό τους. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Στην Πλατεία λοιπόν ακούγονται πολλές απόψεις. Τι ντομάτες και δολάρια μου λες εσύ τώρα, το πρόβλημα είναι πολιτικό, είναι θέμα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αντιπροσώπευσης.</i> Ο κόσμος πρέπει να βγει στις γειτονιές, να κάνει συμβούλια, να αγωνιστεί, να διώξει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και να επαναδιεκδικήσει όλους τους δημόσιους χώρους, να πάρει πίσω τις πλατείες από τους κατοχικούς στρατούς των τραπεζοκαθισμάτων, τα πεζοδρόμια από τις διαφημιστικές πινακίδες και τους δρόμους από τις αχόρταγες για αίμα λακούβες των ημετέρων εργολάβων, να βγει να τρέξει να δραστηριοποιηθεί πρέπει ο κόσμος, τι ντομάτες μου λες εσύ τώρα. Οκ, θα έρθει καιρός που θα πούμε και για τις ντομάτες, εγώ κατά βάση συμφωνώ μαζί σου σ’ αυτό με τις γειτονιές, απλά δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Ο τάδε είναι απ’ το τάδε κόμμα, ο τάδε είναι απ’ το άλλο κι όλοι σκάνε μύτη κι ελέγχουν καταστάσεις και σε καπελώνουν μέχρι να πεις κύμινο, δημοκρατία το λένε κι αυτό, όλη η γειτονιά ψήφιζε μονοκούκι το Ζαφειρόπουλο ύστερα πέρσι φηφίσανε Κουράση, όπως και να ‘χει θα μπλέξω με ‘γκάθετους που λένε. Δεν εμπιστεύομαι κανένα. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Ιδού ένα πρώτο πρόβλημα λοιπόν. Μετά το πεδίο του ονείρου και το εύφορο έδαφος της αλληλεγγύης που φτιάξαμε στην Πλατεία, μας περιμένει ο Κόσμος του Πολέμου εκεί έξω, το </span>Dar<span lang="EL">-</span>al<span lang="EL">-</span>Haarb<span lang="EL"> που λένε κι </span>A<span lang="EL">ραβες. Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο αντιπροσώπευσης που να εξακτινώνει σε δέσμες την ακομμάτιστη αλληλεγγύη της Πλατείας και να μεταφέρει την πληροφορία της στις γειτονιές όπου ενεργά μέλη του κινήματος θα την αποκωδικοποιούν όχι για να «πάρουν γραμμή» από το κόμμα -που φυσικά δεν υπάρχει- αλλά για να παραμείνουν φορτισμένοι ενεργειακά με την άδολη προθετικότητα του κινήματος όπως αυτή εκφράστηκε πρώτη φορά με τις ομάδες καθαρισμού στα πέριξ της Πλατείας. Να μια ωραία ιδέα λοιπόν που μπορεί να μπει στην ατζέντα. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για ιδεολογία προφανώς, μια βάση πάμε να φτιάξουμε, ένα μίνιμουμ κοινών στόχων. Για την ώρα τουλάχιστον. Μετά δεν μας εμποδίζει κανείς, αν θέλουμε το πάμε και παραπέρα. Αντιπροσώπευση στις γειτονιές λοιπόν όχι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ιεραρχική </i>αλλά <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ενεργητική. </i>Είσαι μέλος; πάρε μια σακούλα και κάνε γόπινγκ στις ζαρντινιέρες. Και το πρόταγμα; σε πρωτεϊκό επίπεδο, μπορεί να είναι η καθαριότητα στη γειτονιά, τα μικρά πάρκα, συντήρηση πεζοδρομίων και διελεύσων ΑΜΕΑ, με εθελοντική εργασία στο πρότυπο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">μιας τράπεζας προσωπικής εργασίας</i> όπου τα μέλη διευθετούν ακόμα και τα </span>credits <span lang="EL">και κάνουν συναλλαγές οι γειτονιές μεταξύ τους. Το κρατάμε λοιπόν και πάμε παρακάτω. </span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Άντε ρε παίδες, μόνος μου θα τα λέω; <i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i> </span><o:p></o:p></span><br />
<span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></span><br />
<span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-61632182232952663342011-05-26T03:20:00.006+03:002012-03-07T10:46:17.289+02:00Σκόρπιες σκέψεις για την οικονομία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Από την εποχή της περίφημης συνέντευξης τύπου της τρόϊκας για τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δις φάνηκε καθαρά ότι το επίπεδο της συζήτησης μετακινήθηκε από το σχέδιο μείωσης του ελλείμματος σε μία – στο εξής αέναη κατά τη γνώμη μου- προσπάθεια μείωσης του δημόσιου χρέους. Αυτό μπορεί να πέρασε στα ψιλά, όμως το ποτάμι δεν θα γυρίσει ποτέ πια πίσω κι ενώ οι δεσμεύσεις της χώρας στον πρώτο διάλογο ήταν για δημοσιονομικό περιορισμό (με όποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που τυχαίνει να συμπίπτουν με εκείνες του δεύτερου διαλόγου) από δω και πέρα μπαίνουμε βουρ στο πατσά να φάμε το χρέος που ή θα το εξαφανίσουμε η θα μας εξαφανίσει αυτό. Κι αυτή η φοβέρα δεν θα κοπάσει ποτέ.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Οι συνέπειες καταλυτικές. Όσο αυθαίρετο ήταν το σημείο χρεοκοπίας (σημείο μηδέν ελλειμμάτων-χρέους όπου έσκασαν τα σπρέντς) τότε που αποφασίστηκε μέσα σε δυο-τρεις εβραίικες και κανα-δυο ελβετογερμανοσαξονικές μεγαλοεπενδυτικές λουθηρανοκαλβινιστών γυμνοσαλιάγκων που στην πρωταρχική συσσώρευση δεν έγιναν εφοπλιστές να μπει η Ελλάδα στο ΔΝΤ, άλλο τόσο αυθαίρετο θα είναι και το σημείο αντιστροφής της τάσης, το σημείο δηλάδή που θα ικανοποιεί «τις αγορές» για να ξεκινήσει η Ελλάδα να εκδίδει ομόλογο, ήτοι να έχει πάλι κρατική κυριαρχία στο άναρχο σαν τον Θεό διεθνές σύστημα της αστικοφιλελεύθερης δημοκρατίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τότε όμως θα μοιάζει περισσότερο με το κράτος της Δυτικής Βεγγάζης ή ακόμη και το Βόρειο Ουαζιριστάν, το νεό εκκολαπτόμενο κράτος των Αμερικάνων στα σύνορα Πακιστάν Αφγανιστάν, παρά με την Ελλάδα που γνωρίσαμε. Ίσως καλύτερα έτσι, θα πουν κάποιοι, μπορεί τότε να μας κυβερνήσουν οι χριστιανοταλιμπάν και να βρούμε επιτέλους αυτή τη συνεκτική ταυτότητα που διακαώς αναζητούμε ηδυπαθώς εκστασιασμένοι από την διείσδυση του ατσάλινου φαλλού που ονομάστηκε τελευταία «δόγμα Νταβούτογλου». Μέχρι τότε πάντως ένα ελλειμματάκι όσο να πεις θα το ‘χουμε, αφού εκδίδουμε έντοκα γραμμάτια που καλύπτουν οι τράπεζες με λεφτά που τους δανείζει η ΕΚΤ από εγγυήσεις που καταθέτει το ελληνικο κράτος εκδίδοντας ομόλογα με λεφτά που δεν έχει. Πώς σου φαίνεται?<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Χέζε ψηλά κι αγνάντευε λοιπόν -μέχρι να μειωθεί το χρέος εμείς θα την έχουμε κάνει φιλαράκι. Γι’ αυτό ξανα-μετακινήθηκε το επίπεδο διαλόγου και μιας και τα λεφτά του πρώτου μνημονίου έγιναν αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις για τους ευρωπαίους και μιας και εμείς όχι πενήντα δις ούτε πενήντα μούτζες δεν μαζεύουμε με τις αποκρατικοποιήσεις, σκέφτηκαν να μας δώσουν μπροστά τα λεφτά των αποκρατικοποιήσεων/πάσης φύσεως δημόσιων εκποιήσεων με εμπράγματες υποθήκες τις προς ιδιωτικοποίηση εταιρείες. Αυτές που η λαϊκή μούσα κοντολογίς ονομάζει «δημόσιο πλούτο», αλλά που εμένα κάτι μου λέει μέσα μου ότι αυτή η μουσίτσα που το λέει είναι η Νομενκλατούρα της Εργατικής Τάξης και αποτελεί τον πιο άμεσο ταξικό μου εχθρό. Αλλά αυτό σηκώνει κουβέντα που δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω. Εν πάσει περιπτώση, ακόμη κι αυτό ψιλοφαίνεται σαχλό για την ώρα αν δεν πέσουν οι τζίφρες απ’ όλα τα κόμματα της καθεστηκυίας τάξεως (φαντάσου το σαμαρά στα συρματοπλέγματα ταμπουρωμένο πλάϊ στο φωτόπουλο) οπότε μάλλον αποφάσισαν να μας δώσουν τα λεφτά όχι μπροστά αυτή τη φορά αλλά ως εγγυήσεις για νέα ευέλικτα ομόλογα του Ουαζιριστάν που θα ανταλλαχθούν με εκείνα της Δυτικής Βεγγάζης και που θα είναι απομειωμένα από την ονομαστική τους αξία κατά το ποσοστό της τιμής κτήσεως επ’ ωφελεία εκείνου που κάποτε τα εξέδωσε, του κράτους εκείνου που κάποτε ονομαζόταν Αγία-Ελλάδα, δηλαδή Αγελάδα.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Λίγο προτού ευοδώσουν όλες αυτές οι σκέψεις των εταίρων μας προέκυψε κάτι αναπάντεχο. Πιάσανε τον τσίου. Και όχι μόνο τον κλείσανε στη Νήσο Που Γλιστράει το Σαπούνι αλλά δεν φιλοτιμήθηκαν ούτε καν να τον κάνουν μάγκα τύπου Κλίντον-Μπερλουσκόνι που όπως και να το κάνεις, όσο κι αν απολογούνται τεθλιμμένοι απέναντι στους παγκόσμιους ανέραστους διώκτες τους, κατά βάθος ευαρεστούνται να σύρονται εις δημόσιαν παραδοχήν του ακαταμάχητου σεξαπίλ τους. Τούτον εδώ τον κάνανε ζήτουλα που του ‘ριξε χυλόπιτα η καμαριέρα κι ύστερα τον έκραξε το πλανητικό στερέωμα. Του παίξανε πουστιά δηλαδή και τώρα σαν το λαβωμένο αγρίμι σαν πρώην αετός περήφανος με τη φτερούγα του σπασμένη αγναντεύει τον ωκεανό του παγκόσμιου αποτροπιασμού απ΄ το παράθυρο μιας καμαρούλας μια σταλιά δύο επί τρία στο Μανχάταν.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Το οποίο όμως Μανχάταν βρίσκεται πολύ μακριά απ’ αυτά που συμβαίνουν στην Αγελάδα που δεν είναι λαβωμένο αγρίμι αλλά πατημένη σκουληκαντέρα. Γιατί αν και ζούμε στην εποχή των τεχνολογιών υψίστης υψισυχνίας και διαπερατότητας οι ελίτ αρνούνται πεισματικά να πάρουν αποφάσεις με τηλεκόνφερανς τύπου σταρ τρεκ και δώστου πέρα δώθε στην Ευρώπη σαν τον Μέττερνιχ στην άμαξα παίρνουν τα αεροπλάνα των αεροπορικών στα οποία είναι και μέτοχοι και παρίστανται ανετότατα ολοζώντανοι με τη φυσική τους παρουσία υπόσταση κι αλαζονεία σε κάθε μήτινγκ για την τύχη κανενός λαού ή το δημοσιονομικό της ισοδύναμο -βλέπε ξήλωμα των πάντων, των πάντων, των πάντων, των πάντων, και των πάντων, μείωση όλων, όλων, όλων, και ακόμη κάποιων που δεν ανήκουν στην κατηγορία των όλων αλλά του περισσότερου εκ του καθ’έκαστον όλου, ή ακόμη συμμαχικό ναυτικό αποκλεισμό της μπανιέρας της ανάπηρης γιαγιούλας ή πυρηνικό βομβαρδισμό στην έδρα κανενός υπαλληλικού συνδικάτου ρεμουλαδόρικου ή μη ως τρομοκρατικού θεωρούμενου πάραυτα και εν πάσει περιπτώσει στρος καν μας τελείωσε, μας τελείωσε και το όπλο στο τραπέζι, μας τελείωσε το χέρι στο πιστόλι, μας τελείωσε και το δάχτυλο στη σκανδάλη, όλα πάνε τώρα, μας τελείωσαν, μας έμεινε μόνο το δάχτυλο στο μέλι και το μέλι πάπαλα.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Αυτό συνέβη και με τις ελληνικές τράπεζες, και γελάω, γελάω, γελάω, γελάω, γελάω, γελάω με τις ελληνικές τράπεζες, ξέρεις, εκείνες του μπαρμπά-Κωστόπουλου του κάπτα-Λάτση κτλ μωρέ. Αλλά να σοβαρευτώ, το θέμα είναι υψίστης εθνικής σημασίας, κινδυνεύουν οι καταθέσεις των Ελλήνων. Το τραπεζικό σύστημα είναι ισχυρό, εγγυάται τις καταθέσεις. Όχι, το κράτος τις εγγυάται. Σόρυ, σόρυ η τράπεζα της Ελλάδος τις εγγυάται. Μέχρι εκατό χιλιάδες. Γράψε λάθος, η ΕΚΤ τις εγγυάται. Ρε αφήστε τις μαλακίες, ο ζαν μονέ τις εγγυάται, το λέει και τ’ όνομα του, Ζαν Μ</span>onnet<span lang="EL">, </span>dhladh monnaie<span lang="EL">, ήτοι παρά, χρήμα, λεφτό, μπικικίνι. Είναι απλό λοιπόν. Τις εγγυάται η Ευρωπαϊκή ένωση. Οκ ρε φίλε, μήπως τις εγγυάται κι ο Κοσκωτάς? Αν το γνωρίζει κάποιος ας βγει, να μην ντρέπεται, συναίνεση θέλουμε, όλες οι ιδέες στο τραπέζι ρε παιδιά (γύρω στα 33,5δις δραχμές έφαγε ο καημένος κι έγινε ορόσημο όλων των εποχών. Δηλαδή νιον-νιον-νιον κάνουμε τον υπολογισμό, <st1:metricconverter productid="100 εκ." w:st="on">100 εκ.</st1:metricconverter> ευρώ. Ναι φίλοι μου καλά ακούτε, ο διαβόητος Κοσκωτάς με το προσωνύμιο Μεγαλοαπατεώνας, υπεξαίρεσε από την Τράπεζα Κρήτης ούτε καν 0,1 δις ευρώ. Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς διαφορικών εξισώσεων με τζατζίκι και απ’όλα βρίσκουμε ότι η χώρα χρειάστηκε και πράγματι κατάφερε να βρεί 3.500 Κοσκωτάδες για να χρεοκοπήσει). Μοναδικά πράγματα!! Μικρασιατική Καταστροφή το αποκαλούν κάποιοι, φιλαράκι η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν γρατζουνιά μπροστά σε τούτο δω που συμβαίνει. Θυμού την κουβέντα μου.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Όμως τέρμα τα ψέμματα. Οι τράπεζες υποβαθμίστηκαν, ξαναυποβαθμίστηκαν κι ύστερα ξανα-ξαναυποβαθμίστηκαν και γενικά δεν κάνουν και τίποτα άλλο απ’ το να εκδίδουν αξιόγραφα που τα βάζουν ως ενέχυρο στο γερο κατρουλιάρη τον Τρισέ κι αυτός τους δίνει χρήματα, πολλά χρήματα, περισσότερα απ’όσα ονειρεύτηκε το παιδαρέλι ο Κοσκωτάς, που υπήρξε πρωτοπόρος μεν αλλά δεν μεγαλούργησε δε εις το εθνικό άθλημα της ρεμούλας καθότι ξεπεράστηκε από τα γεγονότα με θλιβερό τρόπο που εντούτοις δικαιώνει τις πρωτοποριακές του θέσεις για την Οικονομία. Ύστερα είναι και το άλλο. Οι εγγυήσεις του Γιώργου. Αυτές ξεπερνούν τα αξιόγραφα των τραπεζών (ομολογιακά δάνεια, καλυμμένες ομολογίες) και αγγίζουν το ιλιγγιώδες ποσό των 100δις. Αυτό μάλιστα, είναι ένα ποσόν. Εφάμιλλο του μεγέθους και της ιστορίας μας. Εκδίδει εγγυήσεις που δεν καταπίπτουν με την εκάστοτε υποβάθμιση καθότι ο γερο κατρουλιάρης έχει λάβει πολιτική απόφαση να τις αποδέχεται μέχρι να στραγγίξει από ρευστό. Που δεν πρόκειται δηλαδή γιατί έχει το μηχάνημα που το τυπώνει. Μόνο σε μία περίπτωση απειλεί να μας ξεσκίσει: άμα βάλουμε πλώρη για αναδιάρθρωση.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ναι, οι Γάλλοι δεν το θέλουν. Έχουν τρομερή έκθεση σε ελληνικά ομόλογα κι ο γέρο μυτόγκας προασπίζεται το μεγαλείο της Γαλλίας. Που δεν τα πάει και τόσο καλά με τα δικά της δημοσιονομικά γιατί κι ο Σαρκοζί κλάνει τα συνδικάτα και η Γαλλία είναι εδώ και καιρό με αυτόματο πιλότο στα δέκα χιλιάδες πόδια και δεν βλέπει την καταιγίδα. Κι αν βρέξει στη Γαλλία, βρέχει στο 20% του αέπ της ευρωζώνης. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Όχι να ξεσκίζεις εμάς τη μύγα και τους Γάλλους ζαμάν φού ρε φίλε. Αλλά εμείς χρωστάμε πιο πολλά, τι να λέμε τώρα, πολύ πιο πολλά.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL">Οι γερμανοί απ’την άλλη δεν κολώνουν στην αναδιάρθρωση. Να ξεμπερδεύουμε να τελειώνουμε λένε. Βρε θα καταρρεύσει η ευρωζώνη τους λέει ο μυτόγκας ο γερο κατρουλιάρης. Καλύτερα για μας λένε κάποιοι ανάμεσά τους που έχουν διαβάσει το μέλλον της κρίσης καλύτερα από μας που νομίζουμε ότι η Γερμανία θα μας πληρώνει ες αεί για να μη χάσει το μηχανισμό μεταβίβασης πλούτου που συσσωρεύει ελλείμματα από την περιφέρεια και τα μεταφράζει σε πλεονάσματα στο κέντρο. Ναι, τον μηχανισμό εκείνο που λέγεται ευρώ. Εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον έχουν γραμμένο κάποιοι στη Γερμανία, οι οποίοι γίνονται ολοένα και ισχυρότεροι </span>btw<span lang="EL">. </span>A<span lang="EL">υτοί βλέπουν το κέντρο βάρους του διεθνούς εμπορίου να μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν μανταρίνια. Και βλέπουν αλλού πελάτες για σχεδόν ό,τι παράγει η φοβερή και τρομερή γερμανική οικονομία, που είναι σχεδόν ό,τι πουλιέται στον κόσμο. Η Γερμανία μόνο με την Κίνα είναι συγκρίσιμη σε εξαγωγές. Και δεν εξάγει «κινέζικα» φίλε μου. Η Γερμανία είναι η επιτομή της ιδεατής οικονομίας στον δυτικό καπιταλισμό. Και αν δεν κολώσει η Κίνα από τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα, πίστεψε με, σίγουρα δεν θα κολώσει η Γερμανία. Έλεος επιτέλους με την ευρωλαγνεία πια, νισάφι. Και τη δραχμοφοβία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Και φτάνουμε σ’αυτό που ήθελα να καταλήξω. Στην Ελλάδα μας συγκρούονται δύο σχολές σκέψεις αυτή την εποχή. Χοντρικά θα το πω, έτσι όπως το καταλαβαίνω. Υπάρχουν φυσικά πολλά άλλα που μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτή είναι η δική μου ανάγνωση. Υπάρχει μία μερίδα που υποστηρίζει αυτό το τροπάρι με την κοινωνία της καινοτομίας και τα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θέλουν έρευνα και επενδύσεις στην τεχνολογία μέσα από τα πανεπιστήμια που σε ένα βαθμό τα φαντάζονται συνδεδεμένα με την αγορά. Είναι (ή τουλάχιστον ήταν μέχρι πρότεινος) φεντεραλιστές ιδεολόγοι με εκείνο τον περίεργο τρόπο των πρώην κομμουνιστών που πιστεύουν λιγότερο στην τραπεζική Ευρώπη του Μααστριχτ και περισσότερο σε μια οικολογική ευρώπη των λαών, σε ένα βελτιούμενο επίπεδο ζωής μέσα σε μία αενάως συντελούμενη Επανάσταση της Πράσινης Τεχνολογίας του 35ωρου. Ψιλογουστάρουν το ευρώ αν και τους κάθεται η Γερμανία κόμπος στο λαιμό, εντούτοις πιστεύουν στη σταθερότητά του και ότι η χώρα θα χειμαζόταν αν δεν το είχε. Το όραμά τους θέλει δέκα με είκοσι χρόνια να δώσει καρπούς κατά τη γνώμη μου και δεν προλαβαίνουμε. Έπρεπε να χαμε πάει εκεί επί Σημίτη. Ούτε καν επί καραμανλή πρώτης τετραετίας δεν το προλαβαίναμε αυτό το τρένο. Γνώμη μου πάντα.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span lang="EL"> Την άλλη σχολή την ονομάζω, εθνική, κάτι σαν το </span>Milli Gorus <span lang="EL">το τουρκικό ένα πράγμα. Αυτοί δεν μετέχουν τόσο πολύ στη νεωτερικότητα των ποικίλων ιδεολογικών ρευμάτων θα έλεγα, δεν είναι του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού αν και διατηρούν μία σταθερή προσήλωση στις δυτικές αξίες τις οποίες όμως δεν διστάζουν να κλάσουν με μία εκκωφαντική πορδή αν κρίνουν ότι θίγονται οι ίδιοι και οι διαδικασίες τους, οι ενασχολήσεις τους ας πούμε. Πιστεύουν περισσότερο ότι σε αυτή την οκονομική συγκυρία πρέπει να κόψουμε τη γάγγραινα και να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Αυτό μεταφράζεται για εκείνους σε δραχμή και αναταγωνιστική υποτίμηση για όσες εναπομείνασες ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να σηκώσουν τη σκυτάλη και να βγουν δυναμικά έξω. Την όποια σκυτάλη. Κι ύστερα βλέπουμε. <o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα κατά την άποψή μου.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Ευχαριστώ που με διαβάσατε. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">E<span lang="EL">λπίζω πραγματικά να βοήθησα κι εγώ με τις δικές μου δυνάμεις στην προσπάθεια να φέρουμε την Ελλάδα ένα βήμα πιο κοντά στη χρεοκοπία.<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><i><br />
</i></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-21606240021470620612010-09-20T21:16:00.000+03:002010-09-20T21:16:52.174+03:00Φωνή Βοώντος εν τη Ερήμω (εναλλ. τίτλος: ο Προβόπουλος και οι Σαράντα Κλέφτες)<object height="385" width="640"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/v5jmGw-lILE&color1=0xb1b1b1&color2=0xd0d0d0&hl=en_US&feature=player_embedded&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowScriptAccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/v5jmGw-lILE&color1=0xb1b1b1&color2=0xd0d0d0&hl=en_US&feature=player_embedded&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="640" height="385"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-63923857144144738862010-07-27T21:57:00.001+03:002012-03-07T10:46:17.289+02:00To Eπερχόμενο Επισιτιστικό Πρόβλημα: η περίπτωση της Βενεζουέλας<div style="text-align: justify;">Τα προβλήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα για είδη γενικής χρήσης-μαζικής κατανάλωσης εκκινούν με την απεργία των βυτιοφόρων-φορτηγών. <a href="http://www.agrotypos.gr/index.asp?mod=articles&ID=57600">Εδώ </a>μία περίφημη επιστολή των κτηνοτρόφων του Κιλκίς προς τη Μπατζελή την οποία φρονώ ότι θα έπρεπε όλοι να μελετήσουμε όπως άλλωστε είχα τονίσει <a href="http://timouradi.blogspot.com/2010/06/n-topragin-oglou.html">τότε</a>. Το συμπέρασμα που σήμερα προκύπτει είναι ότι σε υπό κατάρρευση πολιτικο και κοινωνικό εποικοδόμημα (συγχωρήστε τον μαρξίζοντα αναχρονισμό) με εκχωρημένη εθνική κυριαρχία και ευθεία αμφισβήτηση της νεο-καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων από <a href="http://www.dsa.gr/index.phtml?url=pr&categ=%C4%E5%EB%F4%DF%E1%20%D4%FD%F0%EF%F5&id=1924988&search=&searchkeywords=">ενδοσυστημικούς παράγοντες </a>πράγμα που ισούται με πιθανόν <b>πολιτειακή</b> κρίση, και τα ως άνω συνδυαζόμενα με κερδοσκοπία από Μεσάζοντες και εναρμονισμένες πρακτικές από τα Ολιγοπώλεια, τότε τα κενά στην εφοδιαστική αλυσίδα <b>δεν χρειάζεται να προκύψουν κατ' ανάγκη από μία στάση πληρωμών. </b>Το παράδειγμα της Βενεζουέλας είναι αρκούντως κατατοπιστικό. Κάντε κλικ <a href="http://www.marxist.com/venezuela-struggle-against-food-shortages-greek.htm">εδώ</a>. Είναι και ο παράγοντας "δημοκρατία" που θα κρίνει τις εξελίξεις όμως. Το γεγονός τη πολιτικής πίεσης που θα ασκήσει ο λαός στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του, βλέποντας τους να διολισθαίνουν σε ένα ύποπτο σε τελική ανάλυση -η ιστορία θα το δείξει- ρόλο κλακαδόρου και χειροκροτητή της <a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=174979">συνομολογούμενης απ'ολους πλέον</a> αντισυνταγματικής μεταρρυθμιστικής φρενίτιδας που έχει καταλάβει το Πα.Σο.Κ </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-8381462042012419602010-07-22T14:43:00.003+03:002012-03-07T10:45:58.248+02:00<div style="text-align: justify;">Οι σκέψεις μας μετά την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια δεν μπορούν παρά να είναι κατακερματισμένες και αποσπασματικές κραυγές πάνω από ένα εφιαλτικό βαγκνερικό κρεσέντο. Οι φωνές μας ενώνονται δειλά-δειλά για να αρθρώσουν έναν πανεθνικό αποτροπιασμό αλλά μία σατανική ορχήστρα που χρησιμοποιεί όπλα των εννιά χιλιοστών αντί για μουσικά όργανα πυροβολεί το κοινό, προσπαθώντας -και εν πολλοίς επιτυγχάνοντας, να επιβάλλει τη δική της απάνθρωπη αισθητική. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Μία δικτατορία από αιχμηρά οργανωμένα συμφέροντα μοιάζει να ορθώνεται πάνω από την Ελλάδα, δικτατορία που ξεπερνάει και αυτή την χούντα των συνταγματαρχών που έζησαν οι γονείς μας, καθώς ο ιδεολογικός πυρήνας και οι φυσιογνωμίες των συντελεστών του νέου ολοκληρωτισμού που ύπουλα παρεισφρύει στην νεοελληνική ιστορία, δεν είναι θεσμικά διαρθρωμένες ή παρασιτικά διαβιούσες αντίστροφες συνιστώσες της μιας κάποιας κυρίαρχης πολιτικής ή κοινωνικής τάσης που είχε ανδρωθεί κάποτε στη συλλογική συνείδηση ως φαινόμενο της μεταπολεμικής "νεοτερικότητας" ή που ήταν κατάλοιπο της "προνεοτερικής", "επαρχιακής" και "θρησκόληπτης" Ελλάδας, ούτε καν -πάντοτε μέσα σ' αυτό το πλαίσιο διχοτομιών- αποτέλεσμα της πάλης μεταξύ των ιδεών του "διαφωτισμού" που έφερε την "εθνική" αφύπνιση, και της βιομηχανικής επανάστασης που είχε ως αποτέλεσμα την ταξική. Εντάξει μπορεί να είναι λίγο υπεραπλούστευση όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι καταλάβατε τί θέλω περίπου να πω.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στη νέα αυτή εποχή που ζούμε, -η οποία φυσικά πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι καθόλου "νέα" ως προς τα μέσα που μετέρχεται αλλά και τα σχέδια που απεργάζεται- η ειδοποιός διαφορά της εμφανίζεται απειλητικά λαμπερή δια της απουσίας της σχεδόν από τις περισσότερες εθνοσωτήριες αναλύσεις της ιντελιγκέντσιας. (αν φυσικά δεχτούμε ότι υπάρχει μια ιντελιγκέντσια στην Ελλάδα που δεν διχοτομείται αυτοκτονικά από κακώς νοούμενες "πολιτικές" -ήτοι κομματικές διαχωριστικές γραμμές). Είναι η δυσβάσταχτη για τον υπερήφανο ντετερμινισμό του Ορθολογισμού απουσία απάντησης στο ερώτημα <i>γιατί</i> και δευτερευόντως, <i>ποιός.</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γενικά και αόριστα αντιλαμβάνονται μέχρις ενός βαθμού τουλάχιστον, όλοι, την κατάρρευση κράτους και κρατικότητας. Σίγουρα από την ανάδειξη υπερεθνικών και απο-εθνικών δομών εξουσίας αλλά και από την αποφατική εξουσία των Μονοπωλίων και των Χρηματοπιστωτικών Αγορών. Σήμερα το Έθνος-κράτος και τα κοινοβούλια του, έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Λαού δεν είναι παρά ουραγοί και πρωτοκολλητές. Αυτό είναι κεκτημένο της μέχρι τούδε συλλογιστικής όλων, δεξιών και αριστερών, οπότε ας αφήσουμε την πολιτική ορθότητα στην άκρη, επιτέλους. Το ερώτημα είναι, για μένα τουλάχιστον, κάτι που φαντάζομαι όλοι λίγο πολύ ψυχανεμίζονται αλλά το αφήνουν ανεπεξέργαστο. Γιατί να είναι τραπεζικοί υπάλληλοι οι νεκροί της νέας εποχής και όχι καπνοπαραγωγοί, ναυτεργάτες, βιομηχανικοί προλετάριοι. Γιατί να είναι δημοσιογράφοι και όχι πολιτικοί, άτομα της εξουσίας πολιτικής ή οικονομικής. Γιατί να είναι έφηβοι ανήλικοι, και όχι στρατευμένοι ενήλικες στο μέτωπο κάποιου εθνικού πολέμου. Γιατί να είναι Έλληνες και όχι κάποιοι "εθνικοί" αντίπαλοι. Πού ακριβώς και μεταξύ ποιών διεξάγεται εντέλει αυτός ο νέος ελληνικός πόλεμος? </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Θα πρέπει να αναζητήσουμε κίνητρα και όχι ηθικούς αυτουργούς. Η αποσαφήνιση του κινήτρου θα μας οδηγήσει στους ενορχηστρωτές της δολοφονίας Γκιόλια.<br />
<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-49272220523562130572010-07-19T21:54:00.002+03:002012-03-07T10:46:17.290+02:00Τί βρίσκει κανείς ψάχνοντας.<br />
Αυτό το βιντεάκι είναι από το Τunceli, μία πολίχνη της Τουρκίας όπου έγινε τον Ιούνιο επιχείρηση του τουρκικού στρατού εναντίον θέσεων του PKK. Αξίζει να ιδωθεί και μόνο για να ακούσει κανείς τους εφιαλτικούς ήχους των επιθετικών ελικοπτέρων που φτύνουν φωτιά από τον ουρανό. Πολύ κοντά και πάνω απ'τα κεφάλια των ανθρώπων της περιοχής, που παρακολουθούν σαν σε θερινό σινεμά ολοζώντανες τις σκηνές από ένα γουέστερν της Ανατολής.<br />
Που επηρεάζει -είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, όλους μας.<br />
Αλήθεια, πότε βγαίνει ο Τζον Γουέϊν?<br />
<br />
<a class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" data-original-id="BLOGGER_object_4" href="http://www.blogger.com/%3Cimg%20src=" http:="" id="BLOGGER_object_4" img="" style="background-color: #b2b2b2; height: "385"px; width: "480"px;" video_object.png"="" www.blogger.com="">"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/OBrGWLJ6QIA&hl=el_GR&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/OBrGWLJ6QIA&hl=el_GR&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object></a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-4265247350241016332010-07-01T10:34:00.000+03:002010-07-01T10:34:20.409+03:00Μια Επιστολή Nτοκουμέντο (μελέτη περιπτώσεως για το ενδεχόμενο επισιτιστικού προβλήματος σε περίπτωση γενικής στάσης πληρωμών)<div style="color: #333333; font-family: Verdana; font-size: 13px; margin-bottom: 15px; margin-top: 5px;"></div><div style="text-align: justify;">Κυρία Υπουργέ, </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Εκπροσωπούμε τους προβατοτρόφους του Ν. Κιλκίς. Γνωρίζετε ότι είμαστε οι μόνοι Έλληνες που δουλεύουμε 365 μέρες το χρόνο. Ποτέ δεν μπορούμε να απολαύσουμε την ευχαρίστηση της άδειας ή της αργίας. Για 8 μήνες το χρόνο κάνουμε κάθε μέρα 6-8 ώρες υπερωρίες και το κυριότερο η εργασία μας είναι ανθυγιεινή και επικίνδυνη. </div><div style="text-align: justify;">Δυστυχώς για εμάς δεν έχουμε χρόνο για να κλείσουμε τα Τέμπη και να εκβιάσουμε το Κράτος, όπως όλες οι κοινωνικές ομάδες που βολεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια (όσοι βολεύτηκαν). Τα τελευταία χρόνια δεν κυβερνούσαν οι Υπουργοί, παρά μόνο οι συντεχνίες, τα κομματικά συμφέροντα και οι ίντριγκες μεταξύ πολιτικής και συνδικαλιστικής ηγεσίας. </div><div style="text-align: justify;">Οι προηγούμενοι Υπουργοί Γεωργίας απότυχαν παταγωδώς στο καθήκον τους και από Υπουργείο Αγροτικής ανάπτυξης και Τροφίμων κατάντησε Υπουργείο Αγροτικής Υπανάπτυξης και Έλλειψης Τροφίμων. </div><div style="text-align: justify;">Καταντήσαμε η Ελλάδα που είναι «γη της επαγγελίας» για αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή να εισάγει για τον λαό της σκόρδα, πατάτες, ντομάτες, αγγούρια, φακές, 82% μοσχαρίσιο κρέας, 50% περίπου γαλακτοκομικά προϊόντα και πρώτες ύλες. </div><div style="text-align: justify;">Το κόστος σε συνάλλαγμα για τα ζωοκομικά προϊόντα είναι μεγαλύτερο από αυτό των καυσίμων και την κρίσιμη για εμάς 10ετία 2004-2013, που όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έτρεξαν την αγροτική αναδιοργάνωση και ανάπτυξη, εμείς τα χρήματα για ανάπτυξη τα κάναμε ταμείο ανεργίας για τους αγρότες και τα δώσαμε στην κατανάλωση εις δόξαν των συνδικαλιστών. </div><div style="text-align: justify;">Μοιράσαμε τα χρήματα για μια ολόκληρη 10ετία με «ιστορικά» στοιχεία και κυρίως όπως βολεύει τους μεγαλοεισαγωγείς λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, γαλακτοκομικών και ιδίως τους διαπλεκόμενους αγροτοσυνδικαλιστές των Τεμπών και έτσι καταντήσαμε να εισάγουμε τα πάντα με δανεικά χρήματα, φθάνοντας εδώ που φθάσαμε. </div><div style="text-align: justify;">Το χειρότερο είναι ότι μετά από μια 10ετία ραθυμίας, πώς θα ξαναβγάλουμε τον αγρότη να δουλέψει 365, όταν μια χώρα εισάγει 10 και εξάγει 2 προϊόντα. Είναι θέμα χρόνου η χρεοκοπία. Πρέπει άμεσα να παράγουμε εμείς οι Έλληνες αυτά που εισάγουμε. Βεβαίως είναι αδύνατον να παράγουμε αεροπλάνα, τανκς, αυτοκίνητα είναι όμως πολύ εύκολο να παράγουμε άμεσα ζωοκομικά προϊόντα, που οι εισαγωγές τους αυξάνουν καθημερινά το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου και αυξάνοντας συνεπώς τον εθνικό δανεισμό. </div><div style="text-align: justify;">Η μόνη ελπίδα, για να βελτιωθεί η πραγματική οικονομία, που για την Ελλάδα κυρίως είναι ο τουρισμός και η κτηνοτροφία, είναι η υπόσχεση που μας έδωσε ο Πρωθυπουργός. </div><div style="text-align: justify;">Η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας είναι η δική σας αρμοδιότητα. Η ευθύνη σας κα. Υπουργέ είναι πολύ μεγάλη, είστε η σημαντικότερη Υπουργός αυτής της Κυβέρνησης, διότι η αρχή της ανάκαμψης είναι στα χέρια σας και είναι δύσκολη - πολύ εύκολη υπόθεση, αρκεί να αλλάξετε γραμμή πλεύσης σε σχέση με τους προκατόχους σας Υπουργούς, οι οποίοι λειτούργησαν πολεμικά εναντίον μας, μάλιστα με χαρακτηριστικό φανατισμό και με μετωπική και ολοκληρωτική πολεμική.</div><br />
<div style="color: #333333; font-family: Verdana; font-size: 13px; margin-bottom: 15px; margin-top: 5px;"></div><div style="text-align: justify;">Ακολουθούν κάποια παραδείγματα μείωσης κόστους παραγωγής και εξοικονόμησης πόρων. </div><div style="text-align: justify;">Παράδειγμα 1: Για μια 10ετία η γεωργική παραγωγή που απευθυνόταν στην κτηνοτροφία έμεινε εκτός ΟΣΔΕ. Εάν αυτή έπαιρνε τα 155 ευρώ του βάμβακος τότε το κόστος των ζωοκομικών προϊόντων θα μειωνόταν τουλάχιστον κατά 40 %. Φαντάζεστε τι σημαίνει αυτό για τον κλάδο μας και την εθνική οικονομία! </div><div style="text-align: justify;">Παράδειγμα 2: Η φυτική παραγωγή είναι ασφαλισμένη για πραγματικές ή εικονικές ζημίες, η κτηνοτροφική παραγωγή είναι ανασφάλιστη. Αντιλαμβάνεστε τις οικονομικές συνέπειες και την κακή ψυχολογία που επικρατεί στους νέους κτηνοτρόφους! </div><div style="text-align: justify;">Παράδειγμα 3: Μέσα σε μια μέρα προηγούμενος Υπουργός Γεωργίας αύξησε το κόστος των αδειών για τους στάβλους πάνω από 100%. Δηλαδή οι οικοδομικές άδειες που στοίχιζαν 7.000 ευρώ έγιναν περίπου 20.000 ευρώ, 25 τόνοι γάλα για μία άδεια και για την αμοιβή των μηχανικών, νομικών, ταμείου μηχανικών, ταμείου συμβολαιογράφων κτλ. Αυτά δεν συμβαίνουν σε καμιά χώρα της Ε.Ε. μόνο στην Ελλάδα. </div><div style="text-align: justify;">Λάβαμε γνώση τη μελέτη που έκανε ο ΕΛ.Ο.ΓΑ.Κ. για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν την υιοθετείτε όταν μάλιστα δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό, όταν αυξάνονται οι θέσεις εργασίας και μειώνεται το δημόσιο χρέος, αυξάνοντας τον εθνικό πλούτο και υπηρετώντας το περιβάλλον. </div><div style="text-align: justify;">Όποιος διαφωνεί με την πρόταση αυτή ας τεκμηριώσει τα επιχειρήματα του και μάλιστα σε δημόσια διαβούλευση ειδάλλως υιοθετήστε την για το καλό των παιδιών μας, της οικονομίας και Εσάς της ιδίας.</div><br />
<div style="color: #333333; font-family: Verdana; font-size: 13px; margin-bottom: 15px; margin-top: 5px;"></div><div style="text-align: justify;">Δύο δείκτες θα κρίνουν την θητεία σας, πόσο θα μειώσετε την σπατάλη στον προϋπολογισμό του Υπουργείου σας και πόσο θα συμβάλλετε στον Εθνικό Δείκτη που λέγατε έλλειμμα Εμπορικού ισοζυγίου. </div><div style="text-align: justify;">Οι προηγούμενοι αντίστοιχοι Υπουργοί τα έκαναν θάλασσα, οι ίδιοι βέβαια κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό χωρίς αιδώ. Αλλά τα παιδιά μας το πληρώνουν και θα το πληρώσουν ακριβά. Τα παιδιά του κοσμάκη βεβαίως διότι καμιά 300 παιδιά του κλάδου σας τα βολέψατε στη Βουλή με 16 μισθούς, όταν οι προσλήψεις σταμάτησαν και οι απολύσεις πάνε σύννεφο. Αυτά δεν είναι καλά σημάδια, μην λησμονείτε τι λέει ο λαός «οργή λαού οργή Θεού», μην ξεχνάτε την «ανησυχητική ησυχία» του Αλή Πασά, φοβόμαστε ότι εκεί βρισκόμαστε σήμερα.</div><br />
<div style="color: #333333; font-family: Verdana; font-size: 13px; margin-bottom: 15px; margin-top: 5px;"></div><div style="text-align: justify;">Εμείς κα. Υπουργέ έχουμε την πρόθεση να συνεργαστούμε για το δικό μας, για το δικό σας και βέβαια για το καλό των παιδιών μας, για αυτό προτείνουμε τα παρακάτω. </div><u><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="-webkit-text-decorations-in-effect: none;"><u>Προτάσεις- Αιτήματα </u></span></div></u><div style="text-align: justify;">1) Σταματήστε την μετωπική πολιτική εναντίον του κλάδου μας, θέλουμε ίση μεταχείριση με τους Ευρωπαίους συναδέλφους μας και με όλους τους άλλους επαγγελματικούς κλάδους της χώρας μας. </div><div style="text-align: justify;">2) Εξετάστε την μελέτη του ΕΛ.Ο.ΓΑ.Κ. για την ανάπτυξη του κλάδου μας. Τεκμηριώστε τις αντιρρήσεις σας ειδάλλως υιοθετήστε την άμεσα. </div><div style="text-align: justify;">3) Δώστε προσωρινή άδεια σε όλες τις υφιστάμενες κτηνοτροφικές μονάδες της περιφέρειας, μέχρις ότου τακτοποιήσετε το θέμα: δάση - δασικές εκτάσεις – χορτολειβαδικές εκτάσεις (γιατί στις χορτολειβαδικές εκτάσεις που είναι βοσκότοποι δεν δίνεται άδεια για στάβλο;) και μέχρις ότου τακτοποιήσετε το ιδιοκτησιακό καθεστώς και αδειοδοτήσετε ανά περιοχή τις προϋποθέσεις για να κτίσουμε τους στάβλους μας. </div><div style="text-align: justify;">4) Δώστε προτεραιότητα ή τουλάχιστον ίση μεταχείριση στην πληρωμή των επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων μεταξύ καλλιεργητών και κτηνοτρόφων. </div><div style="text-align: justify;">5) Δώστε άμεσα δάνεια με εγγύηση του Δημοσίου για να προμηθευτούμε τις ζωοτροφές τώρα που παράγονται και είναι φθηνότερες κατά 20-30% σε σχέση με τον Δεκέμβριο μήνα και λόγω ότι η οικονομική μας κατάσταση από τον μετωπικό πόλεμο είναι άθλια ή τουλάχιστον δώστε μας τα 15.000 ευρώ που πήραν όλοι οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μας. Γιατί εμείς τα στερηθήκαμε; Γιατί μόνο για εμάς δεν υπάρχουν χρήματα; </div><div style="text-align: justify;">6) Άμεσα αποφασίστε ίση μεταχείριση στην ασφάλεια της κτηνοτροφικής με την γεωργική παραγωγή χωρίς να επιβαρύνετε τον προϋπολογισμό: κατανείμετε τα διαθέσιμα χρήματα αναλογικά του συνολικού κόστους. </div><div style="text-align: justify;">7) Το πρόγραμμα εξυγίανσης του ζωικού πληθυσμού εδώ και πολλά χρόνια ξέφυγε του σκοπού του. Εξυγίανση μηδέν, δαπάνες πολλές. Δώστε άμεσα εντολή ο ΕΛ.Ο.ΓΑ.Κ. να συμμετέχει στην όλη διαδικασία υποστηρικτικά. Θεωρούμε ότι τα τελευταία χρόνια με ότι καταπιάστηκε ο ΕΛ.Ο.ΓΑ.Κ. τα κατάφερε. Εκτιμούμε βάσιμα ότι θα περισσέψουν αρκετά χρήματα που μπορούν να πάνε στην ασφάλεια της κτηνοτροφικής παραγωγής.</div><br />
<div style="color: #333333; font-family: Verdana; font-size: 13px; margin-bottom: 15px; margin-top: 5px;"></div><div style="text-align: justify;">Τελειώνοντας κα. Υπουργέ, θέλουμε να τονίσουμε ότι κρίνεστε καθημερινά από τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Οικονομίας και από τον ελληνικό λαό στο κατά πόσο θα βελτιώσετε τον προϋπολογισμό του Υπουργείου σας και στο κατά πόσο θα βοηθήσετε στη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας. Θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι σε κάθε θετική απόφαση θα είμαστε μαζί σας για το καλό όλων μας, εδώ που φτάσαμε είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. </div><div style="text-align: justify;">Ολιγωρίες ή σκοπιμότητες αγγίζουν τα όρια ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. Με αυτό το μέτρο θα κριθούμε όλοι μας. Απωλέσαμε ήδη μέρος της Εθνικής μας κυριαρχίας. Ας συνετιστούμε πριν χαθεί εντελώς ο έλεγχος και ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η εξαθλίωση και η πολυετής ύφεση είναι πισωγύρισμα στα μεταπολεμικά χρόνια που εσείς λόγο ηλικίας δεν τα ζήσατε. Οφείλουμε τρία πράγματα, ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία, ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία και ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία. Αυτό είναι το εθνικό στοίχημα και το μέτρο κρίσεως για όλους μας ανάλογα του πόστου μας. </div><br />
<div style="color: #333333; font-family: Verdana; font-size: 13px; margin-bottom: 15px; margin-top: 5px;"></div><div style="text-align: justify;">Με τιμή </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ </div><div style="text-align: justify;">Γεν. Γραμ. Αιγοπροβατοτρόφων Ν. Κιλκίς</div><div style="text-align: justify;">vioannidis@mycosmos.gr</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-89490737263048819102010-05-05T15:52:00.003+03:002010-07-27T22:06:06.262+03:00Γιατί νεκρούς?<br />
<br />
<br />
Είστε επαναστάτες ή εγκληματίες?<br />
<br />
<br />
<br />
Εκκληση προς όλο τον δημοκρατικό λαό:<br />
<br />
<br />
<br />
<strong>Απομονώστε τους νέο-φασίστες που αφαιρούν ζωές στο βωμό πάσης φύσεως ιδεολογημάτων</strong>.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-12354272468319751882009-11-07T21:15:00.006+02:002010-07-09T14:52:37.051+03:00Ο Οθωμανικός Φόρος της Δεκάτης: Μήπως είχε δίκιο ο " πολίτης Ουέστον ” ; (μέρος 1ο)<div style="text-align: justify;"><br />
Για να ξεκινήσουμε ας αναρωτηθούμε τί σημαίνει η δεκάτη. Είναι ένας φόρος που αντιστοιχεί στο ένα δέκατο επί του συνόλου της ετήσιας παραγωγής ενός αγαθού, συνήθως αγροτογεωργικού, μία πρακτική εξαιρετικά προσφιλής κατά τους οθωμανικούς χρόνους, όταν μάλιστα η εκμίσθωση του δικαιώματος είσπραξης φόρων από πλευράς κεντρικής κυβέρνησης προς τους τοπικούς άρχοντες ήταν πάγια πρακτική των οθωμανικών αρχών, κατά πολλούς δε μάλιστα, παράμετρος καταλυτική στην επιτάχυνση της αποσύνθεσης του Κράτους. Η φορολογική πολιτική των Οθωμανικών αρχών, σε μία λογική cost-benefit analysis, αντάλλαξε την χαοτική και υψηλού ρίσκου διαδικασία που προϋπέθετε η είσπραξη του φόρου από εντεταλμένους φοροεισπράκτορες της Υψηλής Πύλης μέσα στο αχανές μωσαϊκό της Άγριας Ανατολής, με ένα συγκεκριμένο ποσό άμεσα καταβλητέο από τους μισθωτές, οι οποίοι εφεξής αναλάμβαναν οι ίδιοι το δικαίωμα είσπραξης των φόρων, που τους εκχωρείτο για συγκεκριμένο χρόνο (ενίοτε και ισοβίως) μέσα από την διαδικασία της εκμίσθωσης.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Σαν αποτέλεσμα, η σχετιζόμενη με την μανία για πλουτισμό ιδιοτέλεια και πλεονεξία των μισθωτών, ανέβαζε τα φορολογικά άχθη των υπηκόων της Αυτοκρατορίας με τρόπο τέτοιο που, η κεντρική κυβέρνηση, αποσυντεθειμένη και εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από την παραδοσιακή αφοσίωση των ιδιωτικών στρατών μεγάλων οικογενειών, αδυνατούσε να ελέγξει. Είναι ίσως η πρώτη και με τις βαθύτερες ρίζες καταγεγραμμένη «διαπλοκή» στην ιστορία της μείζονος περιοχής του ελληνισμού μετά τους βυζαντινούς χρόνους. Το φαινόμενο αυτό διατηρείται μέχρι τις μέρες μας, με τους «προσωπικούς» διακανονισμούς με εφοριακούς που περιλαμβάνουν ανταλλαγή μαύρου χρήματος κατόπιν εκβιασμού καθώς και με το χρηματιστήριο των θέσεων όπου οι «καλές» καρέκλες στις «καλές» εφορίες έχουν και αλμυρές ταρίφες για όποιον θέλει να χτυπήσει τα καλά μπαξίσια και να πιάσει την καλή. Στην πράξη, λίγα έχουν αλλάξει στην Ελλάδα από τα Οθωμανικά χρόνια μέχρι σήμερα. Και η «δεκάτη των επιχειρήσεων» έρχεται για να μας συνδέσει με το παρελθόν ακόμα μία φορά.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Υπάρχει όμως μία θεμελιώδης διαφορά που προκαλεί ερωτηματικά: Για πρώτη φορά στα χρονικά και με επίκληση της κρισιμότητας της κατάστασης στην οποία ρίξανε το σύστημα, καλείται η αστική τάξη να συνεισφέρει «τον οβολόν» της, επωμιζόμενη έκτακτα φορολογικά άχθη που φτάνουν μέχρι και το δέκα τοις εκατό επί της κερδοφορίας των επιχειρήσεων (δεν έχει ξεκαθαριστεί αν θα είναι επί των ακαθάριστων ή στα κέρδη μετά φόρων και αποσβέσεων.) Αν δεν είναι αυτό περίεργο τότε τί είναι; Αν αυτό δεν προκαλεί στην ανάλυση ερωτηματικά τότε τί προκαλεί; Bρισκόμαστε μήπως μπροστά σε μία βραχύβια προοδευτική «αναδίπλωση» εν μέσω μίας ευρείας νεοφιλελεύθερης κίνησης που λόγω του ιστορικού της βάθους δεν είναι διακριτή; Ή μήπως είμαστε μπροστά σε μία νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης όπου αναθεωρούνται οι σχέσεις κράτους-κεφαλαίου μέσα σε εξοντωτικά διαλείμματα διάψευσης των ελπίδων του εργατικού κινήματος και συνέργειας του βαθέως κράτους του καπιταλισμού με τον δημόσιο κρατικό μηχανισμό και την ρυθμιστική του παρουσία στο διεθνές οικονομικο σύστημα;<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ας το κάνουμε λιανά. Οι τράπεζες δανείζονται με 1% επιτόκιο από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα χρησιμοποιώντας για collateral ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που αποδίδουν στη λήξη τους 4,5%. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που παραμετροποιεί σε εύληπτα και απλά ελληνικά την κατακλείδα της προηγούμενης παραγράφου. Είναι η συνέργεια του βαθέως κράτους του καπιταλισμού με τον δημόσιο κρατικό μηχανισμό και την ρυθμιστική του παρουσία στο διεθνές οικονομικό σύστημα. Είναι η επιβεβαίωση του ρόλου του κράτους ως μεσίτη του Κεφαλαίου. Οι κοινωνικές παρενέργειες του ρολου αυτού είναι γνωστές και δεν νομίζω ότι χρειάζονται να αναλυθούν περισσότερο εδώ. Σχηματοποιούνται στο λαϊκιστικό για πολλούς ερώτημα, καίριο κατ’ άλλους, <em>πού πήγαν τα 28 δισεκατομμύρια κύριε Καραμα<strong>λή</strong> </em>(του σχεδίου Παπαθανασίου). Και η πιστωτική ασφυξία έκτοτε στην αγορά είναι πλήρως ανακόλουθη προς τον υπερτασικό ρυθμό της ενδοτραπεζικής κυκλοφορίας του χρήματος, φαινόμενο που σχηματοποιείται στην αντίφαση <em>όλα τα λεφτά στις τράπεζες</em>, (σε αντίθεση με το live and let die που εφαρμόστηκε στην Αμερική στην αρχή της κρίσης με την επιλογή να αφεθεί να καταρρεύσει η Lehman) και του <em>τίποτα στην τσέπη του καταναλωτή</em> -τουλάχιστον όχι με λιανική τραπεζική, όπως θα ήταν χρέος του κράτους να υποδείξει και να εξασφαλίσει, και χρέος των τραπεζών να ακολουθήσουν. Στο σημείο αυτό υπεισέρχονται οι αυτόματοι πολλαπλασιαστές για τους οποίους έχουμε ξαναμιλήσει:<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
<blockquote>"[...] σε αντίθεση με τους «αστάθμητους» πολλαπλασιαστές θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μία σειρά άλλων, αυτοί που αναφέρονται αμιγώς στην λειτουργία της οικονομίας και ονομάζονται <em>αυτόματοι πολλαπλασιαστές</em>. Αυτοί σχηματικά ορίζονται ως <em>η αλυσιδωτή αντίδραση</em> που θα έχει στα δημοσιονομικά (έλειμμα, χρέος) η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας και η συρρίκνωση του ΑΕΠ, με συνακόλουθες επιπτώσεις στα δημόσια έσοδα του Κράτους. Ρυθμοί ανάπτυξης πτωτικοί ή και αρνητικοί, θα έχουν συνέπεια την συρρίκνωση των φορολογικών εσόδων, ενώ η σκλήρυνση/ συντηρητικοποίηση της αγοράς εργασίας με το κύμα απολύσεων για τον «εξορθολογισμό» των εξόδων των επιχειρήσεων θα έχει ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση των ασφαλιστικών εισφορών σε μία εποχή που τα ελειμματικά ταμεία καθιστούν πιθανό το ενδεχόμενο μίας στάσης πληρωμών."<br />
</blockquote><br />
Στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει εδώ, στο κατά πόσο δηλαδή το κράτος θα μπορούσε να εξασφαλίσει ανεμπόδιστη ροή πιστώσεων προς τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές, ο προοδευτικά διογκούμενος ιδιωτικός δανεισμός θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των τραπεζικών προβλέψεων για επισφάλειες κυρίως ως προς τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Η αύξηση των προβλεπόμενων επισφαλειών θα είχε ως αποτέλεσμα την κάμψη των μεγεθών της εταιρικής κερδοφορίας, η κάμψη των μεγεθών της εταιρικής κερδοφορίας θα είχε ως αποτέλεσμα την απόσυρση του επενδυτικού ενδιαφέροντος από τις μετοχές, η πτώση των τιμών των μετοχών θα είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία διενέργειας αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου, και χωρίς αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων <em>οι τράπεζες</em> <em>δεν θα υπάρχουν την επαύριο της</em> <em>κρίσης</em>. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Μέχρις εδώ, ακούγεται ίσως κάπως αντιφατική, θα έλεγε κανείς η διαπίστωση ότι, το Κράτος-Μεσίτης, ενώ όντως είναι κράτος μεσίτης προς τις τράπεζες, την ίδια στιγμή συμπεριφέρεται στις μεγάλες επιχειρήσεις σαν κράτος- Εισπράκτορας. Θα προσέθετα μάλιστα εγώ, ότι, αν η αντίφαση αυτή ευσταθούσε, τότε θα εξηγείτο εύκολα από το γεγονός ότι το Κράτος-Μεσίτης είναι το συντηρητικό, νεοφιλελεύθερο κράτος του αποτυχημένου «κοινωνικού-κέντρου», ενώ το κράτος Φοροεισπράκτορας των Επιχειρήσεων, είναι το προοδευτικό, σοσιαλιστικό κράτος, της συμμετοχικής και αναδιανεμητικής δημοκρατίας. Αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι και τα δύο, τόσο το Κράτος-Μεσίτης όσο και το Κράτος Εισπράκτορας, δεν είναι παρα οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το Κράτος-Μεσίτης αναδιανέμει τον παραγόμενο πλούτο κατά τρόπο επωφελή για τους πελάτες του, εξυπηρετεί την κερδοσκοπική τους δραστηριότητα δια της λαμπερής απουσίας του από την αγορά, διευκολύνει δε και ικανοποιεί τις δανειακές τους ανάγκες δια της κατ’επιλογήν μετακίνησής του από την περιοχή του σιωπηλού παρασκηνίου της καπιταλιστικής συγκατάβασης στο προσκήνιο της ενεργού καπιταλιστικής σύμπραξης, (ενώπιον της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας), με πλάτη τα ανύπαρκτα χρήματα του ελληνικού δημοσίου. Το Κράτος-Φοροεισπράκτορας με τη σειρά του, σηκώνει τη σκυτάλη από το σημείο που την αφήνει το Κράτος-Μεσίτης και καθιστά πασίδηλη την πολιτική του βούληση να περισώσει ό,τι μπορεί από το διογκούμενο έλλειμα, βρίσκοντας ευφάνταστους τρόπους να συλλέξει χρήματα προκειμένου να καταστήσει σαφές τόσο στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία (δίκτυα λομπισμού) όσο και στις διεθνείς αγορές πάσης φύσεως, ότι είναι ικανό στην δημοσιονομική διαχείριση με τρόπο που εξασφαλίζεται τελικά η αποφυγή μίας πτώχευσης, προσωρινής έστω, ή τουλάχιστον εντίμου, κατά το πρότυπο του τρικουπικού «δυστυχώς». Η υποχρέωσή του να υπηρετήσει μέχρι τέλους αυτή την εικόνα -ή αυτόν τον ρόλο αν προτιμάτε, υπηρετεί έναν και μόνο υψηλό σκοπό: την μάχη εναντίον ενός απευκταίου ενδεχόμενου για τον ελληνικό καπιταλισμό (που κατοικοεδρεύει εντός ελληνικής επικράτειας και φορολογείται έστω και με διαρροές μέσω οφσόρ εταιρειών, και όχι για εκείνον που από δεκαετίες βρίσκεται στο εξωτερικό όπως το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο στην Μ.Βρετανία και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο των «μεγάλων ελληνικών οικογενειών» στις ΗΠΑ) δηλαδή την προοδευτική υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας η οποία θα συμπαρασύρει μαζί της και την πιστοληπτική ικανότητα των επιχειρήσεων.<br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Με βάση τον ως άνω συλλογισμό, δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το θεσμικό όργανο των Ελλήνων βιομηχάνων, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, χαιρέτισε δια στόματος προέδρου του την ανακοίνωση για το μέτρο της επιβολής έκτακτης εισφοράς σε επιχειρήσεις με κέρδη άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ ως κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Είναι μία πρωτοφανής συγκατάβαση του Κεφαλαίου απέναντι στον λαό, πολιτική ενσάρκωση του οποίου άλλωστε είναι η ελληνική Πολιτεία που δια χειρός του υπουργού Παπακωνσταντίνου υπογράφει το μέτρο. Είναι όντως; <br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">O Παπακωνσταντίνου <a href="http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=18681">δεν είναι αιρετός εκπρόσωπος του ελληνικού λαού,</a> όχι τουλάχιστον στην Ελληνική Εθνοσυνέλευση. Είναι διορισμένος υπουργός Οικονομικών και πρώην εκλεγμένος αντιπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά την αντιπολιτευτική του περίοδο, είχε κάνει σημαία την καταγγελία του υπέρμετρου δανεισμού της προηγούμενης κυβέρνησης που οδήγησε σε δυσθεώρητα ύψη το δημόσιο χρέος. Πρώτη του κίνηση την επαύριο των εθνικών εκλογών, η λύση εικοσιπέντε χιλιάδων συμβάσεων μαθητείας στο δημόσιο, ένας δανεισμός με δημοπρασία ελληνικών ομολόγων με στόχο την άντληση του τεράστιου ποσού για την καταβολή του επιδόματος αλληλεγγύης, και τρίτον, η επιβολή της έκτακτης εισφοράς στις επιχειρήσεις. Μία χούφτα από αυτές, θα πληρώσουν δέκα τοις εκατό επί της κερδοφορίας τους, και πράγματι, δεν είναι περισσότερες από καμιά δεκαριά γιατί <em>μόνο τόσες βγάζουν περισσότερα από 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο</em>. Οι υπόλοιπες θα φορολογηθούν κλιμακωτά με αρχή το ένα εκατομμύριο ως κατώτερο όριο για τα κέρδη και πάντοτε με λιγότερο από δέκα τοις εκατό επ’ αυτών. Και ο φόρος αυτός, ίσως μείνει γνωστός στην ιστορία, ως, φόρος πτωχεύσεως. Θα επανέλθω σ’ αυτό όμως αργότερα. <br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Η πρωτοφανής αυτή συγκατάβαση των εκπροσώπων των επιχειρήσεων στην οικονομική τους αφαίμαξη από το Κράτος, γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ως πράξη ιστορικής ευθύνης της αστικής τάξης απέναντι στο παράγωγο δημιούργημα της που είναι ταυτόχρονα και θεματοφύλακας των αξιών της, ενώ επιβεβαιώνεται ο ιστορικός της ρόλος στην επίτευξη της απελευθέρωσης του Υποκειμένου από τα δεσμά της προ-νεωτερικότητας, απελευθερώνοντας το πλέον από τους νέους φόβους της μετα-νεωτερικής εποχής, το φόβο της ανεργίας, της μη-κατανάλωσης και της χρεοκοπίας, που για το τιμοκρατικό πολίτευμα του νεοφιλελευθερισμού και το αλλοτριωμένο αξιακό του υπόβαθρο, ταυτίζονται με το μη-είναι της ύπαρξης. Ταυτόχρονα θέτει υπόρρητα μέσα στο υποσεινήδητο της ιντελιγκέντσιας το ζήτημα της αποτυχίας του προλεταριάτου στην θεραπεία της κοινωνίας από το μικρόβιο των κυκλικών κρίσεων του καπιταλισμού. Η ελληνική αστική τάξη δίνει πρώτη το παράδειγμα για να ακολουθήσουμε όλοι μας σε αγαστή συνεργασία με το κράτος-μητέρα μία μακρά πορεία πλήρους υπαγωγής της αυτονομίας μας στην υπερβατικότητα του Χρέους. Οι νέες προκλήσεις απαιτούν και νέες θυσίες. Το ελληνικό κεφάλαιο -ή εν πάσει περιπτώσει ό,τι έχει απομείνει στην Ελλάδα απ’αυτό, θέλει να δείχνει μπροστάρης στη νέα αυτή σταυροφορία. <strong>Αν είναι όντως έτσι, γιατί δεν επεξεργάστηκε ένα Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης, συνημμένο πάνω στην επιταγή της έκτακτης εισφοράς; <br />
</strong>Η κατάσταση εδώ περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. <br />
Μη φύγετε.<br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-4315032503998101172009-10-26T14:01:00.013+02:002009-11-05T22:53:28.119+02:00Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού καπιταλισμού, τί γίνεται με τον υπαρκτό εθνικισμό;<div align="justify"><strong>Σκέψεις πάνω στην οικονομία με αφορμή τα γεγονότα της 8ης Δεκεμβρίου (μέρος 2ο): Mετά την κατάρρευση του υπαρκτού καπιταλισμού, τί γίνεται με τον υπαρκτό εθνικισμό?</strong> (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2009)<br /><br /><strong>editorial</strong> (today)<br />Τί έχουμε να περιμένουμε από μια νέα οικονομική πολιτική?<br />Τ ί π ο τ α !!<br />Η απάντηση σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από τον χρονικό ορίζοντα στον οποίο τοποθετεί την προσέγγισή του έκαστος εξ’ημών.<br /><br />Προσωπική άποψή μου είναι ότι οι πολιτικές προσεγγίσεις που ευαγγελίζονται ένα «πράσινο» και «αειφόρο» μέλλον δεν είναι τίποτα άλλο από συντετμημένες και αποσπασματικά τοποθετημένες απόψεις εκτός συγκείμενου, της ευρύτερης κυρίαρχης τεχνοκρατικής αντίληψης για τον καπιταλισμό που ευδοκιμεί στις Βρυξέλλες.<br /><br />Είναι μία μετα-νεοφιλελεύθερη προσέγγιση με ην οποία έχουν αρχίσει να φλερτάρουν οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές μόνο μετά την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος στα εθνικά δημοψηφίσματα (στα οποία ας σημειωθεί ότι δεν συγκαταλέγεται η ελληνική περίπτωση, όχι γιατί στην Ελλάδα ευδοκιμεί ο «φεντεραλισμός» αλλά γιατί εμείς εδώ δεν κάναμε δημοψήφισμα), προσέγγιση που δείχνει να επιθυμεί σταδιακά να αποτινάξει από την ευρώπη τις παιδικές τις ασθένειες, ήτοι τις κρατούσες αντιλήψεις που ήταν της μόδας περί καπιταλισμού στα 1992, και οι οποίες δεν κατόρθωσαν παρά να καταστήσουν την ευρώπη μία wannabe πλήρως απελευθερωμένη και κατακερματισμένη αγορά, κατά το πρότυπο των καλοβαλμένων αμερικάνων πιονερών που σήμερα δεν έχουν στοιχειώδη περίθαλψη και δεν τους νοιάζει να αποκτήσουν αφού τους μοιράσανε την Οκλαχόμα με κριτήριο το σημάδι της ρόδας που άφηνε το κάρο τους όταν έτρεχαν με αφηνιασμένα τα άλογά τους να σημαδέψουν τις ιδιοκτησίες τους. Έτσι, έμαθαν να πορεύονται μέχρι εκεί που φτάνει το άλογό τους, να καλλιεργούν τη γη όσο αντέχουν τα χέρια και τα πόδια τους, να παράγουν για όσο αντέχουν και να αμείβονται για όσο παράγουν. Το αμερικάνικο zeitgeist δημιουργήθηκe πριν την Αμερική. Οι Ευρωπαίοι από την άλλη, έφτιαξαν την Ευρώπη βγάζοντας ό,τι σαβούρα υπήρχε μέσα στον πρόσθιο λωβό, την παρεγκεφαλίδα και τον ιππόκαμπο και δεν την είχε ερμηνεύσει ο Φρόυντ και την πέταξαν μέσα στη Συνθήκη της Ρώμης του ‘52. Στο φουλ ο ψυχρός πόλεμος, στα ντουζένια του ο αντικομμουνιστικός αγώνας, στρατοδημοκρατικοί εθνάρχες της δεξιάς (Ντε Γκώλ, Αντενάουερ) που άφησαν διαθήκες και παρακαταθήκες για εισβολές και καταστολές, και πάντοτε, αχ αυτό πάντοτε, η λατρεία της «ελεύθερης αμερικής» του μπλουζ του σγουίνγκ και του έλβις, του κέννεντυ και του «δημοκρατικού» καπιταλισμού.<br /><br /><strong>1.</strong><br />Σε προηγούμενο κομμάτι του προβληματισμού μας (Σκέψεις με αφορμή τα Γεγονότα της 8ης Δεκεμβρίου 1,2) προσπαθήσαμε σε αδρές γραμμές να φωτίσουμε το χρονικό της προαναγγελθείσης κρίσης -αν και πολλά μένουν να ειπωθούν για το θέμα αυτό στη συνέχεια. Καταλήξαμε στο ότι το επίπεδο ζωής θα πέσει –με δεδομένο ότι ο υπερδανεισμός θα σταματήσει- και ότι το εθνικό εισόδημα θα μειωθεί συνολικά, καθώς θα μειωθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Το σχήμα αυτό θα οδηγήσει αφενός σε πτώση της ενεργού ζήτησης και αφετέρου σε μειώσεις μισθών ή /και απολύσεις ο αριθμός των οποίων φαίνεται ότι θα κορυφωθεί κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2010. Η πτώση της ζήτησης στην αγορά θα είναι δομική-συστημική και λιγότερο ψυχολογική-συγκυριακή αφού θα εδράζεται σε ένα αρνητικό δίπολο που από τη μία πλευρά του έχει το αυξημένο κόστος δανεισμού κι από την άλλη την πτώση των εισοδημάτων.<br /><br />Σημεία που πρέπει να μελετηθούν ως αστάθμητοι πολλαπλασιαστές των συνεπειών της κρίσης είναι η έλλειψη κοινωνικών συναινέσεων αναφορικά προς το νέο κρατικοοικονομικό υπόδειγμα που θα ακολουθηθεί, η αδυναμία της κυβερνητικής γραφειοκρατίας να επεξεργαστεί μία ισορροπημένη νέοκεϋνσιανή δέσμη μέτρων, που να είναι κάτι παραπάνω από <em>δέσμη μέτρων</em> , και η αδυναμία της αντιπολίτευσης του φάσματος κέντρου-αριστεράς, να λειτουργήσει γονιμοποιητικά σε έναν διάλογο όπου εκ των πραγμάτων είναι επιτακτικά αναγκαίο να ξεπεράσει τους αναχρονισμούς μιας καθηλωμένης πολιτικής ταυτότητας. Αυτή συνίσταται τόσο στην αδυναμία της αριστεράς να ενσωματώσει θεωρητικά εργαλεία που να θεραπεύουν σε ορίζοντα δύο τετραετιών τουλάχιστον ένα από τα ιδιοπαθή δομικά ελληνικά προβλήματα (παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση, ανεργία, εθνικά (λεγόμενα) θέματα) όσο και στον αυτεγκλωβισμό της κεντροαριστεράς σε ένα νεοφιλελεύθερο discourse από το οποίο πλέον είναι πολύ αργά για να υπαναχωρήσει χωρίς να χάσει την ούτως ή άλλως βαρέως τραυματισμένη πολιτική της αξιοπιστία.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, σε αντίθεση με τους «αστάθμητους» πολλαπλασιαστές θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μία σειρά άλλων, αυτοί που αναφέρονται αμιγώς στην λειτουργία της οικονομίας και ονομάζονται <em>αυτόματοι πολλαπλασιαστές</em>. Αυτοί σχηματικά ορίζονται ως η αλυσιδωτή επίδραση που θα έχει στα δημοσιονομικά (έλειμμα, χρέος) η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας και η συρρίκνωση του ΑΕΠ, με συνακόλουθες επιπτώσεις στα δημόσια έσοδα του Κράτους.<br /><br />Ρυθμοί ανάπτυξης πτωτικοί ή και αρνητικοί, θα έχουν συνέπεια την συρρίκνωση των φορολογικών εσόδων, ενώ η σκλήρυνση/ συντηρητικοποίηση της αγοράς εργασίας με το κύμα απολύσεων για τον «εξορθολογισμό» των εξόδων των επιχειρήσεων θα έχει ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση των ασφαλιστικών εισφορών σε μία εποχή που τα ελειμματικά ταμεία καθιστούν πιθανό το ενδεχόμενο μίας στάσης πληρωμών.<br /><br /><strong>2.<br /></strong>Αρκεί λοιπόν για μια χώρα που έχει <em>προνεωτερικά κατάλοιπα</em> αλλά και <em>μετανεωτερικές ασυνέχειες</em>, να εμπεδώσει απλά ως τελεσίδικη φαινομενολογία το τέλος του άναρχου και βίαιου νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να αποδεσμεύσει τις ζωτικές της δυνάμεις και να ανοικοδομήσει τον εαυτό της?<br /><br />Ας μην ξεχνάμε ότι ο συνδυασμός προνεωτερικού-μετανεωτερικού- χωρίς τον νεωτερικό κρίκο οδήγησε στο ασύμπτωτο φαινόμενο να έχουμε οικονομική κρίση σε μία στιγμή κατά την οποία προσπαθούμε να αποβάλλουμε από πάνω μας ένα οικονομικό υπόδειγμα που οι άλλοι τώρα δειλά αποφασίζουν να επαναπροσεγγίσουν ως δυνητική θεραπεία στην μεγάλη ύφεση. Ο κρατικοκεντρικός καπιταλισμός, επιβίωσε και εξελίχτηκε στην Ελλάδα σαν η ιδιαίτερη εκείνη αλληλοεξυπηρετούμενη/τροφοδοτούμενη συνεργασία μεταξύ των πολιτικών ελίτ που εναλάσσονται διαχρονικά σε κέντρα ελέγχου των κρατικών προμηθειών από τη μία, και της ελληνικής αστικής τάξης από την άλλη, που στήριξε τον κύκλο συσσώρευσής της μεταπολεμικά στον έλεγχο των πρώτων μέσω της <em>διαπλοκής.</em> Η διαπλοκή ευνόησε την εναλασσόμενη <em>πολιτική</em> <em>κυκλοφορία</em> μεταξύ των κληρονόμων των πόλων ΕΔΑ-Ενώσεως Κέντρου και ΕΡΕ, που μετά το 1975 εξελίχτηκαν στις πολιτικές παρατάξεις που γνωρίζουμε σήμερα.<br /><br />Ως απώλεια του νεωτερικού κρίκου στην ελληνική παραγωγική διαδικασία μπορεί να οριστεί η περίοδος από το 1981 μέχρι το 1993, όταν σοσιαλιστικές πολιτικές οδήγησαν σε δημοσιονομική υπερεπέκταση, διόγκωση της γραφειοκρατίας και κρατική διαφθορά, που ο φιλελευθερισμός της περιόδου 90-93 όχι μόνο δεν στάθηκε ικανός να ανακόψει αλλά στο μερίδιο που του αναλογεί από την φεουδαρχική κληρονομιά της πάλαι ποτέ ΕΡΕ κατόρθωσε να τα υπηρετήσει εξίσου αποτελεσματικά όσο και οι προκάτοχοί του.<br /><br />Αρκεί λοιπόν να ανασυγκροτήσουμε τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος, ή να επαναδιαπραγματευτούμε τις συλλογικές συμβάσεις εξισωτικά προς τα πάνω? Αρκεί μήπως να περάσουμε στη βουλή ένα «νέο» αναπτυξιακό νόμο ελπίζοντας ότι θα είναι αρκετό αυτό για την «προσέλκυση ξένων επενδύσεων» ? Ή μήπως αρκεί να αποδεσμεύσουμε το λύκειο από τις εξετάσεις και να δώσουμε οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια στα πανεπιστήμια και να υπερθεματίσουμε στην χρηματοδότηση της έρευνας? Μάλλον δεν αρκεί.<br /><br />Υπάρχει σχιζοφρενικός ανορθολογισμός στην κατανομή του εθνικού εισοδήματος, και υπάρχουν κεφαλαιώδεις πόροι για την ανάπτυξη της χώρας και το «μέλλον των παιδιών μας» (δυστυχώς στην Ελλάδα το μέλλον ανήκει μόνο σε αυτούς που δεν μπορούν να εκφράσουν γνώμη γι’αυτό) οι οποίο πόροι διαρρέουν και εξαφανίζονται ενώ αν χρησιμοποιούνταν, όπως είναι <em>κοινωνικό αίτημα</em> πλέον να χρησιμοποιηθούν, θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν το ελληνικό κράτος σε μία «δυτικοευρωπαϊκού τύπου» ουτοπία. Το μεγαλύτερο ψεύδος που κατασκευάστηκε ποτέ στην ελληνική ιστορία δεν είναι άλλο από αυτό που σχηματικά περιγράφεται από τον «μύθο της Ψωροκώσταινας», του πιο κραταιού και ευρέως διαδεδομένου greek myth που στιγμάτισε γενεές επί γενεών επιτρέποντας στη δεκαετία 1994-2004 με ρυθμούς 4% ετήσιας ανάπτυξης στο Εθνικό Προϊόν 1. την ελληνική αστική τάξη να αναπτύξει ληστρικές συμπεριφορές κορυφαίας φοροδιαφυγής, 2. το ελληνικό κράτος να αναπτύξει αναιμικές κοινωνικές πολιτικές επιχορηγώντας επί της ουσίας με δημόσιο χρήμα την πρακτική των πρώτων 3. Οι πολιτικές ελίτ να συσσωρεύσουν τεράστια και αμύθητα ποσά μαύρου χρήματος ως ευχαριστηριακή ανταπόδοση για τις καλές υπηρεσίες τους και την εξασφάλιση της ιστορικής σιωπής τους. 4. Την εξυπηρέτηση της ζήτησης στην στρατιωτική βιομηχανία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων όταν αυτές δεν βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους.<br /><br />Όπως σκοπεύουμε να δείξουμε στη συνέχεια, δεν είναι η μεταφορά δημοσίων δαπανών από μία περιοχή ανάπτυξης σε άλλη, ως <em>απόφαση</em> και μετακίνηση πόρων που θα γονιμοποιήσει μία νέα περιοχή ανάπτυξης (παιδεία, νέες τεχνολογίες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας), αλλά η συρρίκνωση εμπεδωμένων αντικοινωνικών συμπεριφορών μερίδας εργαζομένων, δημοσίων λειτουργών, κρατικών αξιωματούχων, εκπαιδευτικών, στρατιωτικών κ.α., που εμφορούνται από συγκεκριμένη ψυχοδιανοητική συγκρότηση η οποία διαχέεται-μετακενώνεται σε κάθε τομέα όπου αποφασιακά-θεσμικά-πολιτικά το ελληνικό κράτος εκκινά να αυξάνει τις δαπάνες συγκυριακά ή με διαχρονική μορφή. Τελευταία και γλαφυρότερη μορφή του ως άνω ατελούς υποδείγματος (>> της μετακίνησης πόρων σε περιοχές αυξημένου ενδιαφέροντος) είναι η περίπτωση του ΤΕΜΠΜΕ (Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων) η καλύτερη ίσως case study της τελευταίας περιόδου για το πώς καταβαραθρώνεται από κερδοσκοπική επίθεση των «ληστών με κολλάρο» ένας κατά τα άλλα έξυπνος και χρήσιμος short-term μηχανισμός για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. (για να είμαστε ακριβείς, ένας μηχανισμός για την <em>επιβράδυνση της συρρίκνωσης</em> της ελληνικής οικονομίας )<br /><br />Προχωρώντας όμως ένα βήμα παραπάνω, δεν νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ψιλικατζήδες. Ούτε στις απαιτήσεις και τα όνειρά μας, ούτε ακόμη-ακόμη και στα χρέη μας. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα διαχρονικής αύξησης δαπανών αλλά και διαχρονικά ατελέσφορης με όρους ανταποδοτικότητας δαπάνης της ελληνικής οικονομίας, είναι οι <em>στρατιωτικές δαπάνες</em>. (Το αμέσως προηγούμενο, ίσως και ισοδύναμο κατ’άλλους είναι οι διαρροές από τις δαπάνες υγείας, αλλά αυτό είναι μία άλλη υπόθεση).<br /><br /><strong>3.<br /></strong>Οι οικονομικοί πόροι που διοχετεύονται για την εξυπηρέτηση των αναγκών πολεμικής προπαρασκευής /συντήρησης είναι μία αφανοποίηση των εθνικών <em>παραγωγικών δυνάμεων</em>, μία εξάτμιση εν δυνάμει <em>παραγωγικών συντελεστών</em>, μία συνολική εθνική κίνηση-μετατόπιση προς μία περιοχή, που στην μορφή την οποία τείνει να λάβει διαχρονικά, καταλήγει να ομοιάζει σε αυτό που Hernando de Soto ονομάζει, <em>νεκρό κεφάλαιο</em>. («Tο Μυστήριο του Κεφαλαίου», Ροές)<br /><br />Σε αντίθεση με την κλασική έννοια του <em>νεκρού κεφαλαίου</em>, που είναι 1. περουσιακά στοιχεία χωρίς νομιμότητα κατοχής (χωρίς επαρκείς τίτλους ιδιοκτησίας) 2. συσσώρευση πλούτου από το περιθώριο της παραοικονομίας, 3 από αδυναμία του δικαιϊκού συστήματος να άρει τα γραφειοκρατικά εμπόδια για την εγκαθίδρυση νομικού πλαισίου που να κατοχυρώνει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα (property rights) και 4. την αδυναμία δημιουργίας προϋποθέσεων για την <em>κεφαλαιοποίηση</em> αυτών των περιουσιακών στοιχείων μέσα από τραπεζικές πιστώσεις που θα ενσωματώνουν τις αξίες αυτών των περιουσιακών στοιχείων, το νεκρό κεφάλαιο στην ελλάδα είναι όλα τα παραπάνω συν κάτι επιπλέον.<br /><br />Το κάτι επιπλέον, είναι το ποσοστό εκείνο από τα φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης που προορίζεται για τον στρατό. Είναι μία πάγια δαπάνη από ένα πάγιο ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, που τείνει να αυξάνεται σε απόλυτα νούμερα ως δαπάνη, ενώ μειώνεται –λένε- ως σχετικό ποσοστό σε όρους Ακαθαρίστου Εγχώριου Προϊόντος, οπότε αυτό είναι καλό –λένε- γιατί όσο αυξάνεται το αέπ τότε εμείς βαδίζουμε σε καλό δρόμο, γιατί αν δανειζόμαστε με λίγο μικρότερο ρυθμό από τον ρυθμό με τον οποίο αυξάνεται το εθνικο προϊόν, τότε θα μπορούμε να πιστωνόμαστε τα εύσημα της «μάχης με το δημόσιο χρέος». Άρα λοιπόν ακόμα κι αν τα λεφτά που ξοδεύουμε για εξοπλισμούς είναι περισσότερα φέτος απ’ ότι πέρσι, και πέρσι περισσότερα απ’ότι πρόπερσι, όσο το αέπ είναι μεγαλύτερο φέτος απ’ότι πέρσι και πέρσι μεγαλύτερο απ’ότι ήταν πρόπερσι, τότε δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας.<br /><br />Η πραγματικότητα όμως είναι πάντα κάπως διαφορετική, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που τυχαίνει να συμβεί το ακατανόμαστο:<br /><br /><strong>Η διεθνής οικονομική ύφεση<br /></strong><br />Αυτό σημαίνει ότι με ρυθμούς ανάπτυξης που τείνουν στο μηδέν, το μόνο που μένει να αυξάνει το ΑΕΠ είναι ο <em>πληθωρισμός</em>. Αυτός θα προσμετρηθεί από τους κρατικούς οικονομολόγους με ανακούφιση αφού θα τους δώσει την αυξητική τάση μέσα στην οποία θα σφηνώσουν «ποσοστιαία» τις αμυντικές δαπάνες του νέου προϋπολογισμού χωρίς να λογοδοτήσουν για τις στρεβλώσεις στην αγορά (κερδοσκοπία, ολιγοπώλεια, που επιτρέπουν τραγελαφικά τον καθορισμό του από την ελαστική κατανάλωση) και χωρίς φυσικά να χρειαστεί να εισηγηθούν ρηξικέλευθες τομές που αναπόφευκτα θα επιφέρουν πολιτικό κόστος στη δεξιά (διαρροές ψήφων από στρατο, σώματα ασφαλείας)<br /><br />Αυτό το είδος νεκρού κεφαλαίου -που μαζί με το πάγιο εισόδημα που εξυπηρετεί το δημοσιο χρέος είναι και τα δύο πάγια εισοδήματα που δαπανώνται προαποφασισμένα- αποτελεί ένα νεκρό παραγωγικό συντελεστή, ο οποίος όμως νεκρός αυτός συντελεστής δεν δεσμεύεται από προηγούμενη υποθήκη και άρα δεν είναι αμετάκλητα νεκρός, όπως αναντίρρητα συμβαίνει με το ποσό της δαπάνης που προορίζεται για το Χρέος, αφού αυτό εξυπηρετεί προηγούμενο δανεισμό στη βάση ενός προϋπεσχεμένου επιτοκίου.<br /><br />Τότε γιατί επιμένουμε να ξοδεύουμε τόσα πολλά σε μία δαπάνη που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε?<br /><br />Υπάρχουν δύο σχολές σκέψεις που επηρεάζουν την λήψη της απόφασης εν προκειμένω: Η πρώτη σχολή, η «πατριωτική» είναι βαθειά, με ιστορικές ρίζες και έχει κατορθώσει να κατασκευάσει ένα consensus που της επιτρέπει αφενός μεν να διατηρεί το επιχείρημά της στο ακέραιο, αφετέρου ενισχύοντας συν το χρόνω την κοινωνικοπολιτική της θέση εκμεταλλευόμενη την εξασθένηση των κοινωνικών κινημάτων και την παράλληλη άνοδο της αντίληψης για πανταχού παρούσες «απειλές ασφάλειας» (security threats) να επιτρέψει ή και να προκαλέσει με την διεισδυτική απήχηση που φαίνεται να έχει στο φαντασιακό ακόμα και των πιο ορκισμένων εχθρών της, την κατασκευή και διατήρηση μίας ιδιότυπης omerta γύρω από τις στρατιωτικές δαπάνες, έναν κύκλο σιωπής που φαινομενικά μόνο δείχνει να σπάει όταν διάφοροι κομματικοί σχεδιασμοί για λόγους αντεκδίκησης ή αντιπροσώπευσης «θιγμένων» οικονομικών κέντρων του εξωτερικού το κρίνουν απαραίτητο.<br /><br />Η δεύτερη σχολή σκέψης, που δεν θα ήταν ίσως καθόλου παρακινδυνευμένο να ισχυριστεί κανείς ότι αναπτύχθηκε προκειμένου να απενεχοποιήσει τους φορείς της από τις ιστορικές ενοχές που διατρέχουν την πολιτική τους συνείδηση για το consensus που συνδιαμόρφωσαν, και το οποίο δεν θα ήταν καθόλου εκτός πραγματικότητας αν λέγαμε ότι οι θιασώτες της «πατριωτικής» σχολής άφησαν απειροελάχιστα περιθώρια καταγγελίας του, είναι όλοι εκείνοι που κατά καιρούς έχουν προσπαθήσει με νεο-κεϋνσιανές προσεγγίσεις να υπερθεματίσουν, υποστηρίζοντας τη συμμετοχή των στρατιωτικών δαπανών (που ονομάζονται τώρα αμυντικές) στην οικονομική ανάπτυξη. Το επιχείρημα αυτό και την ευστάθεια της κεϋνσιανής προσέγγισης θα επιχειρήσουμε να καταρρίψουμε στη συνέχεια με χρήση στοιχείων από την εργασία των Τάσου Στυλιανού-Νίκου Δριτσάκη, <a href="http://hdl.handle.net/2159/9404">Αμυντικές δαπάνες και Οικονομική Ανάπτυξη: Μια εμπειρική έρευνα για την Ελλάδα</a>, (Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής Πανεπιστήμιο Μακεδονίας)<em>,</em> όπου διευρενάται με χρήση ποσοτικών μεθόδων η ευστάθεια του επιχειρήματος της δεύτερης σχολής.<br /><br /><strong>4.</strong><br />Οι νεαροί επιστήμονες εξ αφορμής των εμπειρικών αποτελεσμάτων μελετών που αντίκεινται στην κλασική αντίληψη ότι τα υψηλά επίπεδα των στρατιωτικών δαπανών κρατούν χαμηλά τα επίπεδα της οικονομικής ανάπτυξης, αποφασίζουν να λάβουν υπόψιν τα συγκρουόμενα συμπεράσματα που δίνει η βιβλιογραφία και να εφαρμόσουν ένα αναλυτικό μοντέλο για την ελληνική περίπτωση της περιόδου 1961 με 2003. Ξεκινούν να ερευνήσουν μία άποψη που δεν είναι σαφές από τη βιβλιογραφία αν επαληθεύεται, αυτήν δηλαδή που υιοθετούν οι υποστηρικτές της διαχρονικής αύξησης των εθνικών αμυντικών δαπανών. Η θέση τους είναι ότι <em>«τέτοιες δαπάνες μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη, μέσω της υποκίνησης της συνολικής ζήτησης. Η αυξανόμενη ζήτηση που προκαλείται από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες οδηγεί στην αυξανόμενη χρησιμοποίηση του μετοχικού κεφαλαίου </em>(sic) <em>και σε μεγαλύτερα επίπεδα απασχόλησης. Η αυξανόμενη χρησιμοποίηση μετοχικών κεφαλαίων θα οδηγήσει σε αυξήσεις στο ποσοστό κέρδος, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να προκαλέσει μεγαλύτερες επενδύσεις και κατά συνέπεια τη δημιουργία βραχυπρόθεσμου πολλαπλασιαστή και υψηλότερα ποσοστά ανάπτυξης».</em> Εντούτοις τα τελικά συμπεράσματα της εργασίας των Στυλιανού-Δριτσάκη μάλλον επιβεβαιώνουν την ανταγωνιστική βασική θέση που υποστηρίζει ότι <em>«τέτοιες δαπάνες καθυστερούν την ανάπτυξη, κυρίως μέσω της μείωσης των επενδύσεων, των πληθωριστικών πιέσεων και της μείωσης των διαθέσιμων δημοσίων κεφαλαίων για δαπάνες και επενδύσεις σε άλλες ενδεχομένως παραγωγικότερες και αποτελεσματικότερες δαπάνες». </em>Αυτό δεν γίνεται ρητά αλλά επιγραμματικά καταφεύγουν σε μία αποφατική διατύπωση που ενισχύει την ως άνω βασική θέση καταλήγοντας στο ότι <em>«υπάρχει μονόδρομη σχέση αιτιότητας μεταξύ του λόγου των αμυντικών δαπανών στο ΑΕΠ και στο ρυθμό μεταβολής του κατα κεφαλήν ΑΕΠ με κατεύθυνση από ΑΕΠ προς τις αμυντικές δαπάνες».</em> Έτσι δεν τεκμαίρεται από πουθενά ότι η αύξηση οδηγεί στην ανάπτυξη αλλά μάλλον το αυτονόητο αντίστροφο. </div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-71391131312566284382009-10-23T22:51:00.008+03:002009-11-04T16:22:20.857+02:00Χάκερς και Εργατική Πάλη (Δαφέρμος, Σόντεμπεργκ 09)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-27198447060679016582009-08-06T16:40:00.002+03:002009-08-06T17:12:02.720+03:00<div align="justify"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_vBXzGA1-0TY/Snrdm5UKHmI/AAAAAAAAAF4/Ak6ZdzRd65M/s1600-h/ÎÎÎÎÎΡÎΤÎÎ+Î+Î ÎÎÎÎΣÎÎÎÎ ÎÎÎΣÎ.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366845566255504994" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 90px; CURSOR: hand; HEIGHT: 131px" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_vBXzGA1-0TY/Snrdm5UKHmI/AAAAAAAAAF4/Ak6ZdzRd65M/s320/%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%91+%CE%9A+%CE%A0%CE%91%CE%93%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%99%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%A3%CE%97.jpg" border="0" /></a> Το <em>«Δημοκρατία και Παγκοσμιοποίηση»</em> του Δ.Χαραλάμπη είναι ένα εισαγωγικό βιβλίο που θέτει τον αναγνώστη στο επίκεντρο του διαλόγου για τη <strong>Νεωτερικότητα</strong> και της κατακτήσεις της από την εποχή του τέλους της <strong>φεουδαρχίας (17ος-18ος)</strong> έως και τη μεταπολεμική εποχή που σηματοδοτεί κατά το συγγραφέα την αρχή του λεγόμενου <strong>σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου</strong> και την την εγκαθίδρυση του <strong>νεοκορπορατιστικού μοντέλου</strong> (εργοδοσία-συνδικάτα-κράτος) ως κυρίαρχου οικονομικού πλαισίου δράσης και συνεργασίας μεταξύ των <strong>δύο</strong> <strong>πόλων της παραγωγικής σχέσης</strong> (κεφάλαιο-εργασία). Η δομή του εξαιρετικού αυτού πονήματος συνυφαίνεται με επίκεντρο την έννοια του ανθρώπου ως θεμέλιου της Νεωτερικότητας όπου τον τοποθετεί η πνευματική αναγέννηση του <strong>Διαφωτισμού</strong> και οι θεωρίες περί <strong>κοινωνικού συμβολαίου</strong> (Ρουσσώ-Λοκ). Η κατάρρευση της <strong>φεουδαρχικής σχέσης παραγωγής</strong> και η συνακόλουθη επανατοποθέτηση ή <strong>επαναθέσμιση του κριτηρίου της κοινωνικής συσσωμάτωσης του Υποκειμένου</strong> μέσα στο όλον του κοινωνικού γίγνεσθαι τόσο ως οντότητας οικονομικής όσο και κοινωνικού δρώντα με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό συμμετοχής σε συλλογικές αποφάσεις (Ην.Βασίλειο- Μάγκνα Κάρτα) εδράζεται σε μία ιδιότυπη sui generis σχέση μεταξύ του γεγονότος της αμφισβήτησης της απόλυτης μοναρχίας και της παπικής μονοκρατορίας από την γαιοκτητική αριστοκρατία και την ολοένα και αυτονομούμενη από προ-νεωτερικές συλλήψεις έννοια της <strong>ατομικής ιδιοκτησίας</strong>. Σημαίνει δηλάδή ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με επάρκεια τί προηγείται και τι έπεται σε μία σχέση όπως η παραπάνω όπου σαφώς διακρίνεται ένα εξαρτημένο αποτέλεσμα, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της απελευθέρωσης του Υποκειμένου από τα δεσμά της αναγκαστικής εργασίας στην έγγειο ιδιοκτησία του εκάστοτε φεουδάρχη, δομή κληρονομημένη, νομιμοποιημένη και αναπαραγόμενη <strong>ελέω θεού</strong>, μέσα από το βραδυκίνητο καθεστώς των <strong>μεσαιωνικών νομικών τάξεων</strong>.<br /><br />Η <strong>σχετικοποίηση</strong> του (κοινωνικού) κριτηρίου ευγενικής-αριστοκρατικής καταγωγής από την ανάδειξη στο προσκήνιο του κριτηρίου της ατομικής ιδιοκτησίας σήμαινε την συντέλεση ενός σπουδαίου βήματος προς την γενίκευση των δικαιωμάτων και την ολοκλήρωση της έννοιας του ανθρώπου <strong>ώς έννοιας εν τέλει αφαιρετικής</strong>, ως <strong>homme sans phrase</strong>, ως πλήρους ελέυθερου ιστορικού Υποκειμένου, χωρίς κληρονομημένους καταπιεστικούς προσδιορισμούς. Το βήμα αυτό, που σαφέστατα ανατανακλά την αδυναμία <strong>υλικής αναπαραγωγής</strong> του παλαιού καθεστώτος, όχι μόνο απελευθερώνει λανθάνουσες οικονομικές δυνάμεις που με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες θα εξασφαλίσουν έστω και πυραμιδικά τα εχέγγυα υλικής αναπαραγωγής της κοινωνίας για του επόμενους τρεις αιώνες and counting αλλά ανοίγουν το δρόμο για μία νέα σχετικοποίηση του κριτηρίου του αυτεξούσιου της ανθρώπινης υπόστασης που θα απαιτεί έκτοτε <strong>το προσδιοριστικό της κριτήριο να αμβλύνεται τόσο όσο ανοιχτή είναι και η ίδια η έννοια του ανθρώπου.<br /></strong><br />Με την κατάρρευση του αριστοκρατικού προνομίου και τη διάσπαση της νομοκατεστημένης εξουσιαστικής δομής της μεσαιωνικής φεουδαρχίας, η εξύψωση της έννοιας της ατομικής ιδιοκτησίας ιδιαίτερα μέσα από το έργο του <strong><em>John Locke</em> (Πραγματείες)</strong>, απολαμβάνει θέση ανάλογη της σπουδαιότητας του ρήγματος που προξένησε στην πρωτέρα δομή και ως εκ τούτου θεοποιείται.<a title="" style="mso-footnote-id: ftn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftn1" name="_ftnref1">[1]</a> Η ιδιοκτησία αποτελεί προυπόθεση της ατομικότητας, του προσδιορισμού του ανθρώπου της Νεωτερικότητας, με την αυγή της οποίας <strong>η έννοια του προνομίου καταρρέει και εμφανίζεται η έννοια του δικαιώματος.</strong> Η ιδιοκτησία παύει να είναι ελέω θεού φυσικό προνόμιο που εγγυάται το κατεστημένο δίπολο παπισμού-φεουδαρχισμού, αλλά φυσικό δικαίωμα που επιτρέπει στους <strong>ανθρώπους-ιδιοκτήτες</strong> να είναι ελεύθεροι και ίσοι μεταξύ τους. Συνακόλουθα οι αξιώσεις για ελευθερία και ισότητα εμφανίζονται εξ’ αντανακλάσεως σε επαναστατικά μανιφέστα και διακηρύξεις ως οι <strong>προϋποθετικές αρχές</strong> που μπορούν να διασφαλίσουν την πρόσβαση στην ιδιοκτησία διαμέσου της οποίας τα ανολοκλήρωτα ακόμη υποκείμενα της αυγής της Νεωτερικότητας <strong>καθίστανται</strong> κοινωνικώς <strong>αναγνωρίσιμα ως</strong> ελεύθερα. Αυτή η ιδιότυπη σχέση εξάρτησης δηλώνει και με αυθάδεια ίσως ότι η ιδιοκτησία όντως διαχύθηκε κοινωνικά, <strong>αλλά φρόντισε να καταστήσει εαυτόν της αξία sine qua non για την ολοκλήρωση του αυτεξούσιου του ελεύθερου υποκειμένου ως επιθανάτια παρακαταθήκη μίας γαιοκτητικής αριστοκρατίας που αποσύρθηκε από το ιστορικό προσκήνιο για να εμφανιστεί ως βιομηχανική μπουρζουαζία.</strong> Απολυτοποιώντας την ιδιοκτησία μετά την απελευθέρωσή της, σχετικοποίησε την ισότητα και την ελευθερία, ανάγοντας τα σε λειτουργικές-εργαλειακές προυποθέσεις και όχι τελεολογικές όπως πιθανώς ένας αντίλογος θα ισχυριζόταν ότι τους αρμόζει. Εν τούτοις, αυτό δεν θα πρέπει να μας ξενίζει, καθώς ο δρόμος για την απολυτοποίηση της έννοιας της ανθρώπινης υπόστασης και της ιδιότητας του πολίτη ως μοναδικού κριτηρίου για την ισότητα και την ελευθερία μεταξύ όλων των ανθρώπων (όπως εκφράζεται στο καθολικό δικαίωμα ψήφου όλων των πολιτών στο δημοκρατικό πολίτευμα) έπρεπε να θεμελιωθεί πρώτα εμπράγματα, και μέσα από μία σταδιακή διαδικασία να υποσκάψει το ιστορικό εμπόδιο της αναγκαστικής πρόσδεσης των προυποθετικών αυτών αξιών στο άρμα μίας εμπράγματης αξίας<a title="" style="mso-footnote-id: ftn2" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftn2" name="_ftnref2">[2]</a> έστω και ως αφηρημένης έννοιας, όπως στη συνέχεια κατέστη μετά την ιδιοκτησία η <strong>ικανότητα για προσφορά εργασίας.</strong><br /><br />Η προσφορά εργασίας αντικατέστησε σταδιακά μετά τον <strong>Α’ παγκόσμιο πόλεμο</strong> την ατομική ιδιοκτησία ως κριτήριο νομιμοποιητικό της αναγνώρισης της ελευθερίας του Υποκειμένου. Σε αυτό συνέβαλλε <strong>η μαρξιστική ανάλυση της καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στο περίφημο Das Kapital </strong>που μετά την εγκαθίδρυση της ρωσικής επανάστασης των μπολσεβίκων απέκτησε διαφορετική δυναμική ξεπερνώντας τη σπουδαιότητα του έργου ενός μεγάλου οικονομολόγου και αγγίζοντας το επίπεδο μίας ριζοσπαστικά πανανθρώπινης (πανκαπιταλιστικά) επαναθέσμισης του κριτηρίου αναγνώρισης ελευθερίας και ισότητας του υποκειμένου, που με την σχετικοποίηση της ιδιοκτησίας καθώς προχώρησε ραγδαία η εκβιομηχάνιση και η αλματώδης αύξηση των βιομηχανικών επενδύσεων και της βιομηχανικής παραγωγής με τη συνακόλουθη αστική πληθυσμιακή συσσώρευση, τη θέση της αντικατέστησε η αφηρημένη εργασία ως ξεχωριστή μορφική κατηγορία. Η ειδική, η συγκεκριμένη εργασία, μέσω της δεύτερης φάσης της <strong>βιομηχανικής επανάστασης (1870- ; ) </strong>χάνει τον χρηστικό της χαρακτήρα και εντάσσεται στην έννοια της εργασίας εν γένει, της εργασίας χωρίς προσδιορισμό, της αφηρημένης εργασίας, η οποία αυτή και μόνη έχει ανταλλακτική αξία. Μπορεί να έχει αποβάλλει τα χαρακτηριστικά της εργασίας <strong>σε κάτι συγκεκριμένο</strong> αλλά παραμένει εργασία <strong>για κάτι συγκεκριμένο</strong>, αφηρημένα αλλά και αρκούντως πραγματικά, για την υλική βάση παραγωγής και αναπαραγωγής της κοινωνίας. Είναι αφαίρεση από τις επιμέρους μορφές του πραγματικού αλλά είναι πραγματική εφόσον συγκροτεί το πραγματικό, είναι πραγματική αφαίρεση <strong>(Realabstraktion)</strong> λέει ο Χαραλαμπής παραπέμποντας στον Jurgen Habermas.<br /><br /><strong>Η τελευταία και απόλυτη ίσως αναγωγή του ανθρώπου σε ελεύθερου υποκειμένου επί τη βασει των πνευματικών κεκτημένων της Νεωτερικότητας με συμβατικό χρονικό ορίζοντα την περίοδο του Διαφωτισμού και γενέθλιο χρόνο το έτος 1789 της γαλλικής επανάστασης, ήταν η μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο κατάκτηση του καθολικού δικαιώματος ψηφοφορίας και η συμμετοχή λίγο αργότερα και των γυναικών στην λεγόμενη «χειραφέτηση χωρίς επιστροφή» όπως την ονομάζει ο συγγραφέας.</strong><a title="" style="mso-footnote-id: ftn3" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftn3" name="_ftnref3"><strong>[3]</strong></a><strong><br /><br /><br /><br /></strong><a title="" style="mso-footnote-id: ftn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftnref1" name="_ftn1">[1]</a> Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το χωρίο 28 κατά την αρίθμηση της ελληνικής έκδοσης στην <em>Second Treatise of Government</em>, εκδ.Γνώση, όπου αναφέρεται συγκεκριμένα: <em>“βλέπουμε άλλωστε στην περίπτωση των κοινών γαιών που παραμένουν τέτοιες με κοινή συμφωνία, ότι ακριβώς η κατάληψή κάποιου τμήματός τους και η απομάκρυνή του από την φυσική του κατάσταση συνιστά την απαρχή της ιδιοκτησίας, χωρίς την οποία ό,τι είναι κοινό είναι και άχρηστο. Η ιδιοποίηση αυτού ή εκείνου του τμήματος των κοινών γαιών δεν εξαρτάται από τη ρητή συναίνεση όλωντων μελών της κοινότητας. Έτσι, το χορτάρι που έφαγε το άλογό μου, <strong>η χλόη που έκοψε ο υπηρέτης μου</strong> και το κοίτασμα μετάλλου που έχω ανασκάψει σε οποιοδήποτε μέρος πάνω στο οποίο διαθέτω δικαιώματα από κοινού με άλλους, μεταβάλλονται <strong>σε ιδιοκτησία μου χωρίς τη συναίνεση ή την εκχώρηση οποιοδήποτε. Ο δικός μου μόχθος, που τα έβγαλε από την κατάσταση του κοινού κτήματος, έχει στεριώσει την ιδιοκτησία μου σ’αυτά. ”</strong>.</em> Στην αμέσως προηγούμενη, (27), έχει ήδη θέσει δύο περιοριστικά κριτήρια: την αποφυγή φθοράς από αχρησία και την ύπαρξη επάρκειας αγαθών από όλους. Αυτά φυσικά επιδέχονται πολλών μεθερμηνειών. Για παραδειγμα, το (50), -κατά την ελληνική έκδοση- θεωρείται από τον <strong>Macpherson</strong> στο <strong><em>The Political Theory of Possessive Individualism</em></strong>, κρίσιμο χωρίο για την υποστήριξη της θέσης ότι στο σημείο αυτό ο Locke χρησιμοποιεί τη θεωρία της ιδιοκτησίας για να δικαιολογήσει την απεριόριστη κεφαλαιοκρατική συσσώρευση. Γενικότερα, οι παράγραφοι 95-122 περιγράφουν τη Λοκιανή σύλληψη του κοινωνικού συμβολαίου <strong>(compact)</strong> όπου θεμελιώνει τη θεωρία του περί πολιτικής νομιμότητας στη βάση της ελεύθερης συγκατάθεσης κάθε συμβαλλομένου, την αρχή της πλειοψηφίας και τις αμοιβαίες υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν τα μέλη της κοινότητας που συγκροτεί το συμβόλαιο. Η ιδιοκτησία είναι ο ειδοποιός θεσμός του συστήματος του Λοκ λέει ο Χαραλαμπής αλλά και το θεμέλιο της υπόστασης του Ρουσσωικού υποκειμένου.<br /><a title="" style="mso-footnote-id: ftn2" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftnref2" name="_ftn2">[2]</a> Διαδικασία που το 1949 θα οδηγήσει στην Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σήμερα σε ένα μεγάλο δημόσιο διάλογο για την εγκαθίδρυση κριτηρίων οικουμενικότητας ως αναλλοίωτες προυποθετικές αξίες μέσα από τις οποίες θα διασφαλίζεται ότι ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος ανεξαρτήτως γένους, χρώματος, θρησκείας, καταγωγής, <strong>ικανότητα συμμετοχής στην παγκόσμια διαδικασία της απελευθέρωσης των μετακινήσεων κεφαλαίου</strong> (αναλύεται παρακάτω) ή τόπο διαμονής. Για περισσότερα ως προς την αδυναμία θεμελίωσης μίας οικουμενικής αξίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την απόσυρση της δυτικής διανόησης στη δεύτερη γραμμή άμυνας εναντίον της καταπίεσης από ολοκληρωτικά καθεστώτα και πατριαρχικές δομές, με την υποστήριξη μίας μίνιμουμ πλατφόρμας δικαιωμάτων για όλο το μη-δυτικό κόσμο στη βάση της κοινής συμφωνίας του τί είναι πόνος και απόλυτος αποκλεισμός βλ.<strong> Μαικλ Ιγνάτιεφ,</strong> <strong><em>Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ως Πολιτική και ως Ειδωλολατρεία</em>, </strong>εκδ. Καστανιώτη, έργο που προσπαθεί να απαντήσει στον τριπλό αντίλογο του ιστορισμού και του πολιτισμικού σχετικισμού όπως αρθρώνεται σε α)στο εσωτερικό της δύσης από συγκεκριμένη κατηγορία διανοουμένων, τους λεγόμενους κοινοτιστές, β) στην Άπω Ανατολή, με το λεγόμενη «θέση του Λι» επειχείρημα που αποδίδεται στον πρώην πρωθυπουργό της Σιγκαπούρης Λι Κουάν Γιού και γ) στον Ισλαμικό κόσμο, με την τριπλή διάσπαση των αντιδυτικών αποχρώσεων σε αραβικό εθνικισμό (Συρία, Αλγερία, Αίγυπτος), θεοκρατικό ολοκληρωτισμό (Ιράν,) και ένοπλο ισλαμικό φονταμεταλισμό (Αλ Καήντα). Επίσης βλ. <strong>Αμάρτυα Σεν, <em>Η Αναπτυξη ως Ελευθερία</em>,</strong> εκδ. Καστανιώτη, όπου το ζήτημα της οικουμενικής θεμελίωσης των δικαιωμάτων εμμέσως παρακάμπτεται επιτυχημένα για τις ανάγκες του ρεύματος του εξισωτικού φιλελευθερισμού εκπρόσωπος του οποίου είναι ο Σεν, θεμελιωμένες πάνω στο magnum opus του Βρεταννού πολιτικού στοχαστή <strong>John Rawls, <em>Θεωρία της Δικαιοσύνης</em></strong> (<strong>Τheory of Justice</strong> ), στα ελληνικά από εκδ. Πόλις, προσπάθειες που με επαρκή επιχειρήματα μεταφέρουν το κέντρο βάρους της πολιτικοοικονομικής θεωρίας από τον κλασσικό ωφελιμισμό στον κοινωνικό καπιταλισμό με ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στην διανομή του οικονομικού προιόντος. Η τελική προσπάθεια του Χαραλαμπή είναι να μεταφέρει στο επίκεντρο των συζητήσεων για τα δικαιώματα, μία σύγχρονη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού που προκαλείται από την παλινόρθωση ενός ιδιότυπου τιμοκρατικού πολιτεύματος ανάλογου με αυτού πριν το β’παγκόσμιο πόλεμο εξαιτίας της αδυναμίας του έθνους –κράτους αλλά και των υπερκείμενων δομών (ΠΟΕ,ΔΝΤ) να θεσπίσει πλαίσιο δράσης για τους απάτριδες μετακινούμενους κεφαλαιοκράτες που σαρώνουν την υφήλιο, απειλώντας κάθε συμβολαιικής μορφής κοινωνικά αποδεκτό μόρφωμα και ανάγοντας το καθολικό δικαίωμα στην ψηφοφορία σε κενό γράμμα αφού δεν είναι η volonte generale που νοηματοδοτεί την φιλελεύθερη αρχή αλλά οι ξένες άμεσες επενδύσεις και οι προσοδοφόρεςε συνδεδεμένες κεφαλαιαγορές από τις οποίες πλέον αντλεί την δημοκρατική εντολή η κυβέρνηση του έθνους κράτους.<br /><a title="" style="mso-footnote-id: ftn3" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftnref3" name="_ftn3">[3]</a>για τις λεγόμενες «<strong>αντιδιαφωτιστικές αντιδράσεις</strong>» του ναζισμού, σταλινισμού, και εξάρσεις εθνικισμών με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, και την αμηχανία του έθνους κράτους να παρακολουθήσει την υποχώρηση των δημοκρατικών κεκτημένων που επιτρέπουν την διολίσθηση της έννοιας του ανθρώπου ως πραγματικής αφαίρεσης δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω καθώς το θέμα που πραγματεύεται ο συγγραφέας εκτείνεται σε έκταση κατά πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε επιτυχημένη προσπάθεια συνόλισής του<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3356951469194478165.post-4764045285664155022009-08-03T22:58:00.002+03:002009-08-06T16:28:42.319+03:00"Τhe Occupation of Unjustice"<div align="justify"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_vBXzGA1-0TY/SndCJkp6pGI/AAAAAAAAAFw/r-nW98ma_wk/s1600-h/david+kretzmer.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365830213260977250" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 140px; CURSOR: hand; HEIGHT: 215px" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_vBXzGA1-0TY/SndCJkp6pGI/AAAAAAAAAFw/r-nW98ma_wk/s320/david+kretzmer.jpg" border="0" /></a> Mε αφορμή το συνεχιζόμενο έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού αλλά και –κυρίως- τον πολιτικό λαϊκισμό εκ μέρους της Αριστεράς που απερίσκεπτα φαίνεται να συνδέει την Ισραηλινή Κατοχή με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής –σχέση που ούτε αιτιώδης είναι κι ούτε θα μπορούσε ποτέ να γίνει- σκέφτηκα να αναδείξω ένα ζήτημα το οποίο καταδεικνύει ότι ο δυτικός νομικός και πολιτικός φιλελευθερισμός –με τον οποίο διατηρώ σχέση πλείστων επιφυλάξεων- στον βαθμό που είναι εμπεδωμένος στον εκάστοτε εντόπιο πολιτικό βίο, πιθανόν να επιφυλάσσει ικανές νομικοπολιτικές εγγυήσεις για μία καταπιεζόμενη ή διωκόμενη «μειονότητα» -που ουσιαστικά βρίσκεται υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής για παραπάνω από μισό αιώνα, ακόμα και μέσα σε ένα σκληροπυρηνικό δεξιοεθνικιστικό καθεστώς όπως αυτό της κυβέρνησης Νετανιάχου στο Ισραήλ. Στον αντίποδα αυτού, οι νομικοπολιτικές εγγυήσεις αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, που οραματίζονται οι αριστεροί θιασώτες της κρατικής παρέμβασης ή και ελέγχου στα μέσα παραγωγής, καταρρέουν αναπόφευκτα κάτω από το βάρος του στιβαρού και υδροκέφαλου συγκεντρωτικού κυβερνητισμού των αντιπροσώπων των εργατικών συμβουλίων, στο μεταβατικό στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου.<br /><br />Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω σε βαθύτερα θεωρητικά ζητήματα που πιθανώς να είναι και ανεπίκαιρα πλέον –πράγμα το οποίο άλλωστε μονάχα θα αποπροσανατόλιζε από το θέμα που επιθυμώ να θίξω στο ποστ μου- δεν θα παραλείψω να υπογραμμίσω το γεγονός ότι η ελληνική αριστερά μαζί με την άκρα εθνικιστική δεξιά αναδύονται στην Ελλάδα εκόντες άκοντες ως οι δύο όψεις του νομίσματος του αντισημιτισμού, σπεύδω δε αμέσως να παραθέσω μερικές πληροφορίες αναφορικά προς τα νομικά πεπραγμένα του Supreme Court του Ισραήλ, με αφορμή και τα τελευταία γεγονότα στην ανατολική Ιερουσαλήμ κατά τα οποία Παλαιστίνιοι κάτοικοι εκδιώχθηκαν βιαίως από τις νόμιμες περιουσίες τους, τα σπίτια τους τα ίδια, όπου αμέσως εγκαταστάθηκαν εβραίοι έποικοι -γεγονότα στα οποία το Δικαστήριο δεν αναμένεται να μην επιβεβαιώσει τον αντιφατικό του ρόλο ως restraining power αλλά και νομιμοποιητή των ΙDF. Αυτό θα καταστεί εφικτό παρουσιάζοντας μία ελάχιστη σύνοψη του βιβλίου του David Kretzmer, <em>the Occupation of Justice: The Supreme Court of Israel and the Occupied Territories</em>, (State University of New York Press 2002) βιβλίο το οποίο αν δεν κάνω λάθος ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει σε ελληνική μετάφραση, και ίσως καθόλου τυχαία, αν αναλογιστεί κανείς πόσο πραγματικά απασχολεί το νομικό περιεχόμενο της λέξης Εβραίος και Παλαιστίνος τον νεοέλληνα, αναξαρτήτως πολιτικού προασανατολισμού.<br /><br />1<br /><br />Για να το σχολιάσουμε θα ξεκινήσουμε κάπως ανορθόδοξα. Με τον προβληματισμό που ο ίδιος προτρέπει τον αναγνώστη του να κάνει στην τελευταία παράγραφο των Συμπερασμάτων του. <em>«Αν η διαδικασία της αποαποικιοποίησης ξεκίνησε όταν οι δυτικές πολιτικές ελίτ άρχισαν να αντιλαμβάνονται το χάσμα μεταξύ των διακηρυκτικών τους αρχών ως προς τον τρόπο διακυβέρνησης μιας δημοκρατικά ευνομούμενης πολιτείας και της ανελεύθερης και σε πολλές περιπτώσεις νοσηρής κατάστασης στην οποία βρίσκονταν στην πραγματικότητα οι αποικίες, τότε μήπως αξίζει να αναρωτηθούμε μήπως η έλλειψη αυτοπεριορισμού ή και ετεροπεριορισμού των αυθαιρεσιών και παραλείψεων της στρατιωτικής διοίκησης από την απουσία δικαστικού ελέγχου στην περίπτωση που το Ανώτατο Δικαστήριο δήλωνε αναρμόδιο να επιληφθεί της εξέτασης των προσφυγών που του γίνονται για υποθέσεις που λαμβάνουν χώρα στα Κατεχόμενα, θα οδηγούσε συντομότερα και όχι τόσο αργα όσο το 1987, εποχή της πρώτης Ιντιφάντα, στην ζύμωση της κοινής γνώμης αλλά και της ελίτ για έναν ειρηνικό διακανονισμό και μία τελική λύση».<br /></em><br />Πρόκειται φυσικά για έναν καταστροφολογικό και εσχατολογικής φύσεως προβληματισμό όμοιο με ένα ρεύμα προβληματισμού στα πλαίσια της κομμουνιστικής επανάστασης ή της θρησκευτικής εσχατολογίας. Εντούτοις παραμένει εξαιρετικά ενδιαφέρων, καθώς αποτολμά να αναμιγνύει στοιχεία υστεροβουλίας σε μία κατά τα άλλα καινοφανή θεσμική διαδικασία που είναι ο δικαστικός έλεγχος από εσωτερικό πολιτικό δικαστήριο μίας χώρας πάνω σε πράξεις της στρατιωτικής διοίκησης της σε μία κατεχόμενη περιοχή, κινούμενος έτσι στις αχαρτογράφητες -εντούτοις ορατές με γυμνό μάτι- παρυφές της πολιτικής συνομωσιολογίας.<br /><br />Επί του θέματος όμως, στο βιβλίο εξετάζονται: το ζήτημα της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου και τα θεωρητικά σχήματα στα οποία εδράζεται η αρμοδιότητά του για τις προσφυγές επί των οποίων τελικά καταλήγει να αποφαίνεται. Θα μιλήσουμε για το νομικό σχήμα της justiciability και πώς δι’ αυτής το δικαστήριο επαληθεύει τον βαθιά πολιτικό του ρόλο συμπλέοντας με το περιεχόμενο των κυβερνητικών πράξεων (<strong>acts of state doctrine</strong>). Tο ζήτημα της ισχύος του διεθνούς συμβατικού και εθιμικού δικαίου στο εσωτερικό του Ισραήλ και πώς αυτό συνδέεται με τη μη καθ’ολοκληρίαν εφαρμογή των συνθηκών Γενεύης /Χάγης ταυτόχρονα δηλαδή με το ζήτημα του ισχύοντος δικαίου της στρατιωτικής κατοχής και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, κυρίως όμως με το αν υπάρχει όντως στρατιωτική κατοχή.<br /><br />Η προβληματική αυτή συνδέεται με τον ισχυρισμό ότι το 1967 η Ιουδαία-Σαμάρεια δεν ήταν διεθνώς αναγνωρισμένη ως ιορδανικό έδαφος και κατά συνέπεια δεν αποτελεί προσαρτημένο-κατεχόμενο έδαφος αλλά απελευθερωμένο έδαφος. Σε επόμενο ποστ αν υπάρχει χρόνος, θα αναφερθώ σε συγκεκριμένες υποθέσεις, ευελπιστώντας να καλύψω τουλάχιστον ακροθιγώς ζητήματα όπως, οι οικισμοί των εποίκων στα Κατεχόμενα, τα σχετιζόμενα με την οικογένεια και τον επαναπατρισμό Παλαιστινίων θέματα, ζητήματα ασφάλειας του Ισραήλ και ζητήματα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις κατεδαφίσεις κατοικιών, και τέλος, τις απελάσεις.<br /><br /><strong>The Supreme Court as a High Court of Justice</strong><br /><br />Με το «νόμο περί δικαστηρίων» του 1957, το ισραηλινό κράτος διατήρησε ή και επεξέτεινε ως προς τις αρμοδιότητες του Ανωτάτου Δικαστηρίου το κανονιστικό περιεχόμενο των αντίστοιχων διατάξεων που ίσχυαν από εποχής του βρετανικού mandate στην Παλαιστίνη. Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο κυμάνθηκε έκτοτε αναφορικά προς την έκταση των αρμοδιοτήτων του σε ένα δυικό επίπεδο λειτουργίας : Ως δικαστήριο που τελεσιδικεί σε πρωτόδικες αποφάσεις αλλά κυρίως ως Ανώτατο Δικαστήριο Δικαιοσύνης κατά το πρότυπο του αντίστοιχου βρετανικού και συνεχίζοντας την παράδοση της ισχύουσας πρακτικής κατά την περίοδο της βρετανικής εντολής, όταν το Δικαστήριο ασκούσε προνομιακό έλεγχο (<strong>prerogative writ</strong>) σε αποφάσεις κυβερνητικών υπηρεσιών.<br /><br /><strong>Η πολιτική σημασία του Δικαστηρίου<br /></strong><br />To Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ απολαμβάνει διεθνούς κύρους καθώς αποτελεί μοναδική περίπτωση εσωτερικού δικαστηρίου μίας χώρας που επιλαμβάνεται θεμάτων τα οποία σχετίζονται με αποφάσεις της στρατιωτικής διοίκησης της χώρας πάνω σε κατεχόμενες από αυτήν περιοχές. Με την πρακτική του αυτή ενισχύει την αντίληψη περί κράτους δικαίου και κυριαρχίας του νόμου (<strong>rule of law</strong>). Με δεδομένο ότι κατά τεκμήριο η πολιτική απόχρωση του δικαστηρίου σε βασικές κυβερνητικές θέσεις και θεμελιώδη ζητήματα εθνικής πολιτικής, είναι εμφανώς φιλοισραηλινή, η καταλυτική του παρέμβαση σε συγκεκριμένες υποθέσεις χαράζει νέες συντεταγμένες στην θεσμική πραγματικότητα του ισραηλινού κράτους τόσο ως προς την εμπέδωση του εσωτερικού όσο και του διεθνούς δικαίου. Τοποθετεί τον έλεγχο των αποφάσεων της στρατιωτικής διοίκησης σε επίπεδο που συναρτάται ευθέως προς τις διατάξεις του διοικητικού δικαίου, δημιουργεί πρωτοπόρα νομολογία σε ζητήματα που άπτονται της διεμβολής του διεθνούς δικαίου σε ακανθώδη ζητήματα εσωτερικής πολιτικής και αναδεικνύει ευαίσθητες πτυχές του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου αναγνωρίζοντας τες ως εθιμικό δίκαιο άμεσα αφομοιώσιμο και εφαρμοστέο.<br /><br /><strong>Η κοινωνική φύση (=φύομαι) του Δικαστηρίου</strong><br /><br />Από τη νομολογία του Supreme Court του Ισραήλ, γίνεται πρόδηλο ότι δύο είναι τα αποτελέσματα που επιφέρει στο πολιτικό σύστημα του Ισραήλ:<br /><br />· Το να περιορίζει (<strong>to restrain</strong>)<br />· To να νομιμοποιεί (<strong>to legitimize</strong>)<br /><br />Εν τούτοις, πολύ λίγο μπορούμε να πούμε ότι με τις δικαστικές του αποφάσεις αναδεικνύεται σε μονοπωλειακό φορέα της μίας ή της άλλης λειτουργίας. Η πρακτική του μέσα από δεκαετίες έχει αναδείξει την παραδοξότητα μίας αντιφατικής κοινωνικής θέσμισης. Οι πιθανότητες να κερδηθεί μία υπόθεση από έναν Παλαιστίνιο κάτοικο των κατεχομένων αυξάνονται εντυπωσιακά σε περίπτωση εξωδικαστικού συμβιβασμού. Παρά τον πολιτικό του χρωματισμό, το Δικαστήριο επενεργεί με σκιώδη τρόπο επί του Ισραηλινού πολιτικού συστήματος, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον δυνητικού ενδοκρατικού πολιτικού ολοκαυτώματος στην περίπτωση αμφισβήτησής του, πολλώ δε μάλλον όταν το ίδιο αμφισβητήσει μία απόφαση της στρατιωτικής διοίκησης, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συνηθίζεται να αποφεύγεται η προσφυγή σε αυτό όταν προσφέρεται ως δόκιμη λύση ένας εξωδικαστικός συμμβιβασμός<br /><br />Για να αντιληφθεί κανείς τη θεσμική λειτουργία του Δικαστηρίου αλλά και τον πολιτικό του χρωματισμό, θα πρέπει να λάβει υπόψιν δύο παράγοντες:<br /><br />Το πολιτικό background της αραβοισραηλινής σύγκρουσης και τις ιστορικές συνθήκες που εξώθησαν το Ισραήλ στην κατάληψη της Δυτικής όχθης και Λωρίδας της Γάζας στον πόλεμο του 1967 και την συνάρτησή τους προς τις αμυντικές πρόνοιες του Ισραήλ για την επιβίωσή του σε ένα περιβάλλον εχθρικής προς αυτό περικύκλωσης<br />Την οντολογία της σχέσης του Ανωτάτου Δικαστηρίου με τις αντιλήψεις αλλά και τον ίδιο τον οργανισμό της Ισραηλινής κοινωνίας, το κύρος που του αποδίδεται, αλλά και τα κατά νόμον συμφέροντα της που αυτό καλείται να διασφαλίσει. Ενίοτε όχι κατά νόμον αλλά και κατά φαντασιακόν.<br /><br /><strong>Η Δικαιοδοσία του Δικαστηρίου (Jurisdiction and Justiciability)<br /></strong><br />Το ερώτημα που αναδεικνύεται όταν εξετάζουμε τις αρμοδιότητες του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ είναι το κατά πόσο είναι αρμόδιο να εκδικάζει υποθέσεις αναφορικά με πράξεις τις στρατιωτικής διοίκησης οι οποίες διενεργούνται έξω από την επικράτεια του Ισραηλινού κράτους όπου το δικαστήριο δεν μπορεί να έχει δικαιοδοσία. Εντούτοις, ο γενικός εισαγγελέας Shamgar προσπάθησε να τροχιοδρομήσει την έναρξης μίας τέτοιας συμμετοχής του Δικαστηρίου στον έλεγχο των πεπραγμένων της στρατιωτικής διοίκησης στα Κατεχόμενα υποστηρίζοντας ότι είναι δέον να υπάρχει κάποιου είδους εξωτερικός έλεγχος προκειμένου να διασφαλιστεί η κυριαρχία του νόμου και να αποφευχθούν καταχρηστικά φαινόμενα άσκησης εξουσίας από τους στρατιωτικούς. Το πραγματικό επιχείρημα όμως πίσω από αυτήν τη προσέγγιση ήταν ότι με τον τρόπο αυτό θα ξεκινούσε μία διαδικασία δια της οποίας και συν το χρόνω οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν με έμμεσο τρόπο αλλά με καταλυτικό αποτέλεσμα το κράτος του Ισραήλ. Έτσι λοιπόν, στις πρώτες ιστορικές του αποφάσεις όπου το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ καλείτο να γνωμοδοτήσει σαν High Court of Justice, υποθέσεις όπως οι Cristian Society case και Electricity Corporation case δεν προκάλεσαν μία ρητή λεκτική διατύπωση της παραδεδεγμένης διακαιοδοσίας του Δικαστηρίου. Αργότερα όμως, με την Rafiah Approach case και ως αποτέλεσμα ζυμώσεων που προκλήθηκαν αφενός από την εμφανή απροθυμία εκ μέρως των αρχών να θεωρήσουν δεδομένη τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου στις δύο προηγούμενες υποθέσεις και αφετέρου από την έλλειψη διάθεσης να την αμφισβητήσουν, το Δικαστήριο δια στόματος του Δικαστή Landau διακήρυξε ότι με βάση το σχετικό νόμο του 1957 το δικαστήριο θα θεωρεί εφεξής τα μέλη της στρατιωτικής διοίκησης ως ανήκοντα στη σφαίρα της εκτελεστικής εξουσίας του Κράτους και ως εκ τούτου θα αναγνωρίζονται ως δημόσιοι λειτουργοί (<strong>public servants</strong>) που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον εκτελώντας ένα δημόσιον καθήκον υπό το κράτος του νόμου (<strong>public duty under law</strong>). Η ενδιαφέρουσα αυτή τοποθέτηση του Δικαστηρίου είχε ήδη πρωτοδιατυπωθεί από τον δικαστή Shamgar στην υπόθεση Al-Taliya. Η άποψη αυτή δεν είναι πλήρως αποδεκτή από το σύνολο του πολιτικού-νομικού κατεστημένου του Ισραήλ και τοιουτοτρόπως οδήγησε στην ανάδειξη μίας γκρίζας περιοχής αρμοδιοτήτων όπου το δικαστήριο αναγνωρίζει στον εαυτό του τη δικαιοδοσία του αλλά δεν θεωρεί σκόπιμο να την ασκήσει. Έτσι λοιπόν αναδεικνύεται η αποφατική λειτουργία της <strong>Justiciability</strong>, μίας νομικής αρχής του αγγλοσαξωνικού νομικού πολιτισμού στη βάση της οποίας βρίσκεται ένα εσωτερικό κριτήριο αυτοπεριορισμού του δικαστηρίου, σε αντίθεση με τα εξωτερικά κριτήρια περιορισμού που συνθέτουν την έκταση της κλασσικής δικαιοδοσίας (<strong>Jurisdiction</strong>).<br /><br /><strong>The Acts of State doctrine and the Political Question doctrine<br /></strong><br />Οι κυβερνητικές πράξεις, ως προνομίες της εκτελεστικής εξουσίας δεν υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο. Ως εκ τούτου, αν η πολιτική της στρατιωτικής διοίκησης τόσο στη λωρίδα της Γάζας όσο και στη Δυτική Όχθη εκλαμβανόταν ως τέτοια, ήτοι ως αποφάσεις που προσομοιάζουν στο να είναι θεσμικά ισότιμες με τις κυβερνητικές προνομίες που εμπεριέχονται στο act of state doctrine τότε η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου δεν θα υφίστατο. Ετσι, παρόλο που από επίσημα νομικά χείλη το επιχείρημα για την απόρριψη των προσφυγών των κατοίκων των περιοχών αυτών δεν ήταν ποτέ το δόγμα των κυβερνητικών πράξεων, το τελευταίο διατηρεί εντούτοις μία άτυπη επιρροή πάνω στο σκεπτικό των δικαστών σχετικά με πολλές υποθέσεις που αρνήθηκαν να θέσουν υπό την κρίση του Δικαστηρίου.<br /><br />Ένα άλλο περιοριστικό κριτήριο για την άσκηση αρμοδιότητας από το Δικαστήριο είναι το κατά πόσο η προσφυγή που έχει μπροστά του να εξετάσει, ειδικά σε περιπτώσεις που σχετίζονται με εγκαταστάσεις οικισμών Ισραηλινών εποίκων στα Κατεχόμενα, διαθέτει έναν πολιτικό χαρακτήρα ως προς τη γενεσιουργό αιτία της διαμάχης, οπότε και το δικαστήριο επιλέγει να αποστασιοποιείται προκειμένου να αποφύγει να αμφισβητήσει αποφάσεις της διοίκησης (<strong>political question doctrine</strong>).<br /><br />Στις περιπτώσεις αυτές το Δικαστήριο έχει στο παρελθόν επιλέξει να κάνει μία δομική διάκριση μεταξύ της παραβίασης των δικαιωμάτων του ατόμου στην ιδιοκτησία από τη μία, και της παραβίασης του άρθρου 49 παράγραφος 6 της Συνθήκης της Γενεύης από την άλλη, όπου σύμφωνα με το δίκαιο της στρατιωτικής κατοχής (<strong>belligerent occupation</strong>) απαγορεύεται η εγκατάσταση οικισμού εποίκων σε κατεχόμενο έδαφος (υπόθεση Beth El). Oμοίως, στην υπόθεση Εlon Moreh το Δικαστήριο αρνήθηκε να υιοθετήσει την εισήγηση της στρατιωτικής διοίκησης ως προς την άσκηση του εσωτερικού κριτηρίου αυτοπεριορισμού του δικαστηρίου για το ευαίσθητο θέμα των settlements και τελικά δέχτηκε να εξετάσει την προσφυγή καθαρά επι τη βασει της παραβίασης του δικαιώματος στην ιδιοκτησία αφού το κομμάτι γης που επιτάχθηκε από τις στρατιωτικές αρχές για την εγκατάσταση του οικισμού, ανήκε σε ιδιώτη Παλαιστίνιο. Έτσι λοιπόν, το Δικαστήριο αναδεικνύεται σε θεματοφύλακα των ατομικών Δικαιωμάτων, ενισχύοντας το rule of Law και διατηρώντας ταυτόχρονα μία ισορροπία απέναντι στο σύστημα που το νομιμοποιεί ως όργανο απονομής δικαιοσύνης, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον εβραικό λαό. Στην υπόθεση της προσφυγής του κινήματος Peace Now για την απομάκρυνση των οικισμών των οποίων η ύπαρξη δεν δικαιολογείτο από λόγους ασφάλειας το Δικαστήριο δήλωσε απερίφραστα την αναρμοδιότητα να κρίνει μία τέτοια υπόθεση της οποίας ο πολιτικός χαρακτήρας ήταν παραπάνω από εμφανής. Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι αν και το Δικαστήριο αναγνώρισε και τη νομική φύση του ζητήματος, αρνήθηκε να εκδικάσει την προσφυγή, στη βάση ενός εσωτερικού κριτηρίου αυτοπεριορισμού της αρμοδιότητάς του ευθέως συναρτόμενου προς την ενδεχόμενη απώλεια της εμπιστοσύνης που απολαμβάνει από το λαό του κράτους του Ισραήλ.<br /><br /><strong>H Στρατιωτική Διοίκηση και το Διεθνές Δίκαιο<br /></strong><br />Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, ακολουθεί την παράδοση της διάκρισης ανάμεσα στο διεθνές εθιμικό δίκαιο και το συμβατικό διεθνές δίκαιο. Με δεδομένο ότι η ανώτατη εξουσία στις κατεχόμενες περιοχές είναι ο στρατιωτικός διοικητής, και ότι προκειμένου να ισχύει το συμβατικό διεθνές δίκαιο στα κατεχόμενες περιοχές θα έπρεπε να κυρωθεί με νόμο, η Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης ενσωματώθηκε στο σύνολο της στρατιωτικής νομοθεσίας προκειμένου να ισχύει έχοντας παρει τη μορφή εσωτερικού νόμου του κράτους. Η εξουσία του στρατιωτικού διοικητή πηγάζει τόσο από το administrative law σαν υπάλληλος του κράτους όσο και από το διεθνές δίκαιο σαν <strong>occupatio bellica</strong>, δηλαδή σαν στρατιωτικός διοικητής κατεχομένων εδαφών. Αμέσως όμως μετά τον πόλεμο του 1967, άρχισε να αναδύεται μέσα στους κύκλους της Ισραηλινής πολιτικής ελίτ μία καινοφανής προσέγγιση ως προς το νομικό χαρακτήρα των νέων εδαφών. Η αντίληψη για «απελευθερωμένα» εδάφη, με δεδομένο ότι η Ιουδαία και Σαμάρεια θεωρήθηκαν ότι δεν ανήκαν σε κάποιο κυρίαρχο κράτος (<strong>sovereign state</strong>) αφού η προσάρτησή τους από την Ιορδανία το 1950 δεν είχε λάβει διεθνή αναγνώριση, αποτέλεσε τη βάση μίας νομικής κατασκευής που δικαιολογούσε την απαλοιφή των σχετικών με τη Συνθήκη της Γενεύης διατάξεων από τη στρατιωτική νομοθεσία. Διατυπώθηκε επίσης η άποψη ότι αν και δεν πρέπει να ισχύει στα κατεχόμενα το διεθνές συμβατικό δίκαιο της στρατιωτικής κατοχής, το κομμάτι εκείνο που αναφέρεται σε ανθρωπιστικές πρόνοιες της Συνθήκης, θα τηρείται ως έχει. Παραμένει αξιοσημείωτο ότι αν και η ρητορική για απελευθερωμένα και όχι κατεχόμενα εδάφη, η οποία όπως είπαμε εδράζεται στην γραμματική ερμηνεία του άρθρου 2 της Συνθήκης της Γενεύης περί μη ύπαρξης ενός Υψηλά Συμβαλλόμενου Μέρους (<strong>High Contracting Party</strong>) από το οποίο να έχουν αποσπαστεί τα εδάφη με πολεμικά μέσα<a title="" style="mso-footnote-id: ftn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftn1" name="_ftnref1">[1]</a>, είναι διαδεδομένη και προσφιλής στους Ισραηλινούς εκπροσώπους στα διεθνή fora, ποτέ δεν διατυπώθηκε από το Ισραηλινό κατεστημένο αμφισβήτηση της αναγκαιότητας εφαρμογής της Συνθήκης της Χάγης .<br /><br /><br /><a title="" style="mso-footnote-id: ftn1" href="http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3356951469194478165#_ftnref1" name="_ftn1">[1]</a> (και όχι μόνο με πολεμικά, είναι η ερμηνεία του πνεύματος της συγκεκριμένης διάταξης, αφού συμπερίληφθηκε για να καλύψει το ιστορικό παράδειγμα της προσάρτησης της Δανίας από τη ναζιστική Γερμανία χωρίς αντίσταση)</div>Unknownnoreply@blogger.com0