timou_radi

Οι σκέψεις μας μετά την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια δεν μπορούν παρά να είναι κατακερματισμένες και αποσπασματικές κραυγές πάνω από ένα εφιαλτικό βαγκνερικό κρεσέντο. Οι φωνές μας ενώνονται δειλά-δειλά για να αρθρώσουν έναν πανεθνικό αποτροπιασμό αλλά μία σατανική ορχήστρα που χρησιμοποιεί όπλα των εννιά χιλιοστών αντί για μουσικά όργανα πυροβολεί το κοινό, προσπαθώντας -και εν πολλοίς επιτυγχάνοντας, να επιβάλλει τη δική της απάνθρωπη αισθητική. 

Μία δικτατορία από αιχμηρά οργανωμένα συμφέροντα μοιάζει να ορθώνεται πάνω από την Ελλάδα, δικτατορία που ξεπερνάει και αυτή την χούντα των συνταγματαρχών που έζησαν οι γονείς μας, καθώς ο ιδεολογικός πυρήνας και οι φυσιογνωμίες των συντελεστών του νέου ολοκληρωτισμού που ύπουλα παρεισφρύει στην νεοελληνική ιστορία, δεν είναι θεσμικά διαρθρωμένες ή παρασιτικά διαβιούσες αντίστροφες συνιστώσες της μιας κάποιας κυρίαρχης πολιτικής ή κοινωνικής τάσης που είχε ανδρωθεί κάποτε στη συλλογική συνείδηση ως φαινόμενο της μεταπολεμικής "νεοτερικότητας" ή που ήταν κατάλοιπο της "προνεοτερικής", "επαρχιακής" και "θρησκόληπτης" Ελλάδας, ούτε καν -πάντοτε μέσα σ' αυτό το πλαίσιο διχοτομιών- αποτέλεσμα της πάλης μεταξύ των ιδεών του "διαφωτισμού" που έφερε την "εθνική" αφύπνιση, και της βιομηχανικής επανάστασης που είχε ως αποτέλεσμα την ταξική. Εντάξει μπορεί να είναι λίγο υπεραπλούστευση όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι καταλάβατε τί θέλω περίπου να πω.

Στη νέα αυτή εποχή που ζούμε, -η οποία φυσικά πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι καθόλου "νέα" ως προς τα μέσα που μετέρχεται αλλά και τα σχέδια που απεργάζεται- η ειδοποιός διαφορά της εμφανίζεται απειλητικά λαμπερή δια της απουσίας της σχεδόν από τις περισσότερες εθνοσωτήριες αναλύσεις της ιντελιγκέντσιας. (αν φυσικά δεχτούμε ότι υπάρχει μια ιντελιγκέντσια στην Ελλάδα που δεν διχοτομείται αυτοκτονικά από κακώς νοούμενες "πολιτικές" -ήτοι κομματικές διαχωριστικές γραμμές). Είναι η δυσβάσταχτη για τον υπερήφανο ντετερμινισμό του Ορθολογισμού απουσία απάντησης στο ερώτημα γιατί και δευτερευόντως, ποιός.

Γενικά και αόριστα αντιλαμβάνονται μέχρις ενός βαθμού τουλάχιστον, όλοι, την κατάρρευση κράτους και κρατικότητας. Σίγουρα από την ανάδειξη υπερεθνικών και απο-εθνικών δομών εξουσίας αλλά και από την αποφατική εξουσία των Μονοπωλίων και των Χρηματοπιστωτικών Αγορών. Σήμερα το Έθνος-κράτος και τα κοινοβούλια του, έχουν τον τελευταίο λόγο. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Λαού δεν είναι παρά ουραγοί και πρωτοκολλητές. Αυτό είναι κεκτημένο της μέχρι τούδε συλλογιστικής όλων, δεξιών και αριστερών, οπότε ας αφήσουμε την πολιτική ορθότητα στην άκρη, επιτέλους. Το ερώτημα είναι, για μένα τουλάχιστον, κάτι που φαντάζομαι όλοι λίγο πολύ ψυχανεμίζονται αλλά το αφήνουν ανεπεξέργαστο. Γιατί να είναι τραπεζικοί υπάλληλοι οι νεκροί της νέας εποχής και όχι καπνοπαραγωγοί, ναυτεργάτες, βιομηχανικοί προλετάριοι. Γιατί να είναι δημοσιογράφοι και όχι πολιτικοί, άτομα της εξουσίας πολιτικής ή οικονομικής. Γιατί να είναι έφηβοι ανήλικοι, και όχι στρατευμένοι ενήλικες στο μέτωπο κάποιου εθνικού πολέμου. Γιατί να είναι Έλληνες και όχι κάποιοι "εθνικοί" αντίπαλοι. Πού ακριβώς και μεταξύ ποιών διεξάγεται εντέλει αυτός ο νέος ελληνικός πόλεμος? 

Θα πρέπει να αναζητήσουμε κίνητρα και όχι ηθικούς αυτουργούς. Η αποσαφήνιση του κινήτρου θα μας οδηγήσει στους ενορχηστρωτές της δολοφονίας Γκιόλια.