timou_radi

Επετειακά δεν συνηθίζω να γράφω (νομίζω ποτέ) καθότι μου αρέσει το εκάστοτε συγκείμενο να είναι το δικό μου καθαρά προσωπικό και όχι αυτό που επιβάλλει το ημερολόγιο ή κάποια κακώς νοούμενη (αν)επικαιρότητα. Όμως επειδή μερικοί συγγενείς μου, στους οποίους χρωστάω το επώνυμο που συνοδεύει το βαφτιστικό μου απαγχονίστηκαν κάποτε στην Αμάσεια από τα έκτακτα Στρατοδικεία του «πατέρα των Τούρκων», και επειδή οι παππούδες μου εξευτελίστηκαν στο μεγάλο Διωγμό και (κυρίως) με την Ανταλλαγή του Λευτεράκη, θέλω να πιάσω την ευκαιρία της 19^ης Μαίου για να πω δυο λόγια.

Ο λόγος και η αιτία και η προϋπόθεση για την (αστική) ακμή του Ποντιακού Ελληνισμού ήταν κυρίως το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας που προετοίμασε την πνευματική και οικονομική του άνθιση και την οποία μόνο συγκυριακά και ως επιταχυντής προϊούσας εξέλιξης επέφερε το Χάττι-ι-Χουμαγιούν και τα άλλα σουλτανικά κωλόχαρτα που υπαγόρευσαν οι Μεγάλες δυνάμεις. Κανένας λαός και κανένα έθνος, (αν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για έθνη), δεν άκμασε έτσι επειδή του κατέβηκε σε καποιανού το κεφάλι να κάνει το λαό μεγάλο και τρανό. Οι κοινότητες προετοιμάζουν μόνες τους την άνθιση ή την παρακμή και την καταβαράθρωσή τους με τη σκληρή δουλειά και τη μορφωτική παλιγγενεσία που οι ίδιες εξασφαλίζουν για τα νεαρά παιδιά τους. Αυτό για να μη νομίσει έστω και κατά διάνοια κανείς ότι από την κρίση θα βγούμε με συνθήματα και ντουντούκες.

Δεύτερο, την όποια προστασία της εκάστοτε κοινότητας, των δικαιωμάτων της και των περιουσιών της, την εξασφαλίζουν οι θεσμοί, που πρέπει να είναι φρέσκοι στο πνεύμα και πρωτοποριακοί στην πρακτική που ακολουθούν, με γνήσια δημοκρατικό έλεγχο της λειτουργίας τους. Παρηκμασμένες κρατικές υπηρεσίες εκφυλισμένης δημόσιας διοίκησης ή παραστρατιωτικές οργανώσεις και εθνοφρουρές ροπαλοφόρων δεν προστατεύουν κανέναν και από τίποτα, εκτός ίσως από τους ίδιους που προκαλούν εξαρχής το πρόβλημα, δηλαδή τους ανέλεγκτους δημόσιους λειτουργούς που δεν λογοδοτούν σε κανέναν γιατί αναμένουν να επανεμφανιστούν ως από μηχανής κηφήνες να ξαναπιάσουν τα πόστα που άφησαν να ρημάξουν, για να καταντήσουν πια έρμαια και βορά των οργανώσεων βιτρίνας των σκληροπυρηνικών ιδεολογιών.

Αυτές νομίζουν ότι θα καταστήσουν την Ελλάδα ένα απέραντο πειραματικό κρεματόριο για κάθε εχθρό της δικής τους (γεμάτης αδιέξοδα) ξεπεσμένης κοσμοθεώρησης την οποία προτάσσουν απέναντι σε ένα κόσμο που δεν μπαίνουν στον κόπο να μελετήσουν αφού ήταν και είναι πολύ απασχολημένοι να ασχολούνται με οτιδήποτε πρωτοποριακό, με μια διαφορά φάσης ολόκληρων δεκαετιών. Η Ελλάδα πληρώνει τα αργά τους ανακλαστικά, το φτωχό τους επίπεδο, την επαναληψιμότητα, την έλλειψη δημιουργικής και συνθετικής ικανότητας αλλά και την έλευση μιας κωλοεποχής που τολμάει να ισχυρίζεται ότι μπορεί και να έχει αναφορικά στοιχεία σε έστω στοιχειώδες μικροποζιτρονικό επίπεδο που να παραπέμπουν στις εποχές που όντως η Ιδεολογία είχε μια κάποια απήχηση (πριν την πλήρη εμπέδωση του ατομικισμού στο επίπεδο του λεγόμενου «ψυχικού» πολιτισμού της μετα-νεωτερικότητας).

Σαν το ρολόι δηλαδή -και κλείνω- που δείχνει σωστά δυο φορές τη μέρα, με τον ένα δείχτη να σημαδεύει το μέγεθος της κρίσης και τον άλλο την κατεύθυνση της εξόδου. Μόνο που στις μέρες μας δεν έχουμε ανάγκη από κρεμαστά επίτοιχα ρολόγια που να μας δείχνουν την ώρα, αλλά χρέος να κουνήσουμε τις σάπιες κοιλιές μας και τους τροφαντούς μας κώλους για να κινήσουμε ξανά τους λεπτοδείχτες της ιστορίας.