Αγ-ανακτώντας την Εξουσία: συστηματικές σκέψεις πάνω στο πολιτικό πρόταγμα (4)

Στη συγκέντρωση της Κυριακής η προσέλευση ήταν μεγαλειώδης· άλλωστε διαφημίστηκε δεόντως και από τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης που σα να δείχνουν να διψάνε για κάτι, - αίμα τώρα είναι αυτό, σαμπάνια είναι- πολύ σύντομα, νομίζω, θα το δείξει η Ιστορία. Φυσικά, το πραγματικόν της Ιστορίας ουδόλως θα ομοιάζει προς το πραγματικό της προσωπικής μας εμπειρίας, αφού θα διέλθει από την κρεατομηχανή της τηλεοπτικής μνημόνευσης, αυτά τα προβοκατόρικου νατουραλισμού ραπόρτα των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων. Κάτι μου λέει πάντως, πως, τούτες οι σάρκες αυτού εδώ του πλήθους, ακόμη κι αν ξεσκιστούν μεταξύ τους με περισσή απερισκεψία κι απλωθούν απέραντο αιμάτινο χαλί στα πόδια του «Ηγέτη» που αναζητούν οι «δημοσκοπήσεις», κιμάς δεν θα γίνουν ποτέ. Γιατί έχει πολύ κόκκαλο τούτο δω το κρέας. Κι ας προσπαθούν ολοένα οι σαπιοκοιλιές του συστήματος  μ’ ένα μπαλτά στο χέρι να το καθαρίσουν.

Στη συνέλευση της Παρασκευής τώρα –πρέπει να το ομολογήσω- ταράχτηκαν οι βεβαιότητές μου για έναν κόσμο που νόμιζα ότι καταλαβαίνω. Ίσα-ίσα χωρούσες να τρυπώσεις στον περιφερειακό δακτύλιο της Κάτω πλατείας που ήταν κατάμεστη από κόσμο κι έπρεπε ν’ ανοίξεις δρόμο σπρώχνοντας για να περάσεις. Στη γωνία απέναντι απ’ τη Βρετάνια η μικροφωνική ενός υπερυψωμένου πόντιουμ σκόρπαγε βραχνές κραυγές στο πλήθος που δίσταζε να προχωρήσει παρακάτω. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ο χορός των κυμβάλων καλούσε σε εθνεγερσία. Έπρεπε οπωσδήποτε να διέλθεις μέσα απ’ το αλαλάζον πλήθος αν ήθελες να πιάσεις κάτι περισσότερο από εκείνο που η ηχοληψία στο πυκνωτικό του αμπλιφάϊερ είχε ρυθμιστεί να αποδίδει σωστά. Μια πνευματική όαση σε καλούσε να την επισκεφτείς δίπλα στο Συντριβάνι. Εκεί θα έβρισκες να σε περιμένουν μερικές αξιόλογες αποκαλύψεις. Και λίγο μελαγχολικές ίσως.

Καταρχήν η άμεση δημοκρατία είναι συντελούμενο γεγονός στην Πλατεία. Είναι ένα άθλημα ενεργούμενων σχέσεων που λέει κι ο Γιανναράς. Που χλευάστηκε  από υπερβολικά πολλούς δυστυχώς κατά τη γνώμη μου για ‘κείνο το άρθρο του με το γιαούρτωμα, το οποίο όμως, μεταφρασμένο σε μούτζα και αναχθέν σε νομιμοποιημένη αντίδραση εδώ δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν. Φυσικά ο Γιανναράς είναι μισητός σχεδόν απ’ όλους γιατί γράφει συνεχώς βιβλία που μάλλον δεν τους αφορούν αφού σχεδόν όλοι πορώνονται να διαβάζουν τα οργίλα ξεσπάσματά του στην «αλαφούζειο πατασαβουροφυλλάδα» που είναι και τα μόνα που καταλαβαίνουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ίσως γιατί εκεί ο Γιανναράς γράφει στην μόνη γλώσσα που τους είναι οικεία, δηλαδή του κραξίματος. Που είναι και μεγίστη μαλακία, τόσο δικιά του όσο και αυτωνώνε, γιατί εμένα τουλάχιστον, Το Πρόσωπο και ο Έρως μου άλλαξε μερικά πραγματάκια στον τρόπο που σκέφτομαι. Φυσικά ακολούθησε το Προτάσεις Κριτικής Οντολογίας, και το Μετανεωτερική Μεταφυσική, που σε συνδυασμό με το Ρητό και το Άρρητο καθώς και το Ενάντια στη Θρησκεία και το Φανταστικό και Φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία, κάνουν κάθε καλοπροαίρετο να τον συμπαθήσει. Αφού είναι άλλωστε και Μαρξιστής, με την ευρύτερη έννοια, μιας και ο Μαρξ ήταν Γιανναρικός άθελά του και σε ένα βαθμό, πολύ πριν καν υπάρξει Γιανναράς. Πάντως ο φιλόσοφος του μέλλοντος θα τον διαβάζει τόσο αχόρταγα που θα αναρωτιέται πώς και έφαγε τόσο κράξιμο όσο ζούσε. Και μιλάμε για κράξιμο, όχι απλές κριτικές και μαλακίες. Ισως η κριτική στο κυρίως έργο του -αν έμπαινε στον κόπο φυσικά να ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί του, να ήταν εποικοδομητική. Ν’ ακούγαμε έναν οντολογικό αντίλογο βρε αδερφέ. Γιατί νισάφι πια μ’ αυτό το αενάως επαναλαμβανόμενο «ο φιλόσοφος της νεοορθοδοξίας». Δηλαδή ο Ράμφος που δεν είναι καν αυτό, πώς δικαιούται δια να ομιλεί; Και λέει και ασυγκρίτως υπέρτερες κοτσάνες απ’ τον Γιανναρά, ο οποίος τις δικές του τουλάχιστον τις φυλάει μόνο για το κοινό του στην αλαφούζειο πατσαβουροφυλλάδα. Κατά τ’ άλλα λέει πεντέξι πραγματάκια που καλό είναι να τα διαβάσουν όλοι. Αν μη τι άλλο για να ξέρουν από τί να προστατεύσουν τα παιδιά τους ρε αδερφέ. Και να μπορούν ενίοτε να επικοινωνήσουν και με την υπόλοιπη ανθρωπότητα που διαβάζει σε 10 γλώσσες τα βιβλία του. Τι να κάνουμε τώρα, δυστυχώς για μας, από τους έλληνες είναι ίσως ο πιο πολυδιαβασμένος στο εξωτερικό· από τους εν ζωή μιλάμε πάντα.

Προτού αφήσω στην άκρη τον αναθεματισμένο το Γιανναρά και συνεχίσω αυτό που ήθελα να πω, δεν μπορώ να αντισταθώ πλέον και αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω κάτι διευκρινιστικό -που νομίζω σχηματοποιεί την ως άνω εκπεφρασμένη προβληματική. Και μολονότι έψαξα αρκετά, δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι σχετικό με τη «νέο-ορθοδοξία», οπότε νομίζω αναγκαστικά θα χρειαστεί να αρκεστώ στο παρακάτω.

"Η απαγκίστρωση από τη σισύφεια απαίτηση της «αντικειμενικότητας» δεν σημαίνει οπωσδήποτε και καταφυγή στον υποκειμενισμό ή σχετικισμό της γνώσης. Το αντίθετο της αντικειμενικότητας δεν είναι ο σχετικισμός του υποκειμενισμού (όπως δεν είναι και ο παρορμητικός συναισθηματισμός και άλογος μυστικισμός). Το αντίθετο της αντικειμενικής γνώσης είναι η κοινωνική επαλήθευση της γνώσης, η άρνηση του αντι-κείμενου ερείσματος γνωστικής ορθότητας, -είναι ο διυποκειμενικός συντονισμός των εμπειριών της σχέσης, η κοινωνική εγκυρότητα της γνώσης. [..] Το θεμελιώδες σφάλμα κάθε δογματικής οντολογίας, είναι η εμμονή στη μέτρηση (εκτίμηση) των ποιοτικών πιστοποιήσεων με μέτρα ποσοτικής επισήμανσης, ή η αναγωγή ποιοτικών και ποσοτικών πιστοποιήσεων σε αντι-κείμενα σχήματα νοητικών ορισμών. Έτσι ένας συνεπής υλιστής ερμηνεύει την ποιότητα της καλλιτεχνικής ή επιστημονικής έμπνευσης με την ποσοτική επισήμανση νευροχημικών αντιδράσεων, νευρομεταβιβαστικών διεργασιών κ.λ.π. Και ένας συνεπής ιδεαλιστής ανάγει τους συντελεστές της ιδιομορφίας των φαινομένων στον δεδομένο και ουσιαστικό «λόγο» που τα προκαθορίζει –ταυτίζει την πραγματικότητα με δεδομένα που βρίσκονται έξω από την ανθρώπινη εμπειρία και δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη καταφεύγοντας σε υπερβατικές, αφηρημένες αρχές και απόλυτες ιδέες. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις (του υλιστή και του ιδεαλιστή) η αλήθεια ή το ψεύδος των πιστοποιήσεων κρίνεται στο επίπεδο του αντικειμενικού κώδικα επισήμανσης που έχει a priori υιοθετηθεί, και όχι στο επίπεδο της γνωστικής εγκυρότητας που έχει η υπαρκτική εμπειρία της σχέσης. Οπωσδήποτε τα μαθηματικά, λ.χ., είναι μάλλον η αποδοτικότερη γλώσσα (ή κώδικας) για τη γνωστική επισήμανση μιας ορισμένης «περιοχής» της πραγματικότητας, όπως και η ορθή συλλογιστική (η rationatio) για την επισήμανση άλλων «περιοχών» του πραγματικού. Όμως κανένας κώδικας ή δεδομένη γλώσσα δεν μπορεί να ορίσει και γνωστοποιήσει αντικειμενικά την πραγματικότητα μιας ερωτικής «εκπληξης» ή ανακάλυψης, της αισθητικής προτίμησης, της διαισθητικής σύλληψης, της ετερότητας των προσωπικών ενεργειών. Είναι τουλάχιστον αυθαίρετο να θεωρούμε ως πιο «πραγματική» τη μετρητή (αντικειμενική) πιστοποίηση με βάση κάποιον a priori «αξιόπιστο» κώδικα, σε σύγκριση με την άρρητη μοναδικότητα της υποκειμενικής εμπειρίας. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις, η πιστοποίηση προκύπτει από τη σχέση (έμμεση ή άμεση) του υποκειμένου με την πραγματικότητα, και από αυτή τη σχέση δεν είναι δυνατό να «εξέλθει» το υποκείμενο για να αξιολογήσει αντικειμενικά το είδος της σχέσης. Γι’ αυτό και κάθε αντικειμενική αξιολόγηση της γνωστικής εγκυρότητας έχει οπωσδήποτε συμβατικό χαρακτήρα, απαραίτητο για τη χρηστική εκδοχή της πραγματικότητας, αλλά ανεπαρκέστατο για την οντολογική ερμηνεία της. Ο τρόπος να πιστοποιούμε την ύπαρξη είναι καταρχήν και μόνο η δική μας υπαρκτική εμπειρία, που δεν υποτάσσεται σε μετρητά μεγέθη και αντικειμενικούς κώδικες επισήμανσης, αλλά επαληθεύεται μόνο με τη διεύρυνση της αναφορικότητας της εμπειρίας –μόνο με την κοινωνική επικύρωση".

Η δική μου λοιπόν εμπειρία στη συνέλευση της Κάτω πλατείας, ήταν –ας το θέσω έτσι- μία μετοχή σε σχέση, όχι με το αυστηρά κυριολεκτικό Κενό Σημαίνον που λέει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου αλλά με πρόσωπα που γνώριζαν καλά -ή τουλάχιστον διαισθητικά αισθάνονταν- τον λόγο που τους ανέβαζε στο βήμα. Δεν εμφορούνταν –τουλάχιστον όχι μόνο- από μία ακατέργαστη και λαϊκιστικά εκφερόμενη αγανάκτηση αλλά από γνήσια κινηματική διάθεση με προτάσεις. Οι τελευταίες, μπορεί να πει κανείς ότι ήταν σε μία διαδικασία σχηματοποίησης αλλά αυτός δεν είναι άλλωστε και ο χαρακτήρας των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, η διαρκής αναζήτηση περιεχομένου που θα κενώσει πληρωματικά την προθετικότητα; Φυσικά η κουβέντα χαονώταν πότε από δω και πότε προς τα ‘κεί αλλά οι συμμετέχοντες παρενέβαιναν ενεργητικά τροφοδοτώντας τον ομιλητή με άμεση κριτική για αυτά που λέγονταν την ώρα που λέγονταν.

Οι προτάσεις που τουλάχιστον εγώ ξεχώρισα από εκείνες που ακούστηκαν τις δυόμιση ώρες που έμεινα για να παρακολουθήσω τη συνέλευση ήταν: σύνδεση του κινήματος και βάθεμα της δουλειάς στα σωματεία των εργαζομένων, κάλεσμα σε γενική απεργία (νομίζω τις μέρες πριν την κατάθεση του μεσοπρόθεσμου), ενημέρωση και συνεργασία με κατοίκους στις γειτονιές της Αθήνας που θα οδηγήσουν σε συνελεύσεις, δημιουργία «μικρο-πλατεϊκων» σταθμών ενημέρωσης σε Καπνικαρέα, Ψυρρή, Γκάζι. Φυσικά, όπως προείπα, αυτά όλα είναι μία σούμα πολλών και διαφόρων που ακούστηκαν από τα οποία εγώ σταχυολογώ τα πιο ενδιαφέροντα κατά το δικό μου προσωπικό αισθητήριο, και όχι φυσικά συμφώνως προς κάποια κομματική «ορθοδοξία». Υπήρχαν βέβαια πολλοί ομιλητές που την είχαν δει κάπως και μιλούσαν λίγο παραπάνω «εμπνευσιακά» απ’ όσο πιθανότατα να αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις (αλήθεια, τί αρμόζει άραγε σ’ αυτές τις περιπτώσεις), κι άλλοι πάλι έκαναν αυτά τα ατελέσφορα σχήματα του τύπου, δεν ξέρω αυτό κι εκείνο ξέρω όμως σίγουρα ότι αυτό και άρα μπορούμε και το πρώτο που είπα ότι δεν ξέρω αρκεί να είμαστε ενωμένοι που δεν ξέρω αν είμαστε αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να γίνουμε. Σε γενικές γραμμές πάντως, ήταν εμφανής η πνευματική προσπάθεια να αναζητηθούν δράσεις που θα διευρύνουν και θα συστηματοποιήσουν «αυτό που συμβαίνει εδώ και δέκα μέρες στην πλατεία»   

Ωστόσο μου έκανε εντύπωση μια άποψη που φάνηκε να επικροτεί ο κόσμος της συνέλευσης, περί του αναγκαίου «να μην βάλουμε πρόταγμα για εκλογές». Η συλλογιστική είχε ως εξής: αν μπει αίτημα για εκλογές, ο κόσμος θα παγιδευτεί σε ψευτοδίλημμα που θα αποπροσανατολίσει από την ανεπάρκεια του δικομματικού συστήματος για έξοδο απ’ την κρίση και απλά θα εκτονώσει τη λαϊκή οργή, γεγονός που θα έχει ως αποτέλεσμα το κίνημα που διαμορφώνεται να μπει στον πάγο και όλες οι προσπάθειες να πάνε χαμένες. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι άκουγα κάτι τέτοιο γιατί, με το απλό το μυαλουδάκι μου έβαζα ότι μόνη λύση για τον λαό είναι να πάει στις κάλπες και να ψηφίσει αυτόν που θα του δώσει πρόταση. Μετά φυσικά που το ξανασκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι από τη στιγμή που η κοινοβουλευτική Αριστερά θεωρεί την κρίση συστημική του καπιταλισμού –με δεδομένο ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε παρά μόνο κρατικομονοπωλειακό νέο-καλαματιανής αποχρώσεως- και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θεωρεί ότι η κρίση οφείλεται σ’αυτόν τον κρατικομονοπωλειακό καπιταλισμό που υπερχρέωσε το κράτος και λοβοτόμησε τις παραγωγικές δυνάμεις με αποτέλεσμα «να διαρραγεί η σχέση κεφαλαίου-εργασίας» –τη στιγμή που βαθειά καπιταλιστικές χώρες απέραντου νεοφιλελευθερισμού έχουν ακριβώς μια απ’ τα ίδια με μας- τότε θα πρέπει –σκέφτηκα- να είναι εύλογο που δεν μπορούν να πάρουν θέση για το αν πρέπει να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες ή να τις αφήσουμε να καταρρεύσουν, όταν κάνουμε την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με «απειλή αθέτησης πληρωμής», πριν ή αφότου βγούμε απ’ το ευρώ, που φυσικά δεν το ξέρουμε γιατί δεν μπορούμε να αποφασίσουμε με βεβαιότητα πότε καταστρέφεται παραγωγικά η χώρα με λιγότερο σφοδρό τρόπο –και όλα αυτά φυσικά χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα βγούμε σε ενιαίο μέτωπο να τα πούμε αυτά στο λαό από τη στιγμή που δεν ξέρουμε πότε θα επιλέξει το Κεφάλαιο να πατήσει το κουμπάκι της αυτοκαταστροφής το οποίο επιθυμούμε να γίνει προτού καν εμείς διανοηθούμε να προτείνουμε στο λαό να μας φέρει στα πράγματα, σαν τον Αντωνάκη δηλαδή που αποφεύγει να θέσει θέμα εκλογών από φόβο μην αποκτήσει αυτό που ονειρεύεται και τελικά προσγειωθεί ο ουρανός στο κεφάλι του. 


Να το πω διαφορετικά: η Αριστερά ψάχνει τον προσανατολισμό της και σου λέει κάνε τουμπέκα μη φάμε εμείς το ξύλο. Σωστός ο συλλογισμός της, αλλά νομίζω πως όλα συντείνουν στο ότι θα βγούμε από το ευρώ. Και φυσικά ας μην έχει κανένας αυταπάτες, δεν πρόκειται ούτε το πασόκ αλλά ούτε και η ν.δ. να μας πάνε μέχρι εκεί. Όχι όσο διατηρούν τον μηχανισμό γη&ύδωρ -που δεν είναι ούτε βούτυρο στο ψωμί του Κεφαλαίου αλλά ούτε και νεοφιλελεύθερη σούπερ ντούπερ συνωμοσία. Απλά το σύστημα ανακάλυψε ότι για να επιβιώσει θα πρέπει να αντιστοιχεί τις ονομαστικές αξίες με συνδεδεμένες εμπράγματες προκειμένου να θέσει υπό περιορισμό τον εφιάλτη του παράγωγου χρήματος. Όχι προς όφελος του Καπιταλισμού, μη σπεύσετε να το δείτε συστημικά, δεν είναι τόσο οραματιστές. Η Μέρκελ, ίσως, μπορεί να κουβαλάει κάτι τέτοιο στο προτεσταντικής ηθικής μυαλουδάκι της. Όλα όμως γίνονται για να μείνουν τα ποσά στα συμβόλαια παραγώγων εκεί που είναι –και λίγο ψηλότερα- χωρίς να καταρρεύσει το σύστημα από θρυαλλίδες που είναι διάσπαρτες παντού στα τερματικά των market desks. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει οι «σκελετοί στην ντουλάπα» -βλέπε τοξικά πάσης φύσεως- να αναστηθούν, τουλάχιστον προς ώρας και γιατί όχι, ένεκα παγκοσμίου ισορροπίας και διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων ακόμα και σαν εκείνο τον κακομοίρη τον Μπέρνι στο «Τρελό Σαββατοκύριακο»· νομίζω τον θυμόμαστε όλοι.    

Το βασικότερο και πιο απτό παράδειγμα αυτού που λέω είναι το ζήτημα με τις τράπεζες. Δεν τις θέλει κανένας. Όλοι το κοιτάνε το θέμα με άπειρο δέος, και όπως ακριβώς επικρατεί για το χρέος το γενικό και αόριστο «αναδιάρθρωση» (που από restructuring μετασχηματίστηκε σε reprofiling, αναδιάταξη –και εσχάτως rescheduling, αναπρογραμματισμός), με τις τράπεζες κυκλοφορεί το -εξίσου αόριστο και ολιστικό που θα εξαφανίσει το πρόβλημα εν ριπή οφθαλμού- «ανακεφαλαίωση» (recapitalization). H ανακεφαλαίωση θα έρθει ως δια μαγείας από λεφτά που θα βγούνε μέσα από ένα μαγικό καπέλο σε συνδυασμό με μια αναθεώρηση προς τα κάτω της Βασιλείας ΙΙ και μια ήπια ή ολική κρατικοποίηση μερικών τραπεζών που όμως θα πρόκειται περί ευρωενωσιοποίησης των τραπεζών και όχι κρατικοποίησης αφού στο κράτος δεν ανήκει τίποτα παρά μόνο λεφτά που δανείζεται με την πλάτη άλλων. Αυτοί στο τέλος θα δημιουργήσουν μία υπερ-τράπεζα για τις προβληματικές χώρες της περιφέρειας που θα ελέγχει το κυκλοφορούν χρήμα με τις ίδιες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στην Κατοχή από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Στην διαδικασία μέσα θα ρουφάνε ό,τι υπάρχει σαν μαύρες τρύπες.

Το άλλο σενάριο είναι να βγούμε απ΄ το ευρώ. Θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο για καιρό αλλά θα ματώσουμε και θα γλιτώσουμε το εγκεφαλικό. Οι μεταβιβάσεις θα γίνονται με δραχμές, έστω π.χ με αρχική ισοτιμία. 1:1 αλλά με αυτόματη υποτίμηση όσο το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που λένε, ο μισθός σε δραχμές θα αντιστοιχεί max στα ¾ του παλαιού. Αυτό θα έρθει τελικά και θα πέσει ώσπου να ισορροπήσει στα σημεία που μόνο οι οργιώδεις καμπύλες των φαραωνικών οικονομολόγων γνωρίζουν, που όμως όσο δεν μειώνεται το έλλειμμα, φοβάμαι πως ούτε κι αυτοί μπορούν να το απαντήσουν με βεβαιότητα. Οι μεταβιβάσεις πληρωμένες σε δραχμές θα είναι το απόλυτο τίποτα αλλά μόνο για προϊόντα εισαγωγής. Τα υπόλοιπα θα είναι νορμάλ λόγω της εσωτερικής καθολικής δραχμικής υποτίμησης, πλην του κόστους πρώτων υλών που ενσωματώνουν, βλέπε πετρέλαιο κ.λ.π. Οπότε πάλι θα είμαστε λίγο σαν ελληνική ταινία του ’50. Αλλά τουλάχιστον θα έχουμε όρεξη για δουλειά αφού θα πληρώνουμε λιγότερους φόρους και θα ξέρουμε περίπου τί μας ξημερώνει. Φτώχεια δηλαδή αλλά δίχως φόβο και με μπόλικη έμπνευση.

Δίχως φόβο αδέρφια· και μπόλικη έμπνευση σύντροφοι.   

Πριν ολοκληρώσω όμως τούτο ‘δω το συλλογισμό μου και καθόσον φρονώ ότι εντέλει όλα καταλήγουν στο αν θα μείνουμε εντός ευρώ και θα παίρνουμε δάνεια εκχωρώντας κυριαρχία και εφαρμόζοντας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (μαλλον κάτι τέτοιο θα αναφερθεί και στο δημοψήφισμα, >…”or else”..) ή αν θα επιλέξουμε να πληρώνουμε τις μεταβιβάσεις σε δραχμές διατηρώντας τα ελλείμματα για να ‘χουμε ψήφους και ζώντας εν γένει σαν λατινοαμερικάνικη μπανανία (που ομολογουμένως δεν είναι και τόσο κακό σενάριο μπροστά στην εξαθλιωτική δεκαπενταετία που αν επιβεβαιωθούν μερικές απλές λογικές υποθέσεις μας περιμένει γιατί αργήσαμε κιόλας), θέλω να μείνω λίγο στο εξής παράδοξο: ενώ οι ελίτ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι μια τέτοια πορεία (ευρωενωσιακή) είναι απαραίτητη μας λένε για το καλό της οικονομίας αν και ίσως όχι τόσο καλή για τον λαό αφού συνεπάγεται τεράστιες θυσίες –τουλάχιστον πρόσκαιρα- το αντίθετο, δηλάδή μία μη ευρωενωσιακή πορεία με μία πιθανότατη επιστροφή στη δραχμή, θα ήταν πισωγύρισμα που θα έστελνε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω και το βιοτικό μας επίπεδο στη δεκαετία του ΄50. Ενώ δηλαδή στην πρώτη περίπτωση το επιχείρημα είναι συστημικό, υπέρ του γενικού καλού της χώρας και της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας (ή ακόμα και του καπιταλισμού εν γένει επικαλούμενοι ακόμα και πανευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κραχ και κατόπιν παγκόσμιο) (!), στη δεύτερη περίπτωση το επιχείρημα είναι συναισθηματικό και προσπαθεί να αφυπνίσει τα υλιστικά ανακλαστικά του λαού περί αποφυγής διολίσθησης εις την ιστορική Ψωροκώσταινα που θα έχει ως αποτέλεσμα να εκμηδενίσει το ελληνοαλβανικό γκρηκ ντρημ, αυτή τη Μεγάλη Πορεία του Μάο από τα σκληροτράχηλα βουνά του Χότζα στους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Αντρέα. Είναι λοιπόν, νομίζω, προφανές ότι, «οι ελίτ» θέλουν μανιασμένα το ευρώ κι έχουν ξεσκιστεί να το υποστηρίζουν. Ο λαός απ’ την άλλη ονειρεύεται τη δραχμούλα, τότε που έπιανες κανονικά λεφτά στα χέρια σου αντί για μπογιατισμένα χαρτάκια. Απλά το θέμα είναι να «ενημερωθεί» για τις τραγικές συνέπειες που κάτι τέτοιο μπορεί να επιφέρει «στη χώρα». Αγνοώντας όμως φυσικά -και τώρα και τότε- πώς διάολο θα γίνει αυτή η περίφημη «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», που, και στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση, θα τον βγάλει από τη φτώχεια. Πού όμως πάλι δεν θα λύσει το ηθικό ζήτημα της όποιας αναδιανομής, εφόσον δεν λειτουργούν οι θεσμοί που προστατεύουν τη δημοκρατία. Την οποία ίσως, πολύ σύντομα βαλθούμε να φλερτάρουμε με την ιδέα να την πετάξουμε στο χρονοντούλαπο –τουλάχιστον έτσι όπως τη γνωρίσαμε ετούτη εδώ.     

Σήμερα θα περάσω απ’ τη συνέλευση στο Χαλάνδρι. Να δώ και γνώριμες φάτσες μπας και παίξει και πολιτικός σκυλοκαβγάς και το φχαριστηθώ. Όμως τα πράματα θέλουνε δρόμο ακόμη. Στην Κάτω πλατεία ξεκίνησα να πηγαίνω την προηγούμενη Παρασκευή, δέκατη μέρα της συνέλευσης. Έχω χάσει λοιπόν πολλές. Η Ιστορία θα δείξει αν πήγα πολύ αργά, ή πολύ νωρίς.

Καλώ όλους να συμμετέχουν κι αυτοί στις δικές τους, όπου γίνονται. Και να μην υποκύπτουν στον Φόβο Μπροστά στην Ελευθερία.