Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

στη νύχτα οι σκέψεις και τίποτα παραπάνω

Γυρίζοντας από δρόμους υγρούς, δρόμους λαμπερούς, με φώτα κίτρινα
κρατάς σκυμμένο το κεφάλι λέγοντας πόσα ακόμη θα πρέπει να αντέξω
με τις γροθιές σφιγμένες στις τσέπες του μπουφάν να πρέπει να τρέξω
σε κάποιο σοκάκι μακριά απ’του κόσμου το βλέμμα

Να θυμηθώ να ρωτήσω τον εαυτό μου εδώ, σε τοπίο θολό, πριν χρόνια
Γιατί να πάρει αυτή την οδό, αυτή τη λεωφόρο που τώρα φωνάζει
Τα αλήτικα πόδια μου, το ξέμπαρκο σώμα μου στα φώτα της πως έχει ξεχάσει
στις τόσες σκιές έγινα ακόμη μία και τίποτα παραπάνω

φύλλα των δέντρων πάλλονται, σηκώνεις δειλά το κεφάλι, κλαδιά μανιασμένα
από αέρα που βρίζει ελέγχοντας ποιοί μπαίνουν και τη νύχτα του σπάνε
βλέπεις γι’ αυτόν εδώ τον κακομαθημένο βασιλιά όλοι οι καλοί δεν χωράνε
και παίρνεις το δρόμο που παίρνουν οι σκιές και τίποτα παραπάνω

να μετρηθείς θες με τον άνεμο,

γι’αυτό θα ψάξεις για δρόμους υγρούς σε κάποιο παράλληλο
λιγάκι πιο πάνω

μα σε σπρώχνει σ'αυτό το σοκάκι όπου σκοτώνει σκιές
πίσω από ένα φλεγόμενο θάμνο

είναι ένας εφιάλτης και ξυπνάς
και τίποτα παραπάνω

κάτω απ’το κεφάλι βάζεις το χέρι σου
και το μαξιλάρι από πάνω

2 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή