Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012



Με αρχικό ερέθισμα κάτι για τη σοσιαλδημοκρατία και το Χρέος που αναρτήθηκε από ένα αξιόλογο κατά τη γνώμη μου πρόσωπο της μπλογκόσφαιρας, (μάλλον με βαθύτερη πρόθεση να κλείσει τρύπες που ανοίγει η όψιμη μετάνοια της Λούκας και του Καστανίδη, το «δίχτυ» του Κουβέλη και ο όψιμος πατριωτικός μετά-αναθεωρητισμός του Καμμένου και του Κωλοτούμπα), πρέπει κανείς να παρατηρήσει (για μένα μιλάω) ότι πολλοί συνδέουν -με αφετηρία τις αξιώσεις μιας «ταξικής» ανάλυσης- την κρίση που ξεδιπλώνεται στην Ελλάδα με την ευρύτερη (πολιτική) χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας και όλων των συνεπαγωγών αυτής, δηλαδή την παραγωγή χρέους που αναδιανέμεται υπέρ των «εντός συστήματος», αλλά και με την παρακμή του ίδιου του καντιανού φιλελεύθερου ιδεώδους περί διεθνούς κοινωνίας (και όλα τα ρέστα), τα οποία προϊόντος του χρόνου ασπάστηκαν οι σοσιαλδημοκράτες για να καταντήσουν τελικά λακέδες του ΝΑΤΟ και ανθρωποβδέλες που ρουφήξανε μακροοικονομικά το αίμα όλων εκείνων που τώρα «βρωμίζουν το κέντρο της Αθήνας».

Καταρχήν δεν διαφωνώ σε τίποτα θεμελιώδες από όλα τα παραπάνω (εφόσον όντως περιγράφω ορθά το τζίστ της ανάρτησης, και thumbs up για το ευφυές σχήμα της χωρικής και χρονικής απώθησης που εισάγει) εκτός ίσως από την ίδια την αρχή νοηματοδότησης που βρίσκεται υπόρρητα εντός μιας τέτοιας θέσης. Γιατί κατά τη προσωπική μου τουλάχιστον γνώμη, πολλοί από τους δολοφόνους του ορμητηρίου Καλλιθέας και συναφών περιοχών που μπουκάρουν στα σπίτια του λαού, είναι, δευτερογενή υποπροϊόντα κοινωνιών που ρημάχθηκαν όχι από τον ιμπεριαλισμό της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής εκδοχής από το ‘91 κι εντεύθεν που συνέτριψε Βαλκάνια, Καύκασο και Μέση Ανατολή, αλλά και μέτοικοι από χώρες τύπου Αλβανίας Χότζα, Βουλγαρίας Ζίβκωφ, Ρουμανίας Τσαουσέσκου και Περιφέρειας Αγελάδας Παπανδρέου. Έτσι νομίζω γίνεται αμέσως ξεκάθαρο ότι τους ανθρώπους γενικά τους καταστρέφουν τα συστήματα, όλα τα συστήματα, όταν αυτά τα συστήματα καταστρέφονται και τα ίδια, ακόμη και τα πιο δίκαια στην πιάτσα (>όπως θα λέγαμε, πιο έγκυος), εφόσον σε όλα τα συστήματα, όταν πρόκειται για το μυστικό της ευδαιμονίας τους (επίπλαστης ή «πραγματικής», των ολίγων ή και των «πολλών») ισχύει το μότο εκείνο του επιθεωρητή Κάλαχαν, είναι μια βρώμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Δεν είναι λοιπόν ο καπιταλισμός που καταρρέει και η αστική δημοκρατία που ακολούθως απονομιμοποιείται (ή το αντίστροφο σε μερικές πολύ σπάνιες περιπτώσεις, βλ. Ελλάδα) και άρα κάνει τη ζωή μας κόλαση επειδή ήταν αποτυχημένα καθεστώτα με σάπιες υπερδομές που υπηρετούσανε τις απωθήσεις του τάδε και του δείνα και δεν ξέρω ‘γω. (σημ. ακόμα και αν όντως το κάνανε) Είναι επειδή κάθε σύστημα, όταν καταρρέει, μοιάζει με εκείνο τον αμερικάνο μπάτσο που μπαίνει φυλακή και πακετώνεται επειδή τους μισούς εκεί μέσα τους έχει δέσει αυτός και τον περιμένουν οι άλλοι μέσα να του πέσει το σαπούνι. Είναι δηλαδή στη φύση κάθε συστήματος να αποκλείει κάποιους (τόσους, περισσότερους ή λιγότερους), αυτούς που όταν καταρρέει τελικά το ίδιο, πάνε και σκυλεύουν το πτώμα να πούμε, και τη γύρω περιοχή γενικά, ας το θέσουμε έτσι. Και οι νοικοκυραίοι όλοι, αποτελούν τη γύρω περιοχή, αυτή που υφίστανται δηλ. τις παράπλευρες απώλειες της κατάρρευσης, ή καλύτερα, αυτή που υφίσταται ως η παράπλευρη απώλεια της κατάρρευσης, αν βάλουμε μέσα και το ότι αποτελεί, ο συνταξιούχος ας πούμε, μία ασύμμετρη απειλή για τον ισοσκελισμένο ωραίο προϋπολογισμό μας.

Ας δούμε και κάτι ακόμα. Τον λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει αυτό που κάποιοι ονομάζουν δίκαιο σύστημα, δίκαιη κοινωνία κτλ. Ας πούμε, ότι η Κίνα, που φτιάχνει όλα τα διαρκή καταναλωτικά αγαθά ενός μεσόφτωχου νοικοκυριού, ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια τηλεοράσεις κτλ, ότι αποφασίζει να φτιάξει μια δίκαιη κοινωνία. Αυτό σημαίνει α) είτε ότι θα σταματήσουν να δουλεύουν στα βιομηχανικά κάτεργα οι Κινέζοι και μεις θα πάμε στο ψυγείο πάγου και στον παλιό μπρούτζινο μύλο του καφέ με όλες τις συνεκδοχές που δεν σταματάνε μέχρι να πάμε σε μοντέλο Αβάνας, με χειροποίητα ανταλλακτικά στον τόρνο, (προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου γιατί δεν έχω αυτοκίνητο, κι ούτε καταναλώνω πετρελαιοειδή σαν μερικά ψοφίμια που καταγγέλουν τον καπιταλισμό μέσα απ’ τα ντεπόζιτα του βαρδινογιάννη) ή β) ότι θα αποφασίσει να δώσει δουλειές σε όλους τους Κινέζους, σε ολόκληρο το ενάμιση δισεκατομμύριο ξέρω ‘γω πόσοι θα είναι σε λίγα χρόνια, και μείς για να τρώμε θα το ρίξουμε στο ψαροντούφεκο, αν έχουνε μείνει μέχρι τότε δηλ. καθόλου ψάρια γιατί έτσι κι αποφασίσει ο μέσος κινέζος κι αφήσει τη μία χούφτα ρύζι και φάει κανονικά τότε εμείς θα τρώμε φύκια, κι αυτά εισαγωγής από κατεργασμένο πλαγκτό Ινδικού Ωκεανού.

Έτσι νομίζω φαίνεται ανάγλυφα σε όποιον ακόμα χρησιμοποιεί μάτια για να βλέπει και όχι την πεινασμένη κοιλιά του, ότι η δίκαιη κοινωνία είναι κάτι που πρέπει να εύχεσαι να σου συμβεί με πολλή μεγάλη προσοχή, γιατί μπορεί και να βρεθείς ξαφνικά σε μία πολύ δίκαιη κοινωνία. Αυτή να πούμε που αναδύεται όταν οι αρχιτέκτονές της, με ζήλο και αγάπη για σένα και από φόβο για την ατελή ανθρώπινη φύση τους, αποφασίσουν να σου στερήσουν όλα εκείνα τα εργαλεία που μπορεί να σου φανούν ελκυστικά για μία ενδεχόμενη υποτροπή στην αμαρτία (που μετοικίζει εν προκειμένω και μεταλάσσεται από κόνσεπτ χριστιανικό σε ψευδο-θετικιστικό δόγμα άρνησης του κεφαλαιοκρατισμού με αντίστοιχες όμως συνυποδηλώσεις και οντολογικές σημασίες).

Σ’ αυτή την περίπτωση, το βασικότερο από τα σατανικά αυτά εργαλεία-εξαρτήματα-δολώματα-πειρασμούς είναι η ατομική ιδιοκτησία, που θα εξαλειφθεί απαξάπαντως για να εγκαθιδρυθεί με το στανιό η ευτυχία και η παρθενία. Εσύ τότε δεν θα ζεις απλά με δικαιοσύνη, αλλά με πολλή δικαιοσύνη, με πολλή ευτυχία, με πολλή ισότητα, με πολλά όλα να πούμε και θα είσαι πιο άνθρωπος από ποτέ, θα είσαι πολύ άνθρωπος, δηλαδή πολύ λάκαμας όπως λέμε εδώ στην Ελλάδα, που είναι νομίζω η χώρα όπου εξαιτίας αυτής της ιδιόμορφης φιλοσοφημένης λέξης (βλ. το θουκυδίδειο φιλοσοφούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ […]) δεν θα εγκαθιδρυθεί ποτέ τελικά ένας τέτοιος ολοκληρωτισμός (δηλ. πολύς τύπου Β. Κορέας ή ολίγος με δυο αβγά Τουρκίας, κατά το ολίγον έγκυος) όσο κάποιοι από κάτω θα την πετάνε στον αέρα σα στρακαστρούκα που αφυπνίζει τις κατεστημένες συνειδήσεις και τρομάζει τις γιαγιάδες. (σημ. ο ολοκληρωτισμός της κατά Popper «ανοιχτής» -ας την πούμε έτσι, ελληνικής κοινωνίας, είναι τόσο βαθύς που έχει φέρει μια πολιτισμική γενοκτονία, σχηματικά, όσων Ελλήνων διαπιστώνουν μελαγχολικά πως «κάποτε ήμασταν κι εμείς έτσι» όταν βλέπουν τουρκικές σειρές στην τιβί. Στην πρώτη συναυλία του Μανώλη Αγγελόπουλου στον Λυκαβηττό, ο πρίγκηπας διατράνωνε στο κοινό: και μη ξεχνάτε, είμαστε 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που ζούμε σε αυτή τη χώρα. Ύστερα επειδή ο Καμπουρίδης έπαιξε τον Πρόσφυγα με σάζι, οι κριτικοί έγραψαν, ο Αγγελόπουλος μετέτρεψε τον Λυκαβηττό σε Σκυλάδικο.)

Καστανίδης και Λούκα τώρα, κι όλοι οι γουαναμπήδες που έλεγε και ο Παπουτσής, όλοι οι αντιφασίστες υπερπατριώτες καρατζαφερικοί κάπτεν-αμέρικα και οι έξ-μεν τύπου τσαρλς ξαβιέ βέρσους μαγκνίτο. Η μάχη όλων των εποχών πλησιάζει. Ο Αρμαγεδώνας έρχεται αλλά δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας αφού θα διαβούμε τις Πύλες της Κολάσεως, συντεταγμένα. Οι εκλογές θα είναι καθοριστικές για τη συστηματοποίηση του Χρεοκοπισμού, της ιδεολογίας που θα δεσπόζει δηλαδή ολοκληρωτικά στο εγγύς μέλλον, μέχρι να αυτοκαταργηθεί με την πραγμάτωσή της, σαν κάθε γνήσια ιδεολογία που σέβεται τον εαυτό της. Γιατί οι ιδεολογίες που διατείνονται ότι σέβονται τους ανθρώπους και όχι τον εαυτό τους, δεν καταργούνται ποτέ…

Έτσι σαν σαρακοστιανό μεζεδάκι για σκέψη…

   

1 σχόλιο:

  1. Τίμο εμένα δεν με συγκινούν όλα αυτά πια. Αυτά τα ρολερκόστερ με τις αφηρημένες έννοιες και τις βουτιές στο κενό, για να γίνει βιώσιμη η εκάστοτε αφήγηση μιας (μεγαααάλης) ιστορίας. Το βλέπω παντού φυσικά, όχι μονάχα εδώ. Οι λέξεις χαμένες στις μισοξετυλιγμένες πτυχές της πολυτελούς εσωτερικότητας μας. Όλα να είναι αποδομήσιμα, ένα πρόσωπο από πίσω μόνο να φωνάζει, χωρίς ξεκάθαρο αντίθετο, έναν εχθρό ή ένα φίλο, έναν καθρέφτη καθαρό, το μόνο νόημα που μου φτάνει είναι η τετριμμένη μοναδικότητα του. Δεν την παλεύω άλλο, είμαι ίσως από τους αδυναμους κρίκους, μέσα σε αυτην την πάλη των νοημάτων, τον γλωσσικό αγώνα επικράτησης, ή μάλλον τον αγώνα για την επόμενη γλώσσα, που δεν θα είναι πάλι κανενός βέβαια. Θέλω κάτι να με τραβάει από τα μαλλιά, σαν τα λιόφυτα τα παλιά και τα βουνά και τα θυμάρια κάτω στο χωριό μου.

    Να πάμε να οργανώσουμε ένα σκετσάκι στην πλατεία στο Κολωνάκι, έχω την τέλεια φιγούρα στο μυαλό μου, ένας παραπληγικός αποστεωμένος ζητιάνος στα τριάντα του, να γυρνοβολάει με Καζαντζίδη τέρμα στο κασετόφωνο και άναρθρες κραυγές να συνοδεύουν. Θα χρειαστούμε και ένα αναπηρικό καροτσάκι και μια κάμερα φυσικά. Σκέψου το.

    ΑπάντησηΔιαγραφή