a "shoot the dog" story: Υπέ-τμη-κας ο Μέρμηγγας και η σπινταρισμένη ανθρωπόμορφη Σαύρα (1)

Υπέτμηκας ο Μέρμηγκας ήταν το παρατσούκλι εκείνου του...χμ..για στάσου,,..τώρα που το σκέφτομαι κανείς μέσα στο αστυνομικό μέγαρο δεν ήξερε το πραγματικό του όνομα, κανείς όμως δεν μπήκε και ποτέ στον κόπο να το μάθει εδώ που τα λέμε. Από την πρώτη του μέρα σαν Υπεύθυνος Τμήματος Καθαριότητας, το χαιδευτικό Υπέ-τμη-κας, προέκυψε από μια ξεχειλωμένη συντομογραφία που ο ίδιος φρόντισε να ράψει πάνω στο καπελάκι του. Είχε δύο κόρες και ένα γιο, έναν ηρωικό φοιτητή της επαρχίας που δεν είχε ιδέα που παν τα τέσσερα όσον αφορά τη σχολή του, το επαγγελματικό του μέλλον, την πολιτική, τη μουσική, τη μαγειρική, το τάβλι, τα επιτραπέζια, τους υπολογιστές, τους φίλους, τις γυναίκες, ακόμα και το μέγεθος του πουλιού του. Με άλλα λόγια ήταν όχι απλά στο κόσμο του, όχι σαλταρισμένος, όχι καμμένος, όχι δεν ξέρω γω τι άλλο, ήταν εντελώς μα εντελώς μη άνθρωπος. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, μετά δηλαδή από καμιά τριανταριά χρόνια που έτυχε να μαζέψουν τα κομμάτια του κάτι αλάνια Αβορίγινες στη μέση της αυστραλιανής ερήμου όπου ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί τι ακριβώς έψαχνε κάτω από εκείνο τον βράχο με τα προιστορικά χαρακτικά που ακόμα προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν οι επιστήμονες, και ο οποίος βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό δέντρο ολόκληρης της ερήμου όπου έτυχε να καρφωθεί εκείνο το παγιδευμένο με εκρηκτικά φορτηγό που οδηγούσε εκείνος ο τυφλός και κωφάλαλος Αφγανός καμικάζι που έτυχε να πέσει θύμα συμπαιγνίας από φραξιονιστές ομοιδεάτες του που τον έβαλαν σε εκείνο το πλοίο εκείνο το βράδυ λέγοντας του όταν κατέβει ο καταπέλτης να πατήσει γκάζι κρατώντας σταθερά το τιμόνι μέχρι να βρεί την αμερικάνικη πρεσβεία η οποία τελικά ήταν εκείνο το δέντρο με την καρφωμένη ταμπελίτσα που έλεγε για την περίπτωση εκείνη που ο Αλλάχ σου χαρίσει το φώς σου λίγο πριν πεθάνεις: μαλάκα δεν έπρεπε να κατεβάσεις την μπούργκα της αδελφής μου, ψόφα τώρα άδοξα ενώ οι Αμερικάνοι το γλεντάνε, και αποδείχτηκε τελικά με το απλό αυτό καθημερινό περιστατικό ότι το αίμα του ήταν πράσινο, και ότι στην πραγματικότητα ήταν εξωγήινος από τα γαλαξιακά στρατεύματα του αποστάτη Κρόνου και σχεδίαζε μετά που θα έπαιρνε το γαμημένο το πτυχίο να δώσει τον πλανήτη στους Σιωνιστές, αλλά μετά να αυτοκτονήσει με τετρα-οξυ-υδρο-χλωρικό παραφινέλαιο, μια σπάνια και εξόχως θανατηφόρα παραλλαγή του γνωστού σε όλους μας νεκρόλαδου, επειδή στο αναμεταξύ είχε αρχίσει να συμπαθεί το ανθρώπινο είδος γιατί στην πραγματικότητα ήταν σύμμαχο με τον Κρόνο αφού προσπαθούσε το καημένο να εξαφανίσει μόνο του τον εαυτό του, αλλά ο ίδιος είχε τύψεις που θα σκότωνε ένα αγαθό και σύμμαχο είδος του οποίου η όρεξη για αυτοθυσία ήταν δεδομένη. Ξέχασα να πω φυσικά ότι ήταν ένας πολύ βλάκας εξωγήινος, αλλά από την άλλη ας μη γενικεύουμε, γιατί αυτό ακούγεται και για τους προέδρους των United States, που εντάξει αυτό, ρατσιστές δεν είμαστε αλλά κάποιοι ήταν τουλάχιστον έξυπνοι.

O πατέρας αυτού του παιδιού λοιπόν ήταν ο αγαπητος σε όλους τους υπαλλήλους του αστυνομικού μεγάρου, κύριος Υπέτμηκας. Ψαρομάλλης, γύρω στα εξήντα και κάτι, με καράφλα παντού εκτός τους κροτάφους και το μεσαίο πίσω μέρος του κεφαλιού, έτσι που τα λιγοστά μαλλάκια του σχημάτιζαν κάτι σαν τον κότινο των αρχαίων ολυμπιονικών, ή κατι σαν δαχτυλίδι με μπριγιάν αν το κοιτούσες από άλλη άποψη, με δαχτυλίδι από πλατίνα τα ασημίζοντα μαλλιά του και για πολύτιμο λίθο την πεταχτή στρογγυλεμένη καράφλα του που λαμποκοπούσε όταν ίδρωνε ή όταν έριχνε νερό στα μούτρα του με το μπουκαλάκι του γκέητοράιηντ που είχε κονομήσει από κάτι γκόμενες με διαφημιστικά. Ήταν αδύνατος, ψηλός, ξερακιανός και τα χέρια του δυσανάλογα κοντά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, και όταν τον έβλεπες να πηγαινοέρχεται δίνοντας οδηγίες στους καθαριστές και τις καθαρίστριες του μεγάρου χωρίς σταματημό ακόμα και όταν oι υπόλοιποι στο μέγαρο την έκαναν λούφα, έλεγες ότι είναι ολόιδιος μυρμήγκι που ξέφυγε από κάνα εργαστηριακό πείραμα αφού πρώτα πήρε δυο μέτρα μπόι κι έσπασε το κουτάκι οπου τον κρατούσε κλειδωμένο μια σατανική γιαπωνέζα Ελμάιρα γιατρίνα με επιχορήγηση εκατομμυρίων δολλαρίων για την έυρεση του γονιδίου που δίνει εννιά και όχι οχτώ πόδια -που είναι το φυσιολογικό- κάθε εκατό χρόνια, τη δωδεκάτη νυχτερινή, το βράδυ της αυγουστιάτικης πανσελήνου, στο ένα δισεκκατομυριοστό του πληθυσμού- δηλαδή σε τρία μυρμήγκια- ενός από τα τετρακόσια εβδομήντα δύο χιλιάδες είδη μυρμηγκιού που είναι καταγεγραμμένα στον πλανήτη. Αυτό όμως αποκλείεται γιατί μέχρι τώρα ούτε μία φορά δεν είχε έρθει στο αστυνομικό μέγαρο μία ντουζίνα οπλισμένων γιαπωνέζων με άσπρες ιατρικές ρόμπες φωνάζοντας μυχ-μη-γκίιιι- πού-εί-τά (μτφρ:μυρμήγκι που είσαι), και όλοι πίστευαν ότι ο Υπέτμηκας ο Μέρμηγκας ήταν σίγουρα κανονικός άνθρωπος.

Τσακισμένος από την ντροπή και τον εξευτελισμό της κοινωνικής κατακραυγής, όταν, μέσα στη μικρή γειτονιά, της μικρής κοινωνίας, της μικρής πόλης όπου έμενε, και η οποία βρισκόταν μέσα στη μικρή τσέπη, του μικρού κοριτσιού, με το μικρό κουτάκι με το χρωματιστό αυτοκόλλητο που έγραφε πόλυ πόκετ, αποκαλύφθηκε από τον Προφήτη Της Γειτονιάς ότι μετά από τριάντα χρόνια, όλοι θα μάθαιναν ότι ο γιος του ήταν εξωγήινος, έκανε τις βαλίτσες του, έβαλε και σε εκείνο τον οίκο ανοχής που είχε ανοίξει με πολύ κόπο για τις δυό του κόρες, την επιγραφή στην πόρτα, Κλειστόν Λόγω Κοινωνικής Κατακραυγής Επειδή Μετά Από Τριάντα Χρόνια Θα Αποκαλυφθεί Ότι Ο Μονάκριβος Γιος Μας Ήταν Εξτρατερέστριαλ, και ξεκίνησε για μια νέα αρχή στην πόλη.

Είχε πάει μεσημέρι και σε λίγο θα ξεκινούσαν να μαζεύονται όλοι οι δημοσιογράφοι στην προσωρινή αίθουσα τύπου για την συνέντευξη του Επιθεωρητή Καρλάση. Ο Υπέτμηκας είχε αρχίσει να ανησυχεί για το αν είχαν θυμηθεί να καθαρίσουν την αίθουσα με τα κατασχεμένα ναρκωτικά. Σας ενημερώνω, είχε πει στο εβδομαδιαίο μπρίφινγκ του προσωπικού καθαριότητας, ότι όσοι από σας φτάσατε μέχρι εδώ, είστε οι επίλεκτοι. Το μέλλον αυτού του μεγάρου και ολόκληρης της χώρας, για να μη πω ολόκληρης της Ευρώπης, κρέμεται από εσάς. Είσαστε δε μπεστ οβ δε μπεστ, και να ξέρετε ότι στο επάγγελμά μας που εγώ το αποκαλώ λειτούργημα γαμώ τη μπανακόλα μου, δεν συγχωρείται τίποτα. Ένα λάθος, μπορεί να αποβεί μοιραίο.Και, πιστέψτε με, έχω δει με τα μάτια μου τι μπορεί να κάνει ένα λάθος σε κάποιον καθαριστή.. χε, χε... _Πω, πω, εμπειρία, γουάου, είναι φοβερός, σκέφτηκαν οι φουσκωτοί με τα μικρά σκουπάκια μπλακ εντ ντέκερ περασμένα στη ζώνη, μια ιδέα που είχαν πάρει από τα κλομπς των ματατζήδων. Αυτό που ζητάω από σας, είναι αύριο που θα έρθουν οι δημοσιογράφοι για την ενημέρωση να έχετε λαμπίκο την αίθουσα με τα κατασχεμένα ναρκωτικά γιατί με τόση ντόπα που βρίσκουμε καθημερινά δεν χωράει να μπει άνθρωπος εκεί μέσα. Θέλω να κάνετε τα σακουλάκια ντάνες ντάνες, και όλα μετά κολλητά στο τοίχο για να μπορούμε να περνάμε. Τις πλάκες με το χόρτο χωρέστε τες όπου βρείτε τόπο, και, θέλει προσοχή εδώ παιδιά,(σοβάρεψε απότομα) θέλω να φτιάξετε με τα χαπάκια μερικά κολλάζ χελιδονιών με βαμβάκι σαν αυτά που κάναμε μικροί στο νηπιαγωγείο, μόνο που αντί για φακές εμείς θα βάλουμε όλα τα χρώματα που έχουμε, από έκστασις, μέχρι υπνοστεντόν για να δείξουμε τι καλά πραγματάκια μαθαίνουμε εμείς εδώ στην αστυνομία, ναι; Έτσι μπράβο, θα σκίσουμε αύριο, και α.., ναι, παραλίγο να το ξεχάσω, κάποιος από σας να σκουπίσει βρε παιδιά την κόκα που πασπαλίσαμε κάτω την άλλη φορά για να ζωγραφίσουμε τα χριστουγεννιάτικα, και όση έχει μείνει ακόμα πάνω στα τζάμια, ναι;

Aνήσυχος ο Υπέτμηκας, ρωτάει όποιον βρει μπροστά του αν είχε γίνει τελικά η δουλειά, όλοι όμως παίζουν τσιγκολελέττα και τυφλόμυγα στα τραπεζάκια της καντίνας και οι λίγοι που βρήκε να έχουν πάρει τα φάρμακά τους και να θυμούνται ότι ο Μέγας Ναπολέων, μπορεί να άργησε λίγο, αλλά πέθανε τελικά, του είπαν ότι δεν ήξεραν τίποτα και να πάει να ρωτήσει τον Λαζαράκη που μοίραζε εκείνος τις δουλειές της ημέρας σαν διευθυντής προσωπικού, και να τους αφήσει αυτούς στην ησυχία τους γιατί πολύ θάρρος είχε πάρει και ότι μπορεί να ήτανε ψιλογειάσου τύποι αλλά εκτός από απολυτήριο εξατάξιου είχανε και δόντι τον υπουργό.

Πάει από δω ο Υπέτμηκας, πάει από κει, βρίσκει τελικά τον Λαζαράκη να βιάζει ένα αγοράκι μέσα σε μία αποθήκη, τον κατσαδιάζει κανονικά που είχε αφήσει τη δουλειά στη μέση και οι δημοσιογράφοι θα έρχονταν από λεπτό σε λεπτό, και θα τά γραφαν μετά αυτά αν κάτι δεν πήγαινε καλά, μαλώνει μετά και το παιδάκι που δεν ήξερε τίποτα από πίπες και αναγκαζόταν να τα κάνει όλα μόνος του ο Λαζαράκης και καθυστερούσε έτσι στη δουλειά, ενώ αν είχε φροντίσει να τον έπαιρνε και λίγο το καλοκαιράκι στην κατασκήνωση όπως έκαναν τα άλλα παιδάκια στην ηλικία του τώρα δεν θα έκλαιγε συνεχώς, και φεύγει τελικά νευριασμένος να πάει να ελέγξει την αποθήκη μόνος του, περπατώντας νευρικά και φωνάζοντας σε όποιον έπεφτε πάνω του στους διαδρόμους ότι θα πέσουν κεφάλια εδώ μέσα.

Φτάνοντας στην αποθήκη, βλέπει την κλειδαριά της πόρτας παραβιασμένη και καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτή είναι ή στιγμή μου, σκέφτηκε, πρέπει να δράσω όπως έχω εκπαιδευτεί στη Νασιρίγια και το όνομα μου να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία των Υπέυθυνων Τμημάτων Καθαριότητας όλου του Αστικού Συμπλέγματος. Το συνδικάτο θα μου δώσει και το μετάλλειο ανδρείας που θα εισηγηθώ να δημιουργηθεί για περιπτώσεις σαν τη δική μου αλλά μόνο για μία φορά και αφού το πάρω θα το καταργήσουμε, γιατί τι είμαστε να δίνουμε μετάλλεια, λειτούργημα κάνουμε, εγώ όμως θα το τσιμπήσω όπως και να ‘χει, χε,χε...Μπουκάρει μέσα, αθόρυβα και προσεκτικά με το δάχτυλο στη σκανδάλη του φορητού μπλακ εντ ντέκερ, πατώντας στις μύτες των αμέτρητων δαχτύλων του που είχαν τρυπήσει τα παπούτσια του και είχαν βγει έξω κατάμαυρα από τη βρώμα και είχαν μεγαλώσει και είχαν γίνει κοφτερά δίπλα στα υπόλοιπα δάχτυλά των υπόλοιπων ποδιών του που τώρα είχαν αρχίσει να βγαίνουν με ένα απαλό αηδιαστικό σύρσιμο μέσα από την σάρκα που σχιζόταν για να εμφανίσει τέσσερα ζευγάρια ποδιών μέσα από τα πλευρά του και από το κάτω μέρος της λεκάνης του. Κεραίες ξεφύτρωναν από την καράφλα του περνώντας πρώτα μέσα από το καπελάκι με το ραμμένο αυτοσχέδιο σηματάκι που έγραφε Υπε.Τμη.Κα, το οποίο μετά από λίγο σκάλωσε κάπου και άρχισε να ανεβαίνει μαζί με τις κεραίες που σε πλήρες ανάπτυγμα έφτασαν τα ενενήντα εκατοστά. Περπατάει με την καρδιά του έτοιμη να σπάσει από την αγωνία και κοιτάζει προστατευμένος πίσω από ένα ντέξιον ράφι με κιβώτια που ήταν ακριβώς μπροστά στην πόρτα, το πάτωμα στο κέντρο του δωματίου που ήταν κατάλευκο από την χυμένη κοκαίνη και βλέπει λεπτές λωρίδες πάχους δύο δαχτύλων στο χρώμα του μωσαικού που είχε κάτω να σχηματίζουν ακανόνιστα σχήματα πάνω στο στρώμα της σκόνης, ένδειξη ότι κάποιος είχε χρησιμοποιήσει ένα μακρύ αντικείμενο για να τα δημιουργήσει, προφανώς στην προσπάθεια του να παίξει αν ήταν ένας από τα παιδιά, ή να δοκιμάσει να μαζέψει κάμποση αν ήταν κάποιος εισβολέας.

Καθώς προσπαθούσε να βγάλει κάποια άκρη από την πραγματικά περίεργη αυτή κατάσταση, δεν διέφυγε της προσοχής του ένα σύνολο από ήχους γλειψίματος και γουργουρητών από στομάχι. Κάθε τόσο μετά από έναν ήχο γλειψίματος, άκουγε και μία κατάποση ή ένα μακρόσυρτο ήχο σνιφαρίσματος. Χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του, κατευθύνει μία από τις δύο κεραίες του κεφαλιού του προς το μέρος που έρχονταν οι ήχοι για να αφουγκραστεί με ασφάλεια και από απόσταση. Η κεραία φτάνει μέχρι το γραφείο κοντά στην άκρη του τοίχου και διαπιστώνει ότι οι ήχοι δυνάμωναν στη γωνία ακριβώς πίσω από την καρέκλα του γραφείου. Έπρεπε να το δεί για να σιγουρευτεί. Συγκεντρώνεται λίγο, κάνει μία ακολουθία αναπνοών από το διάφραγμα που είχε μελετήσει σε ένα βιβλίο ινδικής γιόγκα, σαφέστατα καλύτερης από την κινέζικη, ειδικά αν ήσουν Μυρμηγκάνθρωπος, γιατί εκείνο το ανορεχτικό πριγκιπόπουλο της Σάκυα που κόντεψε να στεγνώσει ολόκληρο το Γάγγη στις μεγάλες δείψες του που δεν έχουν καταγραφεί από τα ιερά βιβλία, (γιατί πως να εξηγήσεις ότι ο Φωτισμένος κόντεψε να πεθάνει από ινδική χολέρα πριν ξεκινήσει να διδάσκει σαν επίγειος θεός), είχε προλάβει να γράψει μία σειρά βιβλίων μεγαλύτερη κι από τη μπριτάννικα, με μαθήματα αναπνοής για όλους τους Ζωοανθρώπους. Κάνει δεκαεφτά αναπνοές με εκατον εικοσι πέντε σπασίματα η κάθε μία και αφού έχει καταφέρει να συγκεντρώσει την απαραίτητη ποσότητα αίματος στο κεφάλι του, σφίγγεται καλά, κλείνει και τα μάτια, τσουπ του φεύγει μια μικρή κλανίτσα, αλλά τελικά καταφέρνει να ξεπετάξει ένα ολοζώντανο υγρό μάτι στο μέγεθος ντομάτας από την άκρη της τεντωμένης κεραίας του. Βλέπει λοιπόν μπροστά του ξαπλωμένη στο πάτωμα, μία αηδιαστική σ... μπάααμ, πάρτον κάτω, πάρε κάτω και τα ντέξιον, όλα λαμπόγυαλο, το μάτι δεν σταμάτησε να μεγαλώνει γιατί ο Υπέτμηκας δεν κατάφερε να σταματήσει την αιμάτωση στον κατάλληλο χρόνο και μεγάλωσε τόσο πολύ που τον έκανε να χάσει την ισορροπία του.

Πέφτει πάνω στο τεράστιο μάτι του, το οποίο φυσικά τον βλέπει να πέφτει πάνω στον εαυτό του, ένα τεράστιο ανθρωπόμορφο μυρμήγκι πάνω σε ένα άλλο τεράστιο ανθρωπόμορφο μυρμήγκι και ο εγκέφαλος του να ‘χει μπερδευτεί τόσο που να μην ξέρει ποιό από τα δύο μυρμήγκια είναι αυτό που πρέπει να σωθεί από την πτώση, οπότε το γιγάντιο μάτι βγάζει ένα εξίσου γιγάντιο πιστόλι μέσα από τον βολβό του και τινάζει τα μυαλά του στον αέρα για να διευκολύνει τον άλλο εαυτό του να καταλάβει ότι πρέπει να σωθεί, και ο Υπέτμηγκας προσγειώνεται πάνω σε ένα ανοιγμένο μάτι που έβγαζε συντριβάνια το αίμα και πιτσιλούσε τους τοίχους και την κοκα ί νη δημιουργώντας μία πορτοκαλί μαρέγγα που κόλλησε μετά πάνω στο σώμα του και τον έκανε να μοιάζει σαν τη ψύχα του αχινιού.

Μέσα από το σύννεφο του καπνού και τους αιμάτινους πίδακες που άγγιζαν το ταβάνι, προλαβαίνει να δει λίγο πριν λιποθυμήσει από το τρομακτικό ψυχολογικό σοκ, να πηδάει τα ριγμένα ντέξιον αφήνοντας ματωμένα τεράποδα ίχνη πάνω στην σκορπισμένη κοκαίνη, μία ανθρωπόμορφη σαύρα, με γυαλιστερά λέπια και μαλλιά με λιμάνια στο κούτελο, που έπαιζε νευρικά μία διχαλωτή και υγρή φωσφορίζουσα γλώσσα σαράντα εκατοστών παράγοντας ένα σιχαμερό συριστικό ήχο, κάτι σαν ζωικές αλλοιωμένες προτάσεις, το νόημα των οποίων θα μπορούσε να είναι σσσσς...έχω την φώτισσσση...σσς...σσς..