Χρεοκοπισμός (Defaultism)

Σήμερα, ημέρα Τετάρτη (γράφτηκε χθες) κατέβηκα και οσφρίστηκα την καρβουνίλα απ’ τις φωτιές στο κέντρο, πέρασα μέσα από τις λαμπαδιασμένες στοές και περιεργάστηκα τα λείψανα των νεοκλασικών «κοσμημάτων» που έγιναν στάχτη, κι ευχήθηκα μέσα μου να είχε πιάσει εκείνη η ευχή που έκανα το βράδυ της φωτιάς, να περάσει η φωτιά στην Πλάκα και μ’ ένα ξαφνικό φύσημα του ανέμου να καψαλίσει και τα βράχια της Ακρόπολης. Πόσο λυτρωτικό θα ήταν αυτό! Πόσο πιο γρήγορα θα ξεμπερδεύαμε με το κόνσεπτ τράπεζες και υποκαταστήματα του ληστρικού νεοφιλελευθερισμού και τους ανόσιους ναούς του χρήματος, αν καταφέρναμε να κάψουμε το σύμβολο που έχει οικειοποιηθεί ο δυτικός πολιτισμός, προκειμένου να παράγει σήμερα, άσπιλος και νομιμοποιημένος από τα Διαφωτιστικά Ιδεώδη, τίποτα άλλο εκτός από Χρέος και Πόλεμο; Θα ήταν ένα τύπου γκέημ όβερ, σε επίπεδο συμβολισμών, μία παράλυση του πνεύματος και της ύλης, ύστερα και μούδιασμα των ψυχών που θα το ‘βλεπαν παγκοσμίως να κάνει το γύρο του κόσμου. Αλλά αυτό ήταν μονάχα μια φευγαλέα φαντασίωση που είχα και τίποτα παραπάνω. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος κάποτε, πραγματικός και άδολος οραματιστής μιας νέας κοινωνίας, ή ένας Μπρέϊβι κάποιου αρρωστημένου αναρχισμού από μια άλλη άποψη, ή ακόμα ένα πλήθος εξαγριωμένων υπαλλήλων απολυμένων από το Υπουργείο Πολιτισμού, το κάνουν πραγματικότητα. Άλλωστε δεν φυλάσσεται από πουθενά τούτο το πολυτιμότερο σημείο της πόλης των Αθηνών, ίσως μόνο από το μπάρμπα-Γλέζο που ζωή να ‘χει ο άνθρωπος είμαι σίγουρος ότι θα είναι κάπου εκεί με τη μαγκούρα του να δείρει τα κοπέλια που θα το επιχειρήσουν.

Και τώρα στο θέμα μου. Υπάρχει μια νέα ιδεολογία στην Ελλάδα, που επιτέλους μπορώ να πω -με ικανοποίηση σαρδόνιου χαμόγελου- ότι έχει αρχίσει να αναδύεται πεντακάθαρα. Αυτή την ιδεολογία που αρθρώνεται ως το μοναδικό στιβαρό πρόταγμα που κατάφερε να βρει το δρόμο του μέσα από τις εξεγέρσεις και τα αποκαϊδια των τελευταίων τριάμιση χρόνων, την ονομάζω Χρεοκοπισμό (Defaultism). Έχει ερείσματα στο λάο που είναι στημένος με την πλάτη στον τοίχο μπροστά σε ανυπέρβλητα αδιέξοδα και διατρέχει –πλέον- σαν υπόρρητη ιδεολογία σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα ετούτης της χώρας. Οι Χρεοκοπιστές (Defaultists), είναι άνθρωποι του κατακερματιζόμενου λαού που ζητάει ένα εθνικό νόμισμα που θα τον χρεοκοπήσει λειτουργικά μέσα από μια υποτίμηση, ή κάποιοι άλλοι, πάλι μέσα από το λαό, που τρώνε τη προπαγάνδα των Μέσων για τις ασυναγώνιστες αρετές του ευρώ και υφίστανται τον αργό θάνατο εντός του. Είναι πολιτικοί της Αριστεράς που υποστηρίζουν την ολική ή κατά ένα μεγάλο μέρος, διαγραφή του χρέους, χωρίς φαιδρές ασημαντότητες όπως θεωρούν την εθελοντική αναδιάρθρωση του λεγόμενου Private Sector Involvement (PSI), ή και πολιτικοί της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, που αν και είναι εναντίον των προηγουμένων και της «τυπικής» τους χρεοκοπίας που θα προκύψει από την ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου (Credit Default Swaps), υποστηρίζουν με τις πολιτικές τους καμπάνιες το λεγόμενο Μνημόνιο, που θα επιφέρει την ουσιαστική χρεοκοπία του λαού, εκ των πραγμάτων, όπως θα διαμορφωθούν δηλαδή οι συνθήκες στα επόμενα χρόνια από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις για την αποκατάσταση της «παραγωγικότητας», δηλ. την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατωτάτου μισθού, κράτους πρόνοιας, κτλ. συνθηκών που θα επιφέρουν δηλαδή την εκ των πραγμάτων χρεοκοπία, δηλαδή την πραγματική, όπως τη λέω εγώ για την οικονομία του κειμένου.

Έχουμε λοιπόν τρία είδη χρεοκοπίας: την τυπική, τη λειτουργική και την πραγματική. Η τυπική δεν είναι βραχυπρόθεσμα, ούτε λειτουργική ούτε πραγματική. Μεσοπρόθεσμα γίνεται λειτουργική. Μακροπρόθεσμα και πραγματική. Η λειτουργική δεν είναι τυπική, αφού το ελληνικό χρέος δικαιούται βάσει δικαίου να επικαλεστεί τις ειδικές ρήτρες για την αποπληρωμή των ομολογιών σε εθνικό νόμισμα. Είναι όμως πραγματική μακροπρόθεσμα και λόγω του αναμενόμενου πληθωρισμού, εφόσον δεν συνοδευτεί από αύξηση των επενδύσεων και της παραγωγικότητας. Η πραγματική χρεοκοπία δεν είναι τυπική, είναι όμως λειτουργική και είναι η σημαντικότερη γιατί είναι η μόνη βέβαιη. Όλες οι άλλες απλώς τεκμαίρονται ως λογικές υποθέσεις και υπό συγκεκριμένες συνθήκες από τους φαραωνικούς οικονομολόγους. Η πραγματική χρεοκοπία εντούτοις είναι καθ’ οδόν και έρχεται σαν τρένο κατά πάνω μας εφόσον παραμείνουμε εντός της «μνημονιακής» πολιτικής.

Ο Χρεοκοπισμός, αποκαλύφθηκε με τ’ όνομά του ενώπιον Θεού και ανθρώπων τη νύχτα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου, στην περίφημη ψηφοφορία για το δεύτερο Πακέτο. Εκεί έγινε αντιληπτό και καθαρό πια και σε μας τους απέξω, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, ότι το σύστημα δεν είναι συμπαγές κι ούτε το μέτωπο του Μνημονίου αρραγές. Δύο χρόνια λαϊκισμού απ’ όλες τις πλευρές έκαναν τη δουλειά τους κι άναψαν νέους στόχους στα μυαλά των πολιτικάντηδων που τώρα βλέπουν τη φυγή από τη Νέα Ελλάδα και τον εναγκαλισμό με την Παλαιά ως μόνη λύση, και μάλιστα όχι απλά ανθρωπιστική και από αλληλεγγύη προς τη κοινωνία που χειμάζεται, αλλά ως βιώσιμη και από καθαρά οικονομική άποψη. Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί, σύμφωνα με αυτά που μέχρι πρότεινος διατείνονταν οι πρώην υπέρμαχοι του Μνημονίου, ανταλλάζουν τώρα την Ύφεση με τη Χρεοκοπία. Το πρώτο, βλέπε ύφεση, είναι ο λόγος που δεν ψήφισαν. Το δεύτερο, δηλ. η χρεοκοπία είναι ο λόγος που δεν θα ξαναψηφιστούν οι ίδιοι. Η νέα τους πολιτική γραμμή, τους κατατάσσει σε τυπικούς (technical), και λειτουργικούς (functional), Χρεοκοπιστές (Defaultists). Οι πρώην συνάδελφοί τους στα δύο (παλαιά) μεγάλα κόμματα, που ψήφισαν την -σύμφωνα με τους προηγούμενους, χρεοκοπία του λαού εντός του ευρώ, κατατάσσονται τώρα ξεκάθαρα στο πολιτικό πεδίο της ουσιαστικής (substantial, structural) χρεοκοπίας, ή άλλως, του πραγματικού - δομικού Χρεοκοπισμού (Real Defaultism, Structural Defaultism). 

Ομολογώ ότι κι εγώ ο ίδιος πίστεψα, ότι είναι όντως δυνατόν η Ελλάδα να βγει ψιλοαναίμακτα από την όλη ιστορία. Καταρχήν έβλεπα όσα ήρθαν, από χρόνια πριν στις αναρτήσεις μου. Και κάπου τον ψιλογούσταρα τον Γερμανό μου. Έλεγα, δεν μπορεί, θα απολύσει το ζαβό 200.000 – 300.000 δημοσίους υπαλλήλους, και θ’ ανασάνουμε. Θα δούμε βορειοευρωπαϊκό καπιταλισμό κι ύστερα ευτυχισμένοι θα τινάζουμε τα μυαλά μας στον αέρα και θα σωριαζόμαστε πάνω στο μπυροκοίλι μας. Δεν μπορεί, έλεγα, δεν θα θυσιάσουνε μια ολόκληρη χώρα για να σώσουνε την πελατεία τους, κι Αριστερά τώρα γι’ αυτό φωνάζει, γιατί θα της εξαφανίσουν το προνομιακό της πεδίο, το κέρας της Αμάλθειας, στη χώρα της Αμάθειας. Πείτε με αφελή, κάπως έτσι εκτιμούσα τα πράγματα, κι αυτή τη συγκρότηση έχω ακόμα, κάποτε πόθησα ένα καπιταλισμό γαμιστερό, με πρωτοπορίες και παγκόσμια καινοτομία και εταιρείες σαν πεντάστερα ξενοδοχεία και εργαζόμενους σαν λόρδους στον πύργο του Χάρυ Πότερ. Σαν τη Γκούγκλ δηλαδή και τα σχετικά. Και μια εκτίναξη των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας και των δημιουργικών ικανοτήτων των νέων παιδιών, να ξεμπερδεύουμε με τις βδέλλες τους αγγλοσάξονες. Ύστερα, αν υπάρχει ακόμα κάποιος που επιμένει να τον ανατρέψει αυτόν τον καπιταλισμό, το συζητάμε σαν ώριμοι ενήλικες που είμαστε. Αυτά για να είμαι καθαρός με τη συνείδησή μου, και γενικά να ξέρει ο άλλος ποιόν διαβάζει.

Κάποια στιγμή όμως στην πορεία λέω, δεν μπορεί εδώ κάτι παίζει. Πολύ αργούνε αυτοί να απολύσουνε στο δημόσιο, πολύ αργούνε να ιδιωτικοποίησουνε τις χρόνιες μαλακίες που λιμνάζουνε, πολύ αργούνε να πιάσουνε φοροδιαφυγή, πολύ αργούνε όλα. Εκεί στράβωσε το παιχνίδι. Εκεί καταστράφηκαν όλα. Μπήκε και το θέατρο του παραλόγου. Να διαδηλώνουν όσοι έχουν δουλειά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κομμάτια που θίγονται (δημόσιο) και οι άνεργοι να κάνουμε τουμπεκί. Αν είχε απολύσει μισό εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους και του έκανε ολική ανακατασκευή και προσλάμβανε –απ’ τους ίδιους σου λέω εγώ, δε ζητάω πολλά απ’ την Ελλάδα- απ’ τους πεντακόσιους χιλιάδες ξανάπαιρνε μετά από ένα χρόνο τους διακόσους, θα είχαμε πάει στο 1.200.000 ανέργους κι ύστερα κάτω κι από 1 κι ύστερα το θάμπος στα μάτια των νεοφιλελεύθερων επενδυτών κι ο θαυμασμός, συν για δυο-τρία χρόνια μια «ηθική» μείωση σε όλα αυτά που πετσόκοκοψαν τώρα για δεκαετίες, και θα ‘χε πάρει μπρος το Κεφάλαιο, να δώσει δουλειές. Δεν ξέρω που ακριβώς θα δουλεύαμε, στα ροδάκινα ή στα εργοστάσια, αλλά θα είχαμε θέμα. Βέβαια αυτό θα προϋπέθετε ότι θα σταματούσε με κάποιο μυστηριώδη σούπερ τρόπο η αέναη εισροή φτηνής ανειδίκευτης εργασίας στην Ελλάδα και ότι οι μόνοι χειρώνακτες εντός της χώρας θα ήταν τα άνεργα ελληνόπουλα, αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Δεν ζητάω πολλά απ’ τους προοδευτικούς αναγνώστες μου. Τώρα περάσαμε το 1.000.000 ανέργους και πάμε για το ενάμισυ, και στο δημόσιο αυτό δεν είναι θάλασσα, αυτό είναι λαοθάλασσα. Επίσης αυτό προϋποθέτει ότι θα είχανε μπει και κάποιοι σούπερ ντουπερ φραγμοί στον σπεκουλαδόρικο καπιταλισμό των αγορών και οι ραντιέρηδες θα ρίχνανε τα λεφτά τους στην παραγωγή. Αλλά ας μη ζητάω πολλά και από τους neo-liberal αναγνώστες μου.

Κάπου στην πορεία λοιπόν, άρχισε να δουλεύει το κοσκινάκι της η Νοοτροποκάστα. Σε κάποια παλιότερη ανάρτηση την είχα ορίσει ως το ψυχοδιανοητικό σύνολο ψευδοηθικών και βαθύτατα αντικοινωνικών αντιλήψεων, που χαρακτηρίζουν τους εργαζομένους στο Δημόσιο τομέα, τις Δέκο, και τα Σώματα ασφαλείας. Ή περίπου έτσι τέλος πάντων, όποιος έχει όρεξη μπορεί να πατήσει να το διαβάσει εδώ. Αυτοί όλοι, δεν είναι απλώς άτομα μαζεμένα μπούγιο μεγάλο που συγκροτούν εκλογικό σώμα που βγάζει πλειοψηφίες και τραπεζολακέδες, αλλά χωροχρονική συμπύκνωση ενσαρκωμένη, της νεότερης ιστορίας αυτού του τόπου. Ό,τι σκατά μας άφησε το παρελθόν, αυτοί τα ‘χουνε φυλαγμένα και τα μυρίζουνε. Και επικοινωνούν στην υπόλοιπη κοινωνία τις καλά στερεωμένες ανθυποαντιλήψεις τους χάρη στα ισχυρά τους δίκτυα, συνδικαλιστικά και άλλα. Για την ακρίβεια, η υπόλοιπη κοινωνία δεν υπάρχει, αυτοί οι ίδιοι αποτελούν και την υπόλοιπη κοινωνία. Τα παιδιά τους, οι σύζυγοι, οι συγγενείς, τα σόγια, οι κουμπάροι και οι μπατζανάκηδές τους. Κι όλοι μαζί οι παραπάνω φτιάχνουν τα μαλακισμένα τα κόμματα.

Αυτά τα μαλακισμένα τα κόμματα αποφάσισαν προχθές, την Κυριακή δηλαδή, να αυτοδιαλυθούν. Εσύ λοιπόν τι καταλαβαίνεις ρε αναγνώστη; Δεν είσαι τόσο μαλάκας να πιστεύεις ότι σταμάτησαν να υπηρετούν την πελατεία τους; Που δεν λέγεται κομματική τώρα, λέγεται βουλευτική. Και για να εξυπηρετηθεί πρέπει τώρα να ισχυριστείς ότι είσαι υπέρμαχος «εθνικών πρωτοβουλιών». Για όνομα του θεού! Το είχα προβλέψει να πούμε  (στην τελευταία παράγραφο) εδώ αλλά δεν πίστευα ότι μπορούσαν να το κάνουν τόσο γρήγορα. Κι όμως! (Αλήθεια πότε θα πάρω βραβείο οξυδερκέστερης προφητείας;)

Λέω να συνεχίσω όμως κάποια άλλη στιγμή γιατί κλείνουν τα μάτια μου πάνω απ’ το πληκτρολόγιο. Όβερ εντ άουτ.

Υ.Γ. αν δεν το συνεχίσω βασικά ελπίζω να έγινε αντιληπτό ότι ο Χρεοκοπισμός είναι δικό μου εφεύρημα, μονάχα ως λέξη και παρά το γεγονός ότι επιθυμώ κι εγώ να πάμε σε εθνική άσκηση νομισματικής πολιτικής. Βασικά δεν θα υπερθεμάτιζα υπέρ εθνικού νομίσματος αν δεν είχα κάνει πρώτα ό,τι είναι δυνατόν εντός ευρώ να αποφύγω τη χρεοκοπία του λαού. Και εφόσον πάλι κατά πάσα απιθανότητα θα κατέληγα στο εθνικό νόμισμα, θα είχα φροντίσει να μη το δαιμονοποιήσω σαν ηλίθιος λακές της ανθρωποβδέλας που ακούει στο όνομα Προβόπουλος, Προβατόπουλος, κάπως έτσι.