a "shoot the dog" poem: "Rum Kilisesi"

Μιλούν τα δέντρα στις σκιές
κράζουν οι σκιές στα όρη
Λαλούν τα όρη στα νερά
κι η Νύχτα αγκομαχάει

Τη νύχτα που οι βλάμηδες
χαράξανε τις φλέβες τους
έβαψε αίμα ρωμέϊκο
του Πέραν τις πλατείες

« Σβήσαν τα λίκνα της Αγια-Σοφιάς
Μα η Εκκλησία των Ρωμιών βαστάει το φανάρι...»

Στοιχίσου!
Εμπρός Αιγαίου δελφίνι,
Πλάϊ με τα υπόλοιπα !
Βιάσου!
Σε σας έλαχε ο κλήρος
Να σώσετε στη ράχη σας την πληγωμένη γλαύκα !

Άξαφνα, τα νερά που είχαν θεριέψει κάτω από τον μανιασμένο αέρα που μετέφερε κλαυθμούς και οδυρμούς γυναικόπαιδων στην άλλη άκρη του Αιγαίου, γαλήνεψαν και γλύκαναν τον παφλασμό τους στις λουσμένες φως ακρογιαλιές, δίνοντας το μήνυμα ότι άκουσαν την προσταγή. Όλα τα στοιχεία και οι δυνάμεις τις φύσης ενώθηκαν για να εκτελέσουν το σχέδιο που είχε η Ειμαρμένη. Ο ελληνικός ήλιος θάμπωσε τα καλογυαλισμένα μονόκλ φράγκων γραφειοκρατών, και μιλούνια τα έντομα από τους αγρούς και τα καταπράσινα μ’αγριόχορτα λιβάδια πλημμύρισαν την κλίνη του Μέττερνιχ που έβλεπε το νυχτερινό του ύπνο να σκιάζεται από τον εφιάλτη της παλιγγενεσίας των λαών.

Αχ, πώς ριγώ σαν μελετώ το άσμα σου,
Αγαθέ μου δολοφονημένε που δεν πρόκαμες
Τα γραφτά σου για να ιδείς πώς συνεπήραν το λαό σου!

Μέσα στην καταχνιά της χώρας των αυστριακών
Μακριά από τη λιακάδα της ελληνικής σου ελπίδας
Του ηλίου που εσύ δεν άφηκες να σβήσει,

πιότερο απ’των προηγουμένων τη θυσία
χρεία ήταν η δική σου για να ανάψει
θυμιατό τη μπαρούτι στο καριοφίλι του ρωμιού !

Και ήρτενε ο Χιώτης, που πολλά καλά επρολόγισε και συνέγγραψε, μα τη γλώσσα σου έφκιαξε όπως ήθελε εκείνος, με στολίδια και φτιασώματα που δεν καταλάβαινε ο πολύς ο κόσμος, ο ίδιος εκείνος κόσμος που με όργανα έντυσε την αγνή λαλιά σου και υμνούσε πάνω στις ηλιοκαμμένες ράχες τους πόθους που δεν ήταν μόνο εδικοί σου μα ολλονώνε. Και μνημούρι ύστερα του έστησαν στη Χιό για να θυμούνται οι επαϊοντες την γλώσσα αυτού του ξένου, που όμως δεν μιλήθηκε σαν και την εδικιά σου. Τι κάθε λόγος του έμεινε στο μνημείο, στα σπλάχνα μες του μάρμαρου επαγιδεύθει εις τους αιώνες, μα στη δική σου τη φωνή, και στη ντοπιολαλιά σου, σείονται τα βουνά πατόκορφα κι οι ριζιμιές οι πέτρες τρέμουν, στους κάμπους τρέχει σαν νεράιδα αυτή η ντόμπρα η φωνή σου, αυτό το σώμα το άφθαρτο, η ελληνική σου η γλώσσα Ρήγα !