Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Προλογικό Σημείωμα ( όχι κ τόσο διευκρινιστικό για το τί έπεται)

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην πρώτη του μορφή την περίοδο 03-04, τελευταίο (και καλά) έτος στη σχολή, και μαζί με μερικά ακόμη, ανήκει σε μία μακρά περιόδο ατελέσφορης επεξεργασίας εκφραστικών σχημάτων, και βλακωδών ιστοριών που είχαν να κάνουν με τις ζωές μας αλλά και μερικών άλλων (πχ του κ. Καπράλη που πάτησε ένα γέρο με την πόρσε του και τον στοίχειωνε το φάντασμά του)(!). (εσύ ρε ΝΓ έγραφες ένα ερωτικό ρωσικού τύπου με μία γυναίκα αράχνη, είχες φτάσει εκατόν είκοσι σελίδες και το παράτησες ή εγώ τα χω μπερδεμένα? Λούσου τα τώρα...)

Έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές, κυρίως αναφορικά προς την ποσότητα άσεμνων λέξεων αλλά και γενικότερης εγκεφαλικής βωμολοχίας που τελικά αποφάσισα ότι έπρεπε να απαλοιφθεί. Πρέπει να τονίσω ότι το ποστάρω για καθαρά ιστοριογραφικούς λόγους, καθώς δν ενέχει την παραμικρή λογοτεχνική αξίωση αφού εξετράπη κατά την πορεία συγγραφής πολύ μακριά από τον σκοπό για τον οποίο προοριζόταν αρχικά.
Όταν χάνεται ο σκοπός, σημαίνει ότι μάλλον έχασες τον εαυτό σου και δν πήρες είδηση.
Σημαίνει ότι δν αξίζει να τιμάς αυτό που τελικά βγήκε ακόμη κι αν απόλαυσες τη διαδικασία. (είπα να κόψω τα statements, αλλά εκειιιιί, αμετανόητος)

Το αφιερώνω -στο βαθμό φυσικά που δύναται ένας τέτοιος ισχυρισμός να μην αποτελεί την ύβρη ενός ατάλαντου- στον φίλο και συνάδελφο από τα φοιτητικά χρόνια Ν.Γ. (ξέρεις, αυτά τα προπέρσινα φοιτητικά χρόνια, που είναι σαν να ήταν πριν από μισό αιώνα) με τον οποίο συνδεθήκαμε μοιραία από το πρώτο έτος κατά τη διάρκεια μακροσκελών συζητήσεων για τη λυτρωτική (σε εισαγωγικά) αξία του έργου του Καζαντζάκη και του Ελύτη. (και άλλων που όμως δν αναφέρω για να μη φανεί πόσο μουρόχαυλοι ήμασταν τότε)...
Η αλήθεια είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια γίναμε αρνάκια που τους έφυγε η μαγκιά στα μεταπτυχιακά αλλά όπως μου αρέσει να πιστεύω μετά την απομάκρυνση εκ της εξουσίας ουδεμία συναίνεσις αναγνωρίζεται.....
-εγώ σου λέω γάμησέ τους όλους εκτός κι αν στα σκάσουνε χοντρά...

Όταν ο συνάδελφος Ν.Γ. βούτηξε στη μαρξιστική κολυμπήθρα κανένας δν θα φανταζόταν ότι ο φορέας των λόγων, «ο καθείς οφείλει κατά το πρότυπο αυτού, (του Καζαντζάκη δηλ ) να άρει τον προσωπικό του σταυρό» ότι θα κατέληγε να συμμετέχει σε συνελεύσεις για τον Καστοριάδη στα Εξάρχεια με τη “Διαδρομή Ελευθερίας” τυλιγμένη στην κωλότσεπη, και από την άλλη πλευρά, ένας φύσει ένθεος άλλα θέσει άθρησκος σαν και του λόγου μου να μελετάω με σχολαστικιστική επιμέλεια την εργογραφία του Χ.Γιανναρά.

Στην υγειά μας ρε βλάχο! Εεεεε, θέλω να πω..συνάδελφε...
Στο ξαναλέω...ξέεεε-χα-σέ -την.....
Hasta la Victoria Romanorum in Terra Faraonis, θα μου πεις...
Να προσέχεις τις Εφτά Πληγές, θα σου πω εγώ....

14 σχόλια:

  1. Kαι πάνω που άρχιζα ν'αναθυμούμαι τα παλιά, να σου οι σύντροφοι να καίνε σημαίες και να σταματούν για λίγο τους μονότονους ήχους της μεγαλούπολης... και παρ'όλο που ακόμα τα μάτια κλαίνε και τα πνευμόνια είναι μπουκωμένα, τούτη η μικρή παύση μοιάζει σχεδόν με ανάσα ζωής σ'ένα αστικό τοπίο που καθημερινά ξερνάει διοξείδιο του άνθρακα, σχιζοφρένειες και ψυχώσεις...

    Η μαρξιστική κολυμβήθρα μάλλον λειτούργησε σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ίσως τελικά να χουν δίκιο εκείνοι που λένε οτι οι ''βλάχοι'' είναι λίγο αργοκίνητοι... (οχι όμως και αργόστροφοι...) δεν παίρνουν εύκολα εμπρός...

    Εγώ θα έλεγα πως μάλλον θέλουν τον καιρό τους... Όπως το κάθετι στη φύση... Τεσπα, όπως και να χει, είναι γεγονός οτι κάποια στιγμή στη ζωή ''πρέπει να διαλέξεις με ποιούς θα πάς και ποιούς θ' αφήσεις'' όπως λέει και κάποιος ποιητής, αδειάζοντας τον Αριστοτέλη... Και όσο περνάει ο καιρός το αδιέξοδο αυτό γίνεται όλο και πιο προφανές...

    Και η πίστη πως ο δρόμος που διαλέγεις είναι ο σωστός δε μπορεί παρά να είναι μεταφυσική. Αλλά είμαστε καμιά φορά αρκετά επίμονοι (δλδ ξεροκέφαλοι) ώστε τελικά να βρίσκουμε την άκρη, ακόμη κι' αν δεν έχουμε κανένα από τα τρία ''μ'' (μέσο, μουνί, μασονία) που χρειάζονται για να πετύχει κανείς στη ζωή, όπως συνηθίζει να λέει εκείνος ο αγχώδης μικροαστός που με βούτηξε για πρώτη φορά σε κολυμβήθρα...

    Στην υγεία σου συνάδελφε! (και δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!!!)

    Α! Να μη ξεχάσω,έμαθα ότι ο Αντώνιος τελικά παράκουσε τον ποιητή και δεν αποχαιρέτησε ποτέ την Αλεξάνδρεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε Π Ι Κ Ι Ν Δ Υ ΝΟ . . . ΝΓ

    Ανεμίζουμε μαντήλι κ σαλπάρουμε για νέα λιμάνια...

    όπως λέει κ το άσμα...
    "κούνα μου το- κούνα μου το
    το μαντήλι σου
    να φιλήσω την ελιά σου
    κ τα χείλη σου"...

    κ νόμιζα ότι ήταν εμένα
    που με βάφτισε τρελός παπάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα μεγάλα τολμήματα είναι για τις μικρές ηλικίες Τίμο, όπως λένε και οι θυμόσοφοι συμπατριώτες μου...

    Τώρα που προλαβαίνω, που έχω ακόμα τα μυαλά πάνω απ'το κεφάλι...

    Πάντως χαίρομαι που αρκεί ν' αλλάξουμε δυο κουβέντες..και αμέσως καταλαβαίνουμε...

    (Εμένα με βάφτισε παπάς που πείραζε τις γυναίκες και έπινε αφειδώς!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μεγάλα τολμήματα...
    κ μικρές ηλικίες...
    χμμμμ...
    η δική μου κάνει ή μεγάλωσα?
    είναι βλέπεις κ τα μυαλά στα κάγκελα...
    όταν ωριμάσω κ εγώ, θα πάνε πάνω απ'το κεφάλι..

    (esteila ton prologo, etoimasou pali gia xwsimo synadelfe)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λοιπόν συνάδελφε, πληρώ πλέον όλους τους τυπικούς όρους της ιντερνετικής επικοινωνίας...

    Το ψευδώνυμο είναι αντιπροσωπευτικό μιας προσωρινής (ελπίζω) κατάστασης..

    Απαλεψιές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λοιπόν που είχαμε μείνει; Α, θυμήθηκα. Μικρές ηλικίες και μεγάλα τολμήματα.

    Ευσεβείς πόθοι που λές. Γιατί μου φαίνεται πως οι καλλιτέχνες δε μεγαλώνουν ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. En autres termes, ''στα ίδια μέρη θα ξαναγυρνάμε...''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. d'une autre cote (καλά το είπα?)
    όπως λέει κ ο Τηλέμαχος Χυτήρης (..) σε μια θρυλική ποιητική του συλλογή,
    "φεύγω, φεύγω, φεύγω
    κι όσο μακρύτερα πηγαίνω τόσο στα ίδια ξαναγυρίζω" (ή κάπως έτσι τέλος πάντων...)
    Η κυβερνώσα αριστερά του τσίπρα θα μας πάρει τα καλύτερα παιδιά όπως καταλαβαίνεις...

    Πέραν τούτου, οι καλλιτέχνες μεγαλώνουν.. καμιά φορά απότομα κ άσχημα... πάρε παράδειγμα τον Μάικλ Τζάκσον, την Μπρίτνευ Σπήαρς,
    καμιά φορά με αργό ρυθμό αλλά πάλι άσχημα, παράδειγμα η Άννα Βίσση (καλλιτεχνικά εννοώ..)η Βανδή κ ο Μαζωνάκης... επίσης λάβε υπόψη στον αντίποδα αυτών, τους Μπάροουζ, Κέρουακ, Γκίνσμπεργκ, τους ρώσους αλλά και τους γάλλους...
    Υβριδική περίπτωση αποτελεί η Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, κ ο Γιώργος Νταλάρας...
    Χαρακτηριστική περίπτωση της πρώτης κατηγορίας επίσης ο Χομεϊνίδης...ίσως κ ο Ραπτόπουλος..
    και της δεύτερης...η Καρυστιάνη..
    από ζωγράφους-γλύπτες περιμένω εσένα σχιζοφρενή-νάρκισσε να κάνεις σεφτέ...όντας κάτι μεταξύ Ντόριαν Γκρίζου (του Ουάϊλντ) και Γκάνταλφ του Γκρίζου από το Lord of the Rings...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Merci mon ami..

    Αν και δεν τον ξέρω τον τύπο.

    Ώριμάζουν οι καλλιτέχνες, δεν διαφωνώ. Αλλά για έναν πραγματικά προικισμένο άνθρωπο, αυτή είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων. Το ταλέντο οφείλει να ξεδιπλωθεί. Οι λοιποί παραμένουν αιωνίως κακέκτυπα, αναλώσιμα μιας εφήμερης popular κουλτούρας..

    Αλλά δεν ξέρω αν μεγαλώνουν. Είναι σαν εκείνες τις νευρωσικές ψυχοδομές που δεν ξεπερνούν ποτέ τις πρώτες καθηλώσεις τους...

    Ο Μοντιλιάνι κατ' αρχάς... Νεκρός μέσα στο χιονισμένο Παρισινό ξημέρωμα, βουτηγμένος σε μια λίμνη από αίμα και ξερασμένο ουίσκι...την ημέρα που επιτέλους θα καθιερωνόταν ως ζωγράφος στους εστετ καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού.. (μέχρι και ο ασπονδος εχθρός του ο Πικάσσο είχε φιλοτεχνήσει για την εν λόγω έκθεση πίνακα με θέμα το Μοντιλιάνι)

    Ο Πικάσσο, ο ακούραστος δημιουργός αλλά και ο εριστικός επιδειξιομανής νάρκισσος βουτηγμένος στην αστική κουλτούρα, αλλά και θαυμαστής του ''υπαρκτού'' σοσιαλισμού και δημιουργός αστείων (και ίσως πρόχειρων) προσωπογραφιών του Στάλιν...

    Οι Σουρρεαλιστές. Ανάμεσα στα δύο μανιφέστα μόνο μπουνιές δεν έπαιξαν (''θέλω να δω αίμα να τρέχει από τη μύτη σου'' έγραφαν για τον Μπρετόν όσοι αποσχίστικαν) και εκτός από τον φορμαλιστικό ξεπεσμό της γραφής τους δεν έπαψαν να υμνούν το ''θεάρεστο'' έργο του πατερούλη...

    Τριστάν Τζαρά, το αιώνιο παιδί του ντανταϊσμού, με την ανεξάντλητη διάθεση και δημιουργικότητα (μέχρι που έμπλεξε και αυτός με τους σουρρεαλιστές).


    Αρθούρος Ρεμπώ, που κλείνει τους λογαριασμούς του με την ποίηση από τα 20 χρόνια του (η αλαζονεία της εφηβείας) και πλακώνεται στο Λονδίνο με τον σουρρεαλιστή γκομενό του (μάλλον ο Ελυάρ ήταν) ο οποίος τον πυροβολεί στο χέρι όταν νιώθει πως πλησιάζει το τέλος...

    Στα καθ' ημάς. Ο Νιόνιος, με τα αινιγματικά και προφητικά τραγούδια, ένας πραγματικά αξιόλογος μουσικός, ν' ανεβάζει παραστάσεις με τη Βουγιουκλάκη, να κάνει εμφανίσεις με την χαζοχαρούμενη Ελληνοαμερικάνα των τηλεριάλιτι και να σέρνεται στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Kαι για να συμπληρώσω:

    Ο Ρεμπώ το γύρισε στο εμπόριο, βολόδερνε σε διάφορες πόλεις για να κλείσει εμπορικές συμφωνίες και κατέληξε άδοξα σε κάποια χώρα με τον επιθανάτιο ρόγχο να βγαίνει μαζί με το άγχος του εμποράκου για τα απλήρωτα γραμμάτια...

    Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση για τα ελληνικά δεδομένα , ο Μίκης, για τον οποίο σε παραπέμπω στο τραγούδι ''ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ'' του Παύλου Σιδηρόπουλου, ελλείψει χρόνου και πνευματικών δυνάμεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή