Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

O Λουσιέν

Αδυναμία, κόπωση ψυχοσωματική, μέτριες στύσεις, υπνηλία. Θυμός, ψυχολογικές διεργασίες, παυσίλυπες ουσίες, αναμόχλευση αναμνήσεων, μηνύματα σε πρώην ερωμένες. Αδιαφορία για οικογένεια, φίλους, υποχρεώσεις, τηλέφωνα χτυπάνε χωρίς να απαντιώνται υπό το κριτικό βλέμμα του που ψάχνει γαλήνη μέσα στο διαμερισμα ενώ όλοι κάνουν δουλειές που ο ίδιος αναβάλλει. Νευρικότητα σε συζητήσεις, υποκρισία σοφίας, συγκαλυμμένη έλλειψη απαντήσεων, αδυναμία εκτέλεσης συλλογισμών, παρατήρηση του εαυτού καθώς μιλάει, παράνοια στην πιο απλή κουβέντα, άρνηση ανάληψης κομβικού ρόλου, στόματα και βλέμματα τρέμουν στο θέαμα του αποκαθηλωμένου ιδανικού παρλάτορα που αυτομολεί στην αταλαντοσύνη και τη μετριότητα.

Σύγχυση ιεράρχησης αξιών, παλινωδίες ιδανικών, επιθυμία να αγοράσει αεροβόλο πιστόλι. Βιβλία σε στοίβες, αφημένα στη μέση, σωροί χαρτιών, σκόρπιες σκέψεις, παρατημένο σύγγραμμα. Εγκλωβισμός σε αναγωγικές κλίμακες, ανικανότητα παραγωγής λόγου, μία πυρηνικότητα σκέψης παρατημένη από αδυναμία να παίξει το αιματηρό παιχνίδι της, έργο των μυστών και όχι δικό του. Έλλειψη τεχνικών ικανοτήτων, ασυμβατότητα με το πολιτισμικό μοντέλο, επιθυμία ίδρυσης κινήματος για την ανατροπή του πολιτισμού ως έχει. Αναρχία και νυσταγμένα βλέφαρα, επιστροφή σε μνήμες, γυναίκες παλιές, μια γειτονιά με γέλια παιδιών, φωνές από μακρινά πλάνα σε κάποιες διακοπές, αμμουδερή παραλία σε ξεθωριασμένη φωτό του εβδομήντα, εκείνος δεν είχε γεννηθεί, περίμενε τον σοσιαλισμό πρώτα. Τελικά το μέλλον δεν ήρθε τόσο καλό, ίσως μονάχα για όσους βρίσκουν καλή δουλειά και συντηρούν το σιωπηλό μηχανισμό της κοινωνικής αναπαραγωγής. Αυτός δυσκολεύεται να προσαρμοστεί.
Γεννήθηκε στην ελληνιστική εποχή πλάι σε μέθυσους κατακτητές.

Νιώθει το κάλεσμα της ενσωμάτωσης, τη θερμή αγκαλιά της κοινωνικής ακμής, της γνήσιας και μόνης, της καταξίωσης από τους γύρω του, αργοκλείνει τα μάτια, ελαφρό ηδονικό μειδίαμα, χάνεται στη φαντασιοπληξία όπου έχει εθιστεί...

-ρίγος διαπερνάει τη ραχοκοκκαλιά του, συνάδελφοι δεξιώνονται στο σαλόνι του, αιματηρό βράδυ σε συνοικιακό κινηματογράφο, στάμπα από κόκκινο κρασί, -Ιαμπεκίμ- Ρώσοι δολοφόνοι που σκοτώνουν τους ιδιοκτήτες αγροτόσπιτου στα βόρεια προάστεια το εξήντα, μουρμουρητά νευρικότητας καθώς αποσύρεται στην κουζίνα για να ετοιμάσει το επιδόρπιο, κυνηγηθήκαμε από τη γερασμένη αγρότισσα που νόμιζε ότι ήμασταν οι Ρώσοι ενώ εμείς θέλαμε να μπούμε στην ταβέρνα κόβοντας δρόμο από το αγρόκτημα- κραυγές στη θέα ενός κουζινομάχαιρου που κόβει αρτηρίες και σκίζει σπλάχνα- έχεις νιώσει να σου βυθίζουν κουζινομάχαιρο στα σπλάχνα- σαν εμετός από ξυράφια που χύνεται μέσα σου- σφαγμένοι εξέκιουτιβς πολυεθνικών καθισμένοι σαν τον Ελ Σιντ στις καρέκλες τους- αιματάκι στάζει από τα πηγούνια τους- αυτός αναλύει εταιρικές στρατηγικές σε μαυροπίνακα ανανεωμένος από την απροσδόκητη επιτυχία του γεύματος...
Διακρίνω μία κάμψη της δημιουργικότητάς σας, δραστηριοποιηθείτε κύριοι! Ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα είναι ψυχές! Θέλω να έχετε μαζέψει τα έντερά σας από το πάτωμα μέχρι τη Δευτέρα! Ωωώπ, εσύ γιατί κουνιέσαι, δεν σε ενδιαφέρουν αυτά που λέω;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου