Σκόρπιες σκέψεις για την οικονομία

Από την εποχή της περίφημης συνέντευξης τύπου της τρόϊκας για τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δις φάνηκε καθαρά ότι το επίπεδο της συζήτησης μετακινήθηκε από το σχέδιο μείωσης του ελλείμματος σε μία – στο εξής αέναη κατά τη γνώμη μου- προσπάθεια μείωσης του δημόσιου χρέους. Αυτό μπορεί να πέρασε στα ψιλά, όμως το ποτάμι δεν θα γυρίσει ποτέ πια πίσω κι ενώ οι δεσμεύσεις της χώρας στον πρώτο διάλογο ήταν για δημοσιονομικό περιορισμό (με όποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που τυχαίνει να συμπίπτουν με εκείνες του δεύτερου διαλόγου) από δω και πέρα μπαίνουμε βουρ στο πατσά να φάμε το χρέος που ή θα το εξαφανίσουμε η θα μας εξαφανίσει αυτό. Κι αυτή η φοβέρα δεν θα κοπάσει ποτέ.

Οι συνέπειες καταλυτικές. Όσο αυθαίρετο ήταν το σημείο χρεοκοπίας (σημείο μηδέν ελλειμμάτων-χρέους όπου έσκασαν τα σπρέντς) τότε που αποφασίστηκε μέσα σε δυο-τρεις εβραίικες και κανα-δυο ελβετογερμανοσαξονικές μεγαλοεπενδυτικές λουθηρανοκαλβινιστών γυμνοσαλιάγκων που στην πρωταρχική συσσώρευση δεν έγιναν εφοπλιστές να μπει η Ελλάδα στο ΔΝΤ, άλλο τόσο αυθαίρετο θα είναι και το σημείο αντιστροφής της τάσης, το σημείο δηλάδή που θα ικανοποιεί «τις αγορές» για να ξεκινήσει η Ελλάδα να εκδίδει ομόλογο, ήτοι να έχει πάλι κρατική κυριαρχία στο άναρχο σαν τον Θεό διεθνές σύστημα της αστικοφιλελεύθερης δημοκρατίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Τότε όμως θα μοιάζει περισσότερο με το κράτος της Δυτικής Βεγγάζης  ή ακόμη και το Βόρειο Ουαζιριστάν, το νεό εκκολαπτόμενο κράτος των Αμερικάνων στα σύνορα Πακιστάν Αφγανιστάν, παρά με την Ελλάδα που γνωρίσαμε. Ίσως καλύτερα έτσι, θα πουν κάποιοι, μπορεί τότε να μας κυβερνήσουν οι χριστιανοταλιμπάν και να βρούμε επιτέλους αυτή τη συνεκτική ταυτότητα που διακαώς αναζητούμε ηδυπαθώς εκστασιασμένοι από την διείσδυση του ατσάλινου φαλλού που ονομάστηκε τελευταία «δόγμα Νταβούτογλου». Μέχρι τότε πάντως ένα ελλειμματάκι όσο να πεις θα το ‘χουμε, αφού εκδίδουμε έντοκα γραμμάτια που καλύπτουν οι τράπεζες με λεφτά που τους δανείζει η ΕΚΤ από εγγυήσεις που καταθέτει το ελληνικο κράτος εκδίδοντας ομόλογα με λεφτά που δεν έχει. Πώς σου φαίνεται?

Χέζε ψηλά κι αγνάντευε λοιπόν -μέχρι να μειωθεί το χρέος εμείς θα την έχουμε κάνει φιλαράκι. Γι’ αυτό ξανα-μετακινήθηκε το επίπεδο διαλόγου και μιας και τα λεφτά του πρώτου μνημονίου έγιναν αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις για τους ευρωπαίους και μιας και εμείς όχι πενήντα δις ούτε πενήντα μούτζες δεν μαζεύουμε με τις αποκρατικοποιήσεις, σκέφτηκαν να μας δώσουν μπροστά τα λεφτά των αποκρατικοποιήσεων/πάσης φύσεως δημόσιων εκποιήσεων με εμπράγματες υποθήκες τις προς ιδιωτικοποίηση εταιρείες. Αυτές που η λαϊκή μούσα κοντολογίς ονομάζει «δημόσιο πλούτο», αλλά που εμένα κάτι μου λέει μέσα μου ότι αυτή η μουσίτσα που το λέει είναι η Νομενκλατούρα της Εργατικής Τάξης και αποτελεί τον πιο άμεσο ταξικό μου εχθρό. Αλλά αυτό σηκώνει κουβέντα που δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω. Εν πάσει περιπτώση, ακόμη κι αυτό ψιλοφαίνεται σαχλό για την ώρα αν δεν πέσουν οι τζίφρες απ’ όλα τα κόμματα της καθεστηκυίας τάξεως (φαντάσου το σαμαρά στα συρματοπλέγματα ταμπουρωμένο πλάϊ στο φωτόπουλο) οπότε μάλλον αποφάσισαν να μας δώσουν τα λεφτά όχι μπροστά αυτή τη φορά αλλά ως εγγυήσεις για νέα ευέλικτα ομόλογα του Ουαζιριστάν που θα ανταλλαχθούν με εκείνα της Δυτικής Βεγγάζης και που θα είναι απομειωμένα από την ονομαστική τους αξία κατά το ποσοστό της τιμής κτήσεως επ’ ωφελεία εκείνου που κάποτε τα εξέδωσε, του κράτους εκείνου που κάποτε ονομαζόταν Αγία-Ελλάδα, δηλαδή Αγελάδα.

Λίγο προτού ευοδώσουν όλες αυτές οι σκέψεις των εταίρων μας προέκυψε κάτι αναπάντεχο. Πιάσανε τον τσίου. Και όχι μόνο τον κλείσανε στη Νήσο Που Γλιστράει το Σαπούνι αλλά δεν φιλοτιμήθηκαν ούτε καν να τον κάνουν μάγκα τύπου Κλίντον-Μπερλουσκόνι που όπως και να το κάνεις, όσο κι αν απολογούνται τεθλιμμένοι απέναντι στους παγκόσμιους ανέραστους διώκτες τους, κατά βάθος ευαρεστούνται να σύρονται εις δημόσιαν παραδοχήν του ακαταμάχητου σεξαπίλ τους. Τούτον εδώ τον κάνανε ζήτουλα που του ‘ριξε χυλόπιτα η καμαριέρα κι ύστερα τον έκραξε το πλανητικό στερέωμα. Του παίξανε πουστιά δηλαδή και τώρα σαν το λαβωμένο αγρίμι σαν πρώην αετός περήφανος με τη φτερούγα του σπασμένη αγναντεύει τον ωκεανό του παγκόσμιου αποτροπιασμού απ΄ το παράθυρο μιας καμαρούλας μια σταλιά δύο επί τρία στο Μανχάταν.

Το οποίο όμως Μανχάταν βρίσκεται πολύ μακριά απ’ αυτά που συμβαίνουν στην Αγελάδα που δεν είναι λαβωμένο αγρίμι αλλά πατημένη σκουληκαντέρα. Γιατί αν και ζούμε στην εποχή των τεχνολογιών υψίστης υψισυχνίας και διαπερατότητας οι ελίτ αρνούνται πεισματικά να πάρουν αποφάσεις με τηλεκόνφερανς τύπου σταρ τρεκ και δώστου πέρα δώθε στην Ευρώπη σαν τον Μέττερνιχ στην άμαξα παίρνουν τα αεροπλάνα των αεροπορικών στα οποία είναι και μέτοχοι και παρίστανται ανετότατα ολοζώντανοι με τη φυσική τους παρουσία υπόσταση κι αλαζονεία σε κάθε μήτινγκ για την τύχη κανενός λαού ή το δημοσιονομικό της ισοδύναμο -βλέπε ξήλωμα των πάντων, των πάντων, των πάντων, των πάντων, και των πάντων, μείωση όλων, όλων, όλων, και ακόμη κάποιων που δεν ανήκουν στην κατηγορία των όλων αλλά του περισσότερου εκ του καθ’έκαστον όλου, ή ακόμη συμμαχικό ναυτικό αποκλεισμό της μπανιέρας της ανάπηρης γιαγιούλας ή πυρηνικό βομβαρδισμό στην έδρα κανενός υπαλληλικού συνδικάτου ρεμουλαδόρικου ή μη ως τρομοκρατικού θεωρούμενου πάραυτα και εν πάσει περιπτώσει στρος καν μας τελείωσε, μας τελείωσε και το όπλο στο τραπέζι, μας τελείωσε το χέρι στο πιστόλι, μας τελείωσε και το δάχτυλο στη σκανδάλη, όλα πάνε τώρα, μας τελείωσαν, μας έμεινε μόνο το δάχτυλο στο μέλι και το μέλι πάπαλα.

Αυτό συνέβη και με τις ελληνικές τράπεζες, και γελάω, γελάω, γελάω, γελάω, γελάω, γελάω με τις ελληνικές τράπεζες, ξέρεις, εκείνες του μπαρμπά-Κωστόπουλου του κάπτα-Λάτση κτλ μωρέ. Αλλά να σοβαρευτώ, το θέμα είναι υψίστης εθνικής σημασίας, κινδυνεύουν οι καταθέσεις των Ελλήνων. Το τραπεζικό σύστημα είναι ισχυρό, εγγυάται τις καταθέσεις. Όχι, το κράτος τις εγγυάται. Σόρυ, σόρυ η τράπεζα της Ελλάδος τις εγγυάται. Μέχρι εκατό χιλιάδες. Γράψε λάθος, η ΕΚΤ τις εγγυάται. Ρε αφήστε τις μαλακίες, ο ζαν μονέ τις εγγυάται, το λέει και τ’ όνομα του, Ζαν Μonnet, dhladh monnaie, ήτοι παρά, χρήμα, λεφτό, μπικικίνι. Είναι απλό λοιπόν. Τις εγγυάται η Ευρωπαϊκή ένωση. Οκ ρε φίλε, μήπως τις εγγυάται κι ο Κοσκωτάς? Αν το γνωρίζει κάποιος ας βγει, να μην ντρέπεται, συναίνεση θέλουμε, όλες οι ιδέες στο τραπέζι ρε παιδιά (γύρω στα 33,5δις δραχμές έφαγε ο καημένος κι έγινε ορόσημο όλων των εποχών. Δηλαδή νιον-νιον-νιον κάνουμε τον υπολογισμό, 100 εκ. ευρώ. Ναι φίλοι μου καλά ακούτε, ο διαβόητος Κοσκωτάς με το προσωνύμιο Μεγαλοαπατεώνας, υπεξαίρεσε από την Τράπεζα Κρήτης ούτε καν 0,1 δις ευρώ. Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς διαφορικών εξισώσεων με τζατζίκι και απ’όλα βρίσκουμε ότι η χώρα χρειάστηκε και πράγματι κατάφερε να βρεί 3.500 Κοσκωτάδες για να χρεοκοπήσει). Μοναδικά πράγματα!! Μικρασιατική Καταστροφή το αποκαλούν κάποιοι, φιλαράκι η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν γρατζουνιά μπροστά σε τούτο δω που συμβαίνει. Θυμού την κουβέντα μου.

Όμως τέρμα τα ψέμματα. Οι τράπεζες υποβαθμίστηκαν, ξαναυποβαθμίστηκαν κι ύστερα ξανα-ξαναυποβαθμίστηκαν και γενικά δεν κάνουν και τίποτα άλλο απ’ το να εκδίδουν αξιόγραφα που τα βάζουν ως ενέχυρο στο γερο κατρουλιάρη τον Τρισέ κι αυτός τους δίνει χρήματα, πολλά χρήματα, περισσότερα απ’όσα ονειρεύτηκε το παιδαρέλι ο Κοσκωτάς, που υπήρξε πρωτοπόρος μεν αλλά δεν μεγαλούργησε δε εις το εθνικό άθλημα της ρεμούλας καθότι ξεπεράστηκε από τα γεγονότα με θλιβερό τρόπο που εντούτοις δικαιώνει τις πρωτοποριακές του θέσεις για την Οικονομία. Ύστερα είναι και το άλλο. Οι εγγυήσεις του Γιώργου. Αυτές ξεπερνούν τα αξιόγραφα των τραπεζών (ομολογιακά δάνεια, καλυμμένες ομολογίες) και αγγίζουν το ιλιγγιώδες ποσό των 100δις. Αυτό μάλιστα, είναι ένα ποσόν. Εφάμιλλο του μεγέθους και της ιστορίας μας. Εκδίδει εγγυήσεις που δεν καταπίπτουν με την εκάστοτε υποβάθμιση καθότι ο γερο κατρουλιάρης έχει λάβει πολιτική απόφαση να τις αποδέχεται μέχρι να στραγγίξει από ρευστό. Που δεν πρόκειται δηλαδή γιατί έχει το μηχάνημα που το τυπώνει. Μόνο σε μία περίπτωση απειλεί να μας ξεσκίσει: άμα βάλουμε πλώρη για αναδιάρθρωση.

Ναι, οι Γάλλοι δεν το θέλουν. Έχουν τρομερή έκθεση σε ελληνικά ομόλογα κι ο γέρο μυτόγκας προασπίζεται το μεγαλείο της Γαλλίας. Που δεν τα πάει και τόσο καλά με τα δικά της δημοσιονομικά γιατί κι ο Σαρκοζί κλάνει τα συνδικάτα και η Γαλλία είναι εδώ και καιρό με αυτόματο πιλότο στα δέκα χιλιάδες πόδια και δεν βλέπει την καταιγίδα. Κι αν βρέξει στη Γαλλία, βρέχει στο 20% του αέπ της ευρωζώνης. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Όχι να ξεσκίζεις εμάς τη μύγα και τους Γάλλους ζαμάν φού ρε φίλε. Αλλά εμείς χρωστάμε πιο πολλά, τι να λέμε τώρα, πολύ πιο πολλά.

Οι γερμανοί απ’την άλλη δεν κολώνουν στην αναδιάρθρωση. Να ξεμπερδεύουμε να τελειώνουμε λένε. Βρε θα καταρρεύσει η ευρωζώνη τους λέει ο μυτόγκας ο γερο κατρουλιάρης. Καλύτερα για μας λένε κάποιοι ανάμεσά τους που έχουν διαβάσει το μέλλον της κρίσης καλύτερα από μας που νομίζουμε ότι η Γερμανία θα μας πληρώνει ες αεί για να μη χάσει το μηχανισμό μεταβίβασης πλούτου που συσσωρεύει ελλείμματα από την περιφέρεια και τα μεταφράζει σε πλεονάσματα στο κέντρο. Ναι, τον μηχανισμό εκείνο που λέγεται ευρώ. Εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον έχουν γραμμένο κάποιοι στη Γερμανία, οι οποίοι γίνονται ολοένα και ισχυρότεροι btw. Aυτοί βλέπουν το κέντρο βάρους του διεθνούς εμπορίου να μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν μανταρίνια. Και βλέπουν αλλού πελάτες για σχεδόν ό,τι παράγει η φοβερή και τρομερή γερμανική οικονομία, που είναι σχεδόν ό,τι πουλιέται στον κόσμο. Η Γερμανία μόνο με την Κίνα είναι συγκρίσιμη σε εξαγωγές. Και δεν εξάγει «κινέζικα» φίλε μου. Η Γερμανία είναι η επιτομή της ιδεατής οικονομίας στον δυτικό καπιταλισμό. Και αν δεν κολώσει η Κίνα από τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα, πίστεψε με, σίγουρα δεν θα κολώσει η Γερμανία. Έλεος επιτέλους με την ευρωλαγνεία πια, νισάφι. Και τη δραχμοφοβία.

Και φτάνουμε σ’αυτό που ήθελα να καταλήξω. Στην Ελλάδα μας συγκρούονται δύο σχολές σκέψεις αυτή την εποχή. Χοντρικά θα το πω, έτσι όπως το καταλαβαίνω. Υπάρχουν φυσικά πολλά άλλα που μπορεί να πει κανείς, αλλά αυτή είναι η δική μου ανάγνωση. Υπάρχει μία μερίδα που υποστηρίζει αυτό το τροπάρι με την κοινωνία της καινοτομίας και τα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Θέλουν έρευνα και επενδύσεις στην τεχνολογία μέσα από τα πανεπιστήμια που σε ένα βαθμό τα φαντάζονται συνδεδεμένα με την αγορά. Είναι (ή τουλάχιστον ήταν μέχρι πρότεινος) φεντεραλιστές ιδεολόγοι με εκείνο τον περίεργο τρόπο των πρώην κομμουνιστών που πιστεύουν λιγότερο στην τραπεζική Ευρώπη του Μααστριχτ και περισσότερο σε μια οικολογική ευρώπη των λαών, σε ένα βελτιούμενο επίπεδο ζωής μέσα σε μία αενάως συντελούμενη Επανάσταση της Πράσινης Τεχνολογίας του 35ωρου. Ψιλογουστάρουν το ευρώ αν και τους κάθεται η Γερμανία κόμπος στο λαιμό, εντούτοις πιστεύουν στη σταθερότητά του και ότι η χώρα θα χειμαζόταν αν δεν το είχε. Το όραμά τους θέλει δέκα με είκοσι χρόνια να δώσει καρπούς κατά τη γνώμη μου και δεν προλαβαίνουμε. Έπρεπε να χαμε πάει εκεί επί Σημίτη. Ούτε καν επί καραμανλή πρώτης τετραετίας δεν το προλαβαίναμε αυτό το τρένο. Γνώμη μου πάντα.

 Την άλλη σχολή την ονομάζω, εθνική, κάτι σαν το Milli Gorus το τουρκικό ένα πράγμα. Αυτοί δεν μετέχουν τόσο πολύ στη νεωτερικότητα των ποικίλων ιδεολογικών ρευμάτων θα έλεγα, δεν είναι του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού αν και διατηρούν μία σταθερή προσήλωση στις δυτικές αξίες τις οποίες όμως δεν διστάζουν να κλάσουν με μία εκκωφαντική πορδή αν κρίνουν ότι θίγονται οι ίδιοι και οι διαδικασίες τους, οι ενασχολήσεις τους ας πούμε. Πιστεύουν περισσότερο ότι σε αυτή την οκονομική συγκυρία πρέπει να κόψουμε τη γάγγραινα και να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Αυτό μεταφράζεται για εκείνους σε δραχμή και αναταγωνιστική υποτίμηση για όσες εναπομείνασες ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να σηκώσουν τη σκυτάλη και να βγουν δυναμικά έξω. Την όποια σκυτάλη. Κι ύστερα βλέπουμε.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα κατά την άποψή μου.

Ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Eλπίζω πραγματικά να βοήθησα κι εγώ με τις δικές μου δυνάμεις στην προσπάθεια να φέρουμε την Ελλάδα ένα βήμα πιο κοντά στη χρεοκοπία.