notes on Defaultism 2

Θα προσπαθήσω να ξαναπιάσω το νήμα εκεί που το άφησα στην προηγούμενη ανάρτηση. Περί Χρεοκοπισμού δηλαδή. Και τούτη εδώ θα είναι μάλλον μία από τις τελευταίες αναρτήσεις που κάνω σε αυτό το μπλογκ. Γιατί αυτό; Eπειδή όσο περνάνε τα χρόνια και βυθιζόμαστε στις συνέπειες της χρόνιας πολιτικής διαφθοράς και κοινωνικής υποκρισίας, η σκέψη δεν σταματάει αλλά χάνει τις δυνατότητες να εμπνέει όταν απλώς επαναλαμβάνεται χωρίς να προσθέτει τίποτα παραγωγικό. Τότε έρχεται η ώρα της ποίησης και του αναστοχασμού. Η ώρα των αποτιμήσεων και της εξαγωγής διδαγμάτων, προσωπικών και ίσως και κοινωνικών. Για άλλους έρχεται η ώρα του πεζοδρομίου και της επανάστασης. Όλοι βλέπεις έχουν φτιάξει από ένα μαγαζάκι και πουλάνε, το δικό μου όμως ήρθε η ώρα να το κλείσω από τις παράπλευρες συνέπειες της «οικονομικής κρίσης». Θα βγω έξω από τo σασιρμά. Παίρνω το δισάκι μου και φεύγω που λένε. Γιατί σαν ελεύθερος άνθρωπος από ανατροφή και παιδεία, ανήκω στο κόμμα του μακαρίτη του Άκη Πάνου. Που για ιδρυτή, αρχηγό και μοναδικό οπαδό είχε τον ίδιο, και μετά το θάνατό του το κληρονόμησα εγώ κι έφτιαξα όπως και άλλοι πολλοί φαντάζομαι, το δικά μας αυστηρά προσωποπαγή κόμματα –με την πλέον όσο δεν πάει άλλο στενή έννοια του όρου. Δες το κάπως έτσι: τo σκιώδες πολιτικό γραφείο μέσα στο κατακερματισμένο μυαλό μου μην αντέχοντας το κόστος πολλαπλών συνειδησιακών διασπάσεων, πήρε την απόφαση να αυτοδιαλυθεί. Και αφήνει κάπου σε μια άκρη τις παραδοσιακές ή καινοφανείς βεβαιότητες, κληρονομιά των ηλιθίων. Εντούτοις μένουν ακόμη μερικά τελευταία πράγματα που πρέπει να ειπωθούν.

Υποτίθεται ότι αναδύεται ένα αντιμνημονιακό μπλόκ στην Ελλάδα, σε απάντηση του πρώτου ελληνικού τραπεζικού πραξικοπήματος που ανέβασε στην κυβέρνηση τον Παπαδήμο. Αυτό το μπλόκ, ή μέτωπο αν θέλετε, δεν θα συμπηχθεί ποτέ. Θα αποτελέσει τη δυστοπία του παραδοσιακού λαϊκισμού, αριστερού και δεξιού. Και λέω δεν θα συμπηχθεί ποτέ διότι ο ηθικός και πολιτικός κατακερματισμός της Αριστεράς δεν θα ανέλθει ποτέ στο επίπεδο των πραγματικών αναγκών του λαού. Μπορεί να βάλουν μέχρι και όπλο στο χέρι του λαού, την πείνα του όμως δεν θα τη ταΐσουν ποτέ, ούτε θα ρίξουν ξύλα στις σόμπες του, ούτε πετρέλαιο στα καλοριφέρ του, ούτε σχολεία για τα παιδιά του θα φτιάξουνε. Οι Έλληνες εδώ, για τους δικούς μας μιλάω. Καταρχήν γιατί σύντομα δεν θα υπάρχει λαός, με την εθνογεωγραφική του σημασία και τα προσαρμοσμένα σε αυτήν χαρακτηριστικά του που λένε οι πολιτικοί επιστήμονες. Ένα τουρλουμπούκι από τυχοδιώκτες της μάσας θα υπάρχει μόνο, που σαν ταξική συνείδηση θα ακούνε μόνο όποια ξένη πρεσβεία τους ακουμπήσει τα περισσότερα φράγκα. Η Ελλάδα θα είναι στο εξής, λόγω της δημογραφικής απίσχνανσης και της εξωτερικής μετανάστευσης, χώρος εθνοπολιτισμικής ποικιλότητας που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τις ιστορικές συνυποδηλώσεις που διατρέχουν την πονεμένη ραχοκοκαλιά της ελληνικής Αριστεράς. Αυτή είναι η άποψή μου και δικαιούμαι να την έχω.

Από την άλλη άποψη, το μνημονιακό μέτωπο με την υποταγή και τη μαλθακότητα που το διακρίνει, τον εκφυλισμό των αντιλήψεων περί κλασικού πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού που ανέβασαν τα προοδευμένα έθνη της Δύσης στο σημείο που βρίσκονταν πριν από εκατό χρόνια όταν διαφεντεύανε όλα τα έθνη με την πολιτική των κανονιοφόρων και σήμερα με την εθελούσια υποταγή τους στην εκφυλιστική μάστιγα του καταναλωτισμού και του εμπειρισμού, παπαγαλίζει το μέτωπο αυτό, κάποιες αντιλήψεις κάποιου λέει Φρίντμαν νομπελίστα περί self regulating markets και βάζει νερό στο κρασί της μόνο για κάποια θηριώδη προγράμματα νεοκεϋνσιανών marshall plans που χάρη στη μόχλευση με την οποία θα επιτευχθούν, θα αποδώσουν καρπούς πάλι στα αφεντικά των πρώτων δηλαδή τις μεγάλες επενδυτικές τράπεζες του εξωτερικού και από πίσω τους τη σκιώδη Fed που είναι σε τελευταία ανάλυση ο ίδιος και αυτός παίκτης. Που κόβει χρήμα και δανείζει με swaps επιτοκίου 0,3% την ΕΚΤ. Που κάποιοι τη θεωρούν ως αυτόνομο πόλο που είναι ικανός να διατηρεί περιφερειακά προτεκτοράτα και να στήνει νέα Ράϊχ όταν η ίδια είναι προτεκτοράτο των Αμερικάνων. 

Έτσι οι δύο πόλοι του ιστορικού διαλόγου αυτοακυρώνουν το όραμά τους, όποιο και αν είναι αυτό σε τελευταία ανάλυση και μένουν έρμαια κάποιων «εξωτερικών» εξελίξεων, κάποιας απροσδιόριστης «συμμαχίας» με μια μεγάλη δύναμη (λες και υπάρχουν σήμερα μεγάλες δυνάμεις πλην του Blaknfein της Goldman Sachs), κάποιου πολέμου που θα ξαναμοιράσει τη γεωπολιτική τράπουλα και θα τους πετάξει κάνα κόκαλο αν μείνουν στην πλευρά των νικητών (λες και μπορείς να προβλέψεις ποιος θα νικήσει, αφού καλά-καλά δεν ξέρεις ποιος πολεμάει), ή κάποιου ουτοπικού προγράμματος αναδιάταξης της εσωτερικής παραγωγής στην Ελλάδα, λες και είναι δυνατόν να καναλιζάρεις ένα λαό και μία χώρα σε ένα μονοπάτι οικονομικής ανασυγκρότησης όταν δεν μπορείς να τον μάθεις να σέβεται τις διαβάσεις για πεζούς ή τον αντικαπνιστικό νόμο. Για να μη μιλήσω για τη χρήση κινητών συσκευών εκπομπής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και μετά σου λένε κάτι τύποι σαν τον Μπεχράκη για παθητικό κάπνισμα και μαλακίες. Αυτοί όλοι (και δεν εννοώ τον Μπεχράκη) έχουν σχέδια για τον τόπο αυτό, και άπειρο χρόνο στη διάθεσή τους να τα απεργάζονται και να βαυκαλίζονται ότι θα τα πετύχουν και να μας τυραννάνε διαχρονικά ζητιανεύοντας κατόπιν ψηφουλάκια με δακρύβρεχτες συγνώμες από καθέδρας για όσα δεν πέτυχαν αλλά με πίστη ότι θα τους βγει η χαρτωσιά στον επόμενο γύρο της πρέφας. 

Ρε ουστ.

Έτσι μιλάω στα σκυλιά. 

Και στις γάτες κάνω, ξξξςςςς..!

Με τους ουραγκοτάγκους τώρα τι γίνεται. Ή καλύτερα, με τους μυρμηγκοφάγους. Οι μυρμηγκοφάγοι είναι αυτοί που ρουφάνε τα μυρμήγκια, εμάς δηλαδή, με την προβοπουλοπροβοσκίδα τους. Δεν βάζουν τα μυρμήγκια να δουλεύουν ηλιθιωδώς και εθελούσια για τους σκοπούς του όποιου ανθυποσυστήματος υπηρετούν οι προηγούμενοι που ανέφερα, αλλά απλά περνάνε από πάνω σου και σε ρουφάνε. Κάτα κάποιο τρόπο είναι το ίδιο πράγμα, αλλά λόγω κλίμακας μεγεθών δεν αντιλαμβάνεσαι το ρούφηγμα ως στιγμιαίο αλλά ως ανήφορο σε μία σκάλα με καρφιά και ξυράφια, και στο τέλος το λες ζωή αυτό το πράγμα. Λοιπόν αυτοί οι τελευταίοι που εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αρέσκονται να σε βλέπουν να ξυπνάς από ένα όνειρο και να ξαναμπαίνεις σε ένα άλλο. Όλα τα όνειρα που χαριεντίζεσαι ότι βλέπεις, είναι δικά τους. Γίνε ελεύθερος άνθρωπος, πάψε να καταλώνεις σα κτήνος, βάλε τέχνη στα χέρια σου να γίνεις χρήσιμος, ανθρώπεψε κομμάτι να βγει η λίγδα του ζώου από πάνω σου και γράψτους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Συμβιβασμός θα πούνε κάποιοι. Έχουν για να ξυπνήσουν πολλές φορές ακόμη αυτοί. Τους χαιρετώ.