if that's wha cha want dis is wha chu get

Κλύσμα για το Βίσμα

Κάπου στην αρχή της προηγούμενης βδομάδας σ’ ένα από τα ραντεβού μας με τον κολλητό δώσαμε σημείο συνάντησης στο παλιό μας λύκειο. Με περίεργη φθινοπωρινή διάθεση παίρνω δυο αλβανικές από το περίπτερο, πάω εκεί κ τί βλέπω, εγκεφαλικό ο δικός σου, το χανε ρίξει μπουλντόζες, και είχανε πετάξει τσιμέντο σε ένα τεράστιο λάκκο που προοριζόταν για τα θεμέλια αυτού που υπέθεσα ότι θα γινόταν κτίριο γραφείων, -όπως σχεδόν τα πάντα που χτίζονται κατά μήκος της νεοφιλελεύθερης λεωφόρου που από μια ειρωνεία της τύχης φέρει το όνομα «Εθνικής Αντιστάσεως»- και γύρω γύρω είχανε μείνει μόνο τα παλιά του κόκκινα κάγκελα να θυμίζουν αυτό που κάποτε ήταν το σχολείο μας που γαμώ το μπουρδέλο δηλαδή αλλά έχουμε αναμνήσεις ρε φίλε ποιός είσαι που πας και το γκρεμίζεις.

Ποτέ δν φανταζόμουνα ότι αυτό που «φωτίζει μόνο όταν καίγεται» θα με έκανε να στεναχωρηθώ τόσο πολύ με την κατεδάφισή του, ειδικά εμένα που την σχολική χρονιά 1999-2000 αν βρισκόταν κανένα αλυσοπρίονο κατά λάθος στα χέρια μου μπορεί και να έγραφα εκείνη την περίφημη επιστολή στον υπουργό παιδείας μέσα από τη φυλακή ή το Δρομοκαϊτιο.
Τέσπα, μετά από καμιά δεκαριά ξεκόλλα ρε μαλέ του κολλητού προσπάθησα να μαζευτώ και είπαμε να πάμε να δούμε το καινούριο που χτίσανε καμιά διακοσαριά μέτρα πιο κάτω. Μπήκαμε από την πόρτα που ταν ανοιχτή και αράξαμε στις κερκίδες και κοροϊδευαμε τον φασίζοντα δοκησίσοφο διευθυντή μας που θα κοιτούσε τώρα το προαύλιο από το καινούριο υπερυψωμένο γραφείο του στον δεύτερο όροφο σαν διευθυντής φυλακών, είχε βάλει και ψηλά σύρματα γύρω γύρω και πάνω από τα κάγκελα, το χε μεσα του το μπατσιλίκι, και το τηλέφωνο του εισαγγελέα στις επείγουσες κλήσεις στο κινητό του ξυπνούσε το πρωί κ με το πατημα ενός κουμπιού μάζευε κάθε μπάσταρδο παρατρεχάμενο για να σπάσει την κατάληψη. Τότε. Τώρα δεν ξέρω μπορεί και να χει γίνει καλός άνθρωπος.
Εν πάσει περιπτώσει που βαθειά να τον χώσει η πουτάνα η ζωή και τα όνειρά του να σκοτώσει να μην τα βρούνε ζωντανά το πρωί εκεί που καθόμασταν α μας χαιρέτισε και η επιστάτρια σαν να μας ήξερε οπότε ανταποδώσαμε και μεις μπας και ήταν καμιά καθηγήτριά μας παλιά που δεν θυμόμασταν τέσπα δεν δώσαμε σημασία και μετά από κάνα εικοσάλεπτο σκάει όλο το ελ εη πη ντι, ένα περιπολικό, δυο μηχανές της άμεσης δράσης κ ένας ειδικός φρουρός από την απέναντι πρεσβεία –της Ιαπωνίας –φακ τζαπάν- θα εξηγήσω το γιατί παρακάτω και μπουκάρουν μέσα κι άρχισε ο σασιρμάς.
Αρχίζουν τα χουφτώματα κι έχωσαν τη μπατσαλίδικη μύτη του λαγωνικού στον drum μου μήπως με πιάνανε με φούντα με βάλαν να αδειάσω τις τσέπες μου αλλά δεν τους έκατσε γιατί πίνω μόνο καθαρά ξύδια και τσάι ροδάκινο- και γενικά παίξαμε το ρολάκι κανονικά μέχρι που στήθηκα και μόνος μου στον τοίχο και μου είπε οκ δν πειράζει φαντάσου δηλαδή άψογη συνεργασία, απλά μας χώσανε στο περιπολικό και μας πήγαν στο τμήμα για εξακρίβωση γιατί δεν είχε κανένας μας ταυτότητα κι εγώ είμαι φαντάρος και δεν ήταν και πολύ πειστικό το ήρθαμε να δούμε το σχολείο μας μετά από οχτώ χρόνια που όμως ήταν η μόνη αλήθεια βλάκα γουρουνοτσεμπά.

Τα όσα διαμείφθηκαν μέσα στο περιπολικό ήταν ένα χάρμα ουρμπανικής στιχομυθίας μία δραματουργική σούπα που στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον επιβεβαίωσε ότι πλησιάζουμε στα έσχατα αυτού του κόσμου, τόσο μάλιστα που την επόμενη μέρα κατέβασα την Αποκάλυψη από το ράφι με τα χριστιανικά της μάνας μου και άρχισα να τη διαβάζω με τρεμάμενα χέρια κι αυτομαστιγωνόμενος σαν τον σύλα στον κώδικα ντα βίντσι.

Καταρχήν να πω ότι ήμουνα πάνω στις κερκίδες του μπάσκετ και με έβαλε ο μπάτσος να αδειάσω τις τσέπες μου, όταν ξανάβαλα κινητό λεφτά καπνό κλειδιά στη τσέπη μου, άφησα το χέρι μου μέσα στην τσέπη για να τα κρατάει και να κατέβω τα σκαλιά χωρίς να μου πέσουν. Με βλέπει ο ειδικός φρουρός και τι μου λέει ο praetor urbanus, αυτό λέει είναι αγένεια για μας. Δηλαδή για να χουμε καλό ερώτημα, για ποιούς εσάς? Τους αναβαθμισμένους σεκιουριτάδες που δεν είχαν ούτε καν το βίσμα να γίνουν μαντρόσκυλα στο σπίτι κάποιου τηλεοπτικού παραθυρατζή? Και σε τι συνίσταται η αγένεια μου, για να πάρω άμα είναι μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς από έναν οπλοφόρο, πάντα μου το λεγε η μάνα μου, αγόρι μου να είσαι καλός κ ευγενικός, κ άμα δεν ξέρεις πως πήγαινε ρώτα έναν αστυνομικό. Στο στρατό αυτό θα ήταν φυσιολογικό, υπάγεσαι σε μία πυραμιδική ιεραρχία όπου κάλλιστα οφείλεις να θυσιαστείς κατόπιν διαταγής ανωτέρου αξιωματικού αλλιώς θα εκτελεστείς, οπότε πόσο μάλιστα να βγάλεις το χέρι από την τσέπη σου, εκεί πάει στο διάολο να το δεχτώ, η παράνοια είναι νομικά κατοχυρωμένη οπότε άντε γαμηθείτε και σ’ ένα χρόνο θα πάρω τη ζωή μου πίσω. Από πού κι ως πού όμως πρέπει εγώ να βγάλω το χερι από τη τσέπη επειδή μου το λέει ένας δημόσιος υπάλληλος με όπλο. Υποθέτω λοπόν ότι αυτός που έχει το όπλο φτιάχνει και τους κανόνες, και όχι αυτός που αποφασίζει σε ποιόν να διανέμει τα όπλα, αυτός απλά είναι ένας περιστασιακός βλάκας που διεκπεραιώνει μία λειτουργία που συμπτωματικά μόνο ενέχει στοιχεία εξουσιαστικότητας διότι μόνο και μόνο επειδή το λέει ένα κωλόχαρτο, στο σύνταγμα αναφέρομαι, δεν πάει να πει ότι εγώ είμαι κυρίαρχος λαός, αφού δεν έχω ούτε ένα τόσο δα σαρανταπεντάρι για να ασκώ τα δικαιώματά μου.
Τέσπα εν πάσει περιπτώσει δεν γαμιέται κομμάτια να γίνει ωχ αδερφέ δε μπα να κουρεύονται σιγά μωρέ που θα κάτσω να σκάσω τους μπάτσους τους φυτεύουμε γι αυτό δεν τους παιδεύουμε για ψύλλου μαλακίες μπες στο περιπολικό να τελειώνεις.
Γυρνάει ο κολλητός και ρωτάει, δηλαδή μας λετε ότι δεν μπορούμε να μπούμε στο σχολείο μας οπότε αρχίζει ο μπάτσος που καθόταν συνοδηγός ένα ευλογητός ο θεός που το χε αποστηθίσει για τα εξωσχολικά στοιχεία και τους πρόσφατους βανδαλισμούς σε σχολεία, και δηλαδή δεν μπορούμε να μπούμε στο σχολείο μας και δώστου ο μπάτσος ότι εμείς δεν είμαστε μαθητές και δεν έχουμε καμιά δουλειά εκεί και ξανά ο κολλητός δεν μπορούμε να μπούμε στο σχολείο μας και δεν ήρθα λέει στο σπίτι σου να σε πάρω για εξακρίβωση σε δημόσιο χώρο σας βρήκαμε κάνει ο μπάτσος πείτε μας ένα νόμο λέω εγω που να απαγορέυει την είσοδο στα σχολεία, δεν μπορεί, λέω, λογικά κάποιος νόμος πρέπει να υπάρχει, κι εκεί ξεκίνησε να γίνεται ενδιαφέρον το θέμα. Εεεε βασικά και κάτι τέτοια κοίτα να δεις μου λέει εμείς σε παίρνουμε για ότι θέλουμε αν φαίνεσαι ύποπτος δεν χρειάζεται να υπάρχει νόμος άμα σε έχουμε για ύποπτο σε προσάγουμε εντάξει λέω αλλά τις καταλήψεις συνήθως τις σπάτε μόνο με συνοδεία εισαγγελέα ενω με βάση το νόμο για το ακαδημαϊκό άσυλο στα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα μόνο με απόφαση του πρυτανικού συμβουλείου και υπό εξαιρετικές περιπτώσεις ενώ μόνο σχετικά πρόσφατα και ίσως - τονίζω το ίσως- εγείρεται δημόσιος διάλογος για την πιθανότητα –ίσως- να μπαίνετε μόνοι σας για τα αυτόφωρα αδικήματα οπότε αν, λέω αν, υπάρχει κάποιος που μπορεί και να έχει παρανομήσει αυτός σίγουρα δεν είμαι εγώ ή ο φίλος μου.
Το φαιδρό της υπόθεσης είναι ότι συνεχίζοντας το σύντομο λογύδριό μου είπα οπότε αν υποθέσουμε οτι εγώ δεν ήμουνα αυτός που είμαι, αλλά γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας εμπνεόμενος από αντεξουσιαστική διάθεση και με πατέρα μεγαλοδικηγόρο, θα είχα τη δυνατότητα νά κάνω έναν από τους δυο σας ή και τους δύο αύριο το πρωί με ένα τηλεφώνημα να τρεχει και να μη φτάνει – και τί γύρισε και μου είπε ο ανεκδιήγητος, ο post modern greek μπάτσος , χαμογελάει σαρδόνια και σαν να είχε μόλις βγάλει την οδοντογλυφίδα μετά από ενα μεγάλο τσιμπούσι ή σαν να είχε μόλις πηδήξει μιάμιση φορές τη γκόμενά του γυρίζει και μου λέει αν εσύ έχεις βίσμα τον πατέρα σου τον δικηγόρο πού ξέρεις εσύ αν εγώ έχω βίζμα τον υπουργό?
Αν έχω βίζμα! Δεν πάς να σου κάνουν κανένα κλύσμα βλάκα!!!

Praetor Not My Protector

Δηλαδή εγώ δεν το καταλαβαίνω ξανάκανε δήθεν αγανακτισμένα ο κολλητός, προσπαθώντας να πάρει μια απάντηση, δεν μπορούμε πλέον να μπαίνουμε στο σχολείο μας,
-ε ναι ρε φίλε, είπα κι εγώ σε δήθεν έντονο ύφος, δεν καταλαβαίνεις τι παίζει, όχι μόνο στο σχολείο, πουθενά δεν θα μπορούμε να μπούμε αν δεν το θέλει το κράτος και η αστυνομία οπότε ο μπάτσος θίχτηκε και έριξε ένα περίεργο βλέμμα και πέταξε κάτι που δεν θυμάμαι αλλά ήταν αυτό που περίμενα να πει, οπότε ήρεμος ήρεμος γύρισα και του είπα με όλη μου τη σοβαρότητα, τι να κάνουμε κύριε δεν φτάνει που μας πάτε στο τμήμα από κάποιου ρουφιάνου το τηλέφωνο θέλετε να λέμε κι αυτά που θέλετε να ακούτε, δεν γίνεται αυτό.

Όπως αποδείχτηκε τελικά, είχε πάρει τηλέφωνο την αστυνομία ο ειδικός φρουρός της ιαπωνικής πρεσβείας η οποία βρίσκεται απέναντι από το καινούριο κτίριο του 4ου λυκείου χαλανδρίου, όπως ακριβώς βρισκόνταν «κάποτε» η γερμανική πρεσβεία απέναντι από το παλιό κτίριο του σχολείου μας, πρεσβεία εναντίον της οποίας είχε βάλλει ένας ασυλλόγιστος τότε νεαρός ονόματι σάββας ξηρός με αυτοσχέδιο εκτοξευτήρα από τον οποίο πυροδότησε ρουκέτα που εντέλει προσγειώθηκε στην ακρογωνία της κεραμοσκεπής της πρεσβείας προκαλώντας ελάχιστες υλικές ζημιές και μεγάλο σαματά...
Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό όμως ότι ήταν εκείνη η χαμογελαστή επιστάτρια αυτή που μας έδωσε. Λίγο πριν μπω στο περιπολικό, της είχα πετάξει ένα να ‘στε καλά ευχαριστούμε πολύ βάζοντας το χέρι μου στο σημείο της καρδιάς κι αυτή κοιτούσε παγωμένα, δεν είχε προσπαθήσει να απολογηθεί κι ούτε έδειχνε έκπληκτη. Την κάρφωνα βαθιά στα μάτια για να νιώσω μια αντίδρασή της και νομίζω ότι αυτό που πήρα τελικά ήταν κάτι σαν «ευτυχώς που τελείωσε νωρίς για να είμαι σπίτι στην ώρα μου».

(η συνέχεια στο blog του κολλητού agiroumi.blogspot.com) (όταν δεν βρίσκεται κάπου μπλεγμένος μαζί μου μπορείτε να τον βρείτε και στο zooSK, στο Ηi5 και στο Facebook γιατί είναι πολύ electro-ιντεργκαλάκτικ internetoγκόμενος αλλά θα πρέπει να τον βρείτε με το κανονικό του όνομα και δν είμαι σίγουρος αν μπορώ να το πω)